ผู้ชมเองก็ไม่ใช่คนโง่ มีเหรอที่จะมองไม่ออกว่ามีลับลมคมใน? ทุกคนนำพาการกระซิบกระซาบ
“แบบนี้มันเกินไปหน่อยมั้ง?”
“ดูเหมือนจะมีลับลมคมในจริงด้วย”
“บ้านโอสถฉีทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
“ล้วนแต่เป็นนักเรียนของสถาบันตัวเอง พวกเขากลับทำเรื่องแบบนี้ ไร้ยางอายสิ้นดี”
“ใช่! โม่เสี่ยวหวู่คนนี้ไม่มีเส้นสายหรือภูมิหลัง ก็เลยต้องเชื่อฟังคนพวกนี้เหรอ? เรื่องของบ้านโอสถฉีถ้าถูกเผยแพร่ออกไปคงต้องกลายเป็นเรื่องตลกของวงการแพทย์แผนจีนแน่นอน”
“ตอนแรกผมก็คิดว่าบ้านโอสถฉีเป็นสถานที่ได้รับความเคารพและมีคุณธรรมสูงส่งอะไรเสียอีก ดูเหมือนมันจะเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น”
“บ้านโอสถฉีที่ทำตัวสูงส่งมาโดยตลอด ฉันว่ามันก็แค่นี้แหละ!”
...
เสียงพูดเยาะเย้ยและด่าทอดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ใบหน้าของนักเรียนบ้านโอสถฉีแดงไปจนถึงรากหู อาจารย์บางคนถึงกับอับอายจนก้มหน้า
แต่เรื่องมันมาถึงขนาดนี้ แม้แต่เฝิงฉือก็ไม่มีทางเลือก
หรือเขาต้องมอบดอกเหอหลิงให้โม่เสี่ยวหวู่จริงเหรอ?
ดูจากท่าทางของโม่เสี่ยวหวู่ เขาไม่มีทางอยู่บ้านโอสถฉีต่อแน่นอน ถ้าหากมอบดอกเหอหลิงให้เขา แบบนี้มันจะต่างอะไรกับการใช้ซาลาเปาเนื้อไล่หมา?
ดังนั้นแม้ต้องอับอายมากแค่ไหน ก็จำเป็นต้องรักษาดอกเหอหลิงและสยบเรื่องนี้ให้ได้
“รองเจ้าบ้านโอสถ!”
นักเรียนทั้งสองคนโดนคำพูดของผู้คนที่อยู่โดยรอบกดดันจนไม่รู้ควรจะทำยังไงต่อ
ในตอนนั้นเอง เฝิงฉือทนไม่ไหวอีกแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “พาตัวไป”
คำพูดที่เรียบง่ายสามคำ ทำให้นักเรียนสองคนนั้นมีความกล้าเพิ่มขึ้นทันที
พวกเขาเดินเข้าไปหาหลินหยางอย่างไม่ลังเลอีก
หลินหยางขมวดคิ้ว หลังจากครุ่นคิด สุดท้ายก็ตัดสินใจลงมือใช้กำลังแย่งดอกเหอหลิง
อันที่จริง เขาก็หวังว่าจะได้รับดอกเหอหลิงด้วยวิธีที่สันติ
อย่างไรก็ตามเมื่อไหร่ที่ลงมือสถานะของเขาจะต้องถูกเปิดเผยแน่นอน ต้องบอกก่อน หมิงหยูที่อยู่ด้านล่างกำลังจ้องเขา ถ้าหากแย่งดอกเหอหลิงมา สิ่งที่จะตามมาคือการแก้แค้นอย่างบ้าคลั่งที่ไม่รู้จบของบ้านโอสถฉี แบบนั้นมันไม่เป็นผลดีอะไรต่อเขาและฉินหนิง
แต่เรื่องมันมาจนถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่จำเป็นต้องลังเลอะไรอีก
ช่วยเสี่ยวหนิงออกมาก่อนแล้วค่อยว่ากัน!
พลาดดอกเหอหลิงต้นนี้ไป คิดจะตามหาต้นใหม่ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกกี่ปี
หลินหยางรอได้ แต่ฉินหนิงรอไม่ได้แล้ว!
หลินหยางกําหมัดแน่น ยื่นมืออีกข้างไปที่เอวของตัวเอง เตรียมตัวหยิบเข็มเงินออกมาทุกเมื่อ
แต่แล้ว…ในขณะที่นักเรียนทั้งสองคนกำลังเข้าใกล้หลินหยาง…
“ไสหัวไป!”
มีเสียงตะโกนด้วยความโกรธดังขึ้น หลังจากนั้นมีร่างของคนคนหนึ่งพุ่งเข้ามาชนนักเรียนทั้งสองคนจนกระเด็นออกไป
“โอ๊ย!”
คนทั้งสองที่ไม่ทันระวังตัวล้มลงที่พื้น
ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกสะดุ้ง มองไปทางคนคนนั้นพร้อมกัน
นั่นมันเซียวซื่อถูเหรอ?
“ซื่อเจี๋ย คุณทำอะไรของคุณ?” ทางด้านของอาจารย์ถังรู้สึกอึ้ง รีบถามขึ้น
กลับได้ยินเซียวซื่อเจี๋ยพูดด้วยความโกรธ “อาจารย์ ผมจะปล่อยให้คนคนนี้ดูหมิ่นผม ดูหมิ่นบ้านโอสถฉีไม่ได้เด็ดขาด! ผมจะแข่งกับเขา!”
“คุณบ้าไปแล้วเหรอ? เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ รีบถอยกลับมาเดี๋ยวนี้!” อาจารย์ถังตะโกน
“อาจารย์ หรือคุณคิดว่าทักษะการแพทย์ของผมสู้เขาไม่ได้?” เซียวซื่อถูหันกลับไปถามเสียงดัง
“อาจารย์ไม่ได้หมายความแบบนั้น อาจารย์แค่…ไม่อยากให้มีเรื่องที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น…” อาจารย์ถังลังเลสักพักแล้วพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ดีเท่าไหร่
ต้องยอมรับ ความสามารถที่โม่เสี่ยวหวู่แสดงออกมาน่าตกใจมาก ทักษะการแพทย์ของเขาก็ไม่ใช่สิ่งที่นักเรียนระดับคลาสดีจะสามารถเทียบได้ แต่มืดเจอกับอัจฉริยะอย่างเซียวซื่อเจี๋ยยังคงอยู่ห่างชั้นเกินไป
ไม่มีใครคิดว่าโม่เสี่ยวหวู่มีคุณสมบัติพอที่จะแข่งกับเซียวซื่อเจี๋ย
ดังนั้นเซียวซื่อเจี๋ยจึงไม่จำเป็นต้องไปแข่งกับโม่เสี่ยวหวู่ เพียงแค่อาศัยชื่อเสียงของบ้านโอสถฉีก็สามารถหยุดเรื่องนี้ได้แล้ว
“ซื่อเจี๋ยกลับไปที่ของคุณ เรื่องนี้พวกอาจารย์จะเป็นคนจัดการเอง!” เฝิงฉือก็ทนดูไม่ได้อีกแล้ว เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“รองเจ้าบ้านโอสถ หรือแม้แต่คุณก็คิดว่าผมต้องกลัวโม่เสี่ยวหวู่?” เซียวซื่อเจี๋ยถามด้วยความไม่พอใจ
“ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น”
“งั้นก็ให้ผมลองแข่งกับเขาสักครั้งเถอะ! ผมจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นเอง!” เซียวซื่อเจี๋ยตะโกนด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
แบบนี้มันเป็นการตบหน้าตัวเองที่ไหน! มันเป็นการตบหน้าบ้านโอสถฉีต่างหาก!
เห็นได้ชัดว่าโม่เสี่ยวหวู่คนนี้กำลังเอาคืนบ้านโอสถฉี!
อาจารย์ทุกคนมองไปทางโม่เสี่ยวหวู่ ในสายตาของทุกคนเต็มไปด้วยคำว่าเกลียดชัง
ส่วนผู้ชมทั้งหลายเริ่มพากันโห่ร้องชอบใจ
“ฮ่าฮ่า หมอนี่มันแน่นอนจริง ฉันชอบ!”
“แหะแหะ มันต้องแบบนี้สิ!”
“เอาเลย เอาเลย ฮ่าฮ่า…”
ทุกคนพากันปรบมือชอบใจ
ส่วนพวกนักเรียนก็เริ่มคาดหวัง
การแข่งขันนี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว
และการทำแบบนี้ก็ทำให้โม่เสี่ยวหวู่เป็นศัตรูกับทั้งบ้านโอสถฉี!
การเปลี่ยนแปลงครั้งนี้เกินความคาดหมายของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์
เฝิงฉือส่งเสียงฮึ่มอย่างเย็นชา สีหน้าดูเคร่งขรึมมาก
“รองเจ้าบ้านโอสถ ตอนนี้ควรจะทำยังไง?” อาจารย์ถังเดินเข้ามาถามด้วยความร้อนรน
“คุณคิดว่าซื่อเจี๋ยจะแพ้เหรอ?” เฝิงฉือหันไปมองเขาแวบหนึ่ง
ร่างกายของอาจารย์ถังสั่นสะท้าน เขาเพิ่งจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
ถูกต้อง ซื่อเจี๋ยจะแพ้ได้ยังไง? เขาเป็นแค่โม่เสี่ยวหวู่ ถึงจะเก่งแค่ไหน แต่จะสู้เซียวซื่อเจี๋ยได้เหรอ? คิดจะเป็นศัตรูกับสวรรค์หรือยังไง!
เพียงแต่…โม่เสี่ยวหวู่ในวันนี้ค่อนข้างดูประหลาด!
นี่มันไม่ใช่ศักยภาพของนักเรียนระดับคลาสดี
“ได้ ผมยอมรับข้อเสนอของคุณ พูดมา จะแข่งอะไร?” เซียวซื่อเจี๋ยโดนคำพูดของหลินหยางกระตุ้นจนโกรธ เขาตอบรับข้อเสนอโดยไม่ต้องคิดทันที
สิ่งเดียวที่เขาคิดในตอนนี้คืออยากจบการแข่งให้เร็วที่สุด หลังจากนั้นตบหน้าของหมอนี่อย่างแรง แล้วถามเขาว่ายังกล้าทำตัวอวดดีแบบนี้อีกหรือเปล่า
“แข่งอะไร? มันก็แล้วแต่คุณ คุณเลือกเอาเองเถอะ ผมได้ทุกอย่าง”
หลินหยางพูด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา
ทำไมขาดๆหายๆ...
อยากอ่านต่อครับ...
ลงวันละ10ตอนไม่ได้เหรคับ 5ตอนมันน้อยไป กว่าจะอ่านจบลืมหมดพอดี...
อ่านสนุกนางเอกค่อนข้างโง่ซื่อบื้อ...
อยากอ่านต่อ...
เขียนดีอ่านสนุกครับ...
D...
ทำไมบางตอนเนื้อหาหายไปหมดเหลืออยู่แค่ไม่ถึง6บรรทัดเลย...
หลินหยาง...ผมอยากบอกว่า คุณมันกระจอก 5555...
บทหาย...