สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1530

"ดูไปแล้ว สมัชชาใหญ่ถูกคุณหลอกมาโดยตลอด พวกเขาคิดว่าคุณไม่มีพิษภัย แต่แค่สงสัยขึ้นมาเล็กน้อยเท่านั้นเอง แต่กลับคาดไม่ถึงว่ากลุ่มพิพากษาเทียนชี่และผู้ลงทัณฑ์จะถูกคุณควบคุมไว้ หมอเทวดาหลิน คุณแอบได้ลึกมากเลยนะ"

"ผู้นำไป๋พูดเป็นเล่นไป ตอนนี้ผมแค่อยากรู้ความคิดของคุณเท่านั้น" หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ

"บอกฉันได้ไหมว่าคุณรู้ตำแหน่งของฉันได้ยังไง และทำไมต้องมาหารเรื่องฉันด้วย?" ไป๋ฮั่วสุ่ยจ้องไปที่เขาและกล่าว "ฉันจำได้ว่ากลุ่มธุรกิจซางเหมิงไม่ได้ไปเกี่ยวข้องอะไรกับคุณไม่ใช่เหรอ? ที่หมอเทวดาหลินกระทำการอุกอาจแบบนี้ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ หรือว่า...ฉันอยากเป็นศัตรูกับสมัชชาใหญ่?"

"ผมไม่เคยคิดเป็นศัตรูกับสมัชชาใหญ่เลยสักนิด หนึ่งคือผมไม่มีความสามารถขนาดนั้น สองคือผมไม่มีความคิดจะทำแบบนั้น"

"แล้วหมอเทวดาหลินทำแบบนี้ทำไม?"

"คนของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงคิดจะกำจัดผม ยังจะถามผมอีกเหรอว่าทำไม? ผู้นำไป๋คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าตลกบ้างเลยเหรอ?" หลินหยางพูดน้ำเสียงเรียบ จากนั้นหันไปส่งสัญญาณ

คนที่อยู่ข้างๆ จึงรีบยกมือขึ้น "เอาตัวเขามาเดี๋ยวนี้"

"รับทราบ!"

ไม่นาน ชายคนหนึ่งที่สวมชุดสูทก็ถูกลากเข้ามาด้วยสภาพสะบักสะบอม

"อี้เซียนเทียน?" เห็นได้ชัดว่าไป๋ฮั่วสุ่ยรู้จักคนคนนี้ จากนั้นเธอได้ขมวดคิ้ว

"สวัส...สวัสดีครับท่านผู้นำ..." อี้เซียนเทียนก้มศีรษะลง

ไป๋ฮั่วสุ่ยชำเลืองของเขาและหันไปทางหลินหยางและรู้สึกได้ถึงความผิดปกติอะไรบางอย่าง

"อี้เซียนเทียน เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมคุณถึงถูกหมอเทวดาหลินจับตัวไป? คุณไปที่เมืองเจียงเฉินงั้นเหรอ?" ไป๋ฮั่วสุ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ครับ..." อี้เซียนเทียนเสียงสั่น

"ท่านถงเป็นคนจัดการเหรอ?"

"ใช่ครับ...ท่านผู้นำ เอ่อ...เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะท่านถงตัดสินใจเองคนเดียว...ผม...ผมก็หมดหนทางเหมือนกันครับ" อี้เซียนเทียนร้องไห้ออกมา

"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง!" ไป๋ฮั่วสุ่ยพยักหน้าและแววตาของเธอเยือกเย็น "ท่านถงของเรามีความสามารถจริงๆ! เพื่อผลประโยชน์เพียงน้อยนิด แต่กลับหักหลังฉัน! งั้นข่าวที่ฉันกลับจากสมัชชาใหญ่ก็เป็นท่านถงที่บอกคุณ แล้วคุณก็บอกให้หมอเทวดาหลินรับรู้ใช่ไหม?"

"ท่านผู้นำไว้ชีวิตผมด้วย..." อี้เซียนเทียนร้องไห้ฟูมฟาย

"ไร้ประโยชน์ที่สุด"

ไป๋ฮั่วสุ่ยเงยหน้าไปพูดกับหลินหยาง "หมอเทวดาหลิน ฉันรู้แล้วว่าเรื่องเป็นมายังไง ฉันคิดว่าที่คุณคิดจะลงมือจัดการกับฉันคงเพราะท่านถงกำลังเตรียมที่จะลงมือกับหยางหัวใช่ไหม? งั้นเอางี้ฉันจะช่วยโทรไปบอกท่านถงว่าให้เขาหยุดโจมตีหยางหัว! แล้วเราก็จบกัน คุณปล่อยฉันไป เป็นยังไง?"

"คุณต้องโทรศัพท์ แต่ห้ามโทรหาท่านถง!"

"ทำไมเหรอ?"

"ท่านถงตั้งเป้ามาที่หยางหัวและได้เตรียมลงมือทุกอย่างพร้อมแล้ว หากคุณโทรเข้าไปตอนนี้ ท่านถงต้องรู้แน่ๆ ว่าคุณได้ถูกผมจับเป็นตัวประกัน" หลินหยางกล่าว

"อ้อ? งั้นแสดงว่าหมอเทวดาหลินไม่คิดจะปล่อยฉันไปน่ะสิ?"

"ผู้นำไป๋ คุณรู้ความลับผมมากขนาดนี้แล้ว ผมจะปล่อยคุณไปได้ยังไง? แบบนั้นหยางหัวของผมคงต้องเผชิญหน้ารับมือกับการโจมตีไม่สิ้นสุด? ฉะนั้นคุณคงจำเป็นต้องอยู่ที่เจียงเฉินระยะหนึ่ง"

"ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีทางเลือก"

"หากผู้นำไป๋ยอมให้ความร่วมมือ ผมสัญญาว่าคุณจะออกจากเจียงเฉินไปอย่างปลอดภัยแน่นอน"

"ฉันรู้ความลับของคุณมากมายขนาดนี้ คุณจะยอมปล่อยฉันไปง่ายๆ งั้นเหรอ?"

"ผู้นำไป๋ไม่เชื่อใจผมเหรอ! ผู้นำไป๋ ผมขอถามคุณว่าทักษะทางการแพทย์ของผมเป็นยังไงบ้าง?"

"จากรายงานข้อมูลที่ทางกลุ่มธุรกิจซางเหมิงตรวจสอบ นอกจากคนเหล่านั้นในสมัชชาใหญ่ บนโลกนี้ไม่มีใครสามารถเทียบเรื่องทักษะทางการแพทย์กับคุณได้เลย"

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผู้นำไป๋ยังจะกังวลอะไรอีก? ตอนที่ผมปล่อยคุณไป ผมจะใช้ยาและการฝังเข็มเพื่อให้คุณลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ไป ถ้าเป็นแบบนั้น ตอนที่พวกคุณเดินทางกลับไปจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นด้วยซ้ำ ถ้าผมฆ่าพวกคุณ สมัชชาใหญ่จะต้องสืบเรื่องนี้อย่างถึงที่สุด และสุดท้ายก็ตรวจสอบมาถึงผม ถ้าเป็นแบบนั้น ผมคงต้องกลายเป็นศัตรูกับสมัชชาใหญ่เข้าจริงๆ สำหรับผมแล้ว วิธีนั้นเป็นการหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ? ฉะนั้นผู้นำไป๋วางใจได้ หากไม่ถึงที่สุดจริงๆ ผมไม่มีทางฆ่าคุณหรอก!"

"อ้อ? หมอเทวดาหลินก็มีวิธีการที่วิเศษแบบนี้ด้วยเหรอ?" ไป๋ฮั่วสุ่ยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย ทว่าแววตาคู่นั้นยังคงไม่เชื่อเท่าไรนัก

แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอื่น แม้แต่การสงสัยก็ทำไม่ได้

"ไปกันเถอะผู้นำไป๋!"

