สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 495

ทั้งตระกูลซู มีใครบ้างที่เห็นหัวหลินหยาง? มีใครบ้างที่เห็นหลินหยางอยู่ในสายตา?

แม้แต่ซูเหยียน ก็เป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ?

ถึงแม้ซูเหยียนในตอนนี้จะมีท่าทีที่เปลี่ยนไปมากต่อหลินหยาง ไม่ได้ชี้ไม้ชี้มือต่อเขาอีก ยิ่งไม่เคยตะคอกใส่เขา ตำหนิกล่าวโทษแต่อย่างใด แต่ว่า…นั่นมันก็เป็นเพียงการปฏิบัติที่เห็นหลินหยางเป็นเพื่อนธรรมดาคนหนึ่ง

สามีเหรอ?

ไม่เลย!

ตั้งแต่เริ่มจนจบ ซูเหยียนไม่เคยปล่อยให้หลินหยางแตะต้องแม้แต่ปลายนิ้วของเธอ

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?

เป็นเพราะอะไรในใจของเธอซูเหยียนไม่เคยเกิดความรู้สึกดีต่อหลินหยาง

บางที อาจจะเป็นเพราะเธอยังไม่มีคนที่ชอบ ยังไม่ได้ยอมรับหลินหยาง!

เธอเป็นผู้หญิงที่มีจิตใจทะเยอทะยานคนหนึ่ง!

เธอต้องยอมรับ ท่าทีของหลินหยางในช่วงนี้ไม่เลว แต่ภายในใจของเธอคาดหวังสูงเกินไป

เธอเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง ไม่เคยพึ่งพาคนอื่น แต่ในขณะเดียวกันความคาดหวังที่เธอมีต่ออีกครึ่งหนึ่งของเธอก็สูงมากเหมือนกัน

คู่ควรหรือไม่?

คำพูดประโยคนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองพูดอย่างสมเหตุสมผลมาโดยตลอด แต่วันนี้ได้ยินหลินหยางพูดออกมาอย่างกะทันหัน มันกลับทำให้จิตใจของเธอรู้สึกตื่นตระหนก

ซูเหยียนมองตาค้าง

ใบหน้าที่สวยงามของเธอเริ่มซีดขาว อ้าปากเล็ก ไม่รู้ควรจะพูดยังไง

เธอนั่งยองๆลง สองมือก้มหัว ท่าทางดูเจ็บปวดมาก

คำพูดของจางชิงหยู่เป็นเหมือนกับมีดที่แหลมคมทิ่มแทงลงกลางหัวใจเธอ

และหลินหยาง…ก็มาแทงซ้ำอีกที

แต่ทว่า…สิ่งที่หลินหยางพูดมาไม่ผิด!

ยิ่งไปกว่านั้นยังสมเหตุสมผล…

"ลูกแม่…" เห็นท่าทางของซูเหยียน จางชิงหยู่ก็ไม่กล้าบีบคั้นอีก

"แม่ หลินหยาง ปล่อยให้…ปล่อยให้หนูได้คิดก่อน ได้หรือเปล่า?" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ลำบากใจ

จางชิงหยู่ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ใช้สายตาที่ดุร้ายจ้องหลินหยาง

ในมุมมองของเธอ ผู้ชายคนนี้ก็คือตัวบ่อนทำลาย

ภายในห้องกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง

รายการเงียบครั้งนี้ มันน่าตกใจกว่าก่อนหน้านี้มาก…

ทันใดนั้น!

หึ่มหึ่มหึ่มหึ่ม…

เสียงโทรศัพท์สั่นทำลายความเงียบภายในห้อง

ซูกวงสะดุ้ง หยิบโทรศัพท์ออกมา

"หม่านซานโทรศัพท์มา?" ซูกวงพูดด้วยความประหลาดใจ

"อยู่ดีๆพี่สะใภ้ของคุณโทรศัพท์มาทำไม?" จางชิงหยู่ขมวดคิ้ว

"ผมก็ไม่รู้ คงจะไม่เกิดเรื่องอะไรหรอกมั้ง?"

"รับเถอะ คิดว่าคงจะมาอวดอะไรเหมือนเคยนั่นแหละ! ลูกสาวของเธอกลายเป็นดาราใหญ่แล้ว เธอคงรู้สึกได้ใจมาก เวลาฉันอยู่ต่อหน้าเธอแทบจะต้องขดตัวแล้ว" จางชิงหยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์เล็กน้อย

เดิมทีเธอก็ไม่เคยสนใจหลิวหม่านซานอะไรมาก ใครจะไปคิดว่าซ่งจิงจะถูกใจซูหยูอย่างกะทันหัน ครอบครัวของซูไท่ทะยานขึ้นท้องฟ้าโดยตรง สำหรับครอบครัวนี้ เธอก็ไม่กล้าชักสีหน้าอีกแล้ว

เห็นครอบครัวของซูไท่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเจริญก้าวหน้า ภายในใจของจางชิงหยู่ยิ่งรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรม ความเกลียดชังที่มีต่อหลินหยางก็เพิ่มขึ้น เธอหันไปมองหลินหยางแวบหนึ่ง ท่าทางแทบจะกลืนเขาลงท้องทั้งเป็น

ซูกวงกดรับโทรศัพท์ เค้นเสียงหัวเราะออกมา "พี่สะใภ้ มีธุระอะไรหรือเปล่า?"

แต่แล้วพูดคุยกันไม่กี่คำ สีหน้าของซูกวงเริ่มแข็งทื่อทีละนิด

ผ่านไปสักพัก เริ่มปรากฏให้เห็นความกังวล เขาพยักหน้าแล้วรีบพูด "พวกคุณใจเย็นก่อน! พยายามควบคุมสถานการณ์เอาไว้ บอกเสี่ยวหยูอย่าวู่วาม พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้!"

หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ ทุกคนรู้สึกอึ้ง

"พ่อ มีอะไรเหรอ?" ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นถามด้วยเสียงที่แหบแห้ง

"เสี่ยวเหยียน ชิงหยู่ เรื่องนี้ค่อยคุยกันทีหลังเถอะ!" ซูกวงพูดด้วยความเร่งรีบ หลังจากนั้นหันไปตะโกนใส่หลินหยาง "หลินหยาง ตามฉันไปทางโน้นหน่อย!"

"ไปไหน?" หลินหยางถามด้วยความสงสัย

"บ้านลุงคนโตของแก! บ้านของพวกเขาเกิดเรื่องแล้ว เสี่ยวหยูจะฆ่าตัวตาย รีบตามฉันไปเกลี้ยกล่อมเธอเดี๋ยวนี้!"

"อะไรนะ?"

ทุกคนตกตะลึง

อยู่ดีๆ…ซูหยูคิดจะฆ่าตัวตายทำไม?

หลังจากที่คนทั้งกลุ่มเร่งเดินทางไปถึงใต้ตึกชุมชนที่ครอบครัวของซูไท่พักอาศัย มีรถเก๋งจอดขวางทางหลายคัน ใต้ตึกมีผู้คนไม่น้อยมารวมตัวกัน สีหน้าของแต่ละคนดูน่าเกลียด กำลังซุบซิบพูดคุยอะไรบางอย่าง

"มีคนมาทวงเงินอีกแล้วเหรอ?"

"ตกลงครอบครัวนี้ยืมเงินไปเท่าไหร่กันแน่!"

"ปล่อยให้พวกเขารอไปก่อนเถอะ ผมมาก่อน ก็ควรจะคืนเงินของผมก่อน"

"ของคุณเท่าไหร่เอง? คุณรู้หรือเปล่าว่าครอบครัวนี้ยืมเงินฉันไปเท่าไหร่? เจ็ดแสนถ้วน!"

"นับประสาอะไรกับเจ็ดแสน ผมเป็นคนจ่ายเงินดาวน์ของบ้านหลังนี้ให้พวกเขา รวมไปถึงค่าตกแต่งอะไรทุกอย่าง! ผมจะไล่พวกเขาออกไปให้หมด!"

ทุกคนพากันพูดด้วยความโกรธ มีบางคนถึงขั้นแหกปากด่าโดยตรง

"นางหนู พ่อแม่ของเธออยู่ไหน?"

"รีบไปเรียกเขามาคืนเงินเดี๋ยวนี้!"

"ถูกต้อง คืนเงิน!"

ทุกคนตะโกน

ซูเสี่ยวชิงตกใจจนหน้าซีด ก้าวถอยหลังไปหลายก้าว อ้าปากไม่รู้ควรจะพูดอะไร

ประตูถูกเปิดแล้ว

ทุกคนอาศัยโอกาสนี้เบียดเสียดกันเข้าไป

"ชิงหยู่ อากวง รีบขวางพวกเขาเอาไว้!"

หลิวหม่านซานที่อยู่ด้านในวิ่งออกมาพร้อมกับตะโกน

คนทั้งกลุ่มรีบเดินเข้าไปขวางผู้คนที่กำลังพุ่งเข้าไป

ราวกับรู้ว่าประตูถูกเปิดออกแล้ว ยิ่งอยู่ก็ยิ่งมีคนมาเบียดเสียดกันมากขึ้น

"หลิวหม่านซาน ซูไท่ คืนเงิน!"

"พวกคุณหนีไม่รอดหรอก! ถ้ายังไม่คืนเงิน พวกเราไปเจอกันที่ชั้นศาล!"

"ถ้ายังไม่คืนเงิน ฉันฆ่ายกครัวแน่!"

เสียงตะโกนดังแสบแก้วหูไม่หยุด

ทุกอย่างตกอยู่ในความโกลาหล ประตูห้องแทบจะโดนคนกระแทกจนพัง

ซูเสี่ยวชิงตกใจจนตัวสั่น ทรุดตัวนั่งลงพื้นโดยตรง ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

"พี่เขย ฉันกลัว…" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ร้องไห้

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมลง เขาออกแรงผลักคนพวกนี้ออกไปโดยตรง

แม้คนพวกนี้จะร่างกายกำยำและมีคนมากกว่า แต่ก็ไม่สามารถต้านทานแรงของหลินหยาง ทุกคนโดนผลักออกจากประตูโดยตรง

ปัง!

หลินหยางปิดประตูอย่างแรง

"โอ้? ดูไม่ออกเลยว่าแกจะมีแรงเยอะขนาดนี้! ดูเหมือนจะกินข้าวของบ้านเราไปไม่น้อย!" จางชิงหยูรู้สึกประหลาดใจมาก

หลินหยางขี้เกียจสนใจเธอ เขาหันหลังไปปลอบใจซูเสี่ยวชิง

ซูเสี่ยวชิงกระโดดเข้าไปในอ้อมกอดของเขา ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาทันที

"นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? เสี่ยวหยูล่ะ?" หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชา หันไปถามหลิวหม่านซานที่กำลังตื่นตระหนก

หลิวหม่านซานเหมือนเพิ่งจะตั้งสติได้ ร่างกายสั่นเทา พูดทั้งน้ำตา "หลินหยาง! คุณต้องช่วยเสี่ยวหยูของเรา! เสี่ยวหยูไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว! เธอขังตัวเองอยู่ในห้องนอน คุณต้องห้ามปรามเธอให้ได้!"

"ทำไมอยู่ดีๆเสี่ยวหยูถึงทำเรื่องโง่แบบนี้? ตกลงพวกคุณทำอะไรกันแน่?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง