สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1632

คำพูดของจงชวนทำให้คนในประเทศโกรธแค้นอย่างมาก

คนในประเทศที่อยู่ในสนามกีฬาต่างเดือดพล่านและโกรธจนตัวสั่น

และคนที่อยู่หน้ากล้องก็ด่าทอสบถออกมา

บรรดาช่องข่าว กระทู้ชวนคุย ฟอรัมและแม้แต่แพลตฟอร์มการถ่ายทอดสดก็รวมตัวกันก่นด่าจงชวน

ทว่าการด่าออกไปแบบนี้ กลับไม่สามารถทำอะไรจงชวนได้

เมื่อมองไปยังจงชวนที่ยืนอย่างเย่อหยิ่งจองหองอยู่บนเวที ผู้คนจำนวนมากก็ต่างมุ่งหน้ากันไปที่สนามกีฬาใจกลางเมือง

พวกเขารู้ดีว่าตัวเองสู้อะไรจงชวนไม่ได้

แต่พวกเขาก็อยากจะมา พวกเขาต้องการขึ้นไปบนเวทีแห่งนี้!

เพราะต่อให้แพ้ พวกเขาก็อยากจะต่อยหน้าคนสารเลวคนนี้สักครั้ง!

ไม่นานก็มีคนเลือดร้อนวิ่งขึ้นไปบนเวทีเพื่อต้องการต่อสู้กับจงชวน

ทว่าพวกเขากลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจงชวนแม้แต่นิดเดียว ผู้ที่ขึ้นมากลับสู้ไม่ได้แม้เพียงกระบวนท่าเดียว จากนั้นก็ถูกจงชวนเตะลงไปจากเวที แต่ละคนล้วนเลือดตกยางออกและเป็นแผลอย่างน่าอนาถ

จงชวนไม่มีทางออมมือ แม้จะทำไปเพื่อควบคุมสถานการณ์ เขาก็ออกแรงไม่ยั้ง

ทุกคนเห็นแบบนี้ก็รู้สึกตกตะลึง คนจำนวนมากต่างหวาดกลัวและลังเลที่จะขึ้นไปบนเวทีอีกครั้ง

"พวกคุณมาทำให้ผมเสียเวลางั้นเหรอ? ยังมีเวลาอีกห้านาทีก็จะเป็นเวลาที่ผมนัดกับหมอเทวดาหลินแล้ว! ผมแนะนำให้พวกคุณรีบเรียกหมอเทวดาหลินขึ้นมาบนเวทีเถอะ! หากหมอเทวดาหลินทำตัวเป็นเต่าหัวหดที่เอาแต่หลบเลี่ยงไม่ยอมขึ้นมาประลอง ผมก็ไม่ว่าอะไร แต่หลังจากนี้ไป ตำนานศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงจะไม่ใช่ของประเทศพวกคุณอีกต่อไป แต่กลับเป็นของประเทศผม!" จงชวนหัวเราะชอบใจ

"เรามาเริ่มนับถอยหลังกันได้แล้ว!"

"ตอนนี้ยังมีเวลาอีกสี่สิบ สามสิบวินาที!"

"หมอเทวดาหลินไม่มีทางมาแน่ เขาต้องแอบหลบอยู่ที่ไหนสักแห่งและรอดูการถ่ายทอดสดอยู่แน่ๆ เขาต้องกลัวจนหัวหดแน่ๆ!"

"ฮ่าๆๆๆ...."

บรรดาตัวแทนจากประเทศเพื่อนบ้านต่างหัวเราะอย่างได้ใจ

ในสายตาของพวกเขาแล้ว จุดประสงค์ของตัวแทนประเทศของพวกเขาได้บรรลุเป้าหมายเรียบร้อยแล้ว

พวกเขากำลังจะทำลายตำนานศิลปะการต่อสู้ของประเทศนี้!

พวกเขาจะเข้ามาแทนที่! และหลังจากวันนี้ไป ตำนานศิลปะการต่อสู้ของแดนซากุระต่างหากที่จะเป็นตำนานที่แท้จริง!

ทุกคนในสนามกีฬาต่างโกรธแค้น ทว่ากลับไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้

เพราะที่นี่ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของจงชวนได้เลย....

"มีใครสามารถเอาชนะจงชวนได้ไหม? ขอร้องล่ะ มียอดฝีมือที่ไหนมาจัดการเขาสักทีเถอะ! ฉันไม่อยากเห็นเจ้าหมอนี่เย่อหยิ่งเหิมเกริมแบบนี้อีกต่อไปแล้ว!" มีคนโพสต์ในโลกโซเชียล เพื่อขอร้องให้ใครก็ได้ขึ้นบนเวทีไปจัดการกับจงชวน

ทว่าใต้โพสต์กลับเต็มไปด้วยความคิดเห็นปลอบใจและถอนหายใจ

"จนถึงตอนนี้แล้วหมอเทวดาหลินยังไม่ปรากฏตัวออกมา งั้นก็แสดงว่าเขากลัวแล้วจริงๆ"

"แม้แต่หมอเทวดาหลินยังกลัว จงชวนต้องแข็งแกร่งมากแค่ไหนกันเชียว?"

"เราไม่มีทางชนะแน่ๆ"

"หรือเราจะยอมแพ้แบบนี้เหรอ?" มีคนโพสต์อย่างน่าเศร้าใจ

หนึ่งนาทีสุดท้าย!

หมอเทวดาหลิน...จะมาได้ทันเวลาไหม?

แต่...

แม้ว่าจะมีคนเดินเข้ามาบริเวณประตูใหญ่เป็นจำนวนมาก ทว่ากลับไม่เห็นเงาของหมอเทวดาหลินแม้แต่นิดเดียว....

"หมอเทวดาหลินไม่คิดจะมาแล้วจริงๆ เหรอ..."

มีคนกล่าวออกมาอย่างผิดหวัง

"ถังกง! รีบสั่งให้หยุดเถอะ! ถ้ายังไม่หยุดก็จะไม่มีทางย้อนเวลากลับไปได้อีกแล้วนะ!" เหล่าเฉินโถวร้อนใจอย่างมากและตะโกนใส่หนงถังกง

ทว่าสีหน้าของหนงถังกงก็เคร่งเครียดและยังคงส่ายหน้า "ไปบอกให้หยุดตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว! ไม่เพียงแค่ไม่สามารถปกป้องชื่อเสียงประเทศและรักษาศิลปะการต่อสู้ของเราได้ แถมยังกลายเป็นจุดอ่อนให้ฝ่ายตรงข้ามได้อีก!"

"หรือว่า...จะปล่อยให้คนอื่นเหยียบย่ำศิลปะการต่อสู้ประเทศของเขาอย่างไม่ทำอะไรเลยแบบนี้เหรอ?" เหล่าเฉินโถวถามอย่างสงสัย

"ผมคิดว่าคงต้องทำแบบนั้น!"

หนงถังกงหันหน้าไปจ้องมองเหล่าเฉินโถว

เหล่าเฉินโถวตกตะลึง

และฟังสิ่งที่หนงถังกงกล่าว "ผมยอมให้นักศิลปะการต่อสู้ของจีนได้เห็นฉากนี้ ได้เห็นในสิ่งที่พวกเขาดูถูกเหยียดหยามและย่ำยีเรา! โดยที่ไม่เข้าไปห้ามปรามทุกอย่างที่เกิดขึ้น! การดูถูกเหยียดหยามไม่ได้น่ากลัวอะไร แต่สิ่งที่น่ากลัวคือการประนีประนอมหลังจากการดูถูก! จงชวนอาาจะกระตุ้นจิตวิญญาณการต่อสู้ของนักรบอาณาจักรมังกรของเรา ทำให้พวกเขาขยันหมั่นเพียรในการฝึกศิลปะการต่อสู้และศึกษาศิลปะการต่อสู้อย่างขยันขันแข็งมากขึ้น ถ้าการเคลื่อนไหวนี้สามารถใช้เป็นแรงจูงใจได้ ทำไมผมต้องหยุดมันด้วย"

เหล่าเฉินโถวเบิกตากว้างและจ้องมองหนงถังกงโดยไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี