สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1447

“โง่เขลา! มีหรือที่ผมจะไม่รู้ว่าจำเป็นต้องใช้ยาวิเศษรักษาพิษเป็น? แต่ตอนนี้จะไปเอายาวิเศษมาจากไหน? ผมต้องใช้เวลา ส่วนคุณก็อยู่ได้อีกไม่นาน! ถ้าหากไม่ฝังเข็มทำให้อาการของพิษคงที่ก่อน รอจนกระทั่งผมหายาวิเศษมาได้ คุณคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว!” อาวุโสสองพูดอย่างไม่สบอารมณ์

“ชีวิตขึ้นอยู่กับสวรรค์! อาวุโสสองไม่จำเป็นต้องรักษาแล้ว!” หลินหยางส่ายหัว

เขายอมไม่อยากให้อาวุโสสองรักษาตนเอง เพราะเข้าได้ระงับพิษในร่างกายของตนเองแล้ว ที่ก่อนหน้านี้อาวุโสสองและคนอื่นตรวจไม่พบความผิดปกติ นั่นเป็นเพราะเขาดื่มยาพิษที่ตนเองคิดค้นขึ้น

“เลิกพูดมากได้แล้ว!”

เห็นได้ชัดว่าอาวุโสสองเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่มีกะจิตกะใจมาต่อปากต่อคำกับหลินหยาง เขาบอกมือโดยตรง “ถอดเสื้อของเขาออก!”

“รับทราบ! อาจารย์!”

ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบกรูกันเข้ามา ถอดเสื้อของหลินหยางอย่างรวดเร็ว

หลินหยางไม่มีทางเลือก ต้องปล่อยให้อาวุโสสองฝังเข็ม

โชคดีที่ก่อนออกจากที่พักเขาดื่มยาพิษป้องกันเหตุไม่คาดฝัน เพราะเหตุนี้อาวุโสสองจึงไม่ได้สงสัยอะไร

หลังจากฝังเข็มสักพัก อาวุโสสองถึงหยุดด้วยความพึงพอใจ

“กลับไปพักผ่อนเถอะ” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

“ขอบคุณอาวุโสสอง”

“ไม่ต้องพูดมาก ต่อไปคุณคือลูกศิษย์ของผม วันนี้คุณล่วงเกินแม้กระทั่งอาวุโสใหญ่ ผมคิดว่าทั้งสำนักคงไม่มีใครช่วยคุณได้แล้วนอกจากผม! ผมเห็นแก่ความสามารถของคุณจึงยอมช่วย หวังว่าคุณจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง ผมจะพยายามขจัดพิษเป็นในร่างกายของคุณอย่างเต็มที่ และผมก็ไม่หวังว่าที่อาวุโสใหญ่พูดจะเป็นความจริง ถ้าหากผมช่วยคุณ! คุณต้องเป็นเสาหลักของสำนักสวรรค์นิรันดร” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

หลินหยางอึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นพูดเสียงแหบ “ถ้าหากสำนักสวรรค์นิรันดรไม่รังแกผม ผมจะทำผิดต่อสำนักสวรรค์นิรันดรเหรอ? อีกอย่างมีคนของสำนักสวรรค์นิรันดรมากมายที่ทำผิดต่อผม”

อาวุโสสองมองเขาโดยไม่พูดอะไร ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปสักพัก เขาโบก

หลินหยางยกมือขึ้นคำนับ หันหลังแล้วเดินจากไป

หลังจากหลินหยางไป ลูกศิษย์ที่อยู่โดยรอบรวมตัวกัน

“อาวุโสสอง ทำไมต้องมีปัญหากับอาวุโสใหญ่เพราะคนคนนี้ด้วย? ถ้าหากอาวุโสใหญ่โกรธขึ้นมา พวกเราก็จะอยู่ลำบากไปด้วย” มีคนแสดงสีหน้ากังวล พูดด้วยความระมัดระวัง

“สำนักสวรรค์นิรันดรไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของอาวุโสใหญ่เพียงคนเดียว ที่ผมทำแบบนี้ก็เพื่อสำนักสวรรค์นิรันดรของเรา! เขาจะทำอะไรผมได้? เจ้าสำนักเป็นคนฉลาดหลักแหลม เขาย่อมมองออกว่าใครเป็นคนถูกใครเป็นคนผิด” อาวุโสสองพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

“แต่ว่า…ในมือของหลินหยางมีเลือกวิญญาณลั่วหลินสิบหยด! พวกอาวุโสใหญ่แทบอยากให้เขาตายทันทีด้วยซ้ำ! ยังไม่ต้องพูดถึงว่ารักษาเขาได้หรือเปล่า ศิษย์เป็นห่วงว่าอาจารย์จะปกป้องเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ” ลูกศิษย์คนนั้นลังเลสักพักแล้วพูด

อาวุโสสองเงียบ

เขาเดินวนอยู่ในห้องโถงใหญ่อยู่สักพัก พูดขึ้นอย่างกะทันหัน “หลินหยางเป็นลูกศิษย์ของผม!”

เสียงดังก้องไปทั่ว

“อาวุโสใจเย็นก่อน!”

ลูกศิษย์คนอื่นรีบก้มหน้าลงทันที

“ผมรับหลินหยางเป็นลูกศิษย์ของผมต่อหน้าทุกคน! ทุกคนล้วนเห็นกับตาตัวเอง! ส่วนเลือดวิญญาณลั่วหลิน! พวกอาวุโสสามเป็นคนคืนให้หลินหยาง! เรื่องนี้ทุกคนก็รู้ก็เห็น! ในเมื่อเป็นของหลินหยาง มันก็ควรจะเป็นของเขา! ไม่ว่าใครก็มาแย่งไม่ได้! ใครก็แย่งของเขา ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับผม! ผมไม่สนว่าคนคนนั้นเป็นใคร ผมจะไปคิดบัญชีกับคนคนนั้นแน่นอน!”

อาวุโสสองตะคอก

ลูกศิษย์ทุกคนเงียบ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก

พวกเขารู้จักนิสัยของอาวุโสสอง

อะไรที่เขาตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีใครสามารถเปลี่ยนแปลง

หลินหยางกลับถึงที่พัก เขานำยาวิเศษก่อนหน้านี้ออกมารักษาตนเองต่อ

ในขณะเดียวกันก็จดเคล็ดวิชาทั้งหมดของ ‘ตำราเทพลำพอง’ ใส่กระดาษ

จากนั้นเริ่มทำการวิเคราะห์อย่างละเอียด ผ่านไปสักพักใหญ่ หลินหยางถอนหายใจ

“ถึงว่าทำไมคนของสำนักสวรรค์อินทนิลถึงต้องพาคนมาถึงสำนักสวรรค์นิรันดรเพื่อ ‘ตำราเทพลำพอง’ ที่แท้ตำราเล่มนี้ไม่ธรรมดา”

‘ตำราเทพลำพอง’ เน้นเรื่องการฝึกลมปราณ

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง “ตกลงมันเรื่องอะไรกันแน่? ผมให้คุณไปติดต่อเว่ยซินเจี้ยน เพื่อให้เขาช่วยผมตามหายาไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมคุณถึงโดนไล่ล่า? เว่ยซินเจี้ยนล่ะ?”

“เขา? ตอนนี้เขาแทบจะเอาตัวเองไม่รอด! หลังจากที่เขาแพ้คุณ สถานะของเว่ยซินเจี้ยนในสำนักสวรรค์อินทนิลตกต่ำลงอย่างมาก มีผู้คนมากมายหาว่าเขาทำลายชื่อเสียงของสำนัก สมควรตายเพื่อเป็นการไถ่โทษ บางคนถึงขั้นคิดว่าเขาเป็นหนอนบ่อนไส้ที่สำนักสวรรค์นิรันดรส่งมา คิดว่าอีกไม่นาน เว่ยซินเจี้ยนต้องโดนสำนักสวรรค์อินทนิลบีบคั้นจนตายแน่!” ชิวซ่านถอนหายใจแล้วพูด

หลินหยางได้ยินแล้วสีหน้าเคร่งขรึมลงทันที

“พี่หลิน ฉันว่าล้มเลิกแผนที่จะให้เว่ยซินเจี้ยนช่วยหายาเถอะ!” ชิวซ่านส่ายหัว หลังจากนั้นรินน้ำชาให้ตนเองอีกหนึ่งแก้ว

ทว่าหลินหยางเงียบไปสักพัก พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ “ทำไมต้องล้มเลิก? นี่เป็นโอกาสดีไม่ใช่เหรอ?”

“โอกาส?” ชิวซ่านอึ้ง

กลับเห็นหลินหยางปัดฝุ่นบนเสื้อของตนเอง พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “เก็บกวาดที่นี่ก่อน ผมจะแวะไปสำนักสวรรค์อินทนิล!”

พับพับพับพับ…

มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้นนอกวังไร้ปรารถนา

เห็นเพียงอาวุโสสองและลูกศิษย์คนอื่นบุกเข้าประตู

อาวุโสใหญ่ที่กำลังดื่มชาหันไปมองทุกคน สีหน้าของเขายังคงนิ่งสงบ เห็นได้ชัด เขารู้ว่าอาวุโสสองจะมาหาตนเอง

“อาวุโสสองทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย?” อาวุโสใหญ่วังถ้วยชาลง ถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“อาวุโสใหญ่ ทำไมต้องตัดทรัพยากรของวังเวหา? วันนี้ลูกศิษย์ของผมเข้าไปรับวัตถุดิบ พบว่าวัตถุดิบที่เราได้รับหายไปกว่าครึ่ง ถามไปถามมา พวกเขาบอกว่านี่เป็นคำสั่งของคุณ! อาวุโสใหญ่ คุณทำแบบนี้หมายความว่ายังไง?” อาวุโสสองถามด้วยความโกรธ

เสียงของเขาดังก้องราวกับฟ้าผ่า

“อาวุโสสองใจเย็นก่อน เรื่องนี้มันมีที่ไปที่มา ไม่ใช่ว่าผมจงใจตัดทรัพยากรของคุณ ช่วงนี้สำนักของเราไม่สงบ ขาดแคลนทรัพยากร ดังนั้นผมก็เลยสั่งให้ลดวัตถุดิบของวังเวหา คุณเองก็น่าจะรู้ ช่วงก่อนห้องเมตตาธรรมถูกปล้น เกิดการสูญเสียครั้งใหญ่ ผมจึงจำเป็นต้องใช้มาตรการนี้ หวังว่าคุณจะเข้าใจ วางใจได้ ใช้เวลาไม่นานหรอก! หลังจากที่รวบรวมวัตถุดิบในคลังได้เพียงพอแล้ว ผมจะชดเชยให้วังเวหาทีหลัง” อาวุโสใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

แววตาของอาวุโสสองเย็นชาลง กําหมัดแน่น “ผมต้องการพบเจ้าสำนัก!”

“เจ้าสำนักกำลังเก็บตัว ไม่พบใครทั้งนั้น!” อาวุโสใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

อาวุโสสองโมโหจนสีหน้าบิดเบี้ยวไปหมด