สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1567

ทว่าหลินหยางกลับพยักหน้าเล็กน้อย "ผมและเขามีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย แต่ผมคิดว่าลูกศิษย์ของคุณน่าจะได้รับบทเรียนแล้วและเรื่องนี้ก็จบลงแล้ว"

"ถ้าเป็นแบบนี้ก็ดี แต่ชื่อเสียงที่ผมเสียไป คุณจะทำยังไง?" เสวียฉงโหรวถาม

"คุณต้องการให้ผมทำยังไง?" หลินหยางถามกลับ

"ง่ายนิดเดียว!"

เสวียฉงโหรวชี้ไปที่หลินหยางและกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย "ผมต้องการให้คุณคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้และโขกศีรษะให้ผมเก้าครั้ง จากนั้นตะโกนออกมาว่า "คนบาป" ก็เป็นอันจบกัน ได้ยินไหม?"

ประโยคนี้เมื่อพูดออกไป ทุกคนต่างพากันตกตะลึง

ต้องการให้หมอเทวดาหลินคุกเข่าและโขกศีรษะให้เขาเก้าครั้ง? แบบนี้จะทำได้ยังไง?

"ฮึๆ น่าสนใจมากทีเดียว!"

คนมองตระกูลหลินหัวเราออกมาอย่างชอบอกชอบใจ

ทางฝั่งพรรคพวกของตระกูลหลินต่างเฝ้าจับตาดูอย่างใจจดใจจ่อ

"คุณกำลังบังคับคนอื่นงั้นเหรอ? ทำไมหมอเทวดาหลินต้องคุกเข่าให้คุณด้วย?"

เซี่ยกั๋วไห่รีบลุกขึ้นมาและกล่าวออกไปด้วยความโกรธ

"คุณเป็นใคร?" เสวียฉงโหรวหรี่ตาลงมองเซี่ยกั๋วไห่และกล่าวออกไปอย่างเยือกเย็น

"ท่านนี้คือคุณท่านเซี่ยแห่งตระกูลเซี่ยเมืองเยี่ยนจิง แม้จะไม่ใช่ผู้มีความสามารถทางด้านการต่อสู้ แต่ก็นับว่ามีอำนาจมากในเยี่ยนจิง" หลินเฟยอิงเอามือไพล่และกล่าวออกมา

"ในเมื่อไม่ใช่ผู้มีความสามารถทางด้านการต่อสู้ งั้นก็หุบปากไปซะ! หากพูดขึ้นมาอีก ผมฆ่าทิ้งไม่รู้ด้วยล่ะ!" เสวียฉงโหรวกล่าว

"คุณ..." เซี่ยกั๋วไห่โมโหแต่ยังไม่ทันพูดอะไร

หลินหยางก็พูดขัดขึ้นมา

"คุณท่านเซี่ย คุณนั่งลงตามสบายเถอะ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง" หลินหยางกล่าว

"คุณหลิน..." เซี่ยกั๋วไห่เรียกออกไป

แต่เมื่อเห็นความตั้งใจอันแน่วแน่ของหลินหยาง เขาก็ทำได้เพียงพยักหน้า

เหลียงซวนเหม่ยคิดอยากจะพูดแทนหลินหยาง แต่เมื่อเห็นว่าแม้แต่เซี่ยกั๋วไห่ยังถูกบีบขนาดนี้ ทำให้เธอจำเป็นต้องนั่งอยู่กับที่แต่โดยดี

เพราะถึงยังไงก็เป็นเรื่องของหลินหยางและคนที่ตระกูลเหลียงรู้จักก็ไม่ได้มีมากมายอะไร อีกทั้งไม่ใช่ทุกคนของตระกูลเหลียงที่สนับสนุนหลินหยาง...

เกิดความโกลาหลขึ้นทั่วทุกทิศ

แต่นี่กลับไม่ส่งผลถึงเสวียฉงโหรวแม้แต่นิดเดียว

เขาจ้องมองหลินหยางด้วยสีหน้านิ่งเฉย เพื่อรอการตัดสินใจของหลินหยาง

"เหมือนกับที่คุณท่านเซี่ยพูดมา คุณกำลังบีบบังคับคนอื่นอย่างงั้นเหรอ? ทำไมผมต้องคุกเข่าให้คุณด้วย?" หลินหยางถามอย่างเฉยเมย

"คุณหักนิ้วทั้งสิบของลูกศิษย์ของผม ทำให้ชื่อเสียงผมเสียหาย ผมจึงต้องทวงคืนชื่อเสียงที่เสียไป นี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายที่ผมมอบให้คุณ หากคุณไม่คุกเข่า ไม่งั้นผมคงต้องจัดการเอาชีวิตของคุณซะตรงนี้ และการแข่งขันของคุณและหลินกู่ก็ไม่ต้องจัดขึ้นแล้ว ผมจะเป็นคนจัดการคุณเอง!" เสวียฉงโหรวกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เมื่อพูดจบ ทุกคนต่างหน้าถอดสี

จักรพรรดิแห่งวงการต่อสู้จะลงมือจัดการด้วยตัวเองเลยเหรอ?

แบบนี้หมอเทวดาหลินจะยังมีโอกาสรอดอีกเหรอ?

หลายคนต่างพากันขนลุกและอดเป็นห่วงหลินหยางไม่ได้

ทว่าหลินหยางกลับนิ่งเฉย

"คุณคิดจะทำแบบนั้นจริงเหรอ?"

"คุณรีบตัดสินใจเถอะ! จะคุกเข่าหรือไม่คุกเข่า!" เสวียฉงโหรวกล่าว

"ไม่!"

หลินหยางกล่าว "หากคุณคิดจะลงมือ งั้นก็เข้ามาเลย!"

หากนี่ไม่ใช่การยั่วยุแล้วจะเป็นอะไรไปได้?

ทุกคนต่างพากันตกตะลึงกับคำพูดของหลินหยาง

หลินหยางต้องการทำอะไรกันแน่?

เรื่องหลินกู่ยังไม่จบ แต่กลับไปสร้างปัญหากับเสวียฉงโหรงผู้ได้รับสมญานามว่าเป็นจักรพรรดิแห่งวงการต่อสู้

เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ?

ผู้คนจำนวนมากต่างทำสีหน้างุนงง

ส่วนทางด้านตระกูลหลินก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

"น่าสนใจมาก"

"เจ้าหมอเทวดาหลินคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่านะ?"

"ฮ่าๆ ฉันว่าผู้ดูแลคนไม่ต้องลงมือเองแล้วล่ะ! เจ้าหมอนี่คงถูกจักรพรรดิแห่งวงการต่อสู้จัดการแน่ๆ"

"เหิมเกริมบ้าบิ่นขนาดนี้ก็สมควรต้องตายแล้วล่ะ! ไม่น่าเสียดายเลยสักนิด!"

เสียงก่นด่าดังอย่างต่อเนื่อง

"คนนี้คือหมอเทวดาหลินแห่งบริษัทหยางหัวเมืองเจียงเฉินคนนั้นเหรอ? ฉันก็นึกว่าจะฉลาด ดูจากตอนนี้ ฉันว่าฉันคงคิดมากไป ชายคนนี้ไม่เพียงแต่อายุน้อย แต่กลับโง่งี่เง่าไร้สมองและคิดสั้น คาดว่าที่เขามีทุกวันนี้ได้คงเป็นเพราะโชคช่วยแน่ๆ คนแบบนี้ไม่มีวันรุ่งได้นานหรอก"

เจียงหนานซง หัวหน้าสมาคมศิลปะการต่อสู้พูดขึ้นมาและมองไปทางหลินหยางอย่างไม่พอใจ

หวู่ไคโชวที่อยู่ข้างๆ เบะปากและไม่พูดอะไร

"คุณปู่ เขาบ้าไปแล้วเหรอ?" เซี่ยโยวหลานแทบบ้า

เดิมทีสถานการณ์ก็เคร่งเครียดมากพอแล้ว ทว่าหลินหยางกลับทำแบบนี้อีก ทำให้ทุกคนต่างพากันหมดคำพูด

"หมอเทวดาหลินไม่ได้บ้า เพียงแค่เราไม่เข้าใจเขาเท่านั้นเอง หลานรักใจเย็นลงหน่อย เราต้องเชื่อมั่นในตัวหมอเทวดาหลิน ที่เขากล้าพูดไปแบบนี้ แสดงว่าเขาได้ไตร่ตรองมาดีแล้ว!" เซี่ยกั๋วไห่สูดลมหายใจและกล่าวออกมา

เรื่องก็มาถึงขั้นนี้แล้ว เขาก็ทำอะไรไม่ได้ และทำได้เพียงปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรม

ทางฝั่งตระกูลเหลียง เซี่ยกั๋วไห่ ฟางหงและคนอื่นๆ ต่างตาค้างและแทบไม่อยากเชื่อ

"นี่...เป็นไปได้ยังไง! เขาคือใคร? ทำไมถึงแข็งแกร่งกว่าเสวียฉงโหรว?" หลินเฟยอิงกล่าวด้วยสีหน้าอึ้งทึ่ง

สีหน้าของจั่วเสินอู่เปลี่ยนไปและดูเหมือนเขาจะอ้าปากพูดอะไร ทว่ากลับไม่กล้าพูดออกมา

"พละกำลังนี้...คุณคือใคร?" เสวียฉงโหรวมองดูฝ่ามือของตัวเองและจ้องมองชายชราคนนั้น

"เสวียฉงโหรว! วันนี้เป็นการแข่งขันประลองกันของคุณหลินและหลินกู่ คุณอย่าเข้ามาขัดขวางหรือรบกวนหน่อยเลย รีบกลับไปซะเถอะ ไม่งั้นผมคงต้องจัดการคุณสักเล็กน้อย!" ชายสวมหน้ากากคนนั้นพูดออกมา

"จัดการผมสักเล็กน้อย?" เสวียฉงโหรวสีหน้าเปลี่ยนไป ราวกับนึกอะไรบางอย่างได้และกล่าวขึ้นมา "ที่แท้ก็คุณนี่เอง!"

"ผมให้เกียรติคุณ! ถอยไปซะ!" ชายสวมหน้ากากตะโกนออกไป

เสียงนี้ ช่างทรงพลังอะไรเช่นนี้!

ทำให้สมองของทุกคนสั่นสะท้าน

ชายชราคนนี้เป็นใครกันนะ? ทำไมถึงกล้าใช้คำพูดแบบนี้กับจักรพรรดิแห่งวงการการต่อสู้นะ?

หรือว่าความสามารถของเขาจะร้ายกาจและแข็งแกร่งกว่าจักรพรรดิแห่งวงการต่อสู้?

ทุกคนต่างจับจ้องไปที่เสวียฉงโหรวและเฝ้ารอท่าทีของเขาต่อจากนี้

อีกฝ่ายพูดไปอย่างไม่ให้เกียรติขนาดนี้ จากนิสัยของเสวียฉงโหรวแล้ว เขาจะต้องลงมือแน่ๆ!

ยอดฝีมือระดับสูงแบบนี้ต่อสู้กัน จะต้องน่าดูอย่างมากแน่ๆ!

คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีการต่อสู้แบบนี้ก่อนการแข่งขันประลองความเป็นความตาย หลายคนต่างคิดว่าการเดินทางมาในครั้งนี้คุ้มค่ามาก

และวินาทีต่อมา ทุกคนต่างตกตะลึง!

และเห็นว่าเสวียฉงโหรวเอาแต่จับจ้องชายสวมหน้ากากอย่างเยือกเย็น จากนั้นถอยออกไปสองสามก้าว

ถอยออกไปแล้ว?

ทั้งยอดเขาเยียนหลงต่างเงียบสงัด!

จักรพรรดิแห่งวงการต่อสู้...กลับถอยให้อีกฝ่าย!

"เป็นไปไม่ได้..." หลินเฟยอิงพึมพำและอึ้งพูดไม่ออก

เจียงหนานซงไม่พอใจจึงรีบพูดขึ้นมา "คุณเสวีย! คุณเป็นถึงผู้ได้รับความนิยมและมีความสามารถสูงในประเทศ วันนี้มีผู้คนต่างเฝ้าจับตาดูจำนวนมาก แต่ทำไมคุณกลับเกรงกลัวเพียงแค่ชายสวมหน้ากากที่ไร้เสียงชื่อคนนี้? หรือว่าคุณสู้เขาไม่ได้?"

สีหน้าของเสวียฉงโหรวแย่ลงและจ้องไปที่เจียงหนานซง "คุณพูดถูก ผมสู้เขาไม่ได้จริงๆ และผมก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แล้วทำไมผมต้องทำให้ตัวเองต้องอับอายเพราะการต่อสู้ด้วย?"

"คุณ...เป็นคนฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ แต่กลับคิดยอมแพ้แทนที่จะสู้? คุณไม่สมควรเป็นจักรพรรดิแห่งวงการต่อสู้!" เจียงหนานซงตำหนิ

"บังอาจ! คุณกล้าสั่งสอนผมเหรอ? เชื่อไหมว่าผมสามารถตบปากคุณได้ตอนนี้!" เสวียฉงโหรวตะโกนออกไป

เจียงหนานซงหน้าถอดสีและไม่กล้าพูดอะไรอีก