สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1476

ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกใจมาก

หากไม่ได้เป็นเพราะได้ยินกับหูตนเอง ใครจะไปเชื่อว่าอาวุโสใหญ่จะพูดคำพูดแบบนี้ออกมา

นี่มันใช่ให้หลินหยางพิสูจน์ตัวเองที่ไหน!

เห็นได้ชัดว่ากำลังหาเรื่องหลินหยาง

ผ่าข้อมือถอนเส้นเอ็น?

แบบนั้นไม่กลายเป็นคนพิการเหรอ?

“อาวุโสใหญ่! คุณหมายความว่ายังไง?” มีหรือที่อาวุโสสองจะตอบตกลง? เขาก้าวออกมาตะคอกด้วยความโกรธทันที

“ทำไม? อาวุโสสอง เรื่องนี้มันยากมากเลยเหรอ? ที่นี่คือสำนักสวรรค์นิรันดร! อย่าว่าแต่ผ่าข้อมือถอนเส้นเอ็น! ถึงควักหัวใจออกมา พวกเราก็สามารถทำให้เขาฟื้น! แค่ผ่าข้อมือถอนเส้นเอ็นทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ หรือคุณสงสัยทักษะการแพทย์ของผม? หรือคิดว่าผมมีแผนอย่างอื่น?” อาวุโสใหญ่หันไปพูดกับอาวุโสสองด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

สีหน้าของอาวุโสสองเคร่งขรึมลง จ้องอาวุโสใหญ่โดยไม่พูดอะไร

“หลินหยาง เร็วหน่อย! อย่าให้อาวุโสใหญ่ต้องรอนาน!” อาวุโสสามตะโกนพูดเสียงดัง

“ใช่ หลินหยาง เร็วหน่อยสิ!”

“รีบผ่าข้อมือถอนเส้นเอ็น! พิสูจน์ว่าคำพูดที่คุณพูดมาเป็นเรื่องจริง! ไม่อย่างนั้นก็เท่ากับคุณกำลังปั่นหัวอาวุโสใหญ่ ปั่นหัวพวกเราทุกคน!”

“เร็วสิหลินหยาง!”

ทุกคนทยอยกันตะโกน บีบคั้นหลินหยาง

อาวุโสสองยังอยากพูดแทนหลินหยาง แต่ตอนนี้เขาไม่รู้ควรจะพูดอย่างไรดี

บรรยากาศในที่เกิดเหตุค่อนข้างกดดัน สายตาของทุกคนมองไปทางหลินหยาง

ทว่าตั้งแต่เริ่มจนจบ หลินหยางไม่ได้ดูตื่นตระหนกแม้แต่นิดเดียว เขามองทุกคนด้วยสายตาที่เฉยเมย ไม่สนใจคำพูดกดดันของคนรอบข้าง

เห็นเพียงเขาพยักหน้าเล็กน้อย “อยากให้ผมผ่าข้อมือถอนเส้นเอ็นพิสูจน์คำพูด? ไม่มีปัญหา! ผมจะพิสูจน์ให้พวกคุณเห็นเดี๋ยวนี้!”

“หลินหยาง คุณบ้าไปแล้วเหรอ!”

อาวุโสสองก้าวออกมาจับแขนของหลินหยาง “คุณรู้หรือเปล่าว่านี่เป็นแผนของพวกเขา? พวกเขากังวลว่าไม่สามารถรับมือล่างเทพยุทธของคุณ เพราะแบบนี้จึงสั่งให้คุณผ่าข้อมือถอนเส้นเอ็น! หลังจากเส้นเอ็นของคุณขาดแล้ว พวกเขาจะลงมือจัดการคุณทันที! ถ้าหากคุณจะทำตามที่เขาบอก ก็ไม่ต่างอะไรกับเอาตัวเองไปวางไว้บนเขียง ปล่อยให้พวกเขาอยากลงมือก็เมื่อไหร่ก็ได้!”

“อาวุโสสอง มีเหรอที่ผมจะไม่รู้ความคิดของพวกเขา? แต่ถ้าผมไม่ทำตาม พวกเขาก็จะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้าง แม้กระทั่งวังเวหาและรวมไปถึงคุณก็จะต้องรับผิดชอบเรื่องนี้ด้วย! เรื่องมันมีแต่จะแย่ลง”

“แต่มันก็ยังดีกว่าคุณฆ่าตัวตาย! ไอ้หนู ทองแท้ไม่กลัวไฟ! คุณจำเป็นต้องอดทน!” อาวุโสสองพยายามห้ามปรามด้วยความร้อนใจ

ทว่า…หลินหยางกลับส่ายหัว “อาวุโสสอง ผมมีแผนรับมือ!”

“คุณ…โง่!” อาวุโสสองโมโหมาก

หลินหยางก้าวออกไปข้างหน้า พูดกับอาวุโสใหญ่เสียงดัง “อาวุโสใหญ่ ถ้าหากผมทำตามที่คุณบอก พิสูจน์คำพูดของผมแล้ว อาวุโสสองและคนของวังเวหาจะปลอดภัยหรือเปล่า?”

“แน่นอน ผมไม่เคยคิดจะทำให้พวกเขาลำบากใจอยู่แล้ว! ยังไงพวกเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของสำนักสวรรค์นิรันดร!”

“ดี!”

หลินหยางพยักหน้า เขายื่นไปคว้าดาบของลูกศิษย์ผู้คุมกฎที่อยู่ด้านข้าง จากนั้นเฉือนใส่ข้อมือของตนเองอย่างไม่ลังเล

ฉึก!

ดาบผ่าข้อมือของเขาอย่างง่ายดาย

จากนั้นหลินหยางดึงเส้นเอ็นเส้นหนึ่งของตนเองออกมาอย่างกะทันหัน

ความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซีดจนถึงขีดสุด บนหน้าผากเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

แต่เขาไม่ได้ส่งเสียงร้อง พยายามฝืนความเจ็บปวดแล้วยกเส้นเอ็นขึ้น

ทุกคนตกตะลึง

อาวุโสใหญ่ อาวุโสสาม เจิ้งถงหยวนและคนอื่นมองตาค้าง

อาวุโสสองก็ตกใจจนถึงขีดสุดเช่นกัน

“บนโลกใบนี้…มีคนเหี้ยมแบบนี้อยู่จริง?” อาวุโสสามพูดพึมพำกับตนเอง

“หมอนี่มันเป็นคนบ้า! เขาเป็นคนบ้า!” เจิ้งถงหยวนพูดเสียงสั่น

อาวุโสใหญ่เงียบไม่พูดอะไร สายตามองไปทางเส้นเอ็น เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

“อาวุโสใหญ่! ตอนนี้ยังมีอะไรจะพูดอีกหรือเปล่า? คุณดูเส้นเอ็นเส้นนี้ เคยผ่านการหลอมกายหรือยัง!” หลินหยางพูดเสียงดัง เนื่องจากความเจ็บปวดที่รุนแรงทำให้เสียงของเขาสั่นไม่หยุด

“ดีมาก! หลินหยาง คุณทำได้ดีมาก! ใช่แล้วคุณไม่ได้โกหก!” อาวุโสใหญ่พยักหน้า

อาวุโสสองรีบหันกลับไปมองหลินหยางด้วยความเหลือเชื่อ

ลูกศิษย์ส่วนใหญ่ของวังเวหาก็มองตาค้างเช่นกัน

เกรงว่าแม้แต่คนโง่ก็มองออกว่าอาวุโสใหญ่มีแผนการอย่างอื่น แต่หลินหยางกลับตอบตกลง!

สมองของเขาได้รับการกระทบกระเทือนเหรอ?

หลินหยางกลับยิ้มเล็กน้อย “มีโอกาสช่วยอาวุโสใหญ่ไขข้อสงสัย มันเป็นเกียรติของผม! ยิ่งไปกว่านั้นถ้าหากสำนักสวรรค์นิรันดรสามารถเรียนรู้ร่างเทพยุทธ มันก็เป็นเรื่องดี ผมในฐานะลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์นิรันดร ก็รู้สึกดีใจด้วยไม่ใช่เหรอ?”

“ดี! ดี! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หลินหยาง คุณมันรู้จักเวล่ำเวลา!”

ทุกคนหัวเราะทันที

อาวุโสใหญ่ก็พยักหน้าชอบใจ

“โง่เขลา! คุณคิดว่าพวกเขาต้องการวิธีฝึกร่างเทพยุทธจริงเหรอ? พวกเขาต้องการเลือดวิญญาณลั่วหลินของคุณ! คุณตอบตกลงแบบนี้ต้องตายอย่างไม่มีข้อสงสัย! รีบตามผมกลับไปเดี๋ยวนี้!” อาวุโสสองเริ่มร้อนใจแล้ว เขาก้าวออกไปจับแขนของหลินหยาง เตรียมพาเขาไปจากที่นี่โดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น

“อาวุโสสอง คุณคิดจะทำอะไร?”

“หลินหยางตัดสินใจอยู่! คุณอย่าบังคับเขาดีกว่า!”

อาวุโสสามและคนอื่นเข้ามาขวางอาวุโสสองทันที

“พวกคุณ…” อาวุโสสองโมโหมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“อาวุโสสอง สบายใจได้ ไม่เป็นไรแน่นอน” หลินหยางยิ้มเล็กน้อย “บางทีพรุ่งนี้ผมก็สามารถออกจากวังไร้ปรารถนาแล้ว!”

อาวุโสสองมองหลินหยางด้วยสายตาที่เหม่อลอย สมองว่างเปล่าไปหมด

“นี่คุณ…กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?”

“ความคิดของผมง่ายมาก หนี มันไม่สามารถช่วยแก้ปัญหา! ถ้าหากมีปัญหาถาโถมเข้ามาตลอด ก็ควรจะจัดการที่ต้นตอ!” หลินหยางเดินเข้ามาใกล้ พูดกระซิบข้างหูอาวุโสสอง

“จัดการที่ต้นตอ? หรือคุณคิดจะ…”

อาวุโสสองนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน รูม่านตาขยายกว้าง มองหลินหยางด้วยความตกใจ

“คุณ…บ้าไปแล้วเหรอ?”