สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 496

"หลินหยาง!" ระว่างท่าทีของตัวเองด้วย หม่านซานเป็นพี่สะใภ้ของผม เป็นอาวุโสของคุณ! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง?" ซูกวงขมวดคิ้ว

"ใช่ หม่านซาน คุณเรียกไอไร้ประโยชน์นี่มาทำไม? หรือว่าเสี่ยวหยูไม่เชื่อฟังคุณ ก็เลยฟังเขา?" จางชิงหยูกระแทกเสียง

"ฉันไม่รู้ว่าเสี่ยวหยูจะฟังคำพูดของหลินหยางไหม แต่...ครอบครัวของฉันต้องพึ่งหลินหยางในครั้งนี้..." หลิวหม่านซานพูดดีสีหน้าลำบากใจ พูดเบาๆ

"โอ้ะ? ป้า ผมเป็นแค่คนขี้ขลาดที่ไม่ทำอะไรเลย คุณมาหาผมเพื่ออะไร?" หลินหยางพูด

"เสี่ยวหยาง ก่อนหน้านี้...ก่อนหน้านี้ป้าไม่ผิดเอง อย่าใส่ใจเลย ป้าเข้าใจคุณผิด ป้าขอโทษ คุณช่วยป้าหน่อยเถอะ...." หลิวหม่านซานแทบจะร้องไห้ออกมา

คำพูดของหลินหม่านซานทำให้ซูกวงและจางชิงหยูตกใจ

ซูเหยียนสับสน มองไปทางหลินหยางและมองไปทางหลิวหม่านซาน ถามด้วยความไม่เข้าใจ: "ป้า หลินหยางจะช่วยอะไรคุณได้?"

"ไม่มีอะไร...เอ่อ...เสี่ยวหยาง คุณไม่ใช่ว่ารู้จักผู้กำกับซ่งจิงหรอ?" หลิวหม่านซานร้องไห้ออกมา ถามอย่างระมัดระวัง

"นี่คือผู้กำกับชื่อดังหนิ น่าจะเป็นที่รู้จักไปทั่วประเทศจีน ผมต้องรู้จักสิ" หลินหยางพูด

"ไม่ๆๆๆ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น ฉันได้ยินเสี่ยวหยูพูดว่า ผู้กำกับซ่งจิงเหมือนจะเป็นคนที่คุณแนะนำให้เธอรู้จักใช่ไหม?"

"ทำไมหรอ?"

"เอ่อ...จู่ๆ ผู้กำกับซ่งจิงก็จะยกเลิกสัญญากับเธอ ฉันอยากให้คุณช่วยฉันติดต่อผู้กำกับซ่งจิงหน่อย พวกเราอยากจะเลี้ยงข้าวเขา และคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้..." หลิวหม่านซานพูดอย่างคาดหวัง

"อะไรนะ? ยกเลิกสัญญาหรอ?" ซูกวงอุทานออกมา

"พูดอย่างงี้แล้ว เสี่ยวหยูของพวกเราก็ไม่ได้ถ่ายหนังแล้วสินะ?" จางชิงหยูผงะ

"ใช่...คืนเมื่อวาน จู่ๆ ซ่งจิงก็ประกาศยกเลิกสัญญากับเสี่ยวหยูของฉัน เรื่องนี้แพร่กระจายไปทั่ว...ตอนนี้มันไปไกลมากแล้ว..." หลิวหม่านซานเช็ดน้ำตาของตัวเอง

ซูกวงตกใจอย่างมาก

"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับคนข้างนอกเหล่านั้น?"

ซูกวงถาม

"เอ่อ..."

