สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1615

หลินหยางได้รับข่าวเรื่องที่คนของสมัชชาใหญ่บุกมาหาตระกูลหลินเป็นคนแรก

แน่นอนว่า เป็นไปไม่ได้ที่สมัชชาใหญ่จะกำจัดตระกูลหลินลง เหตุผลง่ายมาก เพราะสมัชชาใหญ่ไม่มีหลักฐานที่แสดงให้เห็นว่าคนของตระกูลหลินเป็นคนทำ

แต่ต่อให้ไม่สามารถกำจัดตระกูลหลินได้ แต่ครั้งนี้ก็สามารถทำให้ตระกูลหลินบอบช้ำได้

และการได้สั่งสอนตระกูลหลินในครั้งนี้ ทำให้หลินหยางอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

แต่นี่เป็นเพียงการเริ่มต้นเท่านั้น ความแค้นระหว่างหลินหยางและตระกูลหลิน ยังจำเป็นต้องจัดการอีกครั้งในการประชุมที่จะเกิดขึ้น

ถึงตอนนั้นทุกความแค้นจะคลี่คลายลงทั้งหมด

หลินหยางสูดลมหายใจและเตรียมจะลงไปห้องใต้ดินเพื่อดูสถานการณ์ของไป๋ฮั่วสุ่ยและคนอื่นๆ และถามพวกเขาเกี่ยวกับเรื่องของสมัชชาใหญ่ด้วยเช่นกัน

เขาเดินทางไปอย่างเรียบง่ายโดยนั่งรถสาธารณะไปเพียงคนเดียว อีกทั้งยังทำการปลอมตัวอีกด้วย

ตำแหน่งที่ตั้งของห้องใต้ดินไม่สามารถถูกเปิดเผยได้ เพราะเขายังคงถูกสมัชชาใหญ่และสำนักพรรคต่างๆจับตามองอยู่ หากเคลื่อนไหวอย่างเอิกเกริก ตำแหน่งที่ตั้งของห้องใต้ดินต้องถูกเปิดเผยสู่ภายนอกอย่างแน่นอน

การนั่งรถโดยสารประจำทางหมายเลขห้า คือเส้นทางที่จะมาถึงห้องใต้ดินได้เร็วที่สุดและใกล้ที่สุด

หลินหยางขึ้นรถและหยอดเหรียญ

บนรถมีคนไม่เยอะมาก เขาเป็นโอกาสดีที่เขาได้อยู่กับตัวเองอย่างสงบ และเพลิดเพลินกับความงดงามของเมืองนี้

แต่ขณะเดียวกัน คุณป้าแม่บ้านสองคนก็ได้พูดคุยกันและทำให้หลินหยางรู้สึกสนใจ

"เอ๊ะ เธอได้ดูทีวีไหม? การแข่งขันเมื่อเร็วๆ นี้น่ะ เกิดเรื่องใหญ่มากเลยนะ!"

"การแข่งขันอะไรเหรอ? มีเรื่องคอขาดบาดตายขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ได้ยินว่าเป็นการแข่งขันท้าประลองความสามารถทางการต่อสู้ คนของเราแข่งกับคนต่างชาติน่ะ! เดิมทีก็คิดว่าจะชนะ แต่จุดท้ายกลับถูกต่อยจนหน้าบวมช้ำ โอ๊ย เจ็บปวดทุกข์ทรมานมากเลยล่ะ เหมือนว่าแขนขาจะหักด้วยเขาถูกส่งไปโรงพยาบาลและยังไม่ถึงไหนก็เสียชีวิตลงเลย"

"น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"เรื่องใหญ่มากเลยนะ การถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ก็ดูไม่ได้ ฉันได้ยินมาจากหลานชายของฉันที่หาข่าวมาจากทางอินเทอร์เน็ตน่ะ อันที่จริงการแข่งขันการประลองความสามารถทางการต่อสู้ก็สนุกนะ แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นมันจะมีเรื่องน่ากลัวแบบนี้เกิดขึ้น"

หญิงวัยกลางคนทั้งสองสนทนากัน

หลินหยางได้ยินก็อดไม่ได้เหลือบตาไปมอง

และก็พบว่าไม่ได้มีเพียงคุณป้าวัยกลางคนสองคนเท่านั้นที่กำลังพูดถึงประเด็นนี้ กลับยังมีกลุ่มคนวัยรุ่นบนรถที่กำลังพูดคุยเรื่องนี้ด้วย

"เสียดายชะมัด! ไอ้พวกนั้นโคตรกร่างเลย!"

"เห็นได้ชัดว่าเป็นการรังแกคนอื่น!"

"นี่มันคิดจะเอาให้ถึงตายกันเลยหรือไง! แทบไม่เหลือที่ยืนให้คนอื่นเลย..."

"โคตรโหดเลย!"

กลุ่มคนที่เหมือนเป็นหนุ่มสาวมหาวิทยาลัยต่างพูดคุยกันถึงเรื่องนี้อย่างโมโห

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?

หลินหยางรู้สึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก จากนั้นก็มองทิวทัศน์นอกหน้าต่างต่อไป

และทันใดนั้นเอง จู่ๆ ก็มีโทรศัพท์โทรเข้ามาที่เครื่องของหลินหยาง

หลินหยางคิดว่าเป็นหม่าไห่ แต่เมื่อก้มลงมองก็กลับเป็นเบอร์โทรจากเยี่ยนจิง

เขาลังเลเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย

"ฮัลโหล! หมอเทวดาหลินใช่ไหม?" เสียงในสายคือเสียงของหนงถังกง

การพ่ายแพ้อย่างราบคาบเช่นนี้ ทำให้ทุกคนในประเทศต่างให้ความสนใจ

แน่นอนว่าสิ่งที่รับไม่ได้ที่สุดก็คือการกระทำที่อีกฝ่ายกระทำต่อปิงชางจุน!

เห็นได้ชัดว่าเขาแพ้ลงขนาดนี้แล้ว แต่พวกเขากลับไม่ยอมหยุด แม้ว่าแขนและขาของปิงชางจุนจะหักลงและหมดสติจากการแข่งขันในเกมนี้ แต่พวกเขายังคิดจะเอาชีวิตของปิงชางจุนอีก

หากผู้ตัดสินไม่รีบยกธง เกรงว่าปิงชางจุนคงตายลงอย่างอเนจอนาถ...

ในโลกโซเชียลกำลังร้อนแรง

ข่าวแต่ละสำนักต่างรายงานข่าวกันอย่างครึกโครม

และโทรศัพท์ของหลินหยางก็ได้รับข่าวแจ้งเตือนของแต่ละสำนักข่าว

เขาวางโทรศัพท์ลงและมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าเงียบสงบ ทว่าแววตาของเขากลับเยือกเย็นอย่างมาก

เมื่อลงจากเครื่องบิน หลินหยางก็รีบมุ่งหน้าเดินทางไปยังโรงพยาบาลประชาชนแห่งเยี่ยนจิง

และผู้ที่กำลังทำการรักษาให้กับปิงชางจุนอยู่นั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่กลับเป็นเหยาอี้เฉิน แห่งเรือนรับรองหมอเทวดา!

"อาจารย์ คุณมาแล้ว!" เมื่อเห็นหลินหยาง หมอเทวดาเหยาก็รู้สึกดีใจมากและรีบทำความเคารพ

"ปิงชางจุนล่ะ?" หลินหยางถาม

รอยยิ้มของหมอเทวดาเหยาแข็งทื่อและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะชี้ไปที่ห้องข้างๆ

หลินหยางเดินเข้าไป

และเมื่อเดินเข้าไปเขาก็ตกตะลึง...