สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 721

"โยนออกไป แล้วก็หักขาทั้งสองข้าง! ถือเสียว่าเป็นบทลงโทษที่เขาแอบสวมรอยเป็นหมอเทวดาหลิน!" คุณชายหยุนโบกมือ

"ครับ คุณชาย!"

บอดี้การ์ดพยักหน้า เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง

"พวกคุณอย่าเข้ามานะ อย่า…อย่าเข้ามา!" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยกลัวจนตัวสั่น รีบจับแขนของหลินหยางแล้วพูด "ไป คุณรีบหาวิธีไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!"

"ไม่จำเป็นต้องไป!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม หลังจากนั้นมองไปทางคุณชายหยุน "คุณชายหยุน ถ้าหากบอกว่าผมก็คือหมอเทวดาหลินตัวจริง! คุณสามารถรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำไหวหรือเปล่า?"

"คุณหมายความว่ายังไง?" คุณชายหยุนขมวดคิ้ว

"ปัจจุบันกล้องเสริมความงามและโปรแกรมตัดต่อรูปภาพแพร่หลายไปทั่ว เอารูปลักษณ์ที่อยู่บนเลนส์กล้องมาเทียบกับรูปลักษณ์ที่อยู่นอกเลนส์กล้องถือว่าเป็นเรื่องที่โง่มาก" หลินหยางส่ายหัวพูด

"ดังนั้นคุณจะบอกว่าคุณไม่ใช่ตัวปลอม?" หม่านปิงซวนสูบบุหรี่ พูดอย่างไม่ใส่ใจ

"แน่นอน"

"เหอะ ได้ ในเมื่อคุณบอกว่าคุณคือหมอเทวดาหลิน งั้นคุณก็พิสูจน์สถานะของคุณ!"

"พิสูจน์ยังไง?"

"โทรศัพท์หาหม่าไห่ของหยางหัว เรื่องแบบนี้…ไม่น่าจะยากอะไรใช่หรือเปล่า?" หม่านปิงซวนหรี่ตาลงพูด

หลินหยางขมวดคิ้ว

"ทำไม? ไม่กล้าเหรอ? กลัวถูกเปิดโปง?"

"ถ้าหากคุณเป็นตัวจริง เรื่องแค่นี้ทำไมต้องไม่กล้า?"

"โทรสิ! ถ้าหากคุณโทรและสามารถพิสูจน์ว่าเป็นหมอเทวดาหลิน งั้นผมจะคุกเข่าขอโทษยอมรับผิดเดี๋ยวนี้!"

"รีบโทร!"

ทุกคนทยอยกันตะโกนเสียงดัง บนใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

หลินหยางพยักหน้า "ได้ งั้นผมจะโทรให้พวกคุณดู!"

พูดจบ หยิบโทรศัพท์ออกมาค้นหาเบอร์โทรของหม่าไห่ กำลังจะกดโทรออก

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงพูดสะอื้นดังมาจากด้านข้าง

"ไม่ต้อง! ไม่ต้อง! เขาเป็นตัวปลอม พวกคุณอย่าทำให้พวกเราต้องลำบากใจอีกเลย!"

เป็นเสียงของเหลียงเสี่ยวเตี๋ย

ตอนนี้เธอสิ้นหวังหมดแล้ว

เธอรู้สึกว่าเรื่องนี้มันไม่เวิร์คตั้งแต่แรก และเธอเองก็คาดการณ์เอาไว้แล้วว่าผลลัพธ์มันจะเป็นแบบนี้ แต่เธอคิดไม่ถึง ผลลัพธ์มันจะมาเร็วขนาดนี้…

หลินหยางขมวดคิ้ว

ได้ยินเพียงเหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดอ้อนวอนขอร้องทั้งน้ำตา "ขอร้อง ปล่อยพวกเราไปเถอะ ขอแค่พวกคุณยอมปล่อยพวกเราไป ต่อไปพวกคุณสั่งให้ฉันทำอะไร ฉันจะตอบตกลงทุกอย่าง ได้หรือเปล่า…"

เธอกลัวแล้วจริงๆ…

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยยอมจำนน ยิ่งทำให้คนพวกนั้นอวดดีได้ใจมากยิ่งขึ้น

แต่ละคนเชิดหน้าชูตาดูหยิ่งยโสมาก

"ผมว่าแล้ว เขามันเป็นแค่ตัวปลอม!"

"เหอะ หน้าตาก็ถือว่าหล่อ แต่ยังห่างไกลจากหมอเทวดาหลินอีกเยอะ"

"นางผู้หญิงสำส่อน คิดจะหลอกพวกเรา? ยังอ่อนเกินไป!"

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่ว

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยก้มหน้าลง อดไม่ได้ที่จะเช็ดน้ำตา ทั้งรู้สึกขุ่นเคืองและกลัว

"ฉันเกลียดคนที่โกหกฉันมากที่สุด! เสี่ยวเตี๋ย คุณน่าจะรู้ว่านิสัยของฉันเป็นยังไง! คุณว่าด้วยสถานการณ์ในตอนนี้ ฉันควรจัดการยังไงดี?" หม่านปิงซวนเดินเข้ามา ยื่นมือออกไปเสยคางของเหลียงเสี่ยวเตี๋ย ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"รุ่นพี่ ปล่อย…ปล่อยฉันไปเถอะ…" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

"ได้ แต่ครั้งก่อนฉันเคยพูด ถ้าหากเห็นคุณยังไม่ย้ายมหาลัยอีก ฉันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้บนแขนของเธอสักเจ็ดแปดรู! ตอนนี้พวกเรามาเริ่มกันได้เลยใช่หรือเปล่า?"

หม่านปิงซวนยิ้มแล้วพูด หลังจากนั้นจุดบุหรี่ขึ้นใหม่อีกหนึ่งม้วน หัวบุหรี่สีแดงสว่างขึ้นต่อหน้าเหลียงเสี่ยวเตี๋ย

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตกใจจนก้าวถอยหลัง

แต่คนที่อยู่ด้านหลังยื่นมือออกมาผลัก ไม่ให้เธอถอยอีก

คุณชายหยุนไม่พูดอะไร เพียงแค่ยืนมองเงียบๆ

เขายังคงรอ

ถ้าหากในเวลาแบบนี้แล้วเหลียงเสี่ยวเตี๋ยยังไม่ยอมขอร้องเขา งั้นเขาก็ถือว่าตายใจต่อเหลียงเสี่ยวเตี๋ยแล้ว เมื่อเป็นแบบนี้ เหลียงเสี่ยวเตี๋ยจะเป็นยังไง เขาจะไม่สนใจอีก

"อย่า! อย่า!"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตกใจกลัวจนตัวสั่น แต่ยังคงไม่ยอมหันไปขอความช่วยเหลือคุณชายหยุน

คุณชายหยุนรู้สึกโกรธเล็กน้อย

"จับตัวนางผู้หญิงสำส่อนส่วนคนนี้เอาไว้" หม่านปิงซวนพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ได้เลยพี่ปิงซวน"

มีคนอีกสองคนเดินเข้ามาจับแขนของเหลียงเสี่ยวเตี๋ย

"ปล่อยฉัน! ฉันปล่อย! พวกคุณจะทำอะไร? รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยดิ้นรนอย่างสุดชีวิต

แต่ไม่ว่าเธอจะดิ้นรนยังไง มันก็ไม่มีประโยชน์

เธอทำได้แต่เบิกตากว้าง มองบุหรี่ของหม่านปิงซวนที่เข้ามาใกล้ตนเองทีละนิดด้วยสายตาที่หวาดกลัว

แต่คำพูดถากถางและเสียงหัวเราะของคนพวกนี้ ล้วนแต่ดังเข้าไปในหูของหม่าไห่ที่อยู่ทางปลายสาย

"ประธานหลิน ดูเหมือนคุณจะเจอปัญหา?" หม่าไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"มีน้องๆหลายคนมาทำให้น้องสาวของผมลำบากใจ ยิ่งไปกว่านั้นไม่เชื่อว่าผมคือประธานหลิน ผมคงจะคุยกับพวกเธอไม่รู้เรื่อง" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ประธานหลิน พวกเขาเป็นคนที่ไหน?"

"คนของตระกูลหยุนในเยี้ยนจินหนึ่งคน แล้วก็มีเด็กผู้หญิงอีกคนชื่อหม่านปิงซวน ส่วนคนที่เหลือผมไม่รู้จัก" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ผมเข้าใจแล้ว ประธานหลิน ต้องการระดับไหน?" หม่าไห่ถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"เตือนก่อนก็พอ"

"ได้ครับประธานหลิน รอสักครู่!"

หม่าไห่รีบกดวางสายทันที

ทุกคนที่อยู่ในห้องเบิกตากว้างมองหลินหยาง

"จบแล้ว?"

"แค่นี้?"

"แล้วยังไงต่อ?"

หม่านปิงซวนหรี่ตาลงถาม

หลินหยางไม่พูดอะไร

"เหลวไหล! ไร้สาระ!" คุณชายหยุนส่ายหัว สีหน้าเย็นชา "ผมสามารถทนดูการแสดงของคุณจนจบ ดูเหมือนผมจะเลอะเลือนไปแล้ว! โยนออกไป กระทืบให้ตาย!"

"ครับ!"

บอดี้การ์ดตั้งสติได้ รีบวิ่งเข้าไปทันที

แต่ในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของคุณชายหยุนสั่นอย่างกะทันหัน

คุณชายหยุนรู้สึกอึ้ง รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาดู หลังจากเห็นเบอร์ที่โทรเข้าถึงกับหน้าซีดทันที

เขารีบกดรับสาย

"พ่อ มีอะไรเหรอ?"

"แกไปล่วงเกินหมอเทวดาหลิน?" มีเสียงที่เย็นชาดังขึ้นจากปลายสาย

"หมอ…หมอเทวดาหลิน? จะเป็นไปได้ยังไง? ผม…ผม…ผมแค่กำลังสั่งสอนคนที่สวมรอยเป็นหมอเทวดาหลิน!" คุณชายหยุนพูดอย่างตกตะลึง

"สวมรอย? ประธานหม่าของหยางหัวกรุ๊ปโทรศัพท์หาถึงบ้านตระกูลหยุนแล้ว! ไอ้ลูกเดรัจฉาน แกบ้าไปแล้วเหรอ? ไปล่วงเกินหมอเทวดาหลินแบบนั้นได้ยังไง! แกต้องการให้ตระกูลของเราเป็นเหมือนตระกูลซือหม่าเหรอ?" ทางปลายสายตะคอก

เสียงดังชัดเจน แม้กระทั่งคนที่อยู่ด้านข้างก็ได้ยิน

ทุกคนตกตะลึงทันที…