สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2796

ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่เหล่าหม่าถูกโจมตี ทำให้การป้องกันของหอเหลยเจ๋อเทียนแน่นหนาขึ้นอย่างมาก

ทุกบริเวณเต็มไปด้วยบรรดาลูกศิษย์ที่คอยเดินลาดตระเวน มียอดฝีมือคอยเฝ้าอยู่ทุกจุดตรวจ ทำให้การป้องกันของหอเหลยเจ๋อเทียนแน่นหนาและแข็งแกร่งมั่นคงมาก

และเป็นแบบนี้จนถึงเช้าวันที่สามก็จบลง

เวลาเช้าตรู่

บริเวณห้องโถงด้านข้าง

"คุณหลิน คุณเตรียมพร้อมดีแล้วหรือยัง? ใกล้ได้เวลาแล้ว เราควรออกเดินทางได้แล้ว!" เหลยหู่ยืนเรียกอยู่ข้างนอก

เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูใหญ่ก็ถูกเปิดออกและหลินหยางก็เดินออกมา

เหลยหู่รู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อยเมื่อเห็นหลินหยาง

หลินหยางในตอนนี้ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย เขายังเหมือนเดิมที่ยังคงสวมชุดยาวของหอเหลยเจ๋อเทียน เส้นผมดกดำและแววตาเปล่งประกาย

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

เหลยหู่รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

ต้องรู้ว่า หลายวันมานี้หอเหลยเจ๋อเทียนได้มอบยาขนานวิเศษให้กับหลินหยางเป็นจำนวนมาก เพื่อต้องการบำรุงร่างกายภายในของหลินหยางให้แข็งแกร่ง

และหนึ่งในนั้นคือยาวิเศษที่หายากอย่าง "ยาจี้เย่" หรือยาฉลองรัตติกาล

นี่คือยาที่ผู้นำหอเหลยเจ๋อเทียนเป็นผู้คิดค้นปรุงกลั่นขึ้นเอง มันมีส่วนผสมของยาสมุนไพรหายากจำนวนกว่าสามร้อยชนิดและไม่สามารถประเมินค่าได้

ผู้นำของหอเหลยเจ๋อเทียนใช้เวลาในการจัดเตรียมยานี้เป็นเวลาสามสิบปีเต็ม ตัวยาสมุนไพรต่างๆ ล้วนเป็นคนของหอเหลยเจ๋อเทียนเป็นผู้ออกค้นหาไปทั่วทั้งดินแดนแห่งความเงียบและความตาย

เมื่อกินยานี้เข้าไปจะสามารถต่อสู้กับก๊าซเกราะป้องกันภายในสุสานได้ในระดับหนึ่ง

ทว่าเมื่อกินยานี้เข้าไป เส้นผมของผู้ที่กินเข้าไปจะเปลี่ยนเป็นสีขาว ดวงตาแดงก่ำเหมือนกับปีศาจ

แต่ดูหลินหยางตอนนี้กลับไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ เกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียว

หรือว่า....ยาที่หอเหลยเจ๋อเทียนมอบให้เขานั้นไม่มีฤทธิ์ใดๆ เลย

"คุณเหลยหู่ ทำไมเหรอ?"

เมื่อเห็นเหลยหู่จ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ หลินหยางก็อดไม่ได้ที่จะทักขึ้นมา

"อ๋า? อ้อ ไม่...ไม่มีอะไร..."

เหลยหู่ยิ้มและกล่าว "คุณหลิน ไม่ทราบว่าคุณกินยาจี้เย่เข้าไปหรือยัง?"

"คุณเคยบอกว่ายาจี้เย่คือยาที่เป็นเกราะป้องกันตัวของผมในการเข้าในไปสุสาน แล้วแบบนี้ทำไมผมจะไม่กินเข้าไปล่ะ?" หลินหยางกล่าว

"งั้นก็ดี งั้นก็ดี..." เหลยหู่ยิ้มและไม่พูดอะไรอีก

เขาไม่อยากพูดความจริงออกมาและกังวลว่าหากไม่พูดความจริงออกมา หลินหยางอาจรู้สึกกลัวและเปลี่ยนความคิดได้ ฉะนั้นเขาจึงเลือกที่จะเก็บความลับนี้ไว้

สำหรับหอเหลยเจ๋อเทียนแล้วนั้น หลินหยางเป็นเพียงหนูทดลองสำหรับพวกเขาเท่านั้นเอง

หากหลินหยางต้องตายลงที่นี่ แม้พวกเขาจะรู้สึกเสียดาย แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร

"ถ้างั้นเราออกเดินทางกันเถอะ!"

เหลยหู่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและโบกมือ

หลินหยางตกใจเล็กน้อย

"ใช่ แหวนของเทพสูงสุด มัน...มีหน้าตาประมาณนี้" เหลยหู่หยิบกระดาษสเกตภาพขึ้นมาและยื่นให้กับหลินหยาง

หลินหยางกวาดสายตามองกระดาษสเกตนั้นอย่างละเอียด มันมีลักษณะที่ค่อนข้างชัดเจนมาก และสิ่งที่สะดุดตาที่สุดก็คือภาพมังกรคำรามที่อยู่บนแหวน

"นี่คือภาพสเกตที่เราได้มาจากผู้รอดชีวิต แหวนวงนี้มีหน้าตาและลักษณะประมาณนี้ คุณหลิน หากคุณค้นหาจนเจอก็รีบกลับออกมาจากสุสานอย่างเร็วที่สุดและมอบแหวนวงนี้ให้กับผม" เหลยหู่กล่าว

"เหรอ? แหวนวงนี้มีความสำคัญยังไง?" หลินหยางมองอยู่นานและจู่ๆ ก็ถามขึ้นมา

สีหน้าของเหลยหู่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาเม้มริมฝีปากและกระซิบ "คุณหลิน คุณรู้แค่เราขอให้คุณช่วยนำแหวนออกมาก็พอ ส่วนเรื่องอื่นนั้น...คุณอย่าถามอะไรอีกเลย"

"ก็ได้ งั้นผมไม่ถามอะไรแล้ว"

หลินหยางกล่าว แต่กลับเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ

สิ่งที่ทำให้หอเหลยเจ๋อเทียนรู้สึกสนใจขนาดนี้ จะเป็นสิ่งธรรมดาได้ยังไง? คาดว่าแหวนเทพสูงสุดนี้จะต้องมีความลับอะไรบางอย่างแน่นอน

ตอนนี้มีผู้คนไม่มากเท่าไร เพียงไม่กี่ร้อยคนเท่านั้น

ครั้งนี้หอเหลยเจ๋อเทียนส่งยอดฝีมือเข้าไปคุ้มกันหลินหยางเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น ทำให้ไม่ดูเป็นเรื่องเอิกเกริกเท่าไร

แต่ผู้ที่สามารถมาที่นี่ได้นั้นล้วนต่างเป็นคนที่มีความสามารถด้วยกันทั้งสิ้น และผู้ที่สามารถเข้าไปอยู่ในตระกูลสำนักใหญ่ๆ เหล่านี้ได้ก็ล้วนเป็นตระกูลที่มีอำนาจ

ขณะนี้เอง ตัวแทนของตระกูลหนึ่งก็เดินไปข้างหน้าสุดและกล่าวกับทุกคน

"ทุกคน ผมคือรองเจ้าสำนักชิวไห่แห่งสำนักเจิ้นเหยียน! ผมขอเสนอว่าให้ตัวแทนทุกคนมาร่วมมือกัน ทุกคนร่วมกันเข้าไปในสุสานและแบ่งผลประโยชน์ต่างๆ ด้วยกัน! เพราะข้างในนั้นเต็มไปด้วยอันตรายต่างๆ นานาและกำลังของทุกคนก็มีกำจัด! แต่หากเราทุกคนร่วมมือกัน ไม่แน่การเข้าไปในสุสานครั้งนี้อาจสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี ทุกคนคิดว่ายังไงบ้าง?" ชิวไห่กล่าวด้วยรอยยิ้ม