สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2850

เมื่อมองไปที่ผู้คุมเขตต้องห้ามที่กำลังเดินก้าวเข้ามา สีหน้าของซูเหยียนก็เปลี่ยนไปและตกตะลึงอย่างมาก

"คุณซูเหยียน ไม่ต้องกลัว...ฉัน...ฉันจะคอยปกป้องคุณเอง..."

กงซีหยุนหยิบปืนที่พื้นและคลานลุกขึ้นอย่างยากลำบากพร้อมกับเหนี่ยวไกลไปที่คนที่เดินเข้ามา

ปัง ปัง ปัง ปัง....

กระสุนสีน้ำเงินถูกยิงออกไปยังผู้คุมเขตต้องห้ามเหมือนดาวตก

ทว่าผู้คุมเขตต้องห้ามกลับไม่หลบกระสุนเหล่านั้นและยังคงเดินก้าวไปข้างหน้า

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ...

หลังจากที่กระสุนสัมผัสโดนร่างกายของพวกเขาก็ถูกสกัดกั้นด้วยชั้นพลังปราณดำโดยที่ไม่สามารถทำอะไรพวกเขาได้เลย

เมื่อเห็นสิ่งนี้ กงซีหยุนก็รู้สึกหมดหวังอย่างมาก

ศิลปะการต่อสู้ของเธอไม่สูง และนับว่าปืนพกสั้นนี้ถือเป็นความหวังหนึ่งของเธอเลย

หากจะบอกว่าแม้แต่กระสุนที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษนี้ยังไม่สามารถทำอะไรบรรดาผู้คุมเขตต้องห้ามเหล่านี้ได้ เธอเองก็ไม่รู้แล้วว่าจะจัดการรับมือกับคนเหล่านี้ยังไงดี

ทำยังไงดี?

ร่างกายของกงซีหยุนสั่นสะท้านจนแทบไม่สามารถจับปืนได้อีกต่อไป

ขณะนี้เอง

ควับ!

จู่ ผู้คุมเขตต้องห้ามคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้ากงซีหยุนอย่างรวดเร็ว

กงซีหยุนหน้าถอดสีพร้อมกับเล็งปืบนไปที่อีกฝ่าย

แต่วินาทีต่อมา

กึก!

แขนข้างนั้นของเธอก็กระเด็นลอยออกไปและจากนั้นก็ตกลงสู่พื้นอย่างแรง

"อ๊า! !"

ความเจ็บปวดที่แสนทรมานทำให้กงซีหยุนแทบยืนไม่ไหว

ผู้คุมเขตต้องห้ามทำการล็อกคอกงซีหยุนและยกเธอขึ้นสูง

กงซีหยุนเจ็บปวดอย่างมากและพยายามดิ้นรนแต่ก็ไร้ผล

ซูเหยียนเบิกตากว้างและตกใจจนแทบเป็นลม

เธอกัดฟันกรอดและรู้ว่าไม่มีทางเลือกอื่นแล้วพร้อมกับรวบรวมความกล้าลุกขึ้นยืนและคว้าหยิบเศษขวดแก้วเดินไปข้างหน้า

"ปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!"

ซูเหยียนร้องตะโกนเสียงสั่น

แม้ว่าเธอจะอยากแสดงออกให้เห็นว่าเกรี้ยวกราด ทว่าเมื่อเสียงสั่นสะท้านนี้ดังออกไปก็ไม่สามารถทำให้อีกฝ่ายรู้สึกหวาดกลัวได้เลย

ผู้คุมเขตต้องห้ามส่ายหน้าพร้อมกับจ้องมองซูเหยียนด้วยดวงตาสีแดงและรอยยิ้มที่น่าสยดสยองก็ปรากฏขึ้นภายใต้หมอกควันสีดำ

"ช่างเป็นมนุษย์ที่โง่เขลาเสียเหลือเกิน!"

เขาหัวเราะเยาะพร้อมกับคว้าตัวกงซีหยุนเดินเข้ามา

ซูเหยียนรีบถอยออกไปอย่างตื่นตระหนก

"อย่าเสียเวลาต่อไปเลย รีบพาเธอออกไปจากที่นี่เร็วเข้า!"

ผู้คุมเขตต้องห้ามที่อยู่ข้างหลังกล่าว

"ไม่ต้องรีบร้อน! ให้ฉันจัดการหักแขนขาผู้หญิงคนนี้ก่อนค่อยว่ากัน! หวังว่าประเดี๋ยวผู้หญิงคนนี้ยังจะมีความกล้า!"

ไม่พูดเปล่า เขากลับก้าวเดินเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

หักแขนหักขา?

ซูเหยียนตกใจจนแทบเสียสติ

เธอรีบโยนเศษขวดแก้วในมือออกไปทันที

ทว่าเศษขวดแก้วยังไม่ทันเข้าใกล้ชายคนนั้นก็กลับถูกหมอกพลังปราณสีดำเข้าปกคลุมจนกลายเป็นผุยผง

ซูเหยียนตื่นตระหนกพร้อมกับหยิบเศษขวดแก้วที่พื้นขึ้นมาอีกและโยนไปที่ชายคนนั้น

ทว่าการโจมตีเหล่านี้กลับไม่สามารถทำอะไรผู้คุมเขตต้องห้ามได้เลยแม้แต่นิดเดียว

และในที่สุด ผู้คุมเขตต้องห้ามก็มาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าซูเหยียน

ซูเหยียนยืนพิงกำแพงอย่างไร้ทางสู้

เธอจ้องมองใบหน้าที่เกรี้ยวกราดภายใต้หมอกพลังปราณสีดำอย่างหวาดกลัวด้วยความรู้สึกหมดหวังในชีวิตพร้อมกับหลับตาลงเพื่อรอความตายที่กำลังจะมาถึง

ตู้ม!

เกิดเสียงดังกึกก้องขึ้น

"อ๊า! !"

ซูเหยียนตกใจจนคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมกับหมอบศีรษะลงด้วยอาการสั่นสะท้านราวกับแมวน้อยที่ตื่นตระหนก

แต่เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้พร้อมกับเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวังและสังเกตมองแขนของตัวเอง

"แขนของฉันยังอยู่?"

"ฉัน...ฉันยังไม่ตาย?"

เธอรู้สึกสับสนงุนงงและค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา

จากนั้นก็เห็นใครคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับกระชากแขนข้างหนึ่งของผู้คุมต้องห้ามและช่วยชีวิตกงซีหยุนให้หลุดพ้นจากพันธนาการของอีกฝ่ายได้

เขาคนนี้...คุ้นเหลือเกิน!

"หมอเทวดาหลิน? คุณใช่ไหม?"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน