สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1634

จงชวนรู้สึกขนลุกและชาไปทั้งตัว

เขาเชื่อว่าเขาไม่ได้ตาฝาดไป

และคนที่ทรุดลงกับพื้นมีเลือดเลอะเปรอะเปื้อนเต็มตัวนี้...ก็คืออาจารย์ของเขาเอง ทาคาฮาชิ อิมูระที่มีสมญานามว่าเทพแห่งนินจา!

เป็นไปไม่ได้!

ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างแน่นอน!

ริมฝีปากของจงชวนสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

เขาเป็นถึงเทพแห่งนินจาเชียวนะ!

ทำไมกลับตกอยู่ในสภาพแบบนี้?

เขา...เขากลับไปจัดการอาจารย์ของจงชวน?

จงชวนรู้สึกว่าหัวของเขาแทบระเบิด และภาพเหตุการณ์ตรงหน้าเหมือนกับฝันไป

เขากำลังฝันไปเหรอ?

กลัวว่าแม้แต่ในฝันก็ไม่ควรมีภาพแบบนี้ปรากฏขึ้นมา...

"เหมือน...ว่าเขาคนนั้นจะเป็นปรมาจารย์ทาคาฮาชิ!"

"อะไรนะ? ปรมาจารย์...ทาคาฮาชิ?"

"เทพแห่งนินจาของเรา?"

"จริงเหรอ?"

"ปรมาจารย์ทาคาฮาชิ เป็นอะไรไป? ทำไมแขนขาของเขาถึงหักลงแบบนี้? ใครเป็นคนทำ? ใคร...ใครเป็นคนทำ?"

"ใครกล้าหักแขนขาของปรมาจารย์ทาคาฮาชิ?"

คณะตัวแทนต่างทำอะไรไม่ถูก

บรรดานักข่าวต่างพากันจับภาพไปยังทาคาฮาชิ อิมูระ

แสงแฟลชสาดส่องอย่างไม่หยุดยั้ง

ภาพที่เต็มไปด้วยเลือดที่เอ่อนองกลับทำให้ช่องการถ่ายทอดสดต้องถูกระงับการถ่ายทอดลงชั่วคราว ทว่าผู้คนจำนวนมากต่างเห็นถึงสภาพอันน่าสยดสยอง แม้ว่าร่างกายของทาคาฮาชิ อิมูระจะเต็มไปด้วยเลือด ทว่าใบหน้าของเขายังคงชัดเจนและมีคนจำเขาได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น

"นี่มันทาคาฮาชิ อิมูระนี่นา! เทพแห่งนินจาจากประเทศญี่ปุ่น! คนที่แข็งแกร่งที่สุดในดินแดนซากุระ!"

"ทาคาฮาชิ อิมูระ! อาจารย์ของจงชวน?"

"ใช่! เขาคนนี้แหละ!"

"นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำให้ทาคาฮาชิ อิมูระถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้? ใครกันที่เป็นคนทำให้เขาเป็นแบบนี้?"

"ยังจะถามอีกเหรอ? แน่นอนว่าต้องเป็นหมอเทวดาหลินน่ะสิ!"

"ไม่ใช่หรอกมั้ง? หมอ...หมอเทวดาหลิน? เขาเก่งขนาดนั้น? แม้แต่เทพแห่งนินจาประเทศญี่ปุ่นก็จัดการได้งั้นเหรอ?"

"น่าสยดสยองมากเลย"

"พวกคุณไม่ได้ยินที่หมอเทวดาหลินพูดเหรอ? ที่เขามาช้าก็เพราะเขาไปจัดการเทพแห่งนินจาอยู่ไงล่ะ!"

"จริงเหรอ?"

"ทาคาฮาชิ อิมูระเป็นอาจารย์ของจงชวน ตอนนี้อาจารย์ของเขาก็ถูกจัดการลงแล้ว แล้วจงชวนเอง...จะไปเหลือเหรอ?"

"นี่คือความร้ายกาจของหมอเทวดาหลินเหรอ?"

"โคตรแข็งแกร่งเลย!"

บรรดานักท่องโซเชียลต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์และแสดงความคิดเห็น ช่องการถ่ายทอดสดที่โกลาหลอยู่แล้วก็ยิ่งร้อนระอุมากขึ้นเมื่อหลินหยางปรากฏตัวขึ้นมา

โดยเฉพาะแพลตฟอร์มในประเทศจีนเอง ทั้งการถ่ายทอดสด และอื่นๆ รวมไปถึงเวยปั๋ว

ภายในชั่วพริบตาชื่อของ "หมอเทวดาหลิน" ก็เต็มทั่วทั้งโลกโซเชียล

"หมอเทวดาหลิน! หมอเทวดาหลิน!"

"ผู้ชายคนนั้น! ผู้ชายคนนั้นจริงๆ ด้วย!"

"เขามาแล้ว!"

"ในที่สุดเขาก็ปรากฏตัวขึ้นมา!"

ผู้คนต่างโห่ร้องและกระโดดด้วยความดีใจ เสียงร้องตะโกนดังกึกก้องหน้าจอคอมและหน้าโทรศัพท์รวมไปถึงทุกช่องทางข้อมูลข่าวสารต่างๆ

ผู้คนจำนวนมากต่างหลั่งน้ำตา!

ผู้คนจำนวนมากต่างตื่นเต้นจนสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว!

วินาทีนี้ หลินหยางเปรียบเสมือนกับพระเจ้าที่ลงมาโปรด นำพาความหวังมาให้ผู้ที่หมดหวัง

พวกเขาคาดหวังและเฝ้ารอให้หลินหยางมาลบคำสบประมาทดูถูกที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีน ปกป้องรักษาศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริงและบอกให้คนทั่วโลกได้รับรู้ว่าศิลปะการต่อสู้ของประเทศจีนนั้นแข็งแกร่งที่สุด!

ตอนนี้ ในที่สุดผู้ชายคนนี้ก็ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนนับล้าน!

คณะตัวแทนของญี่ปุ่นต่างโกรธจนหัวร้อน

ทว่าจงชวนกลับใจเย็นอย่างมากและเขาก็กล่าวขึ้นมาอีกครั้ง "ผมได้ให้โอกาสหมอเทวดาหลินไปแล้ว แต่เป็นเพราะเขามาช้าเอง และในเมื่อเขามาช้าก็แสดงว่าเขาแพ้ และผมก็ได้ชนะการประลองในครั้งนี้ ทำไมผมยังต้องเสียเวลากับผมอีก?"

"จงชวน คุณกลัวล่ะสิ!"

หนงถังกงดึงสติขึ้นจากความตกใจและตะโกนออกไปเสียงดัง "แม้แต่อาจารย์ของคุณยังต้องพ่ายแพ้ให้กับหมอเทวดาหลิน หากคิดจะจัดการคุณก็เป็นเรื่องง่ายนิดเดียวไม่ใช่เหรอ? คุณกลัวล่ะสิ ฉะนั้นคุณเลยไม่กล้าประลองใช่ไหม?"

"เหลวไหล! อาจารย์อะไรกัน? ชายคนนี้ไม่ใช่อาจารย์ทาคาฮาชิ อิมูระของผมสักหน่อย! นี่เป็นเพียงคนที่หมอเทวดาหลินหามาเพื่อตบตาและจงใจทำให้ผมตกใจ! แต่ผมกลับไม่กลัว! ฝีมือแค่นี้ คุณโกหกผมไม่ได้หรอก!" จงชวนกล่าวด้วยความโกรธ

"ใช่! นี่ไม่ใช่อาจารย์ทาคาฮาชิ อิมูระซะหน่อย!"

"พวกคุณกำลังโกหก!"

"ฮึ คนของประเทศนี้ชอบใช้วิธีการสกปรกแบบนี้มาตบตาหลอกลวงคนอื่น!"

"ประเทศออกจะใหญ่ขนาดนี้ แต่กลับทำเรื่องน่าละอายใจ!"

"น่าขำที่สุด!"

บรรดาคณะตัวแทนจากญี่ปุ่นต่างโห่ร้อง

"พวกคุณ..."

หนงถังกงโกรธจนพูดไม่ออก

เขาไม่เคยเจอคนที่ไร้ยางอายแบบนี้มาก่อน

หลินหยางหัวเราะขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ "จงชวน หมายความว่าตอนนี้คุณไม่สนใจว่าอาจารย์ของคุณจะเป็นหรือตายงั้นเหรอ?"

"ผมบอกแล้วว่านั่นไม่ใช่อาจารย์ทาคาฮาชิ อิมูระของผม! คุณอย่าได้เสแสร้งต่อไปอีกเลย! การประลองแข่งขันระหว่างผมกับคุณได้ตัดสินไปแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ญี่ปุ่นต่างหากที่เป็นเจ้าของศิลปะการต่อสู้ที่แท้จริง ลาก่อน!"

เมื่อพูดจบ จงชวนก็หันหลังและเตรียมจะออกไปจากสนามกีฬา

"ช้าก่อน!"

ขณะนี้เอง หลินหยางก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง

จงชวนลังเลอยู่ครู่หนึ่งและสุดท้ายก็หยุดฝีเท้าลงก่อนจะเอี้ยวตัวไปมอง "ยังมีธุระอะไรอีกเหรอ?"

จากนั้นก็เห็นหลินหยางเม้มริมฝีปากล่างและกล่าวว่า "ผมรู้สึกเสียใจมากที่การมาช้าของผมทำให้ประเทศจีนต้องเสียหน้าและเสียชื่อเสียง! แต่ที่น่าเสียดายที่สุดก็คือการไม่ได้ประลองกับคุณจงชวน! ในเมื่อคุณจงชวนยืนยันที่จะไปจากที่นี่ งั้นผมก็จะไม่ขัดขวาง! งั้นเอางี้ อีกห้าวันผมจะเดินทางไปที่ญี่ปุ่นด้วยตัวเอง เพื่อไปเยี่ยมเยียนคุณจงชวนถึงที่และจะได้ท้าประลองแข่งขันการต่อสู้กับคุณอีกครั้ง ตกลงไหม?"

เมื่อประโยคนี้พูดจบ จงชวนก็เหมือนคนที่ถูกฟ้าผ่าลงมา...