สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1469

สายตาของทุกคนมองไปทางหลินหยาง

ได้ยินคำพูดของเจียงหม่าน หัวใจยิ่งเต้นรัว

คนคนนี้…กำลังจะตายแล้ว?

มันก็ถูก!

หลินหยางในตอนนี้ ร่างกายของเขาถูกปกคลุมเต็มไปด้วยเข็มสีดำของเจียงหม่าน

ไม่ต้องสงสัยเลย เข็มสีดำพวกนี้ต้องมีพิษแน่นอน

โดนเข็มสีดำเข้าไปมากขนาดนี้ เกรงว่าถึงเป็นเทพเซียนก็คงจะไม่รอดแล้วมั้ง?

ยิ่งไปกว่านั้นเจียงหม่านยังได้สกัดจุดชีพจรของหลินหยาง มันแทบจะเป็นการฆ่าเขาโดยตรง

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ จะไม่ตายได้อย่างไร?

“ดีมาก!”

เจียงซูหงพยักหน้า สีหน้าเต็มไปด้วยความพึงพอใจ “ทำได้ไม่เลว เจียงหม่าน”

“ขอบคุณอาจารย์”

เจียงหม่านรีบตอบกลับ หลังจากนั้นหันไปมองคนของวังเวหา “พวกคุณรีบพาเขาไปสั่งเสียเถอะ แล้วยังมีใครจะสู้อีกหรือเปล่า มาได้เลย!”

เสียงของเธอทำให้คนของวังเวหาดึงสติกลับมาจากความตกใจ

“อะไรกัน? หลินหยางเขา…แพ้แล้วเหรอ?” หลี่หรูถามด้วยความตกใจ

“แน่นอน เขากลายเป็นคนตายไปแล้ว เข็มกิเลนดำได้ทำลายชีพจรทุกส่วนบนร่างกายของเขาแล้ว และพิษที่อยู่ในเข็มเงินก็กระจายไปทั่วร่างของเขา เขาในตอนนี้แม้กระทั่งขนก็เป็นพิษ! ไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้แล้ว!” เจียงหม่านพูดทั้งที่หอบหายใจ

“หา?”

คนของวังเวหาหน้าถอดสี

“พวกคุณคิดว่าลูกลอนยอดมนุษย์แค่ช่วยเพิ่มพละกำลังและความเร็วเท่านั้นเหรอ? พวกคุณคิดผิดแล้ว มันยังรวมไปถึงกำลังภายในด้วย เมื่อกำลังภายในแข็งแกร่งพอ พิษก็จะยิ่งรุนแรงมากขึ้น อาวุโสสอง บอกตามตรง ไม่มีใครสามารถรับมือเจียงหม่านในตอนนี้! แม้กระทั่งฉันก็ยังต้องใช้เวลาสักพักใหญ่ ลูกศิษย์ของคุณเข้ามาก็มีแต่จะรนหาที่ตาย! รีบยอมแพ้เสียเถอะ ผลลัพธ์ทุกอย่างถูกกำหนดไว้แล้ว!” เจียงซูหงยิ้มอย่างเย็นชาแล้วพูด

ในน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความมั่นใจ

อาวุโสสองมองเจียงซูหงด้วยสายตาที่เหม่อลอย พูดอะไรไม่ออก

เรื่องมันมาถึงขั้นนี้ แม้กระทั่งเขาก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

บางทีเขาควรจะยอมแพ้!

น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถห้ามหลินหยาง ปล่อยให้เขาต้องเอาชีวิตไปทิ้งทั้งแบบนี้

อาวุโสสองรู้สึกเสียใจมาก สีหน้าเคร่งขรึมจนถึงขีดสุด

แต่ในตอนนั้นเอง หลินหยางพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “ทักษะเข็มเงินที่เงอะงะแบบนี้ ทำไมพวกคุณถึงคิดว่าสามารถฆ่าผมได้?”

คำพูดประโยคนี้ทำให้ทุกคนดึงสติกลับมาจากความตกใจ

“นี่มันเวลาไหนแล้ว คุณยังจะปากดีอีกเหรอ?” เจียงหม่านหอบหายใจพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

“ผมไม่ได้ปากดีสักหน่อย ก็แค่พูดไปทำความจริง!”

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ หลังจากนั้นถอดเสื้อชั้นนอกออก

วินาทีต่อมา ทุกคนตกตะลึง

กลับเห็นเข็มสีดำเหล่านั้นปักคาอยู่บนเสื้อของเขาทั้งหมด ไม่มีเข็มเล่มไหนที่สามารถแทงทะลุผิวหนังของหลินหยาง!

เข็มไม่สามารถฝังเข้าสู่ร่างกาย แล้วจะไปเอาพิษมาจากไหน?

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้? เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!” รู้หม่านตาของเจียงหม่านขยายกว้าง ก้าวถอยหลังอย่างต่อเนื่อง

“หรือว่าคนคนนี้มีกำลังภายในที่แข็งแกร่งอะไรบางอย่าง จึงสามารถต้านทานเข็มเงิน?” เจียงซูหงอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว

“เยี่ยม!”

ทางด้านของลูกศิษย์วังเวหาเริ่มพากันตะโกนด้วยความตื่นเต้นและปลื้มปิติ

อาวุโสสองทำหน้าประหลาดใจ แต่ไม่นาน เขาตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง บนใบหน้าเผยให้เห็นรอยยิ้มเล็กน้อย พยักหน้าอย่างต่อเนื่อง

“ความสามารถแค่นี้ของคุณ คิดจะฆ่าผม มันยังเป็นไปไม่ได้!” หลินหยางโยนเสื้อที่มีเข็มปักคาอยู่ลงพื้น พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“บัดซบ! มันยังไม่จบ!”

เจียงหม่านกัดฟัน ยกพู่กันเหล็กขึ้น คิดจะโจมตีอีกครั้ง

แต่ในตอนนั้นเอง

พู่!

เจียงหม่านที่เตรียมตัวเคลื่อนไหวกระอักเลือดอย่างกะทันหัน ร่างกายเซไปด้านข้าง ล้มลงบนพื้นโดยตรง

“หา?”

คนของหออักษรเจียงเซียงหน้าถอดสี รีบวิ่งเข้าไปประคองเจียงหม่าน

คราวนี้ กลายเป็นเจียงซูหงที่รู้สึกลำบากใจแทน

เจียงหม่านที่ใช้ลูกกลอนยอดมนุษย์สองเม็ดก็ยังเอาหลินหยางไม่ลง ตอนนี้ควรจะส่งใครออกไปดี?

เธอหันไปมองลูกศิษย์ที่อยู่ด้านข้างแล้วขมวดคิ้ว

“ดูเหมือนอาจารย์เจียงจะคิดไม่ออก? หรือไม่ให้ผมช่วยคุณตัดสินใจก็แล้วกัน ถ้าหากอาจารย์เจียงไม่รู้ว่าจะส่งใครออกมาดี ถ้าอย่างนั้นให้ลูกศิษย์ของคุณเข้ามาพร้อมกันให้หมดเลย! ผมจะไม่จำกัดจำนวนคนของพวกคุณ!” หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

“อะไรนะ?”

ลูกศิษย์ของหออักษรเจียงเซียงตกตะลึง

“คุณ…คุณจะสู้กับพวกเราทุกคน?”

“คุณ…อวดดี! อวดดี! อวดดีเกินไปแล้ว!”

“คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? คิดว่าตัวเองไร้เทียมทานจริงเหรอ?”

“บัดซบ! ไอ้ลูกสุนัข! ผมจะเด็ดหัวคุณลงมาเดี๋ยวนี้!”

“ถ้าหากลงมือกันขึ้นมาจริง! กลัวว่าคุณจะต้องรีบคุกเข่าขอชีวิตทันทีสิ!”

ลูกศิษย์ทั้งกลุ่มตั้งสติได้ แต่ละคนชี้หน้าด่าทอหลินหยางด้วยความโมโห

เจียงซูหงก็ดึงสติกลับมาแล้วเช่นกัน เธอหรี่ตาลง ในแววตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“อาวุโสสอง! ลูกศิษย์ของคุณมั่นใจในตัวเองเกินไปแล้ว! คิดจะสู้กับลูกศิษย์ทั้งหมดของฉัน! ทำไม? พวกคุณกำลังดูถูกหออักษรเจียงเซียงของเราเหรอ?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว! หัวหน้าอาจารย์เจียงอย่าเพิ่งโกรธ!”

อาวุโสสองรีบพูด หลังจากนั้นหันไปตะคอก “หลินหยาง! อย่าได้ใจมากเกินไป คนของหออักษรเจียงเซียงไม่ได้ง่ายอย่างที่คุณคิด! รีบถอยกลับมาเดี๋ยวนี้!”

แต่หลินหยางกลับส่ายหัว “อาวุโสสอง ไม่ใช่ว่าผมกำลังได้ใจ ผมแค่ไม่อยากเสียเวลาเท่านั้น! ถ้าหากผมสามารถเอาชนะพวกเขาทั้งหมด เรื่องนี้ก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ?”

“คุณ…”

คนของหออักษรเจียงเซียงแทบระเบิดอารมณ์ออกมาโดยตรง!

เจียงซูหงพยักหน้า พูดด้วยความโกรธ “ได้ ในเมื่อคุณพูดถึงขนาดนี้แล้ว ฉันจะให้โอกาสคุณก็แล้วกัน!”

พูดจบเธอก้าวออกมาข้างหน้า

ลูกศิษย์ของหออักษรเจียงเซียงก็ก้าวออกมาเช่นกัน เจตนาแห่งการต่อสู้ท่วมท้น

ลูกศิษย์ของวังเวหามองตาค้าง