สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1894

"ผมจะเป็นใครไม่สำคัญ สิ่งสำคัญก็คือคุณทำให้ภรรยาของผมตกใจ!"

สีหน้าของหลินหยางเย็นชาและแววตาของเขาก็เดือดพล่านและจ้องไปที่คนเหล่านั้นอย่างเกรี้ยวกราด ร่างกายของเขาเดือดเต็มไปด้วยความโกรธที่ปะทุออกมา

กลุ่มคนที่สวมหน้ากากผีต่างพากันตกตะลึง

อาจารย์ซีเหมินและเจียงเทียนสิงที่อยู่ข้างหลังต่างตกตะลึงเช่นกัน

"ที่แท้...ที่แท้เขาก็เป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งหรอกเหรอเนี่ย?" อาจารย์ซีเหมินอ้าปากค้าง

"ฤๅษีน้อยอยู่อย่างสันโดษบนภูเขา ฤๅษีใหญ่อยู่ในเมือง! พลาดไปแล้ว! มองพลาดไปแล้ว!" เจียงเทียนสิงกล่าวด้วยความไม่สบอารมณ์และหันไปมองเจียงจืออี้ที่ยืนหน้าซีดเผือด "คนโง่! เมื่อกี้ลูก...คิดจะวางแผนทำอะไรไม่ดีต่อภรรยาของเขาคนนี้เหรอ?"

"พ่อ ผม...ผม..."

"กล้ามาก! กล้าแม้แต่จะก่อเรื่องให้กับคนอย่างเขา!"

"พ่อ ผม...ผมไม่รู้ว่าเขาจะร้ายกาจขนาดนี้...ไม่งั้นผมไม่มีทางกล้าทำอะไรแบบนี้หรอก!" เจียงจืออี้แทบร้องไห้ออกมา

"ประเดี๋ยวแกรีบไสหัวออกไปคุกเข่าขอโทษเขาเดี๋ยวนี้เลย ถ้าเขาไม่ยกโทษให้ แกก็คุกเข่าอยู่อย่างนั้นจนกว่าเขาจะยอมยกโทษให้ ไม่งั้นฉันคงช่วยอะไรแกไม่ได้!" เจียงเทียนสิงกล่าวอย่างเย็นชา

"ครับ...ครับ..." เจียงจืออี้พยักหน้า

หญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่เห็นเข้าก็รู้ว่าเขาคนนี้ยากจะจัดการ

ทว่าเธอกลับไม่ยอมแพ้!

ไม่งั้นของที่กำลังจะได้มาครอบครองก็จะหลุดมือไปอย่างน่าเสียดาย และความพยายามทั้งหมดของตัวเองก็จะสูญเปล่า

"ไม่ได้! ไม่มีทาง!"

"ฉันไม่ยอม!"

แววตาของหญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่เต็มไปด้วยความโกรธและความแค้น เธอกัดฟันกรอดและพุ่งไปที่หลินหยางอีกครั้ง

"ตายซะเถอะ! !"

หญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่คำรามและต่อยหมัดออกไป

ทว่าหลินหยางกลับไม่หลบ และปล่อยให้หมัดนั้นพุ่งเข้ามา

ตุ่บ!

ราวกับว่าร่างกายของคนที่อยู่ตรงหน้านี้ สร้างขึ้นมาด้วยสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุดยังไงยังงั้น...

ไม่เพียงเท่านั้น เธอรู้สึกว่ามือที่บีบคอของตัวเองอยู่นั้นออกแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับอยากจะบีบคอเธอให้ตายคามือไปเลย

"หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้..."

หญิงสวมหมวกสานไม้ไผ่รู้สึกแทบหมดลมหายใจ มือที่คอยโจมตีหลินหยางก็ค่อยๆ หมดแรงลง สีหน้าที่อยู่ใต้ผ้าคลุมสีดำก็ดูซีดเผือดลง

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป คอของเธอคงถูกหลินหยางบีบจนหักตายคามือแน่ๆ

"ได้โปรดหยุดเดี๋ยวนี้เถอะ!"

"เรายอมแพ้แล้ว! ยอมแพ้แล้ว!"

ขณะนี้เอง คนที่สวมหน้ากากผีเหล่านั้นก็ทนดูไม่ได้อีกต่อไป ทว่าพวกเขากลับไม่เลือกที่จะโจมตีหลินหยาง แต่พากันคุกเข่าลงและโขกศีรษะคำนับ

หลินหยางขมวดคิ้วและค่อยๆ หันไปมอง

จากนั้นก็เห็นว่าคนเหล่านั้นที่กำลังโขกศีรษะลงกล่าวว่า "เราต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ภรรยาของคุณตกใจ เราสมควรตาย เราไม่ต้องการสิ่งนั้นแล้ว และเราจะออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด ได้โปรดไว้ชีวิตและปล่อยเราออกไปเถอะครับ!"