สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1514

นี่ไม่สามารถใช้คำว่าฮึกเหิมมาอธิบายได้อีกแล้ว

นี่ถือว่าไม่เห็นบริษัทหยางหัว หยวนซิง เฉาซงหยางและหลินหยางในสายตาเลยสักนิด!

ทุกคนต่างรีบวิ่งเข้าไปภายในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องพักผู้ป่วยในขณะนี้

ซูเหยียนกำลังนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงคนไข้

เธอเพิ่งจะได้รับการตรวจสอบทั่วร่างกายและหลับไป และอารมณ์ของเธอก็กลับสู่ภาวะปกติเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

กงซีหยุนคอยเฝ้าดูแลเธออยู่ริมขอบเตียงและคอยพูดคุยกับเธอ

ทว่าซูเหยียนกลับเอาแต่ก้มศีรษะและไม่ยอมพูดอะไรด้วยสีหน้าและอาการตื่นตระหนกเล็กน้อย

"เสี่ยวเหยียน!!"

และจู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางฝั่งประตูห้องผู้ป่วย

ซูเหยียนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและเมื่อเห็นร่างที่วิ่งเข้ามา แววตาที่นิ่งเฉยก็ได้กลับเปล่งประกายขึ้นมา

"เฉียนเฉียน!!" น้ำตาของซูเหยียนไหลออกมาอีกครั้งและผายมือทั้งสองข้างออกไปโอบกอดลั่วเฉียนที่กำลังวิ่งเข้ามา

"เสี่ยวเหยียน ทำไมเธอถึงคิดสั้นแบบนี้? เกิดอะไรขึ้น?" ลั่วเหยียนน้ำตาคลอและกอดเธอแน่นด้วยอาการสะอึกสะอื้น

และอาการของซูเหยียนก็ดูแย่ลงอีกครั้ง

"คุณหนูลั่ว คุณมาถึงก็ดีแล้ว ฝากคุณหนูเหยียนด้วยนะคะ พวกคุณคุยกันตามสบายเลย" กงซีหยุนรีบลุกขึ้นยิ้มและเตรียมเดินออกไป

และในเวลาเดียวกันนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็ได้โผล่เข้ามา

ชายคนที่เดินนำหน้าเข้ามาสวมชุดสูท หน้าตาหล่อเหลาสะอาดสะอ้านราวกับหยก

ใบหน้าของชายคนนี้มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และในมือถือดอกไม้มาช่อหนึ่ง จากนั้นเดินก้าวเท้าเข้ามาในห้องพักคนไข้

และนั่นก็คือหลงเจียงเฟิงนั่นเอง!

"คุณหนูซู ได้ยินว่าคุณเข้าโรงพยาบาล เมื่อได้ข่าวผมก็เลยรีบมาหา เป็นยังไงบ้าง? คุณสบายดีไหม? ช่อดอกไม้นี้ผมนำมาให้คุณ!"

หลงเจียงเฟิงยิ้มอย่างอ่อนโยนและวางดอกไม้ลงที่โต๊ะข้างๆ

"อ๋า?"

สีหน้าของซูเหยียนซีดเผือดลงและรีบหลบไปข้างหลังของลั่วเฉียนและมองหลงเจียงเฟิงด้วยอาการตัวสั่นสะท้าน

"คุณมาทำอะไร? ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ!" ลั่วเฉียนรีบลุกขึ้นและพูดออกไปด้วยน้ำเสียงดุดัน

จากนั้นหลงเจียงเฟิงจึงให้ความสนใจไปที่ลั่วเฉียน และแววตาอันชั่วร้ายนั้นก็เปล่งประกายขึ้นมา

หลังจากสังเกตมองอยู่ครู่หนึ่ง หลงเจียงเฟิงก็ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

"ดี! ดี! ดีมาก! คิดไม่ถึงเลยว่าเมืองเจียงเฉินเล็กๆ เมืองนี้...จะมีความโดดเด่นและมีคนสวยงามเยอะมากมายขนาดนี้ นับว่าไม่เสียเวลาเปล่าที่ได้มาที่นี่เลย ฮ่าๆๆ..." หลงเจียงเฟิงหัวเราะลั่นอย่างชอบใจ

"คุณ...สารเลว! รีบไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้นะ! ไม่งั้นฉันจะเรียกตำรวจนะ!" ลั่วเฉียนตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

"คุณหนูลั่ว คุณเรียกตำรวจมาทำไมเหรอ? ผมทำอะไรผิดเหรอ?" หลงเจียงเฟิงถามขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

"คุณ...คุณมายุ่งเกี่ยวกับเพื่อนของฉันและพยายามล่วงเกินเธอ!" ลั่วเฉียนพูดติดๆ ขัดๆ ด้วยความโกรธ

"คุณหนูซูก็เป็นเพื่อนของผม และนี่ไม่ได้การล่วงเกิน แต่เป็นการมาเยี่ยม" หลงเจียงเฟิงยักไหล่

"คุณ...ช่างไร้ยางอายที่สุด!"

ลั่วเฉียนทั้งโกรธทั้งโมโห และยกมือขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

ฉึก ฉึก ฉึก...

เข็มเงินจำนวนหนึ่งลอยเข้ามา

แต่ยังไม่ทันเข้าใกล้หลงเจียงเฟิงก็ถูกชายหนุ่มที่ยืนข้างเขาคว้าไว้ได้อย่างง่ายดาย

"อะไรกัน?"

ลั่วเฉียนตกตะลึง

"เข็มเงิน? เคยได้ยินมาว่าเมื่อก่อนคุณหนูลั่วเคยเรียนมาก่อนที่สำนักสวรรค์อินทนิล แต่ทักษะวิชาแบบนี้สามารถทำอันตรายคนอื่นได้งั้นเหรอ? น่าขำ! น่าขำมาก"

"หยุดพูดจาเหลวไหลได้แล้ว ฟังนะ วันนี้ฉันอยู่ที่นี่และคุณอย่าได้แตะต้องตัวเสี่ยวเหยียนแม้แต่ปลายนิ้ว!" ลั่วเฉียนกัดฟันกรอดและกล่าวออกไปอย่างแน่วแน่

"จริงเหรอ?"

สีหน้าของหลงเจียงเฟิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มและขยับเดินเข้าไปใกล้ลั่วเฉียน

ลั่วเฉียนถอยหลังไปตามสัญชาตญาณ และแววตาของเธอก็เผยให้เห็นถึงความหวาดกลัวและตกใจ

วินาทีถัดมา

เพี๊ยะ!

ทันใดนั้นหลงเจียงเฟิงก็ยกฝ่ามือขึ้นและตบลงไปที่ใบหน้าของลั่วเฉียนอย่างแรง

ลั่วเฉียนหลบไม่ทันและศีรษะของเธอก็กระแทกไปที่มุมโต๊ะข้างเตียง จากนั้นได้นั่งลงที่เก้าอี้และศีรษะของเธอก็มีเลือดไหลออกมา เธอตื่นตระหนกอย่างมากและเกือบเป็นลมหมดสติไป

"เสี่ยวเฉียน!" ซูเหยียนกรีดร้องออกมาสุดเสียง

"คนชั่ว คุณไม่มีสิทธิ์มาเป็นศัตรูกับผม! ปกป้องซูเหยียน? คุณปกป้องเธอได้เหรอ?" หลงเจียงเฟิงกระชากหัวของลั่วเฉียนขึ้นมาและหัวเราะอย่างชั่วร้าย จากนั้นโยนออกไปอย่างแรงและหันไปกล่าว "นำตัวผู้หญิงคนนี้ไป คืนนี้เธอเสร็จแน่ๆ!"

"รับทราบครับคุณชาย!"

คนที่อยู่ข้างๆ พยักหน้าและเดินเข้าไปเพื่อดึงลั่วเฉียนขึ้นมา

ลั่วเฉียนพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้

"หยุดเดี๋ยวนี้! ทุกคนหยุดลงเดี๋ยวนี้!"

ซูเหยียนรีบลุกขึ้นจากเตียง แต่เพราะตอนนี้ร่างกายของเธอยังอ่อนล้าทำให้เธอเดินไม่ตรงเท่าไรนัก และยังเดินไม่ถึงไหน หลงเจียงเฟิงก็ยกฝ่ามือขึ้นตบไปอย่างแรง

เพี๊ยะ!

ซูเหยียนถูกตบจนกระเด็นล้มลงที่เตียง

เมื่อมองไปที่รูปร่างที่เย้ายวนของเธอ แววตาอันชั่วร้ายของหลงเจียงเฟิงก็เป็นประกายแวววาวขึ้นมา

หลงเจียงเฟิงบ่นด่าทอและก้าวเท้าเดินไปหาลั่วเฉียน

และครั้งนี้เองทำให้ลั่วเฉียนรู้สึกหวาดกลัวอย่างมาก

แม้แต่คนของตัวเองก็ทำร้ายได้ขนาดนี้ หากเป็นคนอื่น คงไม่ถูกกินจนไม่เหลือแม้แต่กระดูกเลยเหรอ?

"อย่านะ...อย่าเข้ามานะ..."

ลั่วเฉียนตัวสั่นและสีหน้าซีดเผือด จากนั้นเธอพยายามถอยหลังไปด้วยอาการสั่นสะท้าน

"กลัวเหรอ? ไม่ต้องกลัว แค่ปิดไฟลงทุกอย่างก็เหมือนกันหมด!"

หลงเจียงเฟิงหรี่ตาลงและยื่นมือออกไปคว้าคอของลั่วเฉียน

และขณะนี้เอง ข้างๆ ก็มีมือข้างหนึ่งยื่นเข้ามาและจับข้อมือของเขาไว้

"หืม?"

หลงเจียงเฟิงตกตะลึง

จากนั้นลูกน้องที่อยู่ข้างหลังต่างพากันวิ่งเข้ามา และจ้องมองคนที่ยืนปรากฏตัวอยู่ข้างลั่วเฉียนอย่างระแวดระวัง

"หลินหยาง?"

ลั่วเฉียนเงยหน้าขึ้นมองและรู้สึกตื่นเต้น จากนั้นแววตาของเธอก็เป็นประกายและร้องไห้ออกมา

หยวนซิงและคนอื่นๆ ก็ตามมาทันเวลา เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้าแบบนี้จึงรีบเตรียมตัวพร้อมที่จะลงมือ

"คุณเป็นใครกัน?" หลงเจียงเฟิงหรี่ตาลงและถามขึ้นมา จากนั้นสะบัดแขนอย่างแรงเพื่อคิดจะหลุดจากการพันธนาการ

ทว่าแรงของเขากลับสู้หลินหยางไม่ได้

สีหน้าของหลงเจียงเฟิงเย็นชาและเมื่อออกแรงอีกครั้ง ก็กลับเห็นว่าหลินหยางลงมือขึ้นก่อน

วูบ!

จู่ๆ ก็มีแรงกระตุ้นออกมาจากฝ่ามือของชายคนที่จับข้อมือของเขาไว้ และผลักหลงเจียงเฟิงจนถอยร่นออกไป ทำให้เขายืนไม่มั่นคง

"คุณชาย!"

"คุณชาย!"

คนที่อยู่ข้างหลังรีบเข้าไปประคองหลงเจียงเฟิง แต่ก็ถูกผลักออกไปกระจัดกระจาย และมีทั้งล้มลงไปนั่งกับพื้น

"คุณชาย มันคือกำลังพิเศษ!" คนข้างๆ รีบกระซิบบอก

"รู้แล้ว"

หลงเจียงเฟิงครุ่นคิดและรู้ว่าคนที่มานั้นมีความสามารถไม่ธรรมดา

"สหาย! คุณมาถึงก็ลงมือรุนแรงขนาดนั้น มันไม่ค่อยเหมาะเท่าไรนะ?"

ทว่าหลินหยางกลับไม่สนใจเขา แต่หันกลับไปตรวจดูบาดแผลให้กับลั่วเฉียน