สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2941

พื้นฐานการสอนของหวางอี้เซิงนั้นดีมากจริงๆ คำจารึกกระดูกเทพบนผนังถูกอธิบายได้อย่างชัดเจนและมีเหตุผล หลินหยางฟังอย่างตั้งใจและทันใดนั้นก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

เขาไม่เคยคิดเลยว่า การฝึกฝนเช่นนี้ ก็มีวิธีที่ทำให้เข้าใจได้ถ่องแท้

“ช่างเหมาะที่จะเรียกว่าเปิดหูเปิดตา!”

หลินหยางอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

“คุณหลิน แค่ฟังก็ไม่มีประโยชน์ เจ้ายังต้องทำมันด้วย ถ้าเจ้าฝึกฝนตามที่ข้าบอกบางทีเจ้าอาจจะสามารถบุกทะลวงไปสู่ดินแดนแห่งสวรรค์ได้ภายในวันนี้” หวางอี้เซิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"ดี!"

หลินหยางพยักหน้าและนั่งขัดสมาธิทันที

หยูซานสุ่ยรู้สึกตื่นเต้นมาก เขารีบหยิบวัตถุทรงกลมเรืองแสงที่ดูเหมือนไข่มุกราตรีออกมาจากร่างกายของเขาแล้วมอบให้หลินหยาง

“เพื่อนเอ๋ย หากเจ้านำสิ่งนี้ไปไว้ตรงหัวใจและฝึกฝน เจ้าจะได้รับผลลัพธ์สองเท่าโดยใช้ความพยายามเพียงครึ่งเดียว!”

หลินหยางหยิบมันมาชั่งน้ำหนักและพบว่าดูเหมือนจะมีพลังงานบริสุทธิ์อยู่ในลูกแก้วคริสตัล พลังงานนี้คล้ายกับพลังแห่งสู่สวรรค์มาก แต่มันมีพลังมากกว่าพลังแห่งสวรรค์ ซึ่งมันช่างน่าเหลือเชื่อมาก

“นี่คือพลังแห่งเทพเจ้า และยังเป็นพลังแห่งสวรรค์ที่สมบูรณ์ที่สุดด้วย หากเจ้าพกมันไว้ มันจะเหมือนยาที่ช่วยให้เจ้าฝึกฝนได้” หยูซานสุ่ยอธิบาย

“เช่นนี้เองสินะ ข้าจริงจังแล้ว!”

หลินหยางพยักหน้าและทำตามที่หยูซานสุ่ยพูดทันที

และหวังอี้เซิงก็เริ่มอธิบายด้วย

“หยินและหยางแห่งสวรรค์และโลก องค์ประกอบทั้งห้าของการกลับชาติมาเกิดล้วนอยู่ในร่างกาย สวรรค์และโลกถูกรวมเข้ากับหัวใจ และร่างกายก็แปรสภาพเป็นทุกสิ่ง แก่นแท้ของอวัยวะตันทั้งห้าและอวัยวะกลวงทั้งหก ทั้งหมดมุ่งความสนใจไปที่ดวงตา กรณีของแก่นแท้คือดวงตา และแก่นแท้ของกระดูกคือรูม่านตา แก่นแท้ของเอ็นคือตาสีดำ แก่นแท้ของเลือดคือเส้นลมปราณ แก่นแท้ของเส้นปราณฉีคือสีขาว ตา แก่นแท้ของกล้ามเนื้อคือเครื่องยับยั้ง จับแก่นแท้ของกล้ามเนื้อ กระดูก เลือด และชี่ และเชื่อมโยงกับเส้นสูนย์กลาง เป็นของสมองที่อยู่ด้านบน และส่งพลังออกมาจากกลางคอด้านหลัง ... "

หวังอี้เซิงพูดอย่างฉะฉาน

หลินหยางตั้งใจฟัง

มีเสียงกึกก้องในถ้ำ

หยูซานสุ่ยยืนอยู่ข้างๆ และมองดูด้วยรอยยิ้ม และอดไม่ได้ที่จะมองที่หวังอี้เซิง

นอกจากนี้ยังมีแสงแปลกๆ วาบขึ้นในดวงตาของหวังอี้เซิงแต่ก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่หลินหยางเข้าสู่การฝึกสมาธิ ออร่ารอบตัวเขาก็เปลี่ยนไป และดูเหมือนว่าจะมีสัญญาณของการระเหย ลูกบอลคริสตัลบนหน้าอกของเขาก็เบ่งบานด้วยแสงสีขาวสว่างในขณะนี้ ปกคลุมเขาราวกับเทพเจ้าอมตะที่แท้จริง

หลังจากอธิบายด้วยวิธีนี้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงเต็ม หวังอี้เซิงก็หยุดและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "เป็นยังไงบ้าง คุณรู้สึกถึงประโยชน์ที่ได้รับหรือไม่"

“เอาล่ะ! ดีมาก! ข้ารู้สึกว่าช่องปราณชี่ ในร่างกายของข้าดูเหมือนจะแข็งแกร่งขึ้น โดยเฉพาะปราณชี่อี้ มีความรู้สึกเชื่อมโยงพลังแห่งสวรรค์ ซึ่งมันไม่ธรรมดาเลย!”

หลินหยางหลับตาและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็ทำตามที่ข้าบอกต่อไป!”

หวังอี้เซิงเริ่มพูดอีกครั้ง

หลินหยางมั่นใจในครั้งนี้และทำตามคำแนะนำทันที

หลินหยาง หลับตาและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

บูม!

ลำแสงออร่าพุ่งออกมาจากร่างของหลินหยาง ทะลุกำแพงถ้ำที่อยู่นบภูเขาและพุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า

เมื่อเห็นสิ่งนี้ผู้นำเกาะบูรพา และคนอื่น ๆ ภายนอกก็ตกตะลึง

“ฮ่าฮ่า คุณหลิน เจ้านี่เก่งจริงๆ!”

หยูซานสุ่ยปรบมือและหัวเราะ และยกนิ้วให้หลินหยาง

หวังอี้เซิงพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีกและพูดด้วยรอยยิ้ม "ไม่คาดคิดว่าการพึ่งพาสูตรเหล่านี้จะช่วยให้เจ้าบรรลุความสำเร็จที่พิเศษเช่นนี้ได้ในระยะเวลาอันสั้น เพื่อนเอ๋ย พรสวรรค์ของเจ้าช่างน่าทึ่งจริงๆ"

หลินหยางค่อยๆลืมตาและมองมือของเขาด้วยความไม่อยากเชื่อ

โดยไม่คาดคิด คำพูดไม่กี่คำที่เทพเจ้าทิ้งไว้สามารถทำให้เขาบุกทะลวงไปได้เร็วมาก แม้ว่าเขาจะยังไม่ได้ก้าวเข้าสู่ดินแดนแห่งสวรรค์ แต่หบินหยางก็รู้สึกว่ามือข้างหนึ่งของเขาอยู่บนปากประตูแล้ว

แต่ก่อนที่เขาจะมีเวลาได้มีความสุข...

พรวด!

ทันใดนั้นหลินหยางก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก เดินเซและแทบจะล้มลงกับพื้น

ทั้งสองต่างยินดีเมื่อเห็นสิ่งนี้

“เสร็จแล้ว! เสร็จแล้ว!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ชายคนนี้จบเห่แล้ว!”

พวกเขาทั้งสองรู้สึกตื่นเต้นอย่างมาก และแต่ละคนก็จ้องมองไปที่หลินหยางด้วยดวงตาที่เร่าร้อน เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความแค้นเคือง

“เจ้า...ทำอะไรข้า”

หลินหยางเช็ดเลือดจากมุมปากของเขา ลุกขึ้นยืนทันทีและจ้องมองทั้งสองคนอย่างเย็นชา

อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้ หน้าอกของเขาเริ่มสั่นอีกครั้ง และเลือดจากปากของเขาก็พุ่งออกมาอย่างต่อเนื่อง ราวกับว่าหลอดเลือดทั้งหมดในร่างกายของเขาแตก และเลือดก็พุ่งออกมาเหมือนแม่น้ำที่ท่วมท้น

กลุกๆ...

ลูกแก้วคริสตัลบนหน้าอกของเขาก็กลิ้งออกจากร่างของหลินหยางในตอนนี้ ตกลงกับพื้นและแตกเป็นชิ้น ๆ

เมื่อมองแวบแรก พลังงานในลูกบอลคริสตัลก็หายไปและไม่ทราบที่อยู่

ดวงตาของหลินหยางหรี่ลงเล็กน้อยขณะที่เขาจ้องมองทั้งสองคน "ดูเหมือนว่าข้าจะตกหลุมพรางของพวกเจ้าเข้าแล้วสินะ!"

“ว้าว? เจ้าไม่ได้โง่นี่!” หยูซานสุ่ยหรี่ตาลงแล้วยิ้ม“ข้าคิดว่าเจ้ามันก็เป็นแค่คนโง่! ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้ายังพอมีสมองอยู่บ้างนะ”

“มีบางอย่างผิดปกติกับวิธีการฝึกฝนที่หวังอี้เฉิงสอนข้าเหรอ? เจ้าอยากให้ข้าเป็นบ้าเหรอ? ถ้าอย่างนั้นก็ใช้โอกาสนี้โจมตีข้าสิ” หลินหยางถามอย่างจริงจัง

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เทคนิคที่หวังอี้เฉิงสอนเจ้ามันไม่มีอะไรผิดเลย เพียงแต่... มันไม่เหมาะกับขั้นตอนการฝึกฝนในปัจจุบันของเจ้า”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน