สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1555

เพี๊ยะ!

เสียงตบที่ดังชัดเจนดังขึ้นบนถนน

ฟู่ฮุ่ยโซเซถอยหลังไปสองสามก้าวและนั่งลงกับพื้น

แต่เขาลุกขึ้นมาทันทีและเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร แม้ว่าใบหน้าจะมีรอยแดง

"วันๆ เอาแต่สร้างปัญหา ไม่เคยคิดทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้างเลย! ฉันจะฆ่านาย!"

ผู้หญิงสวมชุดสีแดงยืนตะโกนด่าอยู่ข้างหน้าและตบไปอีกครั้ง

แก้มทั้งสองข้างของฟู่ฮุ่ยบวมแดงขึ้นทันที และมีน้ำตาคลอเบ้า แต่ไม่กล้าไหลออกมา

หญิงคนนั้นแทบเสียสติ หลังจากตบไปหลายครั้งเธอก็นั่งลงกับพื้นและร้องไห้อย่างเจ็บปวด

"พี่ พี่อย่าเสียใจไปเลย อันที่จริงยังพอมีทางช่วยคุณปู่ ตอนนี้เราแค่ไปขอร้องหมอเทวดาหลินให้ยื่นมือมาช่วยคุณปู่ คุณปู่จะต้องฟื้นกลับมาคืนมาได้แน่ๆ!" ฟู่ฮุ่ยร้องไห้

"จริงเหรอ?"

"พี่ไม่เคยได้ยินความสามารถและทักษะทางการแพทย์ของหมอเทวดาหลินใช่ไหม?" ฟู่ฮุ่ยถามกลับ

หญิงคนนั้นเช็ดน้ำตาและเผยให้เห็นแววตาอันแน่วแน่ จากนั้นพยักหน้า "ดี! ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะไปหาเขา!"

...

เมื่อกลับถึงโรงแรม หลินหยางก็ล้างหน้า

จ้านอี้ตาวรีบลุกขึ้นยืน

"คุณหลิน ตระกูลหลินทางนั้นยังคงปิดประตูแน่น และไม่แสดงท่าทีใดๆ ไม่งั้นเราคิดแผนการบุกไปถึงที่เลยดีไหม?"

"ไม่ต้อง หลินหยางได้แสดงท่าทีไปแล้ว"

"แสดงท่าทีไปแล้ว? พวกเขา...แสดงท่าทีเมื่อไร? ท่าทีเป็นยังไงบ้างครับ?"

"ครั้งนี้ผมได้แสดงท่าทีของคนตระกูลหลินไปแล้ว เอาล่ะ อย่าถามมากเลย อีกไม่นานคุณก็จะรู้เอง เรียกทุกคนกลับมาได้แล้วและไม่ต้องออกไปก่อนช่วงนี้" หลินหยางจุดบุหรี่และยิ้มออกมา

ทำให้จ้านอี้ตาวรู้สึกงุนงงอย่างมาก

หลินหยางถูกเชิญออกไปทานอาหารไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเกี่ยวข้องกับตระกูลหลินได้?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

หลินหยางรีบเปิดประตูและพบว่าเป็นฉีเฉี่ยวถงที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยความรู้สึกผิด

"หมอเทวดาหลิน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องมาเจอเรื่องราวแบบนี้ ขอโทษจริงๆ ขอโทษจริงๆ ค่ะ!" ฉีเฉี่ยวถงก้มตัวกล่าวขอโทษด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"คุณฉี คุณไม่ต้องขอโทษ เรื่องนี้จบไปแล้ว อีกอย่างเรื่องนี้ก็ไม่เกี่ยวกับคุณ ทำไมคุณต้องรู้สึกผิดด้วย?"

"ไม่ว่ายังไง ฉันก็ยังรู้สึกผิด...หมอเทวดาหลิน ฉันต้องชดเชยให้คุณ คุณต้องการให้ฉันช่วยอะไร คุณบอกฉันได้เลยนะคะ ฉันจะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยคุณค่ะ" ฉีเฉี่ยวถงกล่าวและยื่นนามบัตรของตัวเองออกไป

หลินหยางไม่ปฏิเสธ

จากนั้นฉีเฉี่ยวถงจึงกลับไป

หลินหยางยืนมองเธอเข้าไปในลิฟต์และจากนั้นจึงกลับเข้าห้อง

แต่เขากลับไม่ได้ปิดประตูห้อง

จ้านอี้ตาวเห็นเข้าก็รู้สึกสงสัย

"คุณหลิน คุณกำลัง..."

"อ้อ เดี๋ยวจะมีคนมาอีก ฉันขี้เกียจเดินมาเปิดประตูแล้ว"

หลินหยางกล่าวและนั่งลงที่เก้าอี้

และเป็นไปตามที่คาด

ฉีเฉี่ยวถงเพิ่งจะออกไปได้ไม่นานก็มีคนอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาที่โรงแรมและมายังห้องที่หลินหยางพักอยู่

เมื่อมองออกไป ที่แท้ก็เป็นสีฉางผู้จัดงานเลี้ยงและคนของตระกูลฟู่

ฟู่ฮุ่ยก็มาด้วย นอกจากนี้ยังมีผู้หญิงที่สวยงามและเย้ายวนมากอีกหนึ่งคน

คุณท่านชวี่ก็มาด้วยเช่นกัน

เมื่อเห็นแบบนี้ เขาน่าจะถูกลากมาให้เป็นตัวกลางคอยเกลี้ยกล่อม

"ทุกคน มีอะไรเหรอ?"

จ้านอี้ตาวรีบลุกขึ้นและถามอย่างเคร่งขรึม

"อ้อ เรามาหาหมอเทวดาหลินครับ" ฟู่ฮุ่ยยิ้มและกล่าว

ทว่าสีฉางที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับตกใจจนตัวสั่น

ฟู่ฮุ่ยไม่รู้อะไรและไม่รู้จักจ้านอี้ตาว ทว่าสีฉางกลับเคยได้พบเจอชายคนนี้อยู่บ้าง

นี่คือเทพแห่งดาบไม่ใช่เหรอ?

เขาแอบขยี้ตาเพราะคิดว่าตัวเองคงตาฝาดไป

แต่รูปร่างหน้าตาของชายคนนั้นเหมือนกับที่เขาเคยเห็นเมื่อก่อนไม่มีผิด

"ไม่เลว ผมเอง! ไม่คิดเลยว่าหมอเทวดาหลินผู้ยิ่งใหญ่จะรู้จักผมด้วย! น่าสนใจ"

จั่วเสินอู่ลุกขึ้นและเดินเข้ามาประคองฟู่เซียเสินที่คุกเข่าอยู่ลุกขึ้น

ฟู่เซียเสินไม่เพียงดื้นรน แต่ยังคุกเข่าลงไปอีกครั้ง

แต่กำลังของเธอมีหรือจะสู้กำลังของจั่วเสินอู่ได้?

"คุณกำลังทำอะไร?" ฟู่เซียเสียนถามด้วยความโกรธเคือง

"เซียเสียน มีผมอยู่ทั้งคน คุณไม่จำเป็นต้องคุกเข่า" จั่วเสินอู่กล่าวเสียงเรียบและมองไปยังหลินหยาง "หมอเทวดาหลิน ผมต้องการให้คุณรีบลงมือทำการรักษาให้คุณปู่ฟู่ตอนนี้! ได้ยินไหม?"

ประโยคนี้เมื่อพูดออกไป ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

จั่วเสินอู่กำลังทำอะไร?

สั่งหมอเทวดาหลินงั้นเหรอ?

ไม่ให้เกียรติหมอเทวดาหลินเลยสักนิดเดียว...

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่หลินหยาง

ทว่าหลินหยางกลับนิ่งเฉยและไม่ตอบโต้จั่วเสินอู่

"ทำไมเหรอ? คำพูดของผม...ยากที่จะเข้าใจงั้นเหรอ? หรือว่าหมอเทวดาหลินได้ยินคำพูดของผม แต่ต้องการให้ผมพูดซ้ำอีกครั้ง?" จั่วเสินอู่กล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย

น้ำเสียงและท่าทีของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง...

"ไม่ ผมได้ยินแล้ว ผมได้ยินทั้งหมด"

หลินหยางรีบตอบ

"แล้วหมอเทวดาหลินว่ายังไง? มผหวังว่าคุณจะไม่ปฏิเสธ ผมมีนิสัยที่ไม่ค่อยดีเท่าไรนัก ไม่ชอบคนที่ปฏิเสธคำขอร้องจากผม! และสำหรับคนที่ผมไม่ชอบ ผมไม่เคยยอมให้พวกเขามีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้ คุณเข้าใจไหม?" จั่วเสินอู่กล่าว

นี่ไม่ใช่คำสั่งอีกต่อไปแล้ว!

นี่คือการข่มขู่อย่างโจ่งแจ้งชัดๆ!

หลินหยางไม่พูดอะไร

จ้านอี้ตาวรู้สึกโกรธและลุกขึ้นตวาดทันที "ช่างกล้านัก! กล้าพูดกับคุณหลินแบบนี้เหรอ! นายคิดว่านายเป็นใครกัน?"

"เป็นใคร? ตาแก่ คุณก็แค่คนแก่ใกล้จะลงโลง กล้ามาสั่งสอนฉันเหรอ? คิดว่าอาบน้ำร้อนมาก่อนงั้นเหรอ?"

จั่วเสินอู่เอามือไพล่หลังและกล่าวอย่างเย็นชา "คุณบอกว่าผมเป็นใคร ผมคือคนของพรรคเทียนเจียวลำดับที่ห้า พอจะเข้าตาคุณบ้างไหม?"