สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1584

หลินหยางพึมพำอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที จู่ๆ ก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมาได้ และมองชายชราธรรมดาคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

คนใหญ่คนโต!

คนใหญ่คนโตมาก!

ชายชราคนนี้เกรงว่าเพียงแค่กระดิกนิ้วก็สามารถทำให้ทั้งประเทศสั่นสะเทือนได้...

การมีอยู่ของชายคนนี้ แต่เขากลับใช้ชีวิตและอาศัยอยู่ในอาคารธรรมดา และการแต่งตัวของเขาก็ยังธรรมดาอย่างมากด้วย...

คือการซ่อนตัวอยู่ในเมืองจริงๆ

"คุณท่านหนงเรียกผมมาที่นี่ มีอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ?"

หลินหยางนั่งลงที่เก้าอี้โซฟาเก่าๆ ตัวหนึ่งและถามขึ้นมา

แม้ว่าน้ำเสียงจะผ่อนคลาย แต่ในใจของเขายังคงเต้นแรงและไม่สามารถสงบลงได้

"อ้อ ก็ไม่มีเรื่องสำคัญอะไรหรอก ก็แค่เรียกมาพูดคุยกันธรรมดา" หนงถังกงรินน้ำชาให้หลินหยางและยิ้มออกมา

หลินหยางไม่พูดอะไร

หนงถังกงหยิบบุหรี่ออกมา หลินหยางลังเลอยู่ครู่หนึ่งและจากนั้นก็รับมา

"คุณช่างมีความสามารถมากเลย! ผมได้ยินเรื่องที่ยอดเขาเยียนหลงหมดแล้ว ไม่เลว ตอนนี้ในประเทศมีคนอย่างคุณไม่มากนัก ถือว่ามีอนาคตไม่เลวเชียว" ชายชราดูดบุหรี่และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"คุณท่านชมเกินไปแล้ว"

"ผมไม่ได้ชมเกินไป แต่ผมพูดจริงๆ นะ สามารถทำให้ข่งเหิงชุน เจียงหนานซงและคนเหล่านั้นก้มหัวได้ ไม่ใช่เป็นเรื่องที่คนทั่วไปจะทำได้ ได้ยินมาว่าแม้แต่หญิงชราที่ชอบเรื่องศิลปะการต่อสู้ก็ชื่นชมคุณมาก อนาคตของคุณไปได้อีกไกลมากเลยนะ" หนงถังกงยิ้ม

"คุณท่านหนงเชิญผมมาก็เพื่อพูดเรื่องเหล่านี้เหรอครับ?" หลินหยางถามด้วยความแปลกใจ

"ผมบอกไปแล้วว่าก็แค่พูดคุยทั่วไปเท่านั้น แต่หลังจากพูดชื่นชมคุณแล้ว ผมขอเตือนคุณเล็กน้อย คุณเพิ่งฝ่าฟันจากศัตรูนับไม่ถ้วนมา แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไร อันที่จริงคุณก็ทำเรื่องที่เกินขอบเขตไปแล้วในเยี่ยนจิง อย่างเรื่องบนยอดเขาเยียนหลง การประลองแข่งขันของคุณและหลินกู่ดำเนินการขึ้นภายใต้กฎเกณฑ์ข้อตกลงของทางศิลปะการต่อสู้ ตามหลักแล้วเราไม่ควรเข้าไปยุ่งเกี่ยว แต่เรื่องหลังจากนี้ได้เกินขอบเขตไปมาก แน่นอนว่าผมรู้จะเกิดอะไรขึ้น คุณถูกพวกเขาบีบบังคับจนไม่เหลือทางรอด และหากไม่ทำแบบนี้ก็ไม่มีหนาทงอื่น ที่ผมเชิญคุณมาก็ไม่ได้เชิญมาเพื่อตำหนิหรือกล่าวโทษ เพียงแค่เตือนคุณเล็กน้อยว่าเรื่องแบบนี้ถ้าไม่ให้เกิดขึ้นได้ก็ดี แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วก็อย่าไปพูดถึงมันอีก คุณเข้าใจที่ผมพูดไหม?" หนงถังกงเคาะบุหรี่และกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางขมวดคิ้วและกล่าว "ฉะนั้น คุณท่านหมายความว่า...ต้องการให้ผมปล่อยเจียงหนานซงและข่งเหิงชุนพวกเขาไป?"

"นี่เป็นเรื่องของพวกเขา ผมจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยว และผมก็ไม่ได้อยากเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ด้วย คุณหลิน ที่นี่คือเยี่ยนจิง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ควรมีความพอดี หากทคุณทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เช่นนั้นเราก็ยากจะจัดการได้"

"ผมไม่ได้เป็นคนที่ชอบก่อเรื่อง แต่ก่อนอื่นคือคนอื่นต้องไม่มาสร้างปัญหาให้ผม! ก็ใช่ที่บางครั้งผมทำอะไรโดยไม่นึกถึงผลที่ตามมา แต่นั่นก็เป็นเพราะคนอื่นล่วงล้ำเข้ามากระทำต่อผมมากเกินไป หากมีคนมาแตะจุดเดือดของผม...เกรงว่าไม่ว่าใครก็ไม่สามารถพูดเกลี้ยกล่อมผมได้ ผมทำอะไรไปหรือทำอะไรผิด ผมยอมรับทั้งหมด แต่ผมไม่มีทางเสียใจกับสิ่งที่ผมทำไปทั้งหมด" หลินหยางกล่าวสีหน้านิ่งเฉย

เมื่อได้ยินคำพูดที่แน่วแน่ของหลินหยาง มือที่ถือบุหรี่ของหนงถังกงก็สั่นเล็กน้อย

สีหน้าของเขาเคร่งเครียดอยู่ครู่หนึ่งและเผยให้เห็นรอยยิ้ม "คนรุ่นใหม่ก็คือคนรุ่นใหม่! มีพลัง! ไม่เลว! แต่...ผมยังยืนยันคำเดิมว่าเพิ่งจะฝ่าฟันจากศัตรูนับไม่ถ้วนมา! ถ้าทำให้เรื่องจบได้ก็ทำให้จบซะ!"

"นี่คงไม่ใช่เป็นเรื่องที่ผมตัดสินใจเองคนเดียวได้มั้งครับ? ต่อให้ผมอยากจบ แล้วคนอื่นจะยอมเหรอ?" หลินหยางส่ายหน้า

"อืม...ให้เป็นไปแบบนี้แล้วกัน!"

ทันใดนั้นหนงถังกงก็หยิบกระดาษจดหมายที่มีอายุพอสมควรแล้ว และหยิบปากกาที่อยู่ข้างๆ จากนั้นเขียนอะไรบางอย่างลงไป และเมื่อเขียนเสร็จก็ฉีกลงอย่างระมัดระวังยื่นให้กับหลินหยาง

"คุณหลิน นี่คือเบอร์ส่วนตัวของผม ปกติแล้วคนที่สามารถโทรเข้ามาที่เบอร์นี้ได้มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น! ผมให้คุณ คุณฟังนะ ถ้าหากมีใครหาเรื่องคุณ ขอเพียงแค่คุณไม่ผิด คุณสามารถโทรเข้ามาที่เบอร์นี้ได้ ผมจะจัดการทุกอย่างแทนคุณเอง และหากผมจัดการไม่ได้ คุณค่อยใช้วิธีการของคุณตกลงไหม?" หนงถังกงกล่าว

หลินหยางสะดุ้งเล็กน้อยและมองไปที่กระดาษแผ่นนั้น จากนั้นรีบรับมา เขาก้มมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบเก็บเข้ากระเป๋าไป

เบอร์โทรนี้มีความหมายยังไง หลินหยางรู้ดี

นี่ถือเป็นกระบี่อาญาสิทธิ์เชียวนะ...

"หัวหน้า..."

"ปล่อยคุณหลินเดี๋ยวนี้ อย่าเสียมารยาท คุณหลินได้รับฉายาว่าเป็นหมอเทวดาหลิน คำพูดของเขาไม่น่ามีอะไรผิดได้" หนงถังกงกล่าว

ชายชุดดำกัดฟันกรอดและจากนั้นจึงยอมปล่อยมือ

หลินหยางชำเลืองมองเขา "ผมแนะนำว่าทีหลังอย่าประมาทแบบนี้ ไม่งั้น กลัวว่านายอาจจะทำให้คุณท่านหนงแย่เอาได้!"

"คุณหมายความว่ายังไง?" ชายชุดดำถามอย่างโกรธเคือง

"ทำผิดต่อหมอที่สามารถรักษาเขาให้หายได้ หากผมโกรธจนไม่ยอมรักษา นั่นก็หมายความว่านายทำให้คุณท่านหนงต้องแย่หรืออาจตายได้ไม่ใช่เหรอ?" หลินหยางกล่าว

"เหลวไหล! หัวหน้าร่างกายแข็งแรงจะตายไป! ดื่มเหล้าสูบบุหรี่ทุกวัน เดินขึ้นบันไดจากชั้นหนึ่งถึงชั้นห้าก็ไม่หอบ เดินเล่นห้ากิโลเมตรยังสบาย ร่างกายไม่เจ็บไม่ป่วยอะไรด้วยซ้ำ นอกจากโรคที่หลงเหลืออยู่ตั้งแต่ตอนเป็นวัยรุ่น หัวหน้าก็ไม่เห็นจะมีปัญหาอะไรเลย? คุณอย่าพูดจาเหลวไหลหน่อยเลย!" ชายชุดดำกล่าวด้วยความโกรธ

"คุณรู้จักคุณท่านหนงดีขนาดนั้นเชียว" หลินหยางพยักหน้า

"เสี่ยวหลิวอยู่ที่นี่ตั้งแต่เล็กจนโต พ่อแม่ของเขาเสียสละชีวิตลงในสนามรบ ปู่ของเขาเป็นเพื่อนร่วมรบของผม ผมจึงย้ายเขามาเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่กับผม ผมเห็นเขาตั้งแต่เด็กจนโต ฉะนั้นเขาจึงรู้เรื่องสุขภาพร่างกายของผมเป็นอย่างดี" หนงถังกงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นเขารู้ไหมว่าปกติแล้วช่วงหกโมงเย็นถึงเที่ยงคืนคุณจะมีอาการแน่นหน้าอก หอบและไอรุนแรงในทุกๆ วัน และถึงขั้นอาเจียนเป็นเลือด?" หลินหยางถามกลับ

เมื่อพูดจบ สีหน้าของชายชุดดำก็เปลี่ยนไป จากนั้นหันไปหาหนงถังกงทันที

"ไม่เพียงแค่นั้น แขนทั้งสองข้างของคุณและหน้ามีเส้นสีดำหนึ่งเส้นด้วยใช่ไหม? ลองเปิดดูสิ" หลินหยางกล่าวอีกครั้ง

"หัวหน้า..." ชายชุดดำรีบจ้องมองหนงถังกง ราวกับต้องการให้เขารีบเปิดแขนเสื้อขึ้นเพื่อพิสูจน์สิ่งที่หลินหยางกล่าว