สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1612

ไป๋ฮั่วสุ่ยจ้องมองหลินหยางอย่างตกตะลึงและคงคาดไม่ถึงว่าเขาจะพูดออกมาแบบนั้น

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอจึงยิ้มออกมาอย่างเย็นชา "หมอเทวดาหลิน คุณกำลังแสร้งทำเป็นไม่รู้? คุณกักขังฉันไว้ แต่ตอนนี้กลับถามว่าฉันคือใคร? คุณกำลังล้อเล่นอะไรหรือเปล่า?"

"คุณผู้หญิง ผมไม่รู้จริงๆ ว่าคุณคือใคร ผมไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ ทำไมคุณถึงบอกว่าผมกักขังคุณไว้? คุณไม่คิดว่าเป็นเรื่องน่าขำเหรอ?" หลินหยางถามอย่างสงสัย

"คุณยังปากแข็ง?" ไป๋ฮั่วสุ่ยโกรธเคือง "ต้องการให้ฉันพูดความผิดของคุณต่อหน้าทุกคนใช่ไหม?"

"งั้นก็ดี ผมก็อยากฟังเหมือนกันว่ามันคือเรื่องอะไร" หลินหยางกล่าว

ไป๋ฮั่วสุ่ยอ้าปากค้างและพูดไม่ออก

ชายวัยรุ่นก็รู้สึกโมโหขึ้นมาด้วยเช่นกันและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "หมอเทวดาหลิน! ผู้นำกลุ่มธุรกิจซางเหมิงก็อยู่ที่นี่! หากคุณยอมรับผิดดีๆ สมัชชาใหญ่ของผมก็ใจกว้างและยืนข้างความถูกต้อง ไม่แน่อาจจะลงโทษเบากับคุณก็ได้ แต่หากคุณยังปากแข็งแบบนี้อีก งั้นก็อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!"

"คุณชายหวง! อย่าประมาทไป!" คุณกุ้ยเหมือนรู้สึกอะไรบางอย่างและรีบกล่าวเตือนออกไป

แต่ชายวัยรุ่นยังคงโกรธ "พยานคนก็อยู่ตรงนี้แล้ว ยังจะกลัวอะไรอีก? หลักฐานคาตาขนาดนี้ หมอเทวดาหลินยังกล้าไม่ยอมรับอีก! ส่งคนมานี่ แล้วนำตัวหมอเทวดาหลินกลับไปจัดการเดี๋ยวนี้!"

"ครับ!"

คนที่อยู่รอบๆ ต่างขานรับและเดินเข้ามา

แต่ขณะนี้เอง หลินหยางก็ตะโกนออกมาเสียงดัง "เดี๋ยวก่อน!"

"ทำไม? คุณจะยอมรับผิด? ผมบอกแล้วว่าเราจะลงโทษเบากับคุณ คุณแค่เล่าเรื่องทั้งหมดออกมาให้ละเอียด" ชายวัยรุ่นตะโกนออกมา

จากนั้นหลินหยางกลับส่ายหน้า "ผมบอกไปแล้วว่าผมไม่รู้จักคนนี้ ผู้หญิงคนนี้คือผู้นำของกลุ่มธุรกิจซางเหมิงเหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้น ผมและเธอเพิ่งจะพบกันครั้งแรก เรื่องที่พวกคุณบอกว่ากักขังผู้นำไป๋อะไรนั่นเป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น! หากพวกคุณคิดจะใส่ร้ายผม! และต้องการจับตัวผม งั้นผมคงไม่มีอะไรจะพูด! แต่ผมคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้เป็นไปตามกฎเกณฑ์ของสมัชชาใหญ่สักเท่าไร"

เมื่อประโยชน์นี้พูดออกไป ชายวัยรุ่นก็ตกตะลึงเล็กน้อย

"หมอเทวดาหลิน ปฏิเสธต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ฉันก็หนีออกมาจากที่กุมขังของคุณแล้ว ทำให้ฉันรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับคุณ..." ไป๋ฮั่วสุ่ยเหมือนอยากจะพูดอะไรต่อ

แต่เธอได้เพียงครึ่งเดียว หลินหยางก็หันไปจ้องมองเธอ "คุณรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับผม?"

ไป๋ฮั่วสุ่ยตกตะลึงและพูดอะไรไม่ออกอีก

"คุณพูดออกมาเลย ผมจะรอฟัง เพียงแค่คุณมีหลักฐานว่าผมได้เคยกักขังคุณไว้ แล้วผมจะยอมให้สมัชชาใหญ่จัดการ!" หลินหยางกล่าว

ทำให้ไป๋ฮั่วสุ่ยพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป

ชายวัยรุ่นกล่าวอย่างร้อนใจและเหมือนจะยังต้องการพูดอะไร แต่คุณกุ้ยได้ขัดจังหวะของเขา

"พอได้แล้วคุณชายหวง คุณไม่ต้องพูดแล้ว หมอเทวดาหลินดูออกแล้วว่าไป๋ฮั่วสุ่ยคนนี้คือคนที่เราหามาปลอมตัว คุณไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!"

"หมอเทวดาหลินมีอะไรอีกเหรอ?" คุณกุ้ยถาม

"ทำไมทุกคนถึงต่างสงสัยว่าผมเป็นคนจับตัวผู้นำกลุ่มธุรกิจซางเหมิง? และทำร้ายผู้พิพากษาและผู้ลงทัณฑ์? หรือว่าสมัชชาใหญ่ไม่ชอบผม?" หลินหยางถามอย่างเคร่งขรึม

"หมอเทวดาหลินอย่าพูดแบบนี้ สมัชชาใหญ่ปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน ไม่งั้นจะรักษาความถูกต้องได้ยังไง? และที่พยายามนัดพบคุณก็เป็นเพราะเรื่องของผู้พิพากษาและผู้ลงทัณฑ์เกิดขึ้นที่เจียงเฉิน เราไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่น หากคุณบริสุทธิ์ใจก็ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลใจเลย!" คุณกุ้ยกล่าว

"แต่พวกคุณส่งคนเข้ามาในเจียงเฉินเกือบทุกวัน แบบนี้ผมจะสงบสุขได้ยังไง? หรือว่าตระกูลหลินแห่งเยี่ยนจิง...ส่งพวกคุณมา?" หลินหยางลังเลครู่หนึ่ง

เมื่อคำนี้พูดออกไปทุกคนต่างมองหน้ากัน

"ตระกูลหลินแห่งเยี่ยนจิง?"

"หมอเทวดาหลิน คุณหมายความว่าไง?"

ชายวัยรุ่นถาม

"ตระกูลหลินแห่งเยี่ยนจิงและผมเป็นศัตรูกันมาโดยตลอด ก่อนหน้าพวกเขาได้พยายามส้รางเรื่องบาดหมางระหว่างผมและสมัชชาใหญ่ และหวังว่าจะใช้คนของสมัชชาใหญ่มากำจัดผม! และวันนี้จู่ๆ พวกคุณก็มาหาผมที่นี่ด้วยสถานการณ์แบบนี้...ทำให้เป็นการยากที่ผมจะไม่สงสัยว่าเป็นการกระทำของตระกูลหลิน! เอาล่ะ ผมได้ให้ความร่วมมือกับการสอบสวนของทุกคนแล้ว ตอนนี้พวกคุณก็ควรให้ความร่วมมือในการสอบสวนของผมบ้างถูกไหม?" หลินหยางกล่าว

และเมื่อพูดจบ ยอดฝีมือของนิกายตงหวงก็บุกเข้ามาในห้องทำงานและล้อมทุกคนที่อยู่ในห้องทำงานทั้งหมด...