สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1946

หลิงเจี้ยนเฟยมีสถานะที่สูงส่งอย่างมากในหัวใจของลูกศิษย์สำนักสวรรค์อินทนิลทั้งหลาย

เขาไม่ได้เป็นเพียงเจ้าสำนัก แต่นับเป็นอาจารย์และนับเป็นพ่อของลูกศิษย์ทุกคนในสำนัก

คนนอกอาจไม่รู้ว่าเจ้าสำนักที่สูงส่งคนนี้ได้เสียสละและทำเพื่อลูกศิษย์เหล่านี้ไปมากเท่าไร

ในขณะที่ลูกศิษย์ได้รับบาดเจ็บสาหัส เขาได้นำยาที่เขาที่เขาตั้งใจทำขึ้นออกมาเพื่อให้คนเหล่านี้ใช้

และในขณะที่ลูกศิษย์ได้รับบาดเจ็บเขาก็ไม่ได้นิ่งเฉย แต่ยังคอยพูดปลอบใจและให้กำลังให้ความเชื่อมันพวกเขา

ไม่ว่าจะยุ่งมากแค่ไหน หลิงเจี้ยนเฟยมักจะคอยอบรมสั่งสอนลูกศิษย์และคอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ แถมยังคอยบอกเล่าประสบการณ์ของตัวเองต่อพวกเขา

แม้ว่าเขาจะไม่ใช่เจ้าสำนักที่ดีที่สุด และบางครั้งอาจจะทำไม่ดีหรือผิดพลาดไปบ้าง แต่ในใจของบรรดาลูกศิษย์ทั้งหลายนั้นกลับไม่มีใครมาแทนที่เขาได้ และไม่สามารถดูถูกเหยียดหยามได้

"สารเลว!"

เว่ยซินเจี้ยนกัดฟันกรอดและลุกขึ้นยืนพร้อมกับคำรามอย่างเย็นชา "ผมจะฆ่าคุณ! !"

"ทุกคน วันนี้ผมดีใจมากที่ได้ร่วมเป็นร่วมตายกับทุกคน! ทุกคนร่วมมือกับผม! แม้ว่าต้องตายเราก็ต้องจัดการฉีกหนังของเขาออกมาให้ได้!"

"ทุกคนร่วมมือกัน!"

"ฆ่า!"

ทุกคนต่างคำรามและยกดาบขึ้นวิ่งออกไปข้างหน้าเมื่อจัดการกับไท่ชางหลง

"ไม่หัดดูตัวเองเอาซะเลย!"

ไท่ชางหลงหัวเราะชอบใจโดยไม่สนใจคนเหล่านี้เลยสักนิด

เขาหรี่ตาลงและยกมือขึ้นมาและโบกไปยังคนเหล่านี้!

บู้ม!

กลุ่มคนที่พุ่งเข้ามาได้ถูกแรงกดทับจากพลังที่แข็งแกร่งทำให้พวกเขาล้มลงกับพื้น

ความกดอากาศที่รุนแรงทำให้กระดูกของพวกเขาแตกสลาย ทำให้พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

แม้แต่สังเวียนยังสั่นสะเทือน

นี่เป็นการลงมือที่น่าสะพรึงระดับไหนกันเชียว!

"น่ากลัวมาก!"

"แค่โบกมือก็สามารถทำให้คนของสำนักสวรรค์อินทนิลรู้สึกถูกกดทับได้!"

"พลังนี้...พระเจ้า ฉันแค่สัมผัสดูนิดเดียวก็รู้สึกแทบไม่ไหว ไท่ชางหลงในตอนนี้แข็งแกร่งถึงระดับขั้นไหนแล้วนะ?"

ธิดาอี้เยว่และเป่ยเซวียนชางคงมองหน้ากันและต่างก็เห็นความหวาดกลัวที่อยู่ในแววตาของกันและกัน

ไท่ชางหลงหัวเราะและจากนั้นก็ค่อยๆ ยกเท้าขึ้น

"สารเลว! ต่อให้ผมตายเป็นผีผมก็ไม่มีปล่อยคุณไปแน่นอน! ผมจะต้องฆ่าคุณให้ได้! ผมจะฆ่าคุณให้ได้!"

เว่ยซินเจี้ยนพยายามดิ้นรนและตะโกนสุดเสียง

แต่กลับไม่มีประโยชน์อะไร

คนที่อยู่ข้างล่างสังเวียนต่างเบิกตากว้างและพากับจับจ้องสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยอาการสั่นสะท้าน

เชียนเย่เองก็เบิกตากว้างจ้องมองอย่างเหม่อลอย

คนของสำนักสวรรค์อินทนิลพยายามดิ้นรนและแม้ว่าจะไม่เป็นผลอะไร จากนั้นพวกเขาก็จ้องมองไปที่ไท่ชางหลงอย่างว่างเปล่าเพื่อคอยดูการสังหารที่ใกล้เข้ามาของเขา

เมื่อเหยียบลงไป ศีรษะของเว่ยซินเจี้ยนก็แตกกระจายและตายคาที่ลงทันที!

แต่ขณะที่ไท่ชางหลงกำลังจะเหยียบลงไปนั้น...

"โอ้ย..."

เสียงครวญครางก็ดังขึ้นในทันใด