สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1459

ตำหนักเทพอินทนิล

จูปี้หรูคุกเข่าอยู่บนพื้น สีหน้าซีดเซียว เงียบไม่พูดอะไร

บาดแผลบนร่างกายของเธอยังไม่ได้รักษา ถึงขั้นในได้เปลี่ยนชุดด้วยซ้ำ ผู้คนที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วรู้สึกเสียวสันหลังแทน

เธอจงใจทำแบบนี้

เพื่อที่จะใช้เป็นพยานหลักฐาน!

มีชายหนุ่มผมขาวยืนอยู่ด้านข้าง

ชายหนุ่มสวมชุดเพ้าสีฟ้า คิ้วดาบคมเข้ม ไหล่กว้าง รูปลักษณ์สง่างาม แต่สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูเคร่งขรึมมาก

โดยรอบมีสมาชิกระดับสูงของสำนักสวรรค์อินทนิลทยอยกันเข้ามา

เจิ้งฮั่นซาน เจ้าศาลาหลัว หัวหน้าเหว่ย ทุกคนล้วนแต่อยู่ที่นี่แล้ว นอกเหนือจากนี้ยังมีสมาชิกระดับสูงอีกหลายคน

พวกเขายืนเรียงกันเป็นสองแถว สีหน้าเคร่งขรึม ไม่มีใครพูดอะไร

ส่วนด้านบนสุด มีชายวัยกลางคนในชุดเพ้าสีทองนั่งอยู่ตรงนั้น

ผู้ชายคนนี้ไว้ผมยาว สวมหมวกโบราณ สายตาที่ดูเต็มเปี่ยมไปด้วยอำนาจกำลังจ้องมองผู้คนที่อยู่ด้านล่าง

เขาคนนี้คือเจ้าสำนักสวรรค์อินทนิล! หลิงเจี้ยนเฟย!

เป็นเจ้าสำนักสวรรค์อินทนิลรุ่นที่สาม ภายใต้การนำของเขา อิทธิพลของสำนักสวรรค์อินทนิลเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ปัจจุบันเป็นกองกำลังที่ผู้คนไม่กล้ามองข้าม

“เจ้าสำนัก! หงส์แดงอยู่ที่นี่แล้ว บาดแผลบนร่างกายของเธอคุณก็เห็นแล้ว! ผมคิดว่าไม่ควรละเว้นหลินหยาง! ไม่อย่างนั้นจะเป็นการดูหมิ่นสำนักสวรรค์อินทนิล! ถ้าหากมีคนนอกรู้ว่าลูกศิษย์สำนักสวรรค์อินทนิลโดนทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บ แต่สำนักสวรรค์อินทนิลกลับปฏิบัติต่อผู้กระทำอย่างมีมารยาท ส่งเขาออกจากสำนักอย่างปลอดภัย แบบนี้ทุกคนจะไม่หัวเราะเยาะพวกเราหรอกเหรอ? ถึงเวลานั้นลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์อินทนิลจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน? ดังนั้นผมขอเสนอให้เจ้าสำนักรีบออกคำสั่ง อนุญาตให้ผมฆ่าหลินหยาง!” ผู้ชายคนนี้ก็คือศิษย์พี่ใหญ่มังกรฟ้าชิงหยา

ทันทีที่พูดจบ จูปี้หรูก็รีบเงยหน้าขึ้นพูดเช่นกัน “ศิษย์ไร้ความสามารถ เจ้าสำนักโปรดทวงคืนความยุติธรรมให้เสร็จด้วย!”

ทุกคนหันไปมองทางเจ้าสำนัก รอคำตอบจากเขา

“ไม่ได้! ทำแบบนี้ไม่ได้!”

ก่อนที่เจ้าสำนักจะเอ่ยปากพูด เจิ้งฮั่นซานรีบก้าวออกมาพูด

“หืม? ฮั่นซาน คุณมีปัญหาอะไรเหรอ?” เจ้าสำนักหลิงถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“เจ้าสำนัก! หลินหยางคนนี้ไม่ธรรมดา…คิดจะฆ่าเขา พวกเราต้องเกิดการสูญเสียไม่น้อยเหมือนกัน!” เจิ้งฮั่นซานยกมือขึ้นคำนับแล้วพูด

“สูญเสีย?”

“ใช่ เจ้าสำนัก คุณยังไม่รู้ หลินหยางคนนี้มีร่างเทพยุทธ! คิดจะฆ่าเขาไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้าหากฝืนสู้กับเขาทั้งแบบนี้ เกรงว่าพวกเราคงจะเกิดการสูญเสียไม่น้อย แบบนี้มันได้ไม่คุ้มเสีย!” เจิ้งฮั่นซินพยายามพูดเกลี้ยกล่อม

“ร่างเทพยุทธ?”

เจ้าสำนักหลิงขมวดคิ้ว “หลินหยางคนนั้นเพิ่งจะอายุเท่าไหร่?”

“ดูแล้วน่าจะยี่สิบกว่า อาจจะเด็กกว่าชิงหยาเล็กน้อย”

“อะไรนะ? เด็กกว่าชิงหยา?”

ผู้แข็งแกร่งของสำนักสวรรค์อินทนิลที่อยู่โดยรอบอุทาน ไม่เชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน

“ชิงหยาก็เพิ่งจะอายุยี่สิบเก้าปี แสดงว่าคนคนนี้น่าจะมีอายุอยู่ที่ประมาณยี่สิบห้าหรือหก? เด็กหนุ่มที่พึ่งมีอายุยี่สิบห้าหรือหก สามารถฝึกร่างเทพยุทธได้สำเร็จ? ล้อเล่นหรือเปล่า?” ชายชราผมขาวคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ “ท่านเจิ้ง คุณตาฝาดหรือเปล่า?”

“ถูกต้อง! ฝึกร่างเทพยุทธสำเร็จในช่วงอายุยี่สิบห้าหรือหก! ถึงประสบเจอโชคลิขิตอันประเสริฐก็ทำไม่ได้! ท่านเจิ้ง คนคนนั้นต้องปั่นหัวคุณแน่นอน คุณคิดว่าเป็นร่างเทพยุทธ อันที่จริงแล้วเป็นเพียงลูกเล่นอะไรบางอย่างของเขา!” มีคนพูดอีก

ไม่มีใครยอมเชื่อ

แต่เจิ้งฮั่นซานส่ายหัว “ผมสู้กับหลินหยางมาแล้ว เขาใช่ร่างเทพยุทธหรือเปล่าผมรู้ดี! พวกคุณไม่จำเป็นต้องสงสัย”

“ถึงเป็นร่างเทพยุทธแล้วยังไง? หรือสำนักสวรรค์อินทนิลที่ยิ่งใหญ่ของเรา ฆ่าคนที่มีร่างเทพยุทธคนเดียวไม่ได้เหรอ? ท่านเจิ้ง ถ้าหากคุณกลัว เรื่องนี้คุณไม่ต้องออกหน้า ผมจะเป็นคนจัดการหลินหยางเอง!” ศิษย์พี่ใหญ่มังกรฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

“เรื่องนี้…”

เจิ้งฮั่นซานเริ่มไม่รู้ควรจะพูดอย่างไรดี

“พอแล้ว ฮั่นซาน คุณก็ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ผมรู้แล้วว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่!”

ในตอนนั้นเอง เจ้าสำนักหลิงลุกขึ้นยืน พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “เรื่องนี้จำเป็นต้องทำตามที่มังกรฟ้าพูด มันไม่ได้เป็นเพียงการรักษาชื่อเสียงของสำนักสวรรค์อินทนิล สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องมีคำอธิบายให้เหล่าลูกศิษย์! ถ้าหากลูกศิษย์ถูกรังแกในสำนัก แบบนี้ไม่เท่ากันสำนักของเราไร้คนมีความสามารถ และผมในฐานะเจ้าสำนักก็ไม่สามารถปกป้องลูกศิษย์ ไม่ใช่เหรอ?”

ศักดิ์ศรีชื่อเสียงสำคัญก็จริง แต่ถ้าหากสูญเสียความเชื่อใจจากผู้คน มีศักดิ์ศรีแล้วจะมีประโยชน์อะไร?

แยกแยะผิดถูก มีหรือที่เขาในฐานะเจ้าสำนักจะไม่รู้?

“เรื่องนี้…”

เจิ้งฮั่นซานอ้าปาก

“พาตัวหลินหยางมาสอบสวนก่อน! สำนักสวรรค์อินทนิลของเราก็จะไม่รังแกคนอื่นโดยใช้คนหมู่มาก! หลังจากที่เขามาถึงค่อยพิจารณาอีกทีว่าใครผิดใครถูก ผมจะเป็นคนตัดสินเอง!”

พูดถึงตรงนี้ เจ้าสำนักหลิงหันไปมองคนที่อยู่ด้านข้าง “หลินหยางมาหรือยัง?”

“แจ้งไปแล้ว น่าจะกำลังมา” คนที่อยู่ด้านข้างพูด

“อืม” เจ้าสำนักหลิงพยักหน้า

ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านนอกตำหนักเทพอินทนิล

“หลินหยางมาถึงแล้ว! เจ้าสำนักหลิง ถ้าคุณต้องการสอบสวนผม! ผมหลินหยางจะให้ความร่วมมือ!”

หลังจากสิ้นเสียง หลินหยางและชิวซ่านเดินเข้ามา

ทุกคนหันไปมอง!

เจ้าสำนักหลิงหันกลับมามองหลินหยาง พูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ “ไม่คำนับก็ไม่เป็นไร คุณชื่อหลินหยางใช่หรือเปล่า?”

“ใช่” หลินหยางพยักหน้า

“ทำไมต้องก่อความวุ่นวาย?”

“ก่อความวุ่นวาย? คุณเอาอะไรมาพูด?”

“จูปี้หรูคุกเข่าอยู่ตรงนั้น บาดแผลเต็มตัว น้องชายคุณมองไม่เห็นเหรอ?” เจ้าสำนักหลิงถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“แล้วลูกศิษย์ผมที่นอนอยู่บนเตียงล่ะ พวกคุณมองไม่เห็นเขาเหรอ?” หลินหยางถามกลับ

“ลูกศิษย์ของคุณ?” เจ้าสำนักหลิงขมวดคิ้ว

“เว่ยซินเจี้ยน”

เจิ้งฮั่นซานรีบก้าวออกมาเล่าต้นสายปลายเหตุ

เจ้าสำนักหลิงได้ยิน ในแววตามีความเย็นชาแลบผ่าน

ลูกศิษย์สำนักตนเองไปไหว้คนอื่นเป็นอาจารย์ มันเป็นเรื่องที่น่าขายหน้าเพียงใด

ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าสำนักของตนเองทำผิดต่อลูกศิษย์คนนั้น และอาจารย์ของเขามาหาถึงที่ เรื่องแบบนี้ไม่ว่าจะจัดการอย่างไร สำนักสวรรค์อินทนิลก็เสียหน้า

“คุณเห็นแต่พวกจูปี้หรูได้รับบาดเจ็บ แต่คุณกลับไม่เห็นเว่ยซินเจี้ยนเกือบโดนพวกเธอฆ่า! คุณคิดว่าตัวเองล้มเหลวในฐานะเจ้าสำนักหรือเปล่า?” หลินหยางพูดโดยไม่คิดจะไว้หน้า

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที

“บัดซบ! คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”

“คุณกำลังตำหนิเจ้าสำนักของพวกเราเหรอ?”

“บังอาจมาก!”

เสียงตะคอกดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

คราวนี้ทุกคนนั่งไม่ติดแล้ว

แม้กระทั่งเจิ้งฮั่นซานก็รู้สึกเหลือเชื่อ เขารีบพูดเสียงเบา “น้องหลิน คุณ…คุณระวังคำพูดด้วย!”

ทว่าหลินหยางไม่ได้สนใจ

เจ้าสำนักหลิงพยักหน้าเล็กน้อย สีหน้าดูไม่ได้โกรธอะไร เหมือนกับไม่ใส่ใจคำพูดของหลินหยาง

“เรื่องของเว่ยซินเจี้ยนผมไม่รู้เรื่องจริงๆ แต่ไม่ว่ายังไงนี่ก็เป็นเรื่องของสำนักสวรรค์อินทนิล ยังไม่ถึงคราวที่คุณต้องยื่นมือมายุ่ง! น้องหลิน คุณมีความสามารถที่น่าทึ่งมาก แต่ทำตัวอวดดีเกินไป เรื่องของสำนักสวรรค์นิรันดรกับสำนักสวรรค์อินทนิลยังไม่ทันจบ ทั้งสองฝ่ายไม่ได้อยู่ในสถานะพันธมิตร! คุณทำตัวเสียมารยาทแบบนี้ ผมก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจกับคุณ!”

พูดจบเขาโบกมือ “ใครก็ได้!”

หลินหยางหรี่ตาลง กําหมัดแน่น เตรียมพร้อมที่จะลงมือทุกเมื่อ