สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2849

"ทั้งสองท่านเป็นยังไงบ้าง?"

ในบรรดาคนเหล่านั้น ชายคนหนึ่งที่ศีรษะเกรียนและมีรอยสายฟ้าสีเขียวบนร่างกายก็เดินไปข้างหน้าและยกกำปั้นขึ้นกล่าว

คนที่มาไม่ได้สนใจเขา ท่ากลับมองไปยังชวี่เทียนและเดินตรงไปที่เขา

"พวกคุณไร้ความสามารถขนาดนี้เลยเหรอ? เพียงแค่จับตัวคนที่ไม่มีศิลปะการต่อสู้ก็ยังถูกฆ่าตายได้? น่าอายที่สุด!" หนึ่งในผู้คุมเขตต้องห้ามกล่าว

มีความเหยียดหยามและเย้ยหยามอยู่ในคำพูด

ทุกคนต่างทำหน้าไม่ถูกและไม่กล้าพูดอะไร

เพราะความสามารถของสองผู้คุมเขตต้องห้ามนั้นไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะรับมือด้วยได้

"ครั้งนี้เป็นเพราะเราประมาทมากเกินไป" ชายศีรษะเกรียนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"ประมาทแล้วยังไง ทำไมถึงฆ่าคนตาย?"

ผู้คุมเขตต้องห้ามมองชายคนนั้นอย่างไม่สบอารมณ์ "ไม่รู้เหรอว่าลัทธิปีศาจสวรรค์ของเราต้องการจับเป็น?"

"เอ่อ...."

"ชวี่เทียนเป็นคนสนิทของหมอเทวดาหลิน หากจับเป็นเขาได้ เขาจะมีมูลค่าในการต่อรองสูงมาก คิดไม่ถึงเลยว่าคนของแดนมรณะจะทำงานได้แย่มากขนาดนี้ ฟังนะ พวกคุณทำได้ก็ทำ ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาคอยขัดขวางพวกเรา ไม่งั้นเราพร้อมจะจัดการพวกคุณไปด้วยพร้อมกันไปเลย!"

ผู้คุมคนนั้นกล่าวอย่างเคร่งขรึมพร้อมกับหันไปพยักหน้ากับอีกคนที่อยู่ข้างๆ

และคนข้างๆ ก็หยิบสิ่งที่เหมือนเข็มทิศขึ้นมา

เข็มทิศนี้มีสีดำสนิท โดยมีครึ่งหัวกะโหลกอยู่ตรงกลาง และมีเส้นสีแดงเลือดทั่วกะโหลก ซึ่งดูน่ากลัวมาก

หลังจากนำมันออกมา ชายคนนั้นก็ตัดชิ้นเนื้อออกจากร่างของชวี่เทียนและวางมันลงบนเข็มทิศ จากนั้นคุกเข่าลงต่อหน้าเข็มทิศพึมพำร่ายมนตร์อะไรบางอย่าง

ทุกคนต่างสับสนงุนงงและไม่รู้ว่ามีไว้เพื่ออะไร

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้คุมเขตต้องห้ามซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นก็กัดนิ้วของเขา ทำให้มีเลือดหยดลงบนเข็มทิศ

ในชั่วพริบตา หมอกเลือดก็พวยพุ่งบนเข็มทิศ ราวกับว่าหยดน้ำใสหยดลงบนบล็อกเหล็กสีแดง

และไม่นานหลังจากหมอกเลือดปรากฏขึ้น มันก็ลอยไปข้างหน้าและเลี้ยวเข้าไปทางเดินตรงทางเข้า

เหมือนกำลังชี้นำอะไรบางอย่าง

"นี่....."

ชายผมเกรียนพึมพำอย่างเหม่อลอยและรู้สึกเหลือเชื่อกับสิ่งที่เห็น

"เอาล่ะ ที่นี่ไม่มีธุระของพวกคุณแล้ว ไสหัวไปซะ! คนของหยางหัว เราจะเป็นคนจับเอง!"

ผู้คุมเขตต้องห้ามกล่าวพร้อมกับเดินตามหมอกเลือดไป

ยอดฝีมือของแดนมรณะต่างหงุดหงิด แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

เมื่อสองผู้คุมจากเขตต้องห้ามจากไป ก็มีคนกล่าวขึ้นอย่างโมโห "คนของลัทธิปีศาจสวรรค์อวดดีเกินไปแล้ว! น่ารังเกียจที่สุด!"

"ปล่อยให้พวกเขาอวดดีไปเถอะ! เพราะความสามารถของคนเหล่านี้ไม่ธรรมดาจริงๆ! เราอดทนไว้ อย่าไปสนใจพวกเขาก็พอ"

ชายผมเกรียนกล่าว

"แล้วตอนนี้เราควรทำยังไงดี?"

"ตอนนี้..." ชายผมเกรียนครุ่นคิดและกล่าวเสียงแหบแห้ง "การเคลื่อนไหวของลัทธิปีศาจสวรรค์รวดเร็วมาก ผมเพิ่งได้รับข่าวว่าสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีถูกโจมตีแล้ว ผมคิดว่ายอดฝีมือระดับสูงของหยางหัวคงถูกจับตัวไปจำนวนมากแล้ว ส่วนเรื่องที่นี่ก็คงใกล้เรียบร้อยดีแล้ว เรารีบจัดการสถานที่ให้เรียบร้อยแล้วออกจากเจียงเฉินเถอะ ฟังนะ ห้ามทิ้งร่องรอยอะไรไว้ ผมเดาว่ากองทัพของอาณาจักรมังกรคงกำลังเดินทางมาที่นี่ในอีกไม่ช้า ถึงตอนนั้นแม้แต่คนของลัทธิปีศาจสวรรค์ก็จำเป็นต้องร่นถอย หากทางภาครัฐของอาณาจักรมังกรรู้ว่าแดนมรณะของเราเข้ามามีส่วนร่วมด้วย สิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเราเลยสักนิด!"

"หมายความว่า..."

"ลัทธิปีศาจสวรรค์อยากประจันหน้ากับหยางหัวและทางการของอาณาจักรมังกรก็ปล่อยพวกเขาไป ส่วนเราก็แค่คอยเติมเชื้อไฟและคอยดูอยู่ห่างๆ แต่ห้ามเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง! ความต้องการของเบื้องบนคือให้เราคอยดูอยู่ห่างๆ!"

"เข้าใจแล้ว!"

ควับ!

ควับ!

หญิงทั้งสองวิ่งลงไปตามทางบันได

ลิฟต์ได้พังไปแล้วและระบบควบคุมลิฟต์ก็ถูกคนของแดนมรณะทำจนพังลง

ทั้งห้างสรรพสินค้าตกอยู่ในสภาวะมืดสลัวไม่มีแสงไฟ

ผู้คนที่อยู่ในห้างต่างวิ่งหนีกันอย่างตื่นตระหนก

สถานการณ์เป็นไปอย่างโกลาหล

มีตำรวจมุ่งหน้ามาที่นี่ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าถูกคนของแดนมรณะคอยขัดขวางไว้และไม่สามารถมุ่งหน้าเข้ามาช่วยเหลือได้ทันเวลา

ตอนนี้กงซีหยุนและซูหยียนทำได้เพียงหลบหนีเอาชีวิตรอดด้วยวิธีการของตัวเองเท่านั้น

"คุณกง เราหาสถานที่แอบซ่อนสักที่ดีไหม?"

ซูเหยียนชำเลืองมองร้านค้าแล้วร้านค้าเล่า ซึ่งพอมีร้านค้าที่พอจะแอบซ่อนตัวได้จึงถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

"แอบ? ไม่ได้ ความสามารถของอีกฝ่ายน่ากลัวออกขนาดนั้น หากอยู่ใกล้อาจทำให้พวกเขาหาเราเจอจากการดมกลิ่นก็ได้ หากเราแอบซ่อนตัว แน่นอนว่าไม่นานเราจะต้องถูกจับได้ในไม่ช้า! และถึงตอนนั้นต้องแย่แน่!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน