สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 483

หลิวหม่านซานไม่รู้จักชวี่หนานตง ตอนที่ชวี่หนานตงไปตระกูลซู ครอบครัวของเธอไม่ได้อยู่ด้วย บวกกับซ่งจิงอยู่ที่นี่ หลิวหม่านซานยิ่งมั่นใจในตัวเอง "นี่คุณ ฉันกำลังสั่งสอนหลานเขยของฉัน นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวของฉัน มันเกี่ยวอะไรกับคุณ?"

"คุณพูดอะไรนะ?" แววตาของชวี่หนานตงเย็นชาลง ภายในใจเต็มไปด้วยความโกรธ แต่หลังจากเห็นสายตาของหลินหยาง เขาระงับคำพูดของตัวเองไว้ทันที

"คุณเป็นใคร ผู้กำกับซ่งอยู่ที่นี่ทั้งคน มันใช่คราวที่คุณต้องพูดเหรอ? มามามา ผู้กำกับซ่ง พวกเราเข้าไปดื่มกันเถอะ อย่าไปถือสากับคนพวกนี้เลย ในที่สุดพวกเราก็ถือว่าพบหน้ากันครั้งแรกแล้ว ฉันอยากลืมให้คุณสักสองแก้ว" หลิวหม่านซานพูดอย่างภาคภูมิใจ หลังจากนั้นเชิญซ่งจิงและคนอื่นไปที่โต๊ะกลมตรงกลางที่ใหญ่ที่สุด

ซ่งจิงไม่ได้ปฏิเสธ

คนทั้งกลุ่มเดินไปถึงตรงหน้าโต๊ะ

"คนไร้ประโยชน์ ยังไม่รีบไปรินเหล้าให้ผู้กำกับซ่ง?" หลิวหม่านซานจ้องหลินหยางแล้วพูด

สายตาของหลินหยางเย็นชาลง เดิมทีตั้งใจจะระเบิดอารมณ์ออกมา แต่ในตอนนั้นเอง ซูหยูรีบพูดด้วยความร้อนใจ "แม่ ช่วยวางท่าทีของแม่ให้มันดีหน่อยได้หรือเปล่า พี่เขยเขาทำอะไรผิด ทำไมแม่ต้องเอาแต่หาเรื่องเขา?"

"หาเรื่อง? เสี่ยวหยู เธอคงจะไม่รู้ ก่อนหน้านี้หมอนี่มันอวดดีมาก เขาถึงขั้นสาปแช่งบอกว่าหนังของเธอจะล่มจมต่อหน้าฉัน! หมอนี่มีจิตใจคิดไม่ซื่ออำมหิต เธอจะไปเกรงใจกับเขาทำไม?"

ซ่งจิงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย กำลังครุ่นคิด

ซูหยูรู้สึกโมโหมาก

"ฉันเป็นคนรินเหล้าเอง" ฉ๋าวเสียวเจี่ยวรีบวิ่งไปรินเหล้าให้ทุกคนจนเต็ม

ก็ถือว่าช่วยคลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ไปได้

ทุกคนเริ่มพูดคุยกัน

"ผมขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักก่อนก็แล้วกัน อันนี้คือประธานชวี่ ท่านนี้คือประธานหวัง พวกเขาเป็นนักลงทุนของกองถ่ายหนานเฉิน หนังเรื่องใหม่ของพวกเรา จะทำการถ่ายทำที่หนานเฉิน ถึงเวลาต้องขอให้ท่านประธานทั้งสองช่วยดูแลด้วย มามามา ทุกคนดื่มให้ประธานทั้งสองหนึ่งแก้ว!" ซ่งจิงยกแก้วขึ้นยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"มามามา"

ทุกคนยกแก้วขึ้นชน บนใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

บรรยากาศกลมกลืนกันมาก

ทันใดนั้น มีเสียงที่ไม่สบอารมณ์ดังขึ้น

"คุณทำอะไร?"

ทุกคนที่อยู่โดยรอบหันไปมองพร้อมกัน

ที่แท้หลิวหม่านซานกำลังชี้หน้าด่าหลินหยาง

"คุณอยู่ในฐานะอะไร ที่นี่มันใช่ที่ที่คุณควรจะมานั่งเหรอ? ไม่ดูสาระรูปของตัวเองบ้างเลยเหรอ? ไสหัวไปเลย!" หลิวหม่านซานพูดตำหนิอย่างไม่เกรงใจ

"แม่…แม่…ทำอะไรของแม่? แม่…ทำเกินไปแล้วนะ!" ซูหยูโมโหจนมือที่กำลังถือแก้วเริ่มสั่นเทา

"หม่านซาน ช่างเถอะ พูดให้มันน้อยลงหน่อย คุณจะเสียมารยาทต่อหน้าผู้กำกับซ่งเหรอ? คุณอยากกลายเป็นตัวตลกเหรอ"

"แต่ว่าเสี่ยวหยาง ที่ป้าของนายพูดมาก็ถูก เดี๋ยวพวกเราต้องคุยเรื่องสำคัญ คุณหลบไปนั่งที่อื่นก่อนเถอะ เพราะยังไงที่นี่ก็ล้วนแต่เป็นแขกสำคัญทั้งนั้น"

ซูไท่พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"พวก…พวก..พวกคุณ…" ซูหยูตาแดงก่ำ รู้สึกโมโหจนแทบจะร้องไห้แล้ว

เธออดกลั้นไม่ไหวอีกแล้ว

และไม่สามารถทนอีกแล้ว

สิ่งที่พ่อแม่ของเธอทำมันเกินไป! ทั้งๆที่ทั้งหมดนี้เธอได้รับมาจากพี่เขย ทำไมพวกเขาต้องพูดคำพูดแบบนี้ออกมา ยิ่งไปกว่านั้นไม่ยอมเชื่อใจพี่เขยตั้งแต่เริ่มจนจบ!

ซูหยูวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างแรง หลังจากนั้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง

แต่ในตอนนั้นเอง มีมือข้างหนึ่งมากดไหล่ของเธอเอาไว้

ซูหยูสะดุ้ง

มันเป็นมือของหลินหยาง

"ไม่ต้องโกรธ นั่งลงดื่มต่อเถอะ ผมจะไปหาอะไรกินที่ด้านข้าง" หลินหยางยิ้มแล้วพูด ตบไหล่ของซูหยู หลังจากนั้นลุกขึ้นแล้วเดินออกจากโต๊ะ

มีผู้คนรอบข้างไม่น้อยที่รู้จักหลินหยางหัวเราะเยาะ

ซ่งจิงและชวี่หนานตงเห็นทุกอย่างอยู่ในสายตา

"เอาล่ะ เอาล่ะ ผู้กำกับซ่ง คนที่ไม่น่าต้อนรับก็ไปแล้ว พวกเรามาดื่มกันต่อเถอะ ฉันเป็นผู้หญิงดื่มเหล้าไม่เก่ง แต่วันนี้ขอดื่มเป็นเพื่อนผู้กำกับซงสักครั้ง มาผู้กำกับซ่ง ฉันดื่มให้คุณหนึ่งแก้ว!" หลิวหม่านซานยิ้มแล้วยกแก้วขึ้น หลังจากนั้นดื่ม

"นี่คุณช้าหน่อย" ซูไท่รีบพูดเสียงเบา

"ไม่เป็นไร วันนี้มีความสุข" หลิวหม่านซานยิ้มแล้วพูด

เพียงแต่

หลังจากที่ดื่มจนหมดแก้ว ซ่งจิงกลับไม่ได้ยกแก้วขึ้น

เดิมทีเขาไปที่เหยียนเยว่อินเตอร์แนชชั่นแนล อยากไปดูว่าซูเหยียนได้สติหรือยัง แต่ปรากฏว่าประตูโดนล็อค กุญแจที่ซูเหยียนให้ไวก็เปิดไม่ออก

เห็นได้ชัด จางชืงหยู่ตั้งใจล็อค

ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่มีทางเลือก หลินหยางจึงทำได้แต่กลับไปพักที่หยางหัวกรุ๊ป

รุ่งเช้า ชวี่หนานตงพาชวี่เทียนมายืนอยู่ที่หน้าห้องทำงานของหลินหยาง

ว่ากันว่าคนทั้งสองมารออยู่ที่หน้าบริษัทตั้งแต่ตีสี่ ทันทีที่ประตูเปิดก็มายืนรอที่นี่อีกที

หม่าไห่ที่ได้ยินเรื่องนี้ก็ไม่ได้ห้าม รอจนพระอาทิตย์ขึ้น เขาถึงจะไปรายงานหลินหยาง

"ให้พวกเขาเข้ามา"

หลินหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้ เขาชงชาหนึ่งกา หลังจากนั้นบิดขี้เกียจแล้วพูด

คนทั้งสองเดินเข้ามา

ชวี่เทียนรีบคุกเข่าลงตรงหน้าหลินหยาง หลังจากนั้นตบหน้าตัวเองสิบครั้ง

"ประธานหลิน เป็นเพราะความประมาทของผม ทำให้คนที่อยู่ข้างล่างล่วงเกินคุณ อภัยให้ผมด้วย" ชวี่เทียนเอาหัวโขกลงพื้น พูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

"ลุกขึ้นเถอะ ต่อไปก็ระวังหน่อยแล้วกัน แล้วก็สั่งให้คนของคุณช่วยถ่อมตนหน่อย เข้าใจหรือเปล่า?" หลินหยางยกชาขึ้นมาดื่มแล้วพูด

"ครับ ประธานหลิน ขอบคุณประธานหลิน ขอบคุณประธานหลิน" ชวี่เทียนรู้สึกดีใจมาก เอาหัวโขกลงพื้นหลายที

ชวี่หนานตงที่อยู่ด้านข้างก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"สุขภาพของพ่อคุณเป็นยังไงบ้าง?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"เป็นเพราะบุญบารมีของประธานหลิน สุขภาพของพ่อผมแข็งแรงดี ดื่มได้กินได้"

"ผู้อาวุโสอายุมากแล้ว ต้องระวังด้วย ตอนกลับบอกให้หม่าไห่ไปเลือกอาหารบำรุงของหยางหัวกรุ๊ปไปฝากท่านผู้เฒ่าด้วย ถือว่าเป็นน้ำใจเล็กน้อยของผมก็แล้วกัน ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกคุณกลับไปเถอะ" หลินหยางโบกมือแล้วพูด

"ครับ ขอบคุณคุณหลิน" ชวี่เทียนรู้สึกซาบซึ้งมาก

ชวี่หนานตงก็รู้สึกซาบซึ้งเหมือนกัน แต่ก่อนกลับ ชวี่หนานตงพูดอย่างกะทันหัน "ประธานหลิน ซ่งจิงยกเลิกสิทธิ์นางเอกของซูหยูแล้ว"

หลินหยางเงียบไปสักพัก "ผมรู้แล้ว"

ชวี่หนานตงหันหลังแล้วเดินออกจากห้อง