สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 498

หลินหยางพูดปลอบต่อ ในขณะเดียวกันก็ฝังเข็มให้กับซูหยู เพื่อทำให้ความรู้สึกของเธอคงที่

เมื่อเข็มฝังลงไป ซูหยูก็สงบลงมากและเธอก็รู้สึกง่วงเล็กน้อยเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ซูหยูก็ไม่ได้หลับสนิท...

บูม!

มีเสียงดังขึ้น

เสียงกรีดร้องของซูเหยียนดังมาจากห้องนั่งเล่น

"พวกคุณคิดจะทำอะไร?"

ทุกคนตกใจ

ซูหยูตกตะลึง

"ไม่ต้องกลัว พี่เขยอยู่นี่ เดี๋ยวพี่เขยจะไปดูหน่อย!" หลินหยางปลอบ และพูดกับซูเสี่ยวชิง: "เสี่ยวชิง ดูแลน้องสาวให้ดี"

"โอเคพี่เขย" ซูเสี่ยวชิงพูดอย่างอ่อนแรง เธอจับมือของซูหยู

หลินหยางและคนอื่นๆ ออกไปจากห้อง

เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์สวมเสื้อกั๊กสีดำสามคนบุกเข้าไปในประตู

"พวกคุณทำอะไรหน่ะ? บุกรุกบ้านหรอ? ออกไปซะ! ไม่งั้นจะแจ้งตำรวจ!" หลิวหม่านซานตะโกนเสียงหลง

"บุกรุกหรอ? เกรงว่าคงไม่ใช่มั้ง? บ้านหลังนี้เป็นของพวกเราหรอ!"

คนที่อยู่ด้านหน้าฉีกยิ้มออกมาและหยิบสัญญาเล่มหนึ่งออกมาด้านหน้าทุกคน จากนั้นก็หัวเราะและพูด

ทุกคนผงะและมอง

นี่คือสัญญาเงินกู้!

"คุณคือหลิวหม่านซานใช่ไหม? พวกเราเป็นบริษัทที่ให้กู้ยืม คุณมายืมเงินบริษัทของพวกเรา 3.7 ล้านหยวน ถึงเวลาคืนเงินแล้วใช่ไหม?" ชายสวมแว่นพูดด้วยรอยยิ้ม

"อ๊า?" หลิวหม่านซานอ้าปาก

ซูเหยียนพูดออกมาทันใด: "เงินกู้ไม่ใช่ว่ามีวันกำหนดวันคืนหรอ? นี่แค่ไม่กี่วันเอง? พวกคุณต้องการให้ให้คืนเงินแล้วหรอ?"

"ใช่ ฉันไม่ได้บอกว่ายืมเงินครึ่งปีหรอ? แค่ไม่กี่วันทำไมพวกคุณถึงมาทวงเงินแล้วหล่ะ?" หลิวหม่านซานพูดออกมา

ชายสวมแว่นส่ายหน้า: "คุณผู้หญิง คุณไม่ได้บอกว่าจะคืนภายในครึ่งปี คุณบอกว่าสามวันไม่ใช่หรอ?"

"อะไรนะ? สามวันหรอ?"

หลิวหม่านซานมองตาค้าง

ซูไท่เดินเข้าไปด้านหน้า หยิบสัญญาลงมาและอ่าน

"บรรทัดที่สามของหน้าที่ 2 เขียนไว้ชัดเจน ระยะเวลาในการยืมเงิน 3 วัน และนี่ยังมีลายเซ็นของคุณด้วยตัวเอง! ทุกอย่าง อย่าบอกว่าเรามาวุ่นวายโดยไร้เหตุผล!" ชายสวมแว่นยิ้ม

ซูไท่เบิกตากว้าง สองมือของเขาสั่นไหว หลังจากนั้นตัวเขาก็กระตุกและเป็นลมไป

"อาไท่! อาไท่!"

"พี่ใหญ่!"

ซูกวงและจางชิงหยูรีบเข้ามาพยุงซูไท่เอาไว้

หลินหยางคุกเข่าลงและนวดเขาเบาๆ ซูไท่ผ่อนคลายลง

เขาลุกขึ้นมาและตบหน้าของหลิวหม่านซาน

แปะ!

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของหลิวหม่านซานบวมแดง

"ทำไมผมถึงแต่งงานกับผู้หญิงโง่ๆ อย่างคุณ?" ซูไท่โมโห

"ฉัน...ฉันเซ็นสัญญาครึ่งปี! ทำไมเป็นสามวันได้ ทำไมเป็นแบบนี้..." หลิวหม่านซานรู้กสึแย่สุดขีด เอามือป้องหน้า

"แล้วคุณได้อ่านสัญญาไหมตอนเซ็น?" ซูไท่ถามด้วยความโกรธ

"เอ่อ...เอ่อ..." หลิวหม่านซานกุกกัก

อ่านสัญญาหรอ? ตอนที่เธอเซ็นสัญญาเธอมีความมั่นใจอย่างมาก เธอจะไปอ่านสัญญาได้ยังไง? เธอคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่กล้าโกหกเธอ

แต่สัญญานี้ อีกฝ่ายแกล้งเธอชัดๆ เกรงว่าอีกฝ่ายไม่คิดว่าหลิวหม่านซานจะตกหลุมพรางง่ายขนาดนี้!

"โง่...โง่จริงๆ!" ซูไท่ชายร่างใหญ่แทบจะร้องไห้ออกมา

"พวกคุณแกล้งคนอื่น ป้าของฉันไม่ได้อ่านสัญญา ตามเหตุผลแล้วสัญญานี้ไม่มีผลทางกฎหมาย!" ซูเหยียนพูด

"มันมีผลทางกฎหมายหรือไม่ไม่ขึ้นอยู่กับคุณ ลายเซ็นชัดเจน ถ้าพวกคุณยังไม่คืนเงิน พวกเราก็เจอกันที่ศาลละกัน" ชายสวมแว่นยิ้ม

ซูเหยียนไม่พูดอะไร

เมื่อท้องฟ้ามืดลง ซูเหยียนก็พาซูหยูและซูเสี่ยวชิงกลับไปพักที่เยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนล

หลินหยางกลับไปที่หยางหัว

ซูเหยียนจะให้เขากลับไปอยู่ด้วย แต่ถูกเขาปฏิเสธ

เขาไม่อยากได้ยินจางชิงหยูคอยด่าทอเขา

อันที่จริงเรื่องของครอบครัวซูไท่นั้นจัดการได้ง่าย หลินหยางแค่โบกมือก็สามารถช่วยหลิวหม่านซานคืนเงินได้แล้ว

แต่ถ้าจัดการแบบนี้ มันเป็นการจัดการด้วยปลายเหตุไม่ใช่ต้นเหตุ และหลิวหม่านซานก็จะได้ใจ

เรื่องของครอบครัวซู่ไท่ไม่เกี่ยวอะไรกับหลินหยางและเขาไม่อยากสนใจเรื่องนี้ แต่ซูหยูและซูเสี่ยวชิง มันคือหายนะ หลินหยางยังคงเป็นห่วงน้องสาวสองคนนี้

แผนตอนนี้คือปล่อยให้หลิวหม่านชานขายของมีค่าทั้งหมดในครอบครัวก่อน จากนั้นจึงหาโอกาสขอให้ซูหยูมาที่หยางหัวเพื่อกู้เงินและชำระหนี้ในนามของหยางหัว

เมื่อถึงตอนนั้นหลิวหม่านซานก็จะเป็นหนี้หยางหัวแทน และสามารถยับยั้งพฤติกรรมของเธอได้

หลินหยางตัดสินใจแล้วเช่นนี้ สั่งหม่าไห่ให้ไปจัดการ

หม่าไห่รีบออกไปจากห้องสำนักงาน และกำชับให้เลขาไปจัดการ

แต่ไม่นาน ประตูห้องสำนักงานก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

"มีเรื่องอะไรอีก?" หลินหยางถามด้วยความแปลกใจ

"ประธานหลิน เมื่อกี้เลขาบอกว่า ด้านพรรคซวนอีเกิดเรื่องแล้ว!" หม่าไห่พูดด้วยเสียงจริงจัง

"เกิดเรื่องหรอ?" หลินหยางตกใจ: "เกิดเรื่องอะไร?"

"ฉินไป่ซง...เกิดอุบัติเหตุรถยนต์!" หม่าไห่พูดเบาๆ

"อะไรนะ?"

หลินหยางสีหน้าเปลี่ยน

ก่อนหน้านี้กงซีหยุนก็เกิดอุบัติเหตุ ตอนนี้ฉินไป่ซงหรอ...

นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว ต้องมีคนจ้องเล่นงานแน่ๆ!

"ตอนนี้อาการของฉินไป่ซงเป็นยังไงบ้าง?" หลินหยางถาม

"ตามที่คนพูดมา...อาจจะไม่ไหวแล้ว...ประธานหลิน คุณรีบไปดูเถอะ" หม่าไห่พูดอย่างอิดโรย