สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1556

จ้านอี้ตาวส่ายหน้า "นึกถึงตอนที่ยังเป็นหนุ่มก็เคยได้ประลองกับพรรคเทียนเจียว แต่คนอย่างผมแย่งชิงเฉพาะที่หนึ่งที่สอง ลำดับที่ห้า? ฮึ พูดออกมาได้ไม่อายคนหรือไง?"

แววตาที่จั่วเสินอู่แสดงเจตนาฆ่าและพูดอย่างเกรี้ยวกราด "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมอยากจะสั่งสอนคุณสักหน่อย ดูสิว่าคุณจะมีความสามารถมากแค่ไหนถึงกล้าพูดออกมาแบบนี้!"

เมื่อพูดจบ รัศมีอาฆาตก็แผ่ซ่านออกมาจากร่างกายของจั่วเสินอู่

ทุกคนต่างตกตะลึงและรีบถอยออกจากห้อง

หากจะต่อสู้กันจริง เกรงว่าทั้งโรงแรมคงต้องพังทลายลงมาแน่ๆ

"เดี๋ยวก่อน!"

ทันใดนั้น หลินหยางตะโกนออกมา

"ถ้าคิดผิดก็รีบลงมือทำการรักษาให้คุณท่านฟู่" จั่วเสินอู่กล่าวอย่างเย็นชา

"ช่วยหรือไม่ช่วยคุณไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ แต่ก่อนหน้านั้น ผมขอถามอะไรคุณสีสักเล็กน้อย" หลินหยางกล่าว

"ผม?" สีฉางสะดุ้งเล็กน้อย

"เรื่องทั้งหมดจัดฉากขึ้นเพื่อให้ผมติดกับดักใช่ไหม?" หลินหยางกล่าว

สีฉางทำหน้างุนงงและมองไปยังหลินหยางด้วยความสงสัย "คุณหลิน คุณกำลังพูดกับผมเหรอครับ?"

"อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปหน่อยเลย! นี่คือแผนการของตระกูลหลิน! ผมไม่ได้โง่ ผมดูออก คนที่อยู่ที่นี่ นอกจากตระกูลฟู่แล้ว ผมคิดว่าทุกคนคงมีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลหลินแน่ๆ ใช่ไหม?" หลินหยางกล่าว

เมื่อประโยคนี้พูดออกไป สีหน้าของสีฉางก็เปลี่ยนไป แต่ยังคงแสร้งทำหน้านิ่งและฝืนยิ้มออกมา "คุณหลิน ผมไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดอะไร..."

"ถึงขั้นนี้แล้วคุณยังไม่ยอมรับสารภาพ? งั้นดีผมจะบอกอะไรคุณให้ คุณฉีเฉี่ยวถงก่อนหน้านี้คงเป็นคนที่ตระกูลหลินส่งมาให้จงใจขับรถไล่ตามรถของผมใช่ไหม? และจากนั้นเธอก็หลอกล่อให้ผมไปที่งานเลี้ยงที่คุณจัดขึ้น! งานเลี้ยงของคุณจัดขึ้นในนามเพื่อคุณท่านชวี่ แต่อันที่จริงแล้วเป็นแผนการที่จัดขึ้นสำหรับผม! เพราะในงานเลี้ยงแห่งนี้คุณท่านฟู่จะต้องอาการกำเริบ! และเมื่อเขาอาการกำเริบ ผมจะต้องยื่นมือเข้าช่วย! เมื่อเป็นแบบนี้ก้สามารถทำให้ผมและตระกูลฟู่มีเรื่องบาดหมางกันใช่ไหม?" หลินหยางกล่าว

"เอ่อ? หมอ...หมอเทวดาหลิน ผม...ผมไม่เข้าใจ...คุณกำลังพูดอะไร...ผมไม่เข้าใจ อะไรคือจงใจสร้างแผนการ? อะไรคือเรื่องบาดหมาง...ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด..." สีฉางเหงื่อไหลท่วมตัวและพูดตะกุกตะกัก

ทว่าเหมือนว่าฟู่เซียเสียนจะนึกอะไรขึ้นมาได้และรีบถามขึ้นมา "หมอเทวดาหลิน คุณบอกว่าคุณปู่ของฉันจะต้องอาการกำเริบ...หมายความว่ายังไง?"

"เรื่องนี้ยังต้องถามเหรอ? คุณปู่ของคุณมักมีอาการกำเริบ เป็นเพราะมีคนวางยาเพื่อให้อาการป่วยกำเริบขึ้นมา" หลินหยางกล่าวเสียงเรียบ "เพราะมีเพียงวิธีนี้คุณปู่ของคุณจึงตายได้ คุณถึงยอมมาขอร้องให้ผมช่วย และเมื่อคุณปรากฏตัวขึ้นมา จั่วเสินอู่ลำดับที่ห้าแห่งพรรคเทียนเจียวก็ต้องปรากฏตัวขึ้นมาด้วยเช่นกัน! และเกิดความแค้นระหว่างผม ผมคิดว่าทุกคนคงจะเข้าใจทั้งหมดแล้วใช่ไหม? ว่ามีคนต้องการใช้มือของจั่วเสินอู่เพื่อฆ่าผม!"

คำพูดของหลินหยางทำให้คนจำนวนมากสีหน้าซีดเผือด

โดยเฉพาะสีฉางที่แทบจะทรุดลง เขาถอยหลังสองสามก้าวและรีบอุทานออกมา "หมอเทวดาหลิน! คุณ...คุณต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ! ผมไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกับคุณ ผมจะคิดร้ายต่อคุณได้ยังไง?"

"ใช่หมอเทวดาหลิน นี่...นี่เป็นเรื่องไม่คาดคิด ไม่ได้ซับซ้อนอะไรเหมือนที่คุณคิดเลย"

"คุณต้องเข้าใจผิดแน่ๆ"

คนที่เหลือต่างพากันพูดออกมา

พวกเขาไม่กล้ายอมรับ ไม่งั้นการทำให้ตระกูลฟู่โกรธนั้นเป็นเรื่องเล็ก แต่ทำให้หมอเทวดาหลินโมโหนั้นเป็นเรื่องใหญ่ ทำให้ผู้ที่มีอำนาจและความแข็งแกร่งมากขนาดนี้ ต่อไปพวกเขาจะมีชีวิตอยู่อย่างสุขสบายได้ยังไง?

ทว่ามีหรือหลินหยางจะเชื่อ?

สมาชิกตระกูลฟู่รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นขณะนี้

"หมอเทวดาหลินพูดมาก็มีเหตุผล แม้ว่าคุณปู่จะมีอาการป่วยเก่าอยู่ แต่ช่วงนี้เขากินยามาโดยตลอด และเมื่อสองวันก่อนไปตรวจร่างกาย คุณหมอก็บอกว่าสุขภาพแข็งแรงดีไม่เป็นอะไร หากดูแลตัวเองดีละก็ไม่มีทางอาการกำเริบแน่ การที่มีอาการกำเริบและจากไปอย่างไร้เหตุผลแบบนี้...มันดูกะทันหันเกินไป!" ฟู่เซียเสียนขมวดคิ้วและจ้องมองสีฉางยอ่างเย็นชา "คุณสี คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่ได้โกหกพวกเรา?"

"แน่นอน ผมจะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง? ผมรู้จักกับคุณปู่ของคุณมานานกี่สิบปีแล้ว ผมจะวางยาเขาได้ยังไง?" สีฉางรีบปฏิเสธ

"ในเมื่อคุณบอกว่าคุณไม่ได้โกหกตระกูลฟู่ งั้นคุณเอาโทรศัพท์ของคุณออกมาได้ไหม?" หลินหยางหล่าว

เมื่อสีฉางได้ยินก็แทบล้มทั้งยืน

"หยิบ...หยิบโทรศัพท์ออกมาทำไมเหรอ?"

"ถ้าคุณไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้ งั้นผมคิดว่าบันทึกในโทรศัพท์ของคุณคงไม่มีเบอร์ติดต่อกับคนของตระกูลหลินในช่วงไม่กี่วันนี้ใช่ไหม?" หลินหยางกล่าว

ฟู่ฮุ่ยและฟู่เซียเสียนดูเคร่งเครียด

ฟู่เซียเสียนลุกขึ้นมาทันทีและจ้องไปที่สีฉาง "คุณสี รบกวนคุณหยิบโทรศัพท์ออกมาให้ตรวจสอบด้วยค่ะ"

"เซียเสียน หนู...หนูคงไม่ได้สงสัยผมใช่ไหม? ผมก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับตระกูลฟู่ของพวกหนูมาหลายสิบปี ผม...ผมจะร่วมมือกับคนอื่นไปทำร้ายตระกูลฟู่ของพวกหนูได้ยังไง?" สีฉางอธิบายด้วยสีหน้าประหม่า

แต่ยิ่งเขาอธิบาย คนของตระกูลฟู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าเขามีพิรุธ

"คุณสี หากคุณบริสุทธิ์ใจจริงก็หยิบโทรศัพท์ออกมาให้เราดู เพียงแค่ในนั้นไม่มีบันทึกการโทรเข้าออกระหว่างคุณและตระกูลหลิน เราก็จะเชื่อคุณค่ะ!" ฟู่เซียเสียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"เอ่อ...เอ่อ...อ้อ ผมลืมเอาโทรศัพท์มาครับ..." สีฉางกล่าวและฝืนยิ้มออกมา

"หยุดเดี๋ยวนี้! หยุดเดี๋ยวนี้! ผมโดนใส่ร้าย ผมไม่ได้ทำร้ายคุณท่านฟู่!" สีฉางตะโกนและดิ้นรน แต่ไม่เป็นผล

ฟู่ฮุ่ยใช้โอกาสนี้หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า จากนั้นสแกนลายนิ้วมือของเขาและค้นดูบันทึกการโทรเข้าออก

เป็นไปตามที่คาด ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมงได้มีคนแซ่หลินโทรเข้ามาหาเขา

นอกจากนั้น สีฉางยังมีการติดต่อกับคนคนนี้บ่อยครั้งภายในหลายวันนี้

เมื่อดูมาถึงตอนนี้ ก็ทำให้ความจริงปรากฏขึ้นมา

"พี่..."

"ฉันรู้แล้ว ตระกูลหลิน...แค้นนี้ต้องชำระ!"

ฟู่เซียเสียนกัดฟันกรอดและยื่นโทรศัพท์ให้ฟู่ฮุ่ย "นายรีบนำโทรศัพท์กลับไปและบอกเรื่องทั้งหมดกับหัวหน้าตระกูล!"

"พี่ แล้วพี่ล่ะ? ไม่ตามผมกลับไปเหรอ?" ฟู่ฮุ่ยถาม

"ตอนนี้ฉันยังกลับไม่ได้ ฉันยังมีเรื่องสำคัญต้องจัดการ"

"เรื่องสำคัญ? เรื่องอะไรเหรอ?" ฟู่ฮุ่ยถาม

ฟู่เซียเสียนไม่พูดอะไร เธอเอาแต่จ้องมองหลินหยางและคุกเข่าลงอีกครั้ง

"หมอเทวดาหลิน ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเราเข้าใจผิด โดยเฉพาะที่ฟู่ฮุ่ยพูดจาไม่ดีต่อคุณ ฉันขอเป็นตัวแทนของตระกูลฟู่ทุกคนขอโทษคุณนะคะ"

เมื่อพูดจบก็ก้มศีรษะลงโขกกับพื้น

หลินหยางไม่พูดอะไร

ฟู่เซียเสียนกล่าว "และนอกจากนั้น ฉันขอร้องให้คุณได้โปรดช่วยรักษาคุณปู่ของฉัน เพียงแค่คุณยอมช่วยคุณปู่ คุณต้องการให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทุกอย่างค่ะ!"

ฟู่เซียเสียนกล่าว บนโลกนี้มีเพียงหมอเทวดาหลินเท่านั้นที่สามารถทำให้คุณปู่ของเธอฟื้นจากความตายได้ ฉะนั้นเธอจำเป็นต้องคว้าโอกาสนี้ไว้

ทว่าคนข้างๆ คนหนึ่งกลับไม่ยอมให้เธอทำแบบนี้