หลินหยางพูดเสียงเรียบและโบกมือขึ้น เพื่อสั่งให้คนนำตัวไป๋ฮั่วสุ่ยและคนอื่นๆ ขึ้นรถมุ่งหน้าเข้าไปในเจียงเฉิน

ระหว่างทาง หลินหยางยื่นโทรศัพท์ให้ไป๋ฮั่วสุ่ย

"ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าห้ามโทรหาท่านถงไม่ใช่เหรอ? คุณยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน ต้องการให้ฉันโทรหาใครงั้นเหรอ?" ไป๋ฮั่วสุ่ยถาม

"เร็วเข้า รีบโทรไปถามเร็วเข้า" ท่านถงตะโกน

"ครับ" ลูกน้องรีบกดโทรออก

ทว่าเบอร์ที่โทรออกไปขึ้นว่าสายไม่ว่าง

ท่านถงขมวดคิ้วและรู้สึกได้ถึงความผิดปกติไป

กดโทรอยู่หลายครั้งกว่าจะโทรติด และน้ำเสียงที่รับโทรศัพท์ของอีกฝ่ายกลับทำให้ท่านถงตกใจอย่างมาก

"ท่านถง เรื่องการลงมือในวันนี้ผมคงต้องบอกให้ท่านรู้ว่า ผม...ไม่สามารถเข้าร่วมได้อีกแล้ว ผมได้สั่งให้คนของผมกลับออกมาอย่างรวดเร็ว ขอโทษท่านถงด้วยนะครับ! อย่าโกรธกันนะครับ..." คนที่อยู่ในสายคือซ่งอวี้ เขาพูดขึ้นมาอย่างลำบากใจ

"ซ่งอวี้ คุณหมายความว่ายังไง? ผมสั่งให้คุณจัดการธุระแค่นี้ คุณกลับบ่ายเบี่ยง? คุณกล้ามาก!" ท่านถงโกรธและตะโกนใส่โทรศัพท์

"ท่านถง! ท่านอย่าโกรธผมเลย ผมก็ทำอะไรไม่ได้เหมือนกัน จู่ๆ ท่านผู้นำก็ส่งภารกิจสำคัญมาให้ผมดำเนินการ หากผมไม่รีบทำให้เสร็จเรียบร้อย ผมเกรงว่าผมคงรักษาชีวิตไม่รอด! ลูกน้องของผมมีไม่พอ ผมจึงไม่มีเวลาจัดการเรื่องเจียงเฉิน! ท่านถง ท่านเข้าใจผมนะ..." ซ่งอวี้พูดออกมาอย่างเจ็บปวด

"ภารกิจสำคัญ?" ท่านถงตกใจ

พวกคนที่บ่ายเบี่ยงก่อนหน้านี้ต่างก็พูดว่าท่านผู้นำให้ดำเนินการในภารกิจสำคัญ ตอนนี้ซ่งอวี้ก็เป็นหนึ่งในนั้น

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

ทำไมจู่ๆ ท่านผู้นำก็มอบภารกิจสำคัญให้ทำกลางดึกกลางดื่น?

สีหน้าของท่านถงแย่ลงและคาดเดาถึงความน่าจะเป็น

ขณะนี้เอง โทรศัพท์ของเขาก็สั่นขึ้นมา

ท่านถงชำเลืองมอง เขาขมวดคิ้วแน่นขึ้นและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กดรับสายอย่างระมัดระวัง

"ท่านผู้นำ โทรมาดึกดื่นมีธุระอะไรเหรอครับ?" ท่านถงพยายามทำให้น้ำเสียงของเขาเป็นปกติ

"มีภารกิจให้คุณทำ คุณรีบรวบรวมกำลังคนและเตรียมลงมือ" เสียงของไป๋ฮั่วสุ่ยดังออกมา

"เรื่องอะไรเหรอครับ? ทำไมถึงดูรีบร้อนขนาดนั้น?" ท่านถงถามกลับไปด้วยความประหลาดใจ