สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 725

"ท่าทางของเธอคงไปเรียนไม่ได้แล้ว หรือไม่กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนก็แล้วกัน!" หลินหยางพูด

"คุณ คุณ…คุณรีบพาฉันไปหาพี่สาว! ฉัน…ฉันจะไปหาพี่สาวของฉัน! ฉันต้องการเจอเธอเดี๋ยวนี้!"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ เธอรีบกระโดดขึ้นนั่งเบาะหลังของจักรยานไฟฟ้าแล้วพูด

ตอนนี้สภาพจิตใจของเธอยุ่งเหยิงไปหมด

เธอต้องการคนที่สามารถพิสูจน์เรื่องนี้

ยิ่งไปกว่านั้นคนที่สามารถพิสูจน์เรื่องนี้…นอกจากเหลียงซวนเหม่ย เธอไม่รู้จะไปหาใครอีกแล้ว…

หลินหยางยังคงไม่เข้าใจว่าเธอทำอะไรของเธอ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ขี่จักรยานไฟฟ้าตรงไปที่โรงพยาบาล

ระหว่างทาง เหลียงเสี่ยวเตี๋ยไม่พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ใช้มือเล็กๆของเธอกอดเอวหลินหยางเอาไว้แน่น ก้มหน้าเหมือนกำลังคิดอะไร

เดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย

"ฮืม? เสี่ยวเตี๋ย เธอไปเรียนแล้วไม่ใช่เหรอ? กลับมาทำไม?" เหลียงซวนเหม่ยที่นอนอยู่บนเตียงเห็นเหลียงเสี่ยวเตี๋ยเดินเข้ามา ถามด้วยความประหลาดใจ

และทันทีที่หลินหยางถอดหมวกเผยให้เห็นใบหน้าเดิมของเขา เหลียงซวนเหม่ยเข้าใจอะไรบางอย่างทันที

"พี่ พี่ว่าคนคนนี้ตลกหรือเปล่า? เขาบอกว่าเขาคือหมอเทวดาหลิน? ฉันขำจนแทบหายใจไม่ทัน! เขาเป็นแค่คนไร้ประโยชน์ที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิง กลับบอกว่าตัวเองคือหมอเทวดาหลิน? พี่ พี่รีบบอกฉันมาเดี๋ยวนี้ เขาเป็นตัวปลอม เขาแค่แต่งหน้าให้ดูเหมือน ใช่ไหม? ใช่ไหม?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยมองเหลียงซวนเหม่ย ยิ้มแล้วถาม

แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ไม่รู้ว่าเธอกำลังต้องการให้เหลียงซวนเหม่ยเปิดโปงโฉมหน้าของนักต้มตุ๋นคนนี้ หรือว่า…ยืนยันว่านี่คือความจริง

เหลียงซวนเหม่ยจ้องเธออยู่สักพัก หลังจากนั้นส่ายหัวเล็กน้อย ยิ้มอย่างขมขื่น "เสี่ยวเตี๋ย อันที่จริง…เขาไม่ได้โกหกเธอ พี่หยาง…ก็คือหมอเทวดาหลิน!"

รอยยิ้มบนใบหน้าของเหลียงเสี่ยวเตี๋ยแข็งกร้าว

เธอจ้องเหลียงซวนเหม่ยด้วยความตกตะลึงก่อน แล้วหันไปมองหลินหยางตาค้าง สุดท้ายกรี๊ดเสียงดังแล้วหมดสติไปโดยตรง

"เสี่ยวเตี๋ย เสี่ยวเตี๋ย!"

ภายในห้องผู้ป่วย

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยลืมตาขึ้นทีละนิด

หลินหยางในชุดลำลองนั่งอยู่ด้านข้าง

เขาเลยตอนนี้ กลับมาเป็นหลินหยางแล้ว

"ตื่นแล้วเหรอ?"

หลินหยางเดินไปรินน้ำชาให้เธอ

"หลิน…"

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยอ้าปากกำลังจะตะโกน แต่พอคำพูดมาถึงปลายลิ้นกับกลืนมันลงท้อง

เธอไม่รู้ ตนเองในตอนนี้ควรจะเรียกคนคนนี้ยังไง

"อารมณ์ของคุณถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงจนหมดสติ โชคดีที่นี่คือโรงพยาบาล การดูแลทุกอย่างจึงเหมาะสม คุณแค่พักผ่อนสักหน่อย พอตอนเย็นก็สามารถกลับบ้านได้แล้ว" หลินหยางส่งถ้วยชาไปให้เธอ

"ขอบ…" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยรับน้ำชา กำลังจะพูดขอบคุณแต่กลับรีบก้มหน้าลง ท่าทางของเธอดูแปลกประหลาดมาก

"ผมรู้ ชั่วขณะคุณอาจจะยังไม่สามารถยอมรับเรื่องแบบนี้ แต่ไม่เป็นไร พอนานวันเข้า คุณก็จะชินกับมันเอง" หลินหยางหยิบแอปเปิ้ลที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาปอกเปลือก

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยมองเขาด้วยสายตาที่ซับซ้อน ความรู้สึกในใจของเธอตอนนี้ มันยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูด

ลองคิดดู คนที่เธอรู้สึกดูถูกมากที่สุด กลับเป็นไอดอลที่เธอชื่นชมมากที่สุด

ภาพลักษณ์ของคนทั้งสองแตกต่างกันมาก นำมารวมกันอย่างกะทันหัน…

เรื่องแบบนี้ใครจะสามารถยอมรับ…

เหลียงเสี่ยวเตี๋ยถือถ้วยชาแน่น หัวใจเต้นแรงผิดปกติ นั่งเงียบไม่พูดอะไร

"เสี่ยวเตี๋ย คืนนี้ผมจะกลับเจียงเฉินแล้ว ก่อนไปหวังว่าคุณจะสัญญากับผมเรื่องหนึ่ง?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"เรื่องอะไร?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยหันไปมองเขา

"ช่วยผมเก็บความลับเรื่องนี้" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

"เรื่องที่คุณเป็นหมอเทวดาหลิน?" เหลียงเสี่ยวเตี๋ยหัวเราะ "คุณคิดว่าเรื่องแบบนี้จะมีคนเชื่อเหรอ? อย่าว่าแต่คนอื่นเลย จนถึงตอนนี้ฉันก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อ…"

เธอยิ้มแล้วยิ้มอีก เสียงพูดก็เริ่มสั่นเทา

เห็นท่าทางที่ประหม่าของเธอ…เห็นได้ชัดว่ายังไม่สามารถยอมรับความจริง

"มันไม่สำคัญ รอจนคุณสามารถยอมรับความจริง หวังว่าคุณจะช่วยผมเก็บความลับเรื่องนี้ ตอนนี้ผมยังไม่สามารถเปิดเผยตัวตน!"

หลินหยางวางแอปเปิ้ลที่ปอกเปลือกเรียบร้อยแล้วลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นแล้วเตรียมเดินจากไป

"คุณ…คุณรอก่อน!" ในตอนนั้นเอง เหลียงเสี่ยวเตี๋ยตะโกนอย่างกะทันหัน

"มีอะไรเหรอ?" หลินหยางหันไปถามด้วยความประหลาดใจ

กลับเห็นเหลียงเสี่ยวเตี๋ยเบือนหน้าไปทางอื่น บิดตัวไปมาสักพัก ถึงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนแอ้น "คือว่า…ฉัน…ฉันขอลายเซ็นได้หรือเปล่า…"

เขาไม่อยากเสียเวลาในเยี้ยนจินนานเกินไป

หม่าไห่เพิ่งโทรศัพท์มา เขาบอกว่ามีบุคคลสำคัญเดินทางมาสำนักงานใหญ่หยางหัว ต้องการพบเขา

คนที่สามารถทำให้หม่าไห่ยกย่องเป็นบุคคลสำคัญ ทั่วประเทศมีไม่มาก

หลินหยางก็ไม่กล้ามองข้าม

รอจนกระทั่งหลินหยางเดินทางกลับถึงสำนักงานใหญ่ของหยางหัว เขาพบว่าชั้นบนสุดของสำนักงานถูกเคลียร์จนสะอาด!

พนักงานที่ทำงานอยู่ในชั้นบนสุดถูกไล่ออกมาจนหมด

แม้กระทั่งหม่าไห่ก็ห้ามเข้า ทำได้แต่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู

นี่มันเวอร์เกินไปหรือเปล่า?

"เกิดอะไรขึ้น?"

หลินหยางขมวดคิ้วแน่นเดินเข้ามา

"ประธานหลิน ในที่สุดคุณก็มาสักที! ถ้าคุณยังไม่มา ผมก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงแล้ว!" หม่าไห่รีบเดินเข้าไปพูดด้วยความร้อนใจ

"ใครอยู่ข้างใน?" หลินหยางมองโถงทางเดินแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

"เป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง! สถานะไม่ธรรมดา! พวกเขาบอกให้ผมรออยู่ที่นี่ รอจนกระทั่งคุณมาถึง ผมถึงสามารถเข้าไปด้านใน" หม่าไห่พูดด้วยสีหน้าที่ขมขื่น

"แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ไหน? ในห้องประชุมเหรอ?"

"ไม่ พวกเขาอยู่…อยู่ในห้องทำงานของคุณ!" หม่าไห่พูดเสียงเบา

หลินหยางได้ยินแบบนี้ สีหน้าเย็นชาลงหลายส่วนทันที

"ห้องทำงานของผม? หม่าไห่ คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้กำลังล้อเล่นกับผม?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ประธานหลิน พวกเขาบอกว่าต้องการรอคุณนายในห้องทำงานของคุณ ผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมเคยเชิญพวกเขาไปรอที่ห้องประชุม แต่พวกเขาไม่ยอม!" หม่าไห่พูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกับร้องไห้

"ที่นี่คือหยางหัวหรือที่ไหน? ตกลงคุณเป็นผู้รับผิดชอบของหยางหัวหรือเป็นคนของพวกเขา?" หลินหยางกระชากคอเสื้อของหม่าไห่ ตะคอกเสียงเบาด้วยความโกรธ

"ประธานหลิน คุณอย่าเพิ่งโกรธ ผมรู้ว่าคุณมีหลักการของคุณ แต่ผมเองก็ไม่มีทางเลือก ผมไม่สามารถปฏิเสธคำขอของพวกเขา!" หม่าไห่รีบอธิบาย

"เพราะอะไร?" หลินหยางถาม

หม่าไห่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดรูปภาพให้หลินหยางดู

หลินหยางกวาดสายตามอง