สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1446

อาวุโสใหญ่หรี่ตาลงเช่นกัน

อาวุโสสามยังต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่โดนอาวุโสใหญ่ห้ามเอาไว้ก่อน

เขาหันไปมองหลินหยาง พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “หลินหยาง ถ้าหากเมื่อก่อนมีลูกศิษย์กล้ามาพูดแบบนี้กับผม ผมลงโทษสถานหนักไปแล้ว! แต่เห็นแก่สถานการณ์ของคุณในตอนนี้ ผมจะไม่ถือสากับคุณ! ทางที่ดีคุณรู้จักเจียมตัวบ้าง!”

ความหมายของคำว่าโสใหญ่ชัดเจนอยู่แล้ว

สำนักสวรรค์นิรันดรไม่คิดจะรักษาเขาต่อ!

อาวุโสใหญ่กำลังพูดเป็นนัย

“อาวุโสใหญ่หมายถึงจะไม่รักษาผมแล้ว?” หลินหยางถาม

“คุณไม่รู้จักเคารพครูบาอาจารย์ แค่นี้ก็สมควรตายแล้ว! ยิ่งไปกว่านั้น การกระทำบางอย่างของคุณไม่ใช่แค่ไม่เคารพครูบาอาจารย์! หลินหยาง ถ้าหากคุณอยากมีชีวิตรอดก็จงออกจากสำนักสวรรค์นิรันดร ไปคิดหาวิธีเองเถอะ! แน่นอน ถ้าคุณไม่อยากไป ยินดีที่จะตายอยู่ที่นี่ สำนักสวรรค์นิรันดรจะให้สถานที่ฝังศพแก่คุณ” อาวุโสใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

ตอนนี้ ทุกคนเข้าใจความคิดของอาวุโสใหญ่แล้ว!

เขากำลังใช้หลินหยางเชือดไก่ให้ลิงดู!

หลังจากที่เขารู้เรื่องหลินหยางสู้กับคนของสำนักสวรรค์อินทนิล เขาโกรธมาก!

แน่นอน เขาไม่ได้โกรธเรื่องที่สู้กับสำนักสวรรค์อินทนิล แต่เขาโกรธท่าทีของหลินหยางที่ปฏิบัติต่ออาวุโสสามและคนอื่น!

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดจะทำตามคำสั่ง!

เห็นได้ชัดว่านี่คือการกบฏ!

ดังนั้นอาวุโสใหญ่จึงเรียกหลินหยางมา เขาคิดจะใช้หลินหยางเพื่อเตือนลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์นิรันดรที่มีความคิดเหมือนหลินหยาง เขาจะทำให้ทุกคนรู้ว่าคนที่คิดจะเป็นศัตรูกับพวกเขาต้องเจอจุดจบแบบไหน ในขณะเดียวกัน…ก็ประกาศการตายของหลินหยางด้วย

อาวุโสใหญ่คนนี้ไม่ธรรมดาเหมือนกับที่ทุกคนพูดถึง

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงเข้มดังขึ้นจากด้านหลัง

“อาวุโสใหญ่ จำเป็นต้องช่วยคนคนนี้! ให้เขาตายไม่ได้เด็ดขาด!”

ทันทีที่ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ทุกคนตกตะลึง

มีคนมากมายหันไปมองตามทิศทางของเสียง

คนพูดคืออาวุโสสอง!

หลินหยางก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน

เขากล้าคัดค้านอาวุโสใหญ่ เพื่อช่วยตนเอง?

เรื่องนี้ทั้งแปลกและหาได้ยาก!

อาวุโสใหญ่หันไปมองชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ที่อยู่ด้านข้าง พูดเสียงแหบ “อาวุโสสองพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? ทำไมถึงต้องช่วยคนคนนี้?”

“อาวุโสใหญ่! คนคนนี้อายุแค่นี้แต่กลับสามารถฝึกร่างเทพยุทธได้สำเร็จ! เมื่อกี้ผมลองตรวจดูร่างกายของเขาแล้ว พบว่าร่างกายของเขาเคยผ่านการแช่สมุนไพรมานานหลายปี แค่นี้ก็เพียงพอที่จะยืนยันแล้วว่าทักษะการแพทย์ของคนคนนี้ไม่ธรรมดา เขาอายุแค่นี้ แต่กลับมีวิชาความรู้มากมาย! ต้องเป็นอัจฉริยะในตำนานแน่นอน! ทำไมต้องให้เขาตาย? ทำไมไม่ช่วยเขา! จากนั้นปลูกฝังเขาให้กลายเป็นเสาหลักของสำนักสวรรค์นิรันดร?” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

“เสาหลัก? คนคนนี้ไม่รู้จักเคารพครูบาอาจารย์ ขัดคำสั่งไม่ไว้หน้า! พวกเราปลูกฝังคนแบบนี้ได้เหรอ? คุณไม่กลัวเขาจะแว้งมากัดพวกเราเหรอ? ยิ่งไปกว่านั้นสำนักสวรรค์นิรันดรมีคนเก่งมากมาย ทำไมต้องให้ความสำคัญกับคนที่ใกล้จะตายแล้วด้วย?” อาวุโสใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

“อาวุโสใหญ่ คุณพูดแบบนี้ก็ไม่ถูกเสียทีเดียว! ผมเคยตรวจสอบเรื่องของสำนักสวรรค์อินทนิลแล้ว! เรื่องนี้จะโทษหลินหยางทั้งหมดก็ไม่ได้ เดิมทีหลินหยางก็ได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว แต่กลับโดนอาวุโสสามและคนอื่นบีบบังคับให้สู้กับคนของสำนักสวรรค์อินทนิล! พูดถึงเรื่องนี้ ผมขอถามอาวุโสสามหน่อย สภาพร่างกายของหลินหยางแย่ขนาดนั้น ทำไมคุณถึงสั่งให้เขาออกไปสู้? คุณคงอยากให้เขาตายด้วยมือของสำนักสวรรค์อินทนิลใช่หรือเปล่า? แบบนี้ถือเป็นการยืมมีดฆ่าคนหรือเปล่า?” อาวุโสสองหันไปจ้องอาวุโสสาม

“อาวุโสสอง อาวุโสใหญ่อยู่ที่นี่! คุณจะกล่าวหาคนอื่นส่งเดชไม่ได้! ผมแค่รู้สึกว่าหลินหยางสามารถรับมือเจ้าตำหนักเจิ้ง มีความสามารถที่ไม่ธรรมดา ดังนั้นจึงส่งเขาออกไป ผมฝากความหวังไว้ที่เขาด้วยความบริสุทธิ์ใจ!” สีหน้าของอาวุโสสามเปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ให้หลินหยางสู้กับเว่ยซินเจี้ยนก็ช่างเถอะ แต่ทำไมคุณถึงต้องให้เขาสู้กับไป๋ฮ่าวซิน หนึ่งในสี่ผู้กล้าศักดิ์สิทธิ์ของสำนักสวรรค์อินทนิลต่ออีก?” อาวุโสสองถามอีกครั้ง

อาวุโสสามเงียบไม่พูดอะไร

อาวุโสสองรีบยกมือขึ้นคำนับแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “อาวุโสใหญ่! โปรดอนุญาตให้พวกเรารักษาหลินหยางอย่างเต็มที่เถอะ!”

“ผมพูดไปแล้ว คนคนนี้ไม่รู้จักเคารพครูบาอาจารย์! คุณรักษาเขา! ไม่ต่างกับการเลี้ยงเนื้อร้ายไว้ในร่างกายตัวเอง!” อาวุโสใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อาวุโสใหญ่ ถ้าหากปลูกฝังคนคนนี้ให้ดี เขาจะต้องกลายเป็นอัจฉริยะระดับแนวหน้าของสำนักสวรรค์นิรันดรแน่นอน พวกเราถึงขั้นสามารถอาศัยเขาสร้างชื่อให้กับตัวเองในงานประชุมใหญ่ ถ้าหากปล่อยไปแบบนี้ มีแต่จะสูญเสีย!”

“ดูเหมือนอาวุโสสองตัดสินใจจะช่วยคนคนนี้ให้ได้!”

อาวุโสใหญ่หรี่ตาลง จ้องอาวุโสสองโดยไม่พูดอะไรสักคำ

“หลินหยาง ตามผมมา!”

อาวุโสสองเดินไปหยุดอยู่ด้านข้างหลินหยาง เขาพูดเสียงเบาแล้วเดินออกจากวังไร้ปรารถนา

หลินหยางยังคงตกตะลึงอยู่ เขามองดูแผ่นหลังที่เดินจากไปของอาวุโสสอง ผ่านไปสักพักถึงเดินตามออกไป

“อาวุโสใหญ่ เรื่องนี้…ควรทำยังไงดี?” อาวุโสสามเดินเข้ามาใกล้ พูดด้วยสีหน้าที่กังวล

“ไม่ต้องกังวล! อาวุโสสองไม่มียาวิเศษ ผมคาดว่าหลินหยางน่าจะอยู่ได้ไม่เกินสองวัน! ทันทีที่เขาตาย ไปเอาเลือดวิญญาณลั่วหลินกลับมา เข้าใจหรือยัง?” อาวุโสใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“แต่ถ้าหากเขาไม่ตายล่ะ?”

“เป็นไปไม่ได้…ไปแจ้งฝ่ายบริหารทรัพยากร ลดทรัพยากรครึ่งหนึ่งของอาวุโสสอง! ช่วงนี้ห้ามจัดยาที่มีเกินเกรดระดับศักดิ์สิทธิ์ให้เขา”

“รับทราบ!”

วังเวหา

อาวุโสสองเดินเข้าไปด้านในด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม เขาเรียกลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้าง ลูกศิษย์ของเขารีบวิ่งเข้ามาทันที

“หลินหยาง! คุณมานี่” อาวุโสสองตะคอก

หลินหยางเดินตามเข้ามาในวังเวหา

“ถอดเสื้อ ผมจะฝังเข็มให้คุณ”

อาวุโสสองพูดพร้อมกับหยิบเข็มเงินออกมา ในขณะเดียวกันลูกศิษย์ที่วิ่งออกไปก่อนหน้านี้วิ่งกลับมาพร้อมกับสมุนไพรกองใหญ่ จากนั้นเริ่มทำการปรุงยาในวังเวหาโดยตรง

“อาวุโสสองกำลังจะถอนพิษให้ผมเหรอ?” หลินหยางถามด้วยความสงสัย

“อาการของคุณในตอนนี้แย่มาก! ผมคิดว่าอาวุโสห้าคงหยุดให้ยาคุณมาสักพักแล้ว! คุณอย่าเพิ่งพูดมาก รีบถอดเสื้อออก ผมจะระงับพิษเป็นในร่างกายของคุณไว้ชั่วคราว” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“อาวุโสสอง ไม่จำเป็นแล้ว ถ้าหากไม่มีวัตถุดิบของยาวิเศษ สิ่งที่คุณทำไปทั้งหมดก็เปล่าประโยชน์ ทำไมต้องสิ้นเปลืองยาพวกนี้ด้วย?” หลินหยางส่ายหัวปฏิเสธ