สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1810

บรรดายอดฝีมือต่างหาจังหวะเหมาะเพื่อลงมือพร้อมกัน!

พวกเขาได้ตกลงกันอย่างดีแล้วว่าจะลงมือจัดการกับชายชราพร้อมกัน จากนั้นค่อยจัดการไฟประหลาดเหล่านั้น!

แต่...ความสามารถและพละกำลังของชายชราผู้นี้น่ากลัวมากแค่ไหน?

แม้ต้องเผชิญกับการลอบโจมตี ทว่าเขากลับไม่ตื่นตระหนกและตะโกนเสียงดังพร้อมกับปะทุแท่งไฟพุ่งออกมาจากร่าง!

แท่งไฟได้ห่อหุ้มร่างกายของเขาโดยสมบูรณ์ ทุกคนต่างแยกออกและเมื่ออาวุธของทุกคนสัมผัสไปโดยก็เกิดการหลอมละลายทันที

"แย่แล้ว!"

หลายคนตื่นตระหนกและรีบถอยออกไป

ทว่ายังมีอีกหลายคนที่ไม่ทันตั้งตัวและชนเข้ากับแท่งไฟโดยตรง ทำให้ตายคาที่ลงทันที

คนอื่นต่างพากันตกใจจนจิตใจแทบกระเจิดกระเจิง....

"ช่างเป็นทักษะแห่งเปลวไฟที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก! ความสามารถของชายชราคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปจะคาดเดาได้ หากไม่มีผู้กล้าที่แข็งแกร่งจริง คงไม่มีทางทำอะไรเขาคนนี้ได้แน่!" อ่างอิ๋งกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

"งั้นควรทำยังไงดี? หนีเหรอ?" คุณชายเสวี่ยกัดฟันถาม

"หนีก็หนีไม่พ้น! เราห้ามแยกจากกันโดยเด็ดขาด ไม่งั้นเขาจะลงมือจัดการทีละคน! แบบนั้นเราคงไม่มีโอกาสร่วมมือกันรับมืออย่างแน่นอน!" อ่าวอิ๋งกล่าวอย่างเคร่งขรึม "เอางี้ เตาม่อหลง! คุณชำนาญด้านทักษะแห่งเปลวไฟ เปลวไฟของเขาไม่สามารถทำร้ายคุณได้มากนัก คุณลงมือโจมตีจากด้านหน้า ผมและคุณชายเสวี่ยจะรับผิดชอบปีกทั้งสอง ส่วนคนอื่นก็ลงมือเมื่อได้จังหวะ จำไว้ว่าต้องจัดการเขาให้ได้!"

"ตกลง!"

"ตกลงตามนี้!"

"ทุกคน ลงมือได้!"

เสียงตะโกนดังขึ้นและทุกคนก็พุ่งเข้าไปโจมตีอีกครั้ง

ทว่าหลินหยางกลับคอยสังเกตการณ์เงียบๆ และไม่มีทีท่าจะลงมือเลยสักนิด

"หมอเทวดาหลิน คุณไม่ลงมือเหรอ?" ธิดาศักดิ์สิทธิ์หันไปถาม

หลินหยางส่ายหน้า "ผมไม่สนใจไฟประหลาดเหล่านี้ ผมได้ไฟสวรรค์มาแล้วและภารกิจของผมก็สำเร็จแล้ว ฉะนั้นผมจึงไม่จำเป็นต้องเข้าไปมีส่วนร่วมด้วย!"

ธิดาศักดิ์สิทธิ์พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่หลินหยางกล่าว

เธอหันไปมองชายชราอีกครั้งด้วยสีหน้าและท่าทีที่เคร่งเครียดอย่างมาก

อันที่จริงหลินหยางก็สังเกตมาโดยตลอด

เขาพบว่ากระบวนท่าของชายชราและเทพอัคคีนั้นมีความคล้ายคลึงกันอย่างมาก

จากที่เทพอัคคีเคยพูดไว้ว่าเขาไม่มีทางเดินทางมาที่สุสานหลิวเหยียนแห่งนี้ เกรงว่าสุสานหลิวเหยียนแห่งนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเทพอัคคีไม่มากก็น้อย

สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต่างประเมินฝีมือของชายชราผู้นี้ต่ำเกินไป

หลังจากการต่อสู้อย่างดุเดือด ทุกคนยังคงพ่ายแพ้เหมือนเดิม

เตาม่อหลงที่โจมตีจากด้านหน้าถูกเปลวไฟของชายชราเผาไหม้จนร่างกายเต็มไปด้วยรอยไหม้สีดำ ผิวหนังของเขากลายเป็นสีดำคล้ำเหมือนถ่าน จากนั้นเขาก็ทรุดตัวลงกับพื้น

อ่าวอิ๋งและคุณชายเสวี่ยต่างก็กระอักเลือดและกระเด็นลอยออกไป

และคนอื่นๆ มีทั้งจบชีวิตลงและได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่มีใครรอดพ้นสักคน

ส่วนชายชรา....กลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรสักนิด...

ชายชราหยุดลงโดยไม่จัดการฆ่าพวกเขาทันที ทว่ากลับเอามือไพล่หลังและจ้องมองพวกเขาอย่างไม่สบอารมณ์

"เดิมทีผมเพียงต้องการทำการทดสอบพวกคุณหลังจากที่พวกคุณเดินทางมาถึงที่นี่ พวกคุณแค่ผ่านการทดสอบจากนั้นก็สามารถเข้าไปรับประโยชน์ดีๆ จากข้างในสุสานหลิวเหยียน แต่น่าเสียดาย พวกคุณพลาดโอกาสในการทดสอบนั้นไปแล้ว" ชายชรากล่าว

"พลาดโอกาส?"

"หมายความว่ายังไง?"

อ่าวอิ๋งเอามือกุมอกและถามขึ้นอย่างเจ็บปวด

"เหตุผลง่ายนิดเดียว! พวกคุณไม่ได้ทำตามกฎกติกาในการเข้ามาในสุสานหลิวเหยียน พวกคุณไม่ได้ประลองกับหุ่นจักรกลนั้น ทว่ากลับฝืนบุกเข้ามาโดยทำลายประตูทางเข้า! ฉะนั้นจุดประสงค์ของผมคือการฆ่าพวกคุณทั้งหมด! โดยไม่จำเป็นต้องให้พวกคุณผ่านบททดสอบอะไรนั่น!" ชายชรากล่าว

เมื่อพูดจบ สีหน้าของทุกคนก็เปลี่ยนไป

ถึงว่าเหตุใดชายชราจู่ๆ ก็ลงมือฆ่าโดยไม่พูดอะไร!

ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง....

เพราะพวกเขาแหกกฎกติกาก่อน ทำให้ชายชราไม่ได้ปฏิบัติตามกฎ!

"เอาล่ะ ได้เวลาสังเวยชีวิตเพื่อเจ้านายของผมแล้ว!"

ชายชรากล่าวจากนั้นก็ลงมือจัดการทันที!

อ่าวอิ๋ง เตาม่อหลงและคนอื่นๆ ต่างร้อนใจและพากันมองไปที่หลินหยาง อี้เซียนเทียนและคนอื่นๆ

"คุณอี้ ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย! !"

"คุณอี้! คุณรีบสั่งให้ยอดฝีมือของซางเหมิงลงมือเร็วเข้า! ไม่งั้นหลังจากที่เราตาย เขาก็จะจัดการลงมือกับพวกคุณแน่!"

ถึงว่าทำไมหลินหยางเลือกที่จะมองดูอยู่เงียบๆ โดยไม่ลงมือทำอะไร

ชายชราต้องการจัดการกับคนที่ไม่ปฏิบัติตามกฎ หลินหยางทำตามกฎกติกา ทำไมเขาต้องคิดเป็นศัตรูกับชายชราด้วย? รอกับบททดสอบจากชายชราเพื่อจะได้เข้าไปยังด่านต่อไปและจากนั้นก็นำทรัพย์สมบัติล้ำค่าออกมาไม่ดีกว่าเหรอ?

และคำพูดหลังจากนี้กลับทำให้หลินหยางและคนอื่นๆ ถึงกับตกตะลึง

"แต่ถึงแม้ว่าคุณจะเอาชนะหุ่นจักรกลได้ ผมก็ไม่คิดจะปล่อยคุณไป! คุณเห็นประตูของสุสานหลิวเหยียนถูกพวกเขาทำลายแต่กลับไม่เข้าไปห้ามปราม! เท่ากับเป็นพรรคพวกเดียวกัน ฉะนั้นจำเป็นต้องได้รับโทษ! ฉะนั้นแม้ว่าคุณจะได้สิทธิ์ในการเข้ามาแล้ว แต่ในสายตาของผมแล้วคุณยังทำได้ไม่ดีพอ!" ชายชรากล่าว

"อะไรนะ?"

อี้เซียนเทียนตกใจ

ธิดาศักดิ์สิทธิ์แอบบ่นพึมพำด้วยความโมโห "เขาช่างไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย!"

"เขาต้องการฆ่าคนทำไมต้องมีเหตุผลอะไรด้วย?" หลินหยางส่ายหน้าและไม่คิดว่าเรื่องราวจะเป็นแบบนี้

"หมอเทวดาหลิน ได้ยินไหม? คุณได้สิทธิ์นั้นก็ไม่มีประโยชน์อะไร!" อ่าวอิ๋งรู้สึกดีใจและรีบตะโกนออกไป เขาหวังว่าหมอเทวดาหลินจะสามารถช่วยได้

หลินหยางถอนหายใจและรู้ว่าตัวเองจะอยู่เฉยๆ แบบนี้ไม่ได้แล้ว

ในเมื่อเป็นแบบนี้งั้นก็คงต้องใช้วิธีนั้นแล้ว!

"ผู้อาวุโส ในเมื่อคุณเลือกที่จะต่อสู้กับผม งั้นคุณลงมือได้เลย!"

"หืม?"

ชายชราหันมาและจ้องมองหลินหยางอย่างเย็นชา "ทำไม? คุณคิดจะตายก่อนงั้นเหรอ?"

"ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น! ผมแค่จะบอกคุณว่า หากคุณลงมือโดยประมาทอีกครั้ง อาจมีคนที่จะต้องตายก่อนคนอื่น!" หลินหยางกล่าว

"ใคร?"

"เขาคนนั้น คุณเองน่าจะรู้จักเป็นอย่างดี?"

หลินหยางโบกมือ

จากนั้นคนที่อยู่ข้างหลังก็หามชายชราที่ถูกเข็มเงินของหลินหยางจนเป็นอัมพาตเข้ามา

"เฮยหั่ว?"

สีหน้าของชายชราเปลี่ยนไปอย่างมากและจ้องมองคนที่ถูกหามเข้ามาอย่างเหลือเชื่อ...

"คุณต้องการให้เราตายหรือต้องการให้เขาตาย?" หลินหยางถามด้วยสีหน้านิ่งเฉย