สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1575

และในขณะที่ยอดฝีมือทั้งสองคนมุ่งหน้าเข้ามาที่หลินหยาง นักรบยอดฝีมือผู้น่าสะพรึงกลัวก็ต่างเข้ามารายล้อมข่งเหิงชุนจากจ้านอี้ตาว!

สีหน้าของจ้านอี้ตาวเริ่มตึงเครียด และเตรียมคิดจะเข้าไปจัดการข่งเหิงชุน

แต่ขณะเดียวกัน หลินหยางก็ตะโกนขึ้นมา

"อี้ตาว คุณไม่ต้องลงมือ ผมจัดการเอง!"

จ้านอี้ตาวตกใจ

และเมื่อเงยหน้ามองไปก็เห็นหลินหยางพุ่งชนเข้าไปยังสองคนนั้นราวกับพายุกระโชกแรง แขนของเขาราวกับแผ่นเหล็กที่แรกกระแทกไปที่ชชายสองคนนั้นอย่างแรง

ทั้งสองถูกโจมตีจากทั้งซ้ายและขวา เดิมทีใช้สองแขนขึ้นมากำบังการโจมตีของหลินหยาง แต่เมื่อสัมผัสก็เกิดการฉีกขาดลงอย่างน่าตกใจ

"ความสามารถของชายคนนี้น่าสะพรึงกลัวมาก! อย่าต่อสู้กับเขาตัวต่อตัว! ต้องใช้กลยุทธ์!" คนหนึ่งพูดขึ้นมา

จากนั้นอีกคนก็ไม่รอช้ารีบหยิบของสิ่งหนึ่งออกมาจากเข็มขัด

กริ๊ง!

เขาดึงดาบอ่อนที่เรียวแหลมออกมาและทิ่มแทงไปที่ลำคอของหลินหยางราวกับงูพิษ

คนที่อยู่อีกด้านหนึ่งเขย่าแขนของเขา และมีดสั้นสีดำก็ออกมาจากข้อมือ และในขณะที่เขาคว้ามันด้วยฝ่ามือ เขาก็แทงไปที่หัวใจของหลินหยางอย่างดุเดือด

ทั้งสองคนร่วมมือกันและต้องการจะฆ่าหลินหยางให้ตาย

แต่ขณะที่ทั้งสองจับอาวุธมีคมขึ้นมาเพื่อโจมตี สองมือของหลินหยางก็หยิบเข็มเงินขึ้นมาและเล็งไปที่พวกเขาทั้งสองคน

ทั้งสองสีหน้าเคร่งเครียดและหายใจติดขัดเล็กน้อย

หากเป็นคนปกติ สิ่งที่สมควรทำมากที่สุดในตอนนี้คือหาที่หลบหรือกำบัง! ต่อให้ต้องจู่โจมกลับ ก็ถือเป็นกระบวนท่าไม้ตายที่ใช้การโจมตีเป็นการป้องกัน เพื่อบีบบังคับให้ทั้งสองคนถอยไปถึงจะถูก

ทำไมอีกฝ่ายถึงใช้เพียงเข็มเงินแค่สองเล่ม?

หรือว่าเข็มเงินนี้สามารถเอาชีวิตคนอื่นได้?

ทั้งสองหน้าซีดเผือด และเดิมทีก็คิดจะถอยหนี

แต่ลูกธนูเมื่ออยู่บนคันธนูก็ต้องยิงออกไป หากถอยไปตอนนี้ก็จะเกิดความโกลาหลและเป็นการเปิดโอกาสให้อีกฝ่ายโจมตีกลับได้

ในช่วงเวลาคับขันแบบนี้ ทั้งสองมองหน้ากันและกำอาวุธในมือแน่น จากนั้นพุ่งตรงเข้าไปหาหลินหยางอย่างสุดกำลัง

ฉึก!

ฉึก!

และสุดท้ายเข็มเงินในมือของหลินหยางก็ปักไปที่กลางหน้าผากของพวกเขาทั้งสองคน

และในขณะเดียวกัน อาวุธร้ายของทั้งสองคนก็ปักไปที่ร่างกายของหลินหยางอย่างแรง

จากนั้น...

อั่ก!

อั่ก!

ทั้งสองร้องเสียงหลงออกมา

มีดสั้นและดาบที่ปักไปที่จุดสำคัญบนร่างกายของหลินหยางอย่างแรง กลับเหมือนกับทิ่มแทงไปยังเพชร มันแทงไม่เข้าแม้แต่นิดเดียวและไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิดเดียว

สถานการณ์ที่น่าแปลกประหลาดนี้ทำให้ทุกคนต่างพากันขนลุก

"เป็นไปไม่ได้!"

มีคนหนึ่งร้องอุทานออกมา

"รีบหนีไป!"

หนึ่งในนั้นตะโกนออกมา

ทั้งสองรีบถอยออกจากหลินหยางและเริ่มระมัดระวังตัวขึ้นทันที

"ทำไมถึงแทงไม่เข้า? หรือว่าเราออกแรงน้อยเกินไป?" คนหนึ่งถามขึ้นด้วยสีหน้าประหลาดใจ

"ไม่! ไม่ใช่เพราะฉันออกแรงไม่ดี แต่เป็นเพราะผิวหนังของเขาแข็งแกร่งมาก! ถ้าฉันเดาไม่ผิด ผิวหนังของเขาอย่างน้อยจะต้องเป็นร่างดวงดาวโดยกำเนิด!" อีกคนกล่าวเสียงทุ้มต่ำ

"อะไรนะ? ร่างดวงดาวโดยกำเนิด? อย่างน้อย? นี่...จริงเหรอ?"

"ถ้าเป็นร่างดวงดาวโดยกำเนิด งั้นเราก็ยังพอสู้ได้ ฉันเกรงว่า...จะมากกว่าร่างดวงดาวโดยกำเนิดน่ะสิ ถ้าเป็นแบบนั้นเราสองคนคงสู้ไม่ได้แน่นอน!"

"งั้นตอนนี้เราควรทำยังไงดี?"

"เล่นไปตามน้ำก่อน จากนั้นค่อยหยุดเขา เจ้าหมอนี่คิดเป็นศัตรูกับคุณข่งและคิดเป็นศัตรูกับทุกคนบนโลกนี้ ต้องมีคนจำนวนมากในที่นี้กำลังขอความช่วยเหลือจากภายนอก เราแค่ยื้อเวลาเพื่อให้กองกำลังใหญ่มาถึง จากนั้นก็สามารถจัดการเขาได้!"

"พูดถูก! คนคนเดียวจะคิดเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกได้ยังไง? เจ้าหมอนี่จะต้องตายอย่างไร้ข้อสงสัยแน่!"

"คุณและฉันจัดการลงมือ!"

"ตกลง!"

ทั้งสองพูดคุยกันและจ้องมองไปที่หลินหยางอย่างเยือกเย็นโดยไม่ลงมือโจมตีอีก

แต่หลินหยางกลับไม่คิดแบบนั้น เขาขยับนิ้วมือช้าๆ

กึกๆ!

มีเสียงดังขึ้นสองครั้ง

และเห็นว่าเข็มเงินที่ปักที่หน้าผากของพวกเขาได้ลอยออกจากพวกเขาและกลับไปที่หลินหยาง

ว่ากันว่าสองคนนี้คอยติดตามปรมาจารย์หมากรุกข่งมายี่สิบปีเต็มๆ ข่งเหิงชุนได้รับสมญานามว่าปรมาจารย์หมากรุกข่งได้เพราะเขาศึกษาทักษะการเดินหมากรุกมาตลอดชีวิต และทั้งสองต้องการมีส่วนร่วมในศิลปะการต่อสู้ด้วยหมากรุก จึงได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่สูงขึ้น

และจนถึงวันนี้ ความสำเร็จทางด้านการต่อสู้เป็นสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้เป็นคำพูด แม้แต่คำว่าจุดสูงสุดก็ไม่เพียงพอที่จะอธิบายความสำเร็จนี้ได้

โดยเฉพาะหลายปีมานี้ ทั้งสองร่วมเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ไปกับข่งเหิงชุน และโค่นล้มจนเอาชนะยอดฝีมือจากที่อื่นๆ ได้มากมาย

ตามหลักแล้ว หากทั้งสองลงมือ ต่อให้ฆ่าหมอเทวดาหลินไม่ได้ แต่อย่างน้อยพวกเขาก็จัดการเขาได้ แม้จะแพ้ แต่ก็ไม่ถึงขั้นแพ้อย่างหนักหนาถึงจะถูก!

แต่ทำไมตอนนี้...พวกเขากลับตายลงอย่างน่าอนาถแบบนี้?

เป็นเพราะความสามารถของพวกเขาด้อยเกินไป...หรือเป็นเพราะหมอเทวดาหลินแข็งแกร่งมากเกินไป?

ทุกคนต่างคิดไม่ออก...

ทั้งสองตายลงทำให้ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งและขัดขวางหลินหยางได้

เขาหันไปช้าๆ และจ้องมองไปยังข่งเหิงชุน

และตอนนี้ข่งเหิงชุนก็ไม่แน่นิ่งอีกต่อไป

จากนั้นก็เห็นหลินหยางก้าวเดินไปทางเขา

คนที่อยู่ข้างทางกลับไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดขวางเขาอีก

สายตาที่ทุกคนจ้องมองหลินหยางเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและตื่นตระหนก

ราวกับกำลังจ้องมองมารร้ายยังไงยังงั้น!

หลินหยางเดินไปอย่างราบรื่น

"หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้!"

เจียงหนานซงร้อนใจและรีบตะโกนออกมา

ทว่าหลินหยางกลับไม่สนใจเขาแม้แต่นิดเดียว

และทันใดนั้นก็มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งพุ่งเข้ามาข้างกายของข่งเหิงชุน และรายล้อมเขาไว้เพื่อป้องกันอันตราย

เมื่อมองดูกลับเป็นคนของตระกูลหลิน

"หมอเทวดาหลิน พวกควรพูดคุยกันหน่อย!" หลินเฟยอิงกล่าวสีหน้าเคร่งเครียด

"ผมไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ ผมแนะนำให้คุณรีบออกไปจากที่นี่ ไม่งั้นคุณคงต้องตายลงต่อหน้าของข่งเหิงชุน" หลินหยางกล่าว

"หมอเทวดาหลิน! คุณข่งเป็นผู้มีพระคุณของตระกูลหลิน หากคุณคิดจะทำอะไรคุณข่ง ตระกูลหลินของเราไม่มีทางอยู่เฉยแน่ แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรไปถึงขั้นนั้น ทำไมถึงไม่พูดคุยกันดีๆ? เพื่อปรับความเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น? หากคุณยังดื้อรั้นจะฆ่าทุกคนให้ตายลงที่นี่ งั้นต่อให้คุณออกไปจากยอดเขาเยียนหลงได้ คุณคิดเหรอว่าคนอื่นจะยอมทนคุณ? หมอเทวดาหลิน คุณไม่จำเป็นต้องคิดเป็นศัตรูกับคนทั้งโลก! คุณเป็นคนฉลาดคนหนึ่ง คุณคงรู้ว่านี่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย คุณลองไตร่ตรองให้ดี!" หลินเฟยอิงกล่าวสีหน้าจริงจัง

หลินหยางเงียบไม่พูดอะไร