สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1866

สีหน้าของจื่อเหิงและจื่ออี้เคร่งเครียดอย่างมาก

ทว่าเขากลับไม่โกรธและไม่โมโห แต่กล่าวเพียง "พวกคุณจะดีใจเร็วเกินไปหรือเปล่า? หมอเทวดาหลินยังไม่แพ้เลย!"

"ผู้นำสูงสุด! ผมขอพูดคำพูดที่ไม่น่าฟังเท่าไร ดูเหมือนว่าหมอเทวดาหลินจะสู้คุณไม่ได้ แต่อันที่จริงเขากำลังลองเชิงคุณอยู่! รอให้เขารู้กระบวนท่าของคุณอย่างชัดเจนแล้ว นั่นจะเป็นเวลาที่เขาโจมตีคุณกลับ!" จื่ออี้กล่าวกระซิบ

"บังอาจ! คุณคิดว่าผมเป็นใคร? เขาน่ะเหรอจะสามารถรู้กระบวนท่าทั้งหมดของผมได้อย่างง่ายดายขนาดนั้น?"

ผู้นำสูงสุดกล่าวอย่างเยือกเย็นและยังคงเดินไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดพักเพื่อพุ่งโจมตีหลินหยางอีกครั้ง

เขาจำคำที่หมอนักบุญพูดไว้เมื่อสักครู่นี้ได้

การจะจัดการกับผู้ที่มีศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์นั้นจะต้องฆ่าเขาให้ได้ตั้งแต่ตอนแรก และห้ามให้เวลาเขาได้รักษาตัวเอง ไม่งั้นยิ่งต่อสู้ไปแบบนี้จะยิ่งจัดการได้ยากยิ่งขึ้น

เขาจับจ้องมองหลินหยางที่กำลังคลานขึ้นมา เขากรีดกรงเล็บทั้งห้าและเล็บที่แหลมคมราวกับมีดก็เพ่งเล็งไปที่หัวใจของหลินหยางอย่างไม่ละสายตา

พละกำลังทั้งร่างกายของเขาต่างรวมตัวกันที่นิ้วมือทั้งห้า

และเมื่อเข้าใกล้เขาเพียงแค่กระตุ้นพลังก็สามารถควักหัวใจของหลินหยางออกมาได้!

นี่คือการโจมตีครั้งสุดท้ายแล้ว!

ควรจะจบได้แล้ว

ผู้นำสูงสุดครุ่นคิดอย่างเกรี้ยวกราดอยู่ในหัว

แต่วินาทีนี้เอง จู่ๆ เขาก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติบางอย่างขึ้น

จากนั้นก็เห็นหลินหยางที่แขนหักทั้งสองข้างจ้องมองเขาด้วยแววตาที่เยือกเย็น

มองไม่เห็นความตื่นตระหนก หวาดกลัวหรือความอ่อนข้อเลยสักนิด!

เกิดอะไรขึ้น?

หรือว่าเขาจะยังมีไม้ตายอะไรอีกเหรอ?

ผู้นำสูงสุดแอบถอนหายใจและไม่อยากจะคิดอะไรมากมาย จากนั้นก็คำรามและยกกรงเล็บคว้าไปข้างหน้า

ฟุบ! !

พลังงานที่ออกมาจากกรงเล็บปะทะเข้ากับอากาศและมีเสียงคำรามของเสือขาวออกมาที่พุ่งไปยังหัวใจของหลินหยาง

แต่จังหวะนี้ แววตาคู่นั้นของหลินหยางก็เปล่งประกายเปลวไฟขึ้นมา จากนั้นแขนทั้งสองข้างของเขาที่หักลงก็ถูกดวงไฟประหลาดหลากสีปกคลุม และเขาก็พุ่งเข้ามาต่อยผู้นำสูงสุดที่มาพร้อมกับกรงเล็บอย่างไม่เกรงใจ

"อะไรกัน?"

ผู้นำสูงสุดตกใจจนหน้าถอดสีและรีบหยุดการกระทำลง

ทว่า...ไม่ทันแล้ว!

ตู้ม!

หมักนั้นกระแทกเข้าไปที่กรงเล็บของเขาอย่างจัง

วินาทีนั้น!

เปลวไฟบนหมัดนั้นแพร่กระจายไปยังกรงเล็บราวกับกระแสไฟฟ้า จากนั้นก็กลืนกินผู้นำสูงสุดไปอย่างบ้าคลั่ง

ผู้นำสูงสุดจับแขนข้างนี้เอาไว้ได้ทันและพยายามดึงอย่างสุดความสามารถ

ผัวะ!

แขนข้างหนึ่งถูกเขาดึงจนขาดและโยนลงไปกับพื้น ส่วนเขาเองก็กระเด็นลอยออกไปและตกลงพื้นอย่างแรง

ตุ่บ!

หลังจากที่กระแทกลงพื้น ผู้นำสูงสุดก็กระอักเลือดออกมา

และแขนข้างที่ถูกเขาดึงจนขาดก็ถูกไฟเผาจนเหลือเพียงเถ้าถ่านเพียงชั่วพริบตา

"อ๋า? ?"

ผู้นำสูงสุดกล่าวเสียงแหบแห้ง

"ก็นับว่าใช่"

หลินหยางกล่าว

"ดูเหมือนว่าการต่อสู้ในวันนี้คงจะชนะได้ไม่ง่าย! ผมผิดเองที่ไม่เชื่อจื่ออี้และจื่อเหิง!" ผู้นำสูงสุดกล่าวเสียงแหบแห้ง

"ผู้นำสูงสุด ยอมแพ้เถอะ หากยอมแพ้ตอนนี้ เรายังสามารถขอร้องหมอเทวดาหลินได้!"

จื่อเหิงและจื่ออี้กล่าวอย่างร้อนใจ

ทว่าผู้นำสูงสุดกลับส่ายหน้า "ยอมแพ้? นั่นก็คือการยอมจำนน! ผมยอมตายดีกว่าถูกเหยียดหยามแบบนั้น!"

"ผู้นำสูงสุด..."

ทุกคนต่างพากันร้องไห้ออกมา

แต่วินาทีนี้เอง

ควับ ควับ ควับ...

เข็มเงินจำนวนหนึ่งก็ปักไปที่ไหล่ของผู้นำสูงสุดและทันใดนั้นเลือดของเขาก็หยุดไหลออกมา

ทุกคนต่างตกใจ

จากนั้นก็เห็นหมอนักบุญกระโดดไปที่ข้างกายของผู้นำสูงสุด

ทุกคนต่างพากันลุ้นระทึก

หลินหยางเองก็ขมวดคิ้ว

"ยอมตายซะยังดีกว่าถูกเหยียดหยาม ผู้นำสูงสุด งั้นผมขอร่วมมือกับคุณในการกำจัดเจ้าหมอนี่ด้วยแล้วกัน!" หมอนักบุญกล่าวด้วยรอยยิ้ม