สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1947

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ไท่ชางหลงก็รู้สึกผงะตกใจ

บรรดาคนของสำนักสวรรค์อินทนิลก็ต่างพากันตกใจและพากันมองดู

จากนั้นก็เห็นแขนของหลินหยางที่นอน "ตาย" อยู่นานแล้วขยับเล็กน้อยและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาและปากบ่นพึมพำถึงความเจ็บปวด

"โอ๊ย...อือ..."

"อะไรกัน?"

คนที่อยู่ข้างล่างต่างพากันส่งเสียงร้องอุทานด้วยความหวาดกลัว

"ศพกระตุก! ศพกระตุกเหรอ?"

"ผีหลอก! !"

มีคนร้องอุทานออกมาเสียงดัง

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ?" ธิดาอี้เยว่พึมพำ "หรือว่า...จะเป็นผีจริงๆ?"

"บนโลกนี้มีผีที่ไหนกัน?" เป่ยเซวียนชางคงไม่เชื่อ แต่สีหน้าของเขาก็ดูตื่นตระหนกไม่ต่างไปจากคนอื่น

ไท่ชางหลงก็เบิกตากว้างจ้องมองไปที่หลินหยางอย่างลืมตัว

จากนั้นก็เห็นหลินหยางค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและกุมศีรษะด้วยความเจ็บปวด และเวลาผ่านไปกว่าสิบวินาทีเขาก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง

"หืม? พวกคุณเป็นอะไรกัน?" หลินหยางถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้ง

"อาจารย์? อาจารย์ยังไม่ตาย? เยี่ยมไปเลย! เยี่ยมมากเลย! !" เว่ยซินเจี้ยนตะโกนออกไปด้วยความดีใจและมีน้ำตาไหลออกมา

"หมอเทวดาหลินยังมีชีวิตอยู่! หมอเทวดาหลินยังไม่ตาย!"

"สวรรค์มีตา! สวรรค์มีตา!"

ส่วนคนอื่นๆ ก็ดีใจไม่ต่างกัน

"หมอเทวดาหลิน?"

ทุกคนต่างพากันตกตะลึงอย่างมาก

"เขา...เขาคือหมอเทวดาหลินแห่งเจียงเฉินคนนั้นเหรอ?"

ทุกคนต่างพากันตกใจและพูดไม่ออก

ไท่ชางหลงเก็บอาการและความตกตะลึงบนใบหน้าของเขาก็หายไป จากนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

"ดี! ดี! ดีมาก! ในเมื่อคุณยังไม่ตายงั้นสนุกมากกว่าเดิม! เยี่ยมมาก! ฮ่าๆๆ..."

"ที่ผมไม่ตายนั่นก็หมายความว่าคุณโชคร้ายแล้วล่ะ"

หลินหยางบิดคอและสะบัดแขนขา ทว่ากลับได้ยินเสียงดังออกมาจากข้อต่อต่างๆ ตามร่างกาย เขาค่อยๆ กำหมัดและสามารถเห็นเส้นเลือดสีน้ำเงินเหมือนไส้เดือนปูดที่แขนของเขา

สีน้ำเงิน? ช่างน่าแปลกมาก!

"ผมโชคร้าย? ไม่ๆๆ! ผมโชคดีมาก และคุณเองก็โชคดีไม่น้อยที่กินยาพิษที่หมดฤทธิ์เข้าไป! ฮึๆ แต่น่าเสียดายที่ความโชคดีของคุณกำลังมาถึงจุดจบ!"

ไท่ชางหลงหัวเราะอย่างเกรี้ยวกราดและเดินตรงมาที่หลินหยาง

"ผมโชคดีก็จริงที่ได้กินยาพิษเม็ดนี้เข้าไป! พวกคุณอาจจะไม่รู้ว่ายาที่ธิดาไท่อวี้มอบให้มานั้นมีเพียงฤทธิ์ยาของยาพิษเท่านั้นที่ร้ายกาจที่สุด! เพราะหากยาพิษไม่ร้ายแรงพอจะไม่สามารถฆ่าคนให้ตายได้! ฉะนั้นสมุนไพรที่ใช้ทำยาพิษเหล่านี้ถือเป็นสมุนไพรระดับสูงและหายากมากทั้งสิ้น!" หลินหยางกล่าว