หลิวหม่านซานลังเล

แต่ซูเหยียนเข้าใจอย่างดี

"พวกเขาคือเจ้าหนี้ทั้งหมดของคุณใช่ไหม?" เธอถาม

หลิวหม่านซานสีหน้าเปลี่ยน ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

ยอมรับเงียบๆ

"บ้านหลังนี้ซื้อมาใหม่ใช่ไหม? ทั้งยังมีมาเซราติของคุณอีกใช่ไหม...ป้า ของเหล่านี้ไปกู้ยืมมาใช่ไหม?" ซูเหยียนถาม

"ใช่...ใช่...ฉันคิดว่าเสี่ยวหยูจะได้เป็นดาราดัง เลยไม่ต้องกังวลเรื่องเงินเหล่านี้ ก็เลย...ก็เลยไปยืมเงิน อีกทั้งก่อนหน้านี้เพื่อนร่วมห้องของเธอเกิดเสียชีวิตกะทันหัน ครอบครัวของเธอก็มาที่นี่เพื่อทวงเงินสามล้าน...ฉันขอยืมเงินเพิ่มสักหน่อย..." หลิวหม่านซานแทบจะร้องไห้ออกมา

"แล้วคุณจะยืมเท่าไหร่?" ซูเหยียนถาม

"ไม่...ไม่มาก..."

"แล้วไม่มาก คือเท่าไหร่?"

"ก็...ก็....เก้า...เก้าล้าน..." หลิวหม่านซานพูดเสียงเบาๆ

ทุกคนไม่ส่งเสียงอะไร

"ตอนนี้มีเท่าไหร่?" หลินหยางถาม

"ตอนนี้ฉันมี...แสนห้า..."

หัวใจของทุกคนแทบจะหยุดเต้น...

หลิวหม่านซานใช้เงินจำนวนเก้าล้านให้เหลือแค่แสนห้าภายในสองวันหน่อย

"ฉัน...ฉันไม่ได้ขอยืมเงินจากคนสนิทเลย..." หลิวหม่านซานพูดอย่างระมัดระวัง

"หมายความว่าอะไร?" ซูเหยียนถามด้วยความตกใจ

"ข้างนอกนั่น...คนที่ฉันกู้ยืมเงินมา...ไม่ใช่คนสนิทหรือญาติเลย เพราะ...เพราะฉันรู้สึกอับอาย..." หลิวหม่านซานพูดเบาๆ

เมื่อสิ้นเสียง ซูเหยียนก็ผงะ

"เสี่ยวหยูทำไมถึงมีแม่แบบนี้?" ซูกวงผู้ซื่อสัตย์อดไม่ได้ที่จะโวยวายออกมา

"คุณ...คุณนี่มันจริงๆ!" จางชิงหยูไม่เข้าใจ

เก้าล้าน?

นับของที่หลิวหม่านซานจะขายได้แล้ว น่าจะได้ประมาณห้าล้าน

แค่สองวันเงินก็หมดแล้ว

หลินหยางส่ายหน้า

เทียบแบบนี้แล้ว จางชิงหยูดีกว่าหลิวหม่านซานอยู่มา อย่างน้อยเธอก็ไม่ทำเกินไป

"คนเดียวที่สามารถช่วยครอบครัวของเราได้ในตอนนี้คือเสี่ยวหยาง คุณจะปล่อยฉันไว้อย่างนี้ไม่ได้! คุณต้องช่วยป้านะ ขอร้องแหละ!" หลิวหม่านซานจับแขนของหลินหยางและจะร้องไห้

"คุณจะให้หลินหยางช่วยยังไง?" ซูเหยียนถาม

"เสี่ยวหยาง คุณรู้จักกับซ่งจิงดีใช่ไหม? ช่วยติดต่อซ่งจิงให้หน่อย! ตราบใดที่ผู้กำกับยอมเลือดเสี่ยวหยูเป็นนางเอกอีกครั้ง วิกฤตของครอบครัวฉันก็คงจะดีขึ้น!" หลิวหม่านซานร้องไห้

"หลินหยางจะรู้จักกับผู้กำกับซ่งจิงได้ยังไง? ล้อเล่นรึเปล่า?" จางชิงหยูยิ้ม

"จริง เสี่ยวหยูเคยพูดว่า เสี่ยวหยางเป็นคนแนะนำให้เธอรู้จักกับซ่งจิง" หลิวหม่านซานร้องไห้ออกมา

"จริงหรอ?"