สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1840

ทุกคนบนโลกต่างกล่าวว่าอาวุธวิเศษที่สร้างโดยเหล็กดำหงเหมิงเพียงพอที่จะครองโลกได้ และไม่มีใครคิดเป็นศัตรูด้วยอย่างแน่นอน

ไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะแข่งขันกับมันได้

แต่ถ้าเหล็กดำหงเหมิงถูกใช้เพื่อสร้างเป็นเข็มเงินคู่หนึ่ง...จะมีผลอย่างไร?

ไม่มีใครรู้

หลินหยางก็ไม่รู้เช่นกัน

ทว่าเขาไม่มีทางอื่น

เขาไม่ถนัดหรือเชี่ยวชาญด้านการใช้ดาบ

เมื่อเปรียบกับอาวุธแล้ว อันที่จริงแล้วเขากลับชอบเข็มเงินมากกว่า...

"ประธานหลิน พวกมันมีลักษณะพิเศษอะไรเหรอครับ?" หม่าไห่ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

"ผมก็ไม่แน่ใจเท่าไรนัก เพราะตอนนี้ยังทำไม่สำเร็จเรียบร้อย ผมให้ความสำคัญกับการอบด้วยไฟประหลาดหลากสี แต่กลับไม่รู้ว่าพวกมันจำเป็นต้องใช้น้ำพิเศษด้วย การทำเข็มเงินคู่นี้ขึ้นมาให้สำเร็จยังต้องใช้เวลาอีกนาน"

หลินหยางถอนหายใจและหยิบเข็มมังกรหงเหมิงเก็บไว้

"อ้อใช่ คุณมาหาผมมีธุระอะไรเหรอ?"

จากนั้นหม่าไห่ก็นึกขึ้นได้และรีบหยิบจดหมายฉบับหนึ่งออกมาพร้อมกับยื่นออกไป

"นี่เป็นจดหมายที่มีคนส่งมาให้คุณเมื่อเช้า บอกว่าต้องให้คุณเป็นคนเปิดอ่านด้วยตัวเอง" หม่าไห่กล่าว

"ส่งมาจากที่ไหนเหรอ?" หลินหยางถาม

"หมู่บ้านหมอนักบุญครับ" หม่าไห่กล่าว

หลินหยางตกใจและรีบเปิดจดหมาย จากนั้นสีหน้าของเขาก็แปลกไปอย่างมาก

"ประธานหลิน เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

หม่าไห่ถามขึ้นด้วยความระมัดระวัง

"เรื่องแย่ลงแล้ว"

หลินหยางถอนหายใจและขมวดคิ้ว

"แย่ลง?"

"หมู่บ้านหมอนักบุญส่งจดหมายมาบอกว่าพวกเขาไม่ต้องการยกเลิกสัญญาระหว่างตระกูลลั่ว และต้องการให้ลั่วเฉียนแต่งงานเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านหมอนักบุญ และขณะเดียวกันก็ต้องการให้ผมทำตามสัญญาที่มีต่อคุณหนูใหญ่ของหมู่บ้านหมอนักบุญ โดยต้องการให้ผมแต่งงานกับจื้อปิงชิงให้เร็วที่สุด! แต่หากผมยอมที่จะแต่งงานกับจื้อปิงชิงและเข้าไปอยู่ในหมู่บ้านหมอนักบุญ พวกเขาอาจเลือกที่จะปล่อยลั่วเฉียนไป! โดยไม่บีบบังคับให้เธอต้องแต่งงานเข้าไปในหมู่บ้านหมอนักบุญอีก" หลินหยางกล่าวเสียงแหบแห้ง

"อะไรนะ?"

หม่าไห่ตกใจจนแทบกระโดด

"ประธานหลิน...พวกเขา...เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการบีบบังคับให้คุณเข้าไปเป็นคนของหมู่บ้านหมอนักบุญชัดๆ! แน่นอนว่าไม่ใช่เรื่องดีอะไร คุณอย่าตอบตกลงเป็นอันขาดนะครับ!" หม่าไห่กล่าว

"คาดไม่ถึงเลยว่าหมู่บ้านหมอนักบุญจะเห็นด้วยกับสัญญาจอมปลอมที่จื้อปิงชิงสร้างขึ้นมา...หรือผมจะเผลอเดินตามเกมของหมู่บ้านหมอนักบุญเข้าแล้วเหรอนี่?" หลินหยางรู้สึกปวดหัวอย่างมาก

"ประธานหลินตัดสินใจจะทำยังไงต่อไปเหรอครับ?"

"คงต้องเดินทางไปสักครั้ง เพราะถึงยังไงเรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็วต้องจัดการอยู่ดี ผมคิดว่าจะเดินทางไปหมู่บ้านหมอนักบุญด้วยตัวเองเพื่อเจรจาเรื่องนี้กับพวกเขา นอกจากนี้ผมยังเคยได้ยินว่าสำนักที่เชี่ยวชาญด้านการแพทย์และยามักจะมีบ่อน้ำแร่เป็นของตัวเอง ไม่แน่เราอาจใช้โอกาสนี้นำน้ำในบ่อน้ำแร่ของหมู่บ้านหมอนักบุญมาทำเข็มมังกรหงเหมิงให้สำเร็จก็ได้" หลินหยางกล่าว

"จะไม่อันตรายเกินไปเหรอครับ?"

หม่าไห่กล่าวขึ้นด้วยความกังวลใจ

"วางใจได้ จะอันตรายได้อย่างไร? ถ้าอีกฝ่ายจริงใจที่จะให้ผมแต่งงานเข้าไปจริง! มีเหรอที่จะทำร้ายผม?" หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ก็จริง แต่หากประธานหลินปฏิเสธพวกเขา ก็ยากที่จะคาดเดาว่าพวกเขาจะโกรธอาจถึงขั้นทำร้ายคุณขึ้นมาก็ได้!" หม่าไห่กล่าว

"ไม่เป็นไร! ถ้าผมจะไป แค่หมู่บ้านหมอนักบุญมีเหรอจะขัดขวางผมได้!"

หลินหยางกล่าว "หม่าไห่ คุณรีบไปจัดการให้เร็วที่สุด ในจดหมายบอกว่าจะจัดงานแต่งงานในวันมะรืนที่จะมาถึง และต้องการให้ผมเดินทางไปวันนี้ให้เร็วที่สุด หากช้ากว่านี้พวกเขาจะลงมือกับลั่วเฉียน! เวลาค่อนข้างน้อยนิดอย่างมาก!"

"ใส่!"

"เอาอะไรใส่น้ำชาเหรอ?"

ถ้าเป็นคนปกติคงต้องบอกว่าบ้าหรือเปล่า

เครื่องดื่มใส่ขวดจะให้ใส่อะไร?

ทว่าหลินหยางกลับตอบว่า "ใส่ถ้วยชาแล้วกัน"

"เอากี่ถ้วย?"

"สามถ้วย!"

เมื่อพูดจบ เถ้าแก่ก็รีบเดินออกมาที่เคาน์เตอร์และยกมือแสดงความเคารพหลินหยางอย่างนอบน้อม

"สวัสดีครับ ผมเป็นลูกศิษย์หมู่บ้านหมอนักบุญชื่อเฉินเซ่อ!"

"รีบพาผมไปที่หมู่บ้านหมอนักบุญเถอะ" หลินหยางกล่าว

"ครับ! เชิญหมอเทวดาหลินทางนี้ครับ!"

เฉินเซ่อพาหลินหยางไปยังห้องโถงข้างหลังอย่างเคารพนอบน้อม

จากนั้นก็พบว่าห้องโถงข้างหลังได้มีเฮลิคอปเตอร์จอดอยู่แล้วหนึ่งลำ

เมื่อทั้งสองขึ้นเฮลิคอปเตอร์ก็ได้มุ่งหน้าออกเดินทางสู่หมู่บ้านหมอนักบุญ

ประมาณยี่สิบนาทีเฮลิคอปเตอร์ก็มาลงจอดที่บริเวณที่มีบรรยากาศเป็นพิษ เมื่อเดินผ่านบรรยากาศที่เป็นพิษระดับสามมาได้ ในที่สุดหลินหยางก็เดินทางมาถึงดินแดนที่เรียกว่าหมู่บ้านหมอนักบุญ

"ยินดีต้อนรับหมอเทวดาหลิน!"

เบื้องหลังของบรรยากาศที่เป็นพิษได้มีลูกศิษย์ของหมู่บ้านหมอนักบุญยืนอยู่กว่าสิบคน เมื่อเห็นหลินหยางก็ต่างพากันแสดงความเคารพและร้องเรียกพร้อมกัน