สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1768

สินทรัพย์หลายแสนล้านของกลุ่มธุรกิจชั้นนำหลายแห่งเชียว!

หลินหยางกลับพูดออกมาง่ายดาย "บริจาค?"

ชายปิดบังใบหน้าและพี่เถามองหน้ากันอย่างลำบากใจ แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าปฏิเสธและทำได้เพียงปฏิบัติตาม

เพราะสิ่งที่สำคัญกว่าเงินก็คือชีวิตของพวกเขาเอง

ไม่นานเงินแสนล้านหยวนก็ถูกโอนไปยังบัญชีของสถานที่รับบริจาคหลายแห่งพร้อมกัน บัญชีที่บริจาคไปเหล่านี้ล้วนเป็นสถานที่ที่หลินหยางเคยสั่งให้หม่าไห่ตรวจสอบบัญชีแล้วทั้งสิ้น และล้วนเป็นองค์กรที่ทำประโยชน์ให้กับสังคมอย่างเปิดเผย โดยไม่มีเรื่องราวการแอบยักยอกเงินหรือความเสี่ยงอะไร ล้วนแล้วแต่เป็นคนที่ทำขึ้นมาด้วยความมีน้ำใจทั้งสิ้น

และหลังจากที่โอนเงินบริจาคไปได้ไม่นานก็ทำให้นักข่าวหลายสำนักต่างพากันพูดถึง

บัญชีบริจาคกว่าร้อยแห่งถูกโพสต์ลงหน้าอินเทอร์เน็ตถึงตัวเลขที่ได้รับบริจาค และเมื่อตรวจสอบก็พบว่าเป็นตัวเลขเดียวกับชายปิดบังใบหน้า

จากนั้นโลกโซเชียลและนักข่าวก็ต่างพากันพูดถึงเรื่องนี้กันอย่างครึกโครม

บรรดาผู้รับผิดชอบบัญชีโครงการการกุศลต่างออกมากล่าวคำขอบคุณทั้งน้ำตาเพื่อแสดงแสดงความขอบคุณให้กับผู้บริจาคที่ไม่ประสงค์จะออกนาม

ทว่าในใจของชายปิดบังใบหน้าและพี่เถากลับรู้สึกเจ็บปวด

ทุกคนต่างพากันแอบด่าหลินหยางในใจนับพันนับหมื่นครั้ง

แต่ต่อให้แอบด่ารุนแรงมากแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าแสดงออกมาให้เห็น

"หมอเทวดาหลิน แล้ว...แล้วพวกเราล่ะ? พวกเราออกไปได้หรือยัง?"

ชายปิดบังใบหน้าและพี่เถายิ้มออกมาและถามอย่างระมัดระวัง

"ยอมจำนนซะเถอะ"

หลินหยางเช็ดมุมปากและกล่าวออกมา

"ครับ ประธานหลิน"

ชายปิดบังใบหน้ากล่าวขอบคุณ

เขาคิดว่าหลินหยางจะจัดการฆ่าเขาซะอีก!

เพราะบุคคลคนนี้คือคนที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น

พี่เถารู้สึกโกรธเคือง ทว่าเมื่อเห็นชายปิดบังใบหน้าแสดงความเคารพและนอบน้อมเช่นนั้นก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก

หลินหยางเห็นว่าตำรวจยังไม่มา จึงทำได้เพียงจับคนเหล่านี้มามัดไว้ด้วยกันและสะกดจุดพละกำลังของพวกเขา หลังนั้นก็สั่งให้จางเยว่หัวและคนอื่นๆ รอให้ตำรวจมาถึง จากนั้นตัวเขาเองก็ออกไปจากโรงแรม

อันที่จริงที่จัดการจางเยว่หัวและนักธุรกิจคนอื่นๆ ก็เป็นเพราะเป็นการเปิดทางให้กับซูเหยียน

ซูเหยียนต้องการสร้างธุรกิจระดับประเทศที่เป็นของตัวเอง ฉะนั้นจึงต้องกำจัดเพื่อนที่เป็นศัตรูออกไป เพราะมีพวกเขาคอยกดดันอยู่ จึงทำให้ซูเหยียนไม่มีทางได้เฉิดฉายในแวดวงธุรกิจ

เค้กมีขนาดเล็กเท่านี้ แต่กลับมีคนจำนวนมาก หากคิดจะกินให้อ้วนก็จำเป็นต้องกินให้มาก และเมื่อต้องกินเยอะก็กำจัดต้องกำจัดคนอื่นออกไป

แม้วิธีการของหลินหยางจะดูชั่วร้ายไปบ้าง แต่วันนี้หากไม่มีเขา เกรงว่าจางเยว่หัวและคนอื่นๆ คงไม่รอดอย่างแน่นอน

ส่วนพี่เถา หลินหยางก็ไม่คิดจะปล่อยเธอไป เธอคิดจัดการภรรยาของตัวเอง ปล่อยให้เธอเข้าไปอยู่ในคุกก็ถือว่าดีกับเธอมากแล้ว

แต่ด้วยจำนวนตัวเลขมหาศาลที่เกิดขึ้น เกรงว่าคนเหล่านี้ต้องเข้าไปอยู่ในคุกตลอดชีวิตแน่ๆ

"เสี่ยวเหยียนล่ะ? ไปไหนแล้ว?"

หลินหยางรู้สึกสงสัยอย่างมากเมื่อหาเธอไม่เจอก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหา

ใครจะไปคิดว่าเพียงสายแรกก็ได้ยินน้ำเสียงตื่นตระหนกของซูเหยียน

"หลินหยาง คุณออกมาหรือยังคะ? ตรงนี้มีคนแปลกๆ สองคน เหมือนว่าพวกเขาต้องการจะจับตัวฉัน!"

"อะไรนะ? คุณอยู่ที่ไหน?" หลินหยางถามอย่างร้อนใจ

"ฉันอยู่ที่ลานจอดรถ!"

"ผมจะไปหาคุณเดี๋ยวนี้!"

หลินหยางโกรธจนหน้าแดงก่ำและตลาดออกไปพร้อมกับรีบวิ่งไปที่ลานจอดรถ!

และเมื่อเข้าใกล้ลานจอดรถก็ได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่น

จากนั้นก็เห็นชายคนหนึ่งโยนรถกระเด็นออกไปคันแล้วคันเล่า

นั่นคือรถที่มีหน่วยวัดเป็นตัน แต่ชายคนนั้นโยนมันขึ้นไปในอากาศหลายสิบเมตร

ชายคนนั้นขมวดคิ้วและค่อยๆ เงยหน้าขึ้น จากนั้นก็เห็นหลินหยางมายืนอยู่ตรงหน้า

"มีคนที่น่าสนใจมาคนหนึ่ง ดูท่าแล้วน่าจะเป็นคนที่มีศิลปะการต่อสู้คนหนึ่ง!" ชายคนนั้นลุกขึ้นและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ดูท่าคนที่หนานเฉินจะชอบแส่เรื่องชาวบ้านไม่เบา!" ชายที่อยู่บนหลังคารถกล่าว "ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ฆ่าเลยแล้วกัน"

"อืม!"

ชายคนนั้นพยักหน้าและยื่นมือออกไปคว้าหลินหยาง ราวกับกรงเล็บของนกอินทรี

ทว่าหลินหยางกลับไม่ขยับและยังคงยืนอยู่ที่เดิม

ควับ!

ชายคนนั้นตะปบเล็บทั้งห้าไปที่ร่างกายของหลินหยาง

ทว่ากลับไม่สามารถทำอะไรผิวหนังของหลินหยางได้แม้แต่นิดเดียว

"อะไรกัน?"

ชายคนนั้นตกตะลึง

หลินหยางกำหมัดและต่อยออกไป

ชายคนนั้นหน้าถอดสีและถอยหลังออกไป

พละกำลังที่ออกมาจากหมัดนี้ได้ถล่มทำลายพื้นดินและรถที่อยู่บริเวณโดยรอบกว่าสิบคัน

หากถูกหมัดนี้เข้าไป เกรงว่ากระดูกต้องแตกละเอียดอย่างแน่นอน

ชายผู้นั้นลงจากรถอย่างรีบร้อน หันศีรษะไปมองรถที่พังยับเยินและรอยแยกบนพื้น สีหน้าของเขาสดใส และทันใดนั้นเขาก็หันกลับมา "คุณเป็นใคร?"

"หมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉิน!"

หลินหยางกล่าวออกไปอย่างเย็นชา