สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2265

หานซ่าวได้ยินจนขนลุกซู่ ตื่นตะลึงทำอะไรไม่ถูก

ถ้าเป็นตามที่จ่งเหล่าพูด แบบนั้นไม่ใช่ว่าตนเองได้ขับไล่คนที่สามารถรักษาผู้บัญชาการมู่ไปแล้วเหรอ !

ครั้งนี้หายนะแล้ว !

แม้แต่ฟันของหานซ่าวยังสั่นระริก

หานเหว่ยหลงที่อยู่ข้างๆมองลูกตนเองด้วยสายตาเย็นชา แน่นอนว่าเขารู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เลยพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจว่า:“ความสามารถที่จะทำให้งานสำเร็จนั้นมีไม่พอ แต่ความสามารถที่จะทำลายงานนั้นมีอยู่เหลือเฟือ คุกเข่าลงเดี๋ยวนี้!”

หานซ่าวตกใจจนขาทั้งสองข้างอ่อนแรง และคุกเข่าลงกับพื้น

“ฟังนะ รออีกเดี๋ยวหมอเทวดามา ไม่ว่าเขาจะสามารถรักษาคุณปู่ได้ไหมนั้น แกก็ต้องคุกเข่า เพื่อขอโทษหมอเทวดา! ถ้าไม่มีความจริงใจพอ ฉันหักขาแก!”

“ครับ….ครับ…พ่อ !” หานซ่าวร้องไห้ไม่มีน้ำตา และแทบอยากจะตบหน้าตนเองสักสองที

จากนั้นพลทหารที่ไปเชิญหลินหยางวิ่งกลับมาทันที

“เชิญคนมาหรือยัง?”หานเหว่ยหลงรีบถามขึ้น

“คุณหาน หมอเทวดาเหล่านั้นพูดว่า….พวกเขาไม่มาแล้ว”พลทหารสีหน้าลำบากใจพูดขึ้น

“ไม่มาเหรอ?”

ทุกคนตกตะลึง

“ทำไม?”หานเหว่ยหลงถามขึ้น

“หมอเทวดาไม่ได้พูด….”พลทหารตอบขึ้น

“อาจจะโกรธแล้ว”หานเหว่ยหลงพูดขึ้น

มู่เยียนหลิงอยู่ข้างๆกัดฟันกรอดเบาๆ พูดด้วยเสียงแข็งกร้าวว่า:“ไป คุณนำทาง เดี๋ยวฉันไปเรียกพวกเขามาเอง!”

“คือ….”

“รีบนำทาง”

“ครับ คุณหนู”

……

ด้านในร้านน้ำชา

หลินหยางกำลังนั่งดื่มชาอยู่ แพทย์จีนอาวุโสที่มาจากทั่วทุกสารทิศกำลังร่วมสนทนาพูดคุย กับหลินหยางพูดคุยอย่างฉะฉาน

เดิมหลินหยางไม่สนใจเกี่ยวกับการประชุมแลกเปลี่ยนในที่นี่เลย แต่หลังจากพูดคุยสักพักหนึ่ง เขาก็พบว่าที่แท้ตัวเองประเมินค่าคนเหล่านี้ต่ำไป

คนที่ถูกเชิญให้มาดูอาการของมู่ไท่จี๋หนึ่งในสามผู้บัญชาการแดนมังกรได้ แน่นอนว่าทักษะทางการแพทย์จะต้องเก่งกาจ

หญิงสาวรีบวิ่งออกไป ไม่นานก็หยิบเอาปากกาหนึ่งด้ามกับสมุดหนึ่งเล่มมาให้

“ขอบคุณมาก”

จ้าวจื้อเต๋อหยิบสมุดปากกาขึ้นมา แล้วเขียนลงสมุดเล็กนั่นทันที

ทุกคนชะโงกมองดู

ถึงได้พบว่าสิ่งที่จ้าวจื้อเต๋อเขียน คือสูตรท่องจำ‘ทักษะการฝังเข็มซานเจิ้น!’ที่สูญหายไปของเขา

“ผู้อาวุโสจ้าว คุณทำอะไร?”หลินหยางอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา

“หมอเทวดาหลิน พวกเรามีความสงสัยอะไรคุณก็ตอบได้หมด ไม่ได้มีการปิดบังพวกเราแม้แต่น้อย เมื่อคุณเป็นแบบนี้ ผมจะเก็บงำได้ยังไง?”จ้าวจื้อเต๋อยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้น

ไม่นาน ‘ทักษะการฝังเข็มซานเจิ้น’ ก็ถูกเขาเขียนออกมา

จ้าวจื้อเต๋อยื่นให้หลินหยาง ยิ้มและพูดว่า:“หมอเทวดาหลิน ถ้าไม่รังเกียจ เชิญรับไว้ด้วย”

“ผู้อาวุโส ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้”หลินหยางส่ายหน้าพูดขึ้น

“ไม่ได้ เป็นสิ่งสำคัญมากครับ!”

จ้าวจื้อเต๋อยิ้มและพูดว่า :“พวกเรามีคำโบราณกล่าวไว้ว่าเมื่อลูกศิษย์เรียนรู้จากอาจารย์ไปหมดทุกอย่างแล้ว พอลูกศิษย์เก่งกว่าอาจารย์ คนเลยไปหาลูกศิษย์ ไม่มาหาอาจารย์ อาจารย์จึงอดตาย เมื่อเป็นแบบนี้ คนเลยเลือกที่จะเก็บเป็นความลับบ้าง แต่บรรพชนเก็บไว้เยอะๆก็ทำให้ไร้ผู้สืบทอด สติปัญญาความรู้ตั้งเท่าไหร่ของบรรพชนต้องเลือนหายไปทั้งอย่างนี้! สถานการณ์แบบนี้ จะให้เกิดขึ้นอีกไม่ได้! ไม่ได้อีกแล้ว….”