สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2330

หลังจากชายคนนั้นมาส่งครอบครัวของซูเหยียนเสร็จเรียบร้อยก็รีบกลับไป

จางชิงหยู่รู้สึกกังวลใจจนนั่งไม่ติด

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้? จัดงานเลี้ยงอยู่ดีๆ ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้! นี่มันอะไรกัน!" จางชิงหยู่กล่าวอย่างหงุดหงิดใจ

"ถึงว่าทำไมคุณย่าจัดงานเลี้ยงถึงสองที่ ที่เรือนด้านหน้านั้นน่าจะเอาไว้สำหรับขัดขวางคนที่มาก่อเรื่อง! แต่คุณย่าคงคิดไม่ถึงว่าวันนี้จะมีกลุ่มคนที่ฉวยโอกาสมากันเยอะขนาดนี้! เรื่องนี้อาจจัดการได้ยาก" ซูเหยียนถอนหายใจ

"ลูกรัก เราจะอยู่เฉยแบบนี้ไม่ได้ ลูกช่วยคิดหาวิธีหน่อยสิ!"

จางชิงหยู่จับมือซูเหยียนและกล่าวอย่างร้อนใจ

ซูเหยียนทำหน้าลำบากใจ "แม่คะ แม่จะให้หนูทำยังไง? หนูจะไปทำอะไรตระกูลเหล่านั้นได้? หนูไม่ใช่ยอดฝีมือสักหน่อย"

"ลูกไม่ใช่ แต่มีคนที่ใช่นี่นา"

"แม่คะ แม่คงไม่ได้บอกให้หนูไปขอให้หมอเทวดาหลินมาช่วยหรอกใช่ไหม?" ซูเหยียนกล่าว

"นอกจากเขาแล้ว คงไม่มีใครทำอะไรได้" จางชิงหยู่กล่าว

"พอได้แล้ว แม่คะ! เราติดหนี้บุญคุณหมอเทวดาหลินมาเยอะมากแล้ว หนูไม่กล้าไปขอให้เขาช่วยอีกแล้ว อีกอย่างตอนนี้เขาก็อยู่ที่เจียงเฉิน! ไม่ใช่หลงชวน! ต่อให้เขาอยู่ที่หลงชวน หนูก็ไม่มีทางไปขอร้องเขาหรอกค่ะ เรื่องของเขาเองก็มีมากพอแล้ว!" ซูเหยียนกล่าวด้วยความโกรธ

จางชิงหยู่อ้าปากพูดอะไรไม่ออกและจากนั้นก็นั่งลงร้องไห้

ซูกวงส่ายหน้าและยืนสูบบุหรี่อยู่ริมหน้าต่าง

และขณะนี้เอง

ปัง!

ประตูก็ถูกคนถีบออกและจากนั้นคนจำนวนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในห้อง

จางชิงหยู่ตกใจจนหน้าซีด

"ใครกัน?"

ซูกวงรีบหยิบแจกันดอกไม้ข้างมือขึ้นมาด้วยความตื่นตระหนก

ซูเหยียนและจางชิงหยู่ต่างหน้าซีดเผือด

หลินหยางกลับจับจ้องคนเหล่านั้นอย่างเย็นชา และจากนั้นก็นึกอะไรได้และกล่าวอย่างเคร่งขรึม "พวกคุณเป็นคนของคุณชายใหญ่ตระกูลเป่ย?"

"อ้อ? คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหมอนี่จะตาถึง!" ชายหัวล้านคนที่นำมากล่าวอย่างหัวเราะชอบใจ

"พวกคุณคิดจะทำอะไร?" ซูเหยียนกัดฟันถาม

"ทำอะไร? ทำไมผู้หญิงอย่างคุณถึงโง่ขนาดนี้? คุณชายใหญ่ของเราชอบคุณ เราก็เลยมาพาตัวคุณไปให้คุณชายใหญ่ไง!" ชายคนนั้นหัวเราะพร้อมกับโบกมือ "เอาตัวเธอมา หากใครกล้าขัดขืนก็จัดการตัดแขนตัดขาทันที!"

"ครับ!"

ลูกน้องคนอื่นต่างเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"พวกคุณกล้ามาก! !"

"ที่สาธารณะแบบนี้ พวกคุณกล้าลักพาตัวเธอไป? ฉันจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้! !"

จางชิงหยู่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะกดโทร

เพี๊ยะ!

ชายกำยำที่มีสายตาเฉียบคมคนหนึ่งวิ่งเข้ามาเหวี่ยงโทรศัพท์กระเด็นออกไป และจากนั้นก็พลิกฝ่ามือมาตบหน้าจางชิงหยู่

"นังตัวดี รนหาที่ตายหรือไง? ระวังจะถูกฆ่าตายไม่รู้ตัวล่ะ!" ชายร่างกำยำตะคอก

"แก..." จางชิงหยู่โกรธมากแต่ไม่กล้าพูดอะไร และจากนั้นก็เข้าไปขวางอยู่หน้าซูเหยียน

ซูกวงเองก็ยกแจกันขึ้นมาพยายามไล่พวกเขาไป แต่เขาหรือจะสู้คนเหล่านี้ได้?

และขณะนี้เอง

"โอ๊ะ! !"

บรรดาลูกน้องต่างเอามือกุมท้องและทรุดตัวลง จากนั้นไม่นานพวกเขาทั้งหมดก็เกลือกกลิ้งอยู่กับพื้นอย่างทุรนทุราย

ครอบครัวของซูเหยียนที่กำลังตื่นตระหนกเห็นเข้าก็ตกใจ

"นี่มันอะไรกัน?" ซูกวงถามด้วยความประหลาดใจ

"ไม่ต้องสนใจ จัดการเอง!"

หลินหยางยกเก้าอี้ขึ้นมาและเหวี่ยงไปที่คนเหล่านั้นทันที

ซูกวงเห็นเข้าก็รีบวิ่งเข้าไปเตะต่อยอย่างสุดแรง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน