สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 74

"เออแล้วก็ ผมขออนุญาตถามหน่อย คุณหลิน อาวุธมีคมที่คุณพูดถึง…คือ?" หม่าไห่ถามด้วยความระมัดระวัง

หลินหยางเงียบไปสักพัก หลังจากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "มีสองอย่างที่ผมสามารถบอกคุณในตอนนี้ โรคจมูกอักเสบกับพาร์กินสัน!"

ร่างกายของหม่าไห่สั่นสะท้านเหมือนโดนฟ้าผ่า มือที่กำลังถือโทรศัพท์เริ่มสั่นเทา

ผ่านไปสักพัก เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดเสียงเบา "คุณหลินวางใจได้ ผมรับรองว่าไม่เกินห้าปี! ไม่…สามปี! เจียงเฉินจะมีแต่คนแซ่หลิน!"

"ไม่จำเป็นต้องจริงจังขนาดนั้น พอดีภรรยาของผมหาว่าผมไม่ทำอะไรเลย ผมก็เลยหาธุรกิจอะไรทำนิดหน่อยก็เท่านั้น ส่วนอีกด้านหนึ่งก็คอยช่วยสนับสนุนบริษัทเครื่องสำอางของภรรยาผมด้วย"

"ให้เป็นหน้าที่ของผมเอง!"

"อืม"

หลินหยางพยักหน้าแล้วกดวางสาย

"ใครก็ได้! มีคนคิดจะฆ่าคน!"

ในตอนนั้นเอง ใต้ตึกของชุมชนมีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

หลินหยางขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

ได้แล้วผ่านไปสักพัก มีเสียงตะโกนดังขึ้นอีกครั้ง

"พวก…พวกแกคิดจะทำอะไร?"

"พวกคุณอย่าทำอะไรส่งเดชนะ ฉันโทรแจ้งความแล้ว! อย่ามาแตะต้องแม่ของฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้!"

เสียงตะโกนที่หวาดกลัวจนสั่นเทาดังขึ้น

หลังจากได้ยินเสียงนี้ ลมหายใจของหลินหยางหยุดชะงักทันที

นี่มันเสียงของซูเหยียนไม่ใช่เหรอ?

เขาลุกขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่หน้าระเบียง หลังจากนั้นมองลงไปข้างล่าง

เห็นเพียงคนกลุ่มหนึ่งกำลังรวมตัวกันอยู่ที่หน้าชุมชน ส่วนใจกลางของผู้คนแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม

กลุ่มแรกคือซูเหยียนและจางชิงหยู่ โดยมีเพื่อนบ้านในชุมชนยืนอยู่ด้านหลังของพวกเธออีกที ส่วนอีกกลุ่มหนึ่งคือกลุ่มของคุณป้าที่แต่งหน้าจัดมาก

ตอนนี้กลุ่มของคุณป้าแต่งหน้าจัดกำลังชี้หน้าด่าทอซูเหยียนและจางชิงหยู่

จางชิงหยู่ตกใจกลัวจนหน้าซีดขาว เธอหลบอยู่ด้านหลังของซูเหยียนด้วยอาการที่สั่นเทา ส่วนซูเหยียนกัดฟันแน่น หน้าอกกระพือขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง

หลินหยางรีบวิ่งลงไปข้างล่างโดยไม่กล้ารอช้าทันที

ในตอนนั้นเอง คนของฝั่งคุณป้าวิ่งตรงเข้าไปกำลังจะทำร้ายจางชิงหยู่

"ช่วยด้วย! ฆ่าคนแล้ว ฆ่าคนแล้ว!"

จางชิงหยู่ร้องตะโกนอย่างต่อเนื่อง

มีเพื่อนบ้านหวังดีหลายคนวิ่งเข้ามาห้าม แต่สุดท้ายก็ไม่มีประโยชน์อะไร ทางฝั่งของคุณป้าแต่งหน้าจัดมีคนถึงเจ็ดแปดคน พวกเขามีคนมากกว่าจึงสามารถวิ่งผ่านเพื่อนบ้านไปได้อย่างง่ายดาย มีคนคนหนึ่งจิกผมของจางชิงหยู่ ได้ยังใช้เท้าถีบใส่หน้าท้องของเธอ

จางชิงหยู่รู้สึกเจ็บจนกัดฟันแน่น เธอกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนพื้นท่าทางทุลักทุเลมาก

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!"

ซูเหยียนพยายามขวางอย่างสุดชีวิต แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถขวางคนพวกนั้น

"นางแพศยาคนนี้ต้องเป็นพวกเดียวกันแน่" มีคุณป้าคนหนึ่งจ้องมองใบหน้าที่สวยงามของซูเหยียน เธอยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกอิจฉาและรู้สึกโกรธ เมื่อเทียบกับใบหน้าที่อวบอ้วนของเธอ ยืนอยู่ด้านข้างของซูเหยียนเธอไม่ต่างอะไรกับก้อนอุจจาระ นิ้วมือทั้งห้าของเธอจิกตรงเข้าไปหาใบหน้าของซูเหยียนโดยตรง

ซูเหยียนสะดุ้งตกใจรีบหลบไปด้านข้าง เห็นอีกฝ่ายถึงขั้นคิดจะทำลายโฉมหน้าของตัวเอง ซูเหยียนก็รู้สึกโกรธมากเหมือนกัน หลังจากที่เธอหลบได้ก็รีบคว้าแขนของคุณป้าคนนั้นแล้วกัดอย่างแรง

"โอ๊ย!"

คุณป้าคนนั้นกรีดร้องเสียงแหลม

"นางตัวเหม็น! ถึงขั้นกล้ากัดเจ๊หยางเหรอ?"

"รนหาที่ตาย!"

พวกคุณป้ากลุ่มนั้นตะโกนเสียงแหลม หลังจากนั้นเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นซูเหยียนทั้งหมด

"พวกคุณอย่าเข้ามานะ ใครกล้าเดินเข้ามา ฉันก็ไม่เกรงใจเหมือนกัน!"

ซูเหยียนหยิบมีดแต่งหน้าเล่มหนึ่งออกจากกระเป๋าของตัวเองด้วยความตื่นตระหนก แล้วตะโกนใส่คุณป้าพวกนั้นด้วยเสียงที่สั่นเทา

แต่แล้วในตอนนั้นเอง มีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาจากฝูงชน ตรงเข้าไปตบหน้าของซูเหยียน

เพี๊ยะ!

ซูเหยียนโดนตบจนล้มลงไปที่พื้น มีดแต่งหน้าของเธอก็ตกลงไปที่พื้นด้วย

"หา?"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบอุทาน

"เสี่ยวเหยียน!" จางชิงหยูรีบพุ่งเข้าไปกอดซูเหยียนไว้ในอ้อมแขน

กรอบเห็นผู้ชายคนนั้นเบิกตากว้างใส่ซูเหยียนด้วยความโกรธแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "นางแพศยา ถึงขั้นกล้ากัดแม่ของฉันเหรอ? รนหาที่ตาย!"

"เธอคิดจะใช้มีดแทงฉันด้วย! อาเกิ๋ล! กรีดหน้าของมันให้พังเลย!" คุณป้าคนนั้นตะโกนเสียงแหลม

"แบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่มั้งแม่ ผู้หญิงสวยขนาดนี้ กรีดหน้าจนพังหมดแบบนี้น่าเสียดายแย่!"

"ทำไม? แกรู้สึกปวดใจเหรอ? เมื่อกี้มันเกือบจะกัดแม่แกตายอยู่แล้ว! ถ้าพี่แกรู้เรื่องนี้พี่แกจะทำยังไง? หรือว่าในใจของแก แม้แต่แม่ของแกก็สู้นางจิ้งจอกตัวนี้ไม่ได้?" คุณป้าคนนั้นพูดด้วยความโกรธ

"ได้ได้ได้! แม่ ทำตามที่แม่บอกก็แล้วกัน!" ผู้ชายคนนั้นทำหน้าช่วยไม่ได้ หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไปหาซูเหยียน บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นและดูน่ากลัว "ฉันยังไม่เคยลงมือกับคนสวยแบบนี้มาก่อนเลย วันนี้ขอลองดูสักหน่อยก็แล้วกัน แหะแหะ คนสวย อย่าโทษฉันนะ ใครใช้ให้เธอกล้ามายุ่งกับแม่ของฉัน?" พูดจบ เขาหยิบมีดขึ้นมาแล้วตรงเข้าไป

"คุณคิดจะทำอะไร? ฉันจะบอกอะไรคุณ ที่นี่มีคนตั้งเยอะตั้งแยะดูอยู่ คุณ…คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ!"

"ผิดกฎหมาย? ฉันไม่ได้ฆ่าคนสักหน่อย อย่างมากก็แค่ชดใช้เงิน!"

"นี่คุณกล้าว่าฉันแบบนี้เลยเหรอ?"

เพื่อนบ้านที่อยู่โดยรอบวิพากษ์วิจารณ์ ทุกคนกำลังนินทาหลินหยางต่อหน้าซูเหยียน

ตอนนี้มีคนโทรแจ้งความไปแล้ว แต่ตำรวจไม่สามารถมาถึงสถานที่เกิดเหตุได้ในทันที

หลังจากเห็นหลินหยางปรากฏตัวขึ้น ซูเหยียนรีบคว้าแขนของเขาเอาไว้พร้อมกับปล่อยโฮร้องไห้ออกมาทันที

ส่วนจางชิงหยู่ก็กรีดร้องเหมือนกัน เธอหันมาทางหลินหยางแล้วทุบหน้าอกของตัวเอง

"ทั้งหมดเป็นเพราะไอ้คนไร้ประโยชน์อย่างแก ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะแก ครอบครัวของเราจะโดนรังแกแบบนี้เหรอ? ทั้งหมดเป็นเพราะแกคนเดียว! ทำไมแกถึงไม่รีบออกไปจากชีวิตของซูเหยียน เพราะอะไร? เพราะอะไร…" จางชิงหยู่พูดทั้งน้ำตา

"แม่ อย่าทำแบบนี้…" ซูเหยียนพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง ในแววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

หลินหยางไม่ได้พูดอะไร ตอนนี้เขากลับมันแน่นมาก โดยเฉพาะหลังจากที่เห็นฝ่ามือสีแดงบนใบหน้าเธอ ในแววตาของหลินหยางเต็มไปด้วยความเย็นชา

"เสี่ยวเหยียน คุณพาแม่กลับไปพักผ่อนก่อน ที่นี่ปล่อยให้ผมจัดการเอง" หลินหยางพูดเสียงเบา

"ปล่อยให้แกจัดการ? คนอย่างแกจะทำอะไรได้? แกรู้หรือเปล่าว่าคนอื่นเขามีคนอื่นสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง? แกจัดการได้เหรอ? ฮึฮึฮึ…" จางชิงหยู่โกรธจนแทบจะร้องไห้

ท้ายที่สุดทั้งหมดก็เป็นเพราะสามีและลูกเขยของเธอไม่มีประโยชน์ ไม่อย่างนั้นครอบครัวของเธอจะโดนคนอื่นรังแกแบบนี้เหรอ?

สีหน้าของซูเหยียนเคร่งขรึมลง เธอกัดริมฝีปากแล้วพูด "ฉันจะส่งแม่ขึ้นไปก่อน เดี๋ยวจะลงมาหาคุณ คุณอย่าทำอะไรส่งเดชนะ…รอฉันก่อน!"

"คุณกลับไปก่อนเถอะ" หลินหยางยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วพูด

เห็นรอยยิ้มของเขา ซูเหยียนรู้สึกเหม่อลอยเล็กน้อย

ไม่รู้เพราะอะไร หลินหยางในสายตาของเธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกไม่สมจริง

แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาคิดเรื่องพวกนี้

"แม่ พวกเรากลับบ้านก่อนเถอะ" ซูเหยียนพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา

จางชิงหยู่ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อแล้ว เธอรีบตามซูเหยียนเดินตรงเข้าไปในตึกทันที

"ใครอนุญาตให้เธอไป? หยุดอยู่ตรงนั้น!" เจ๊หยางตะโกนเสียงดัง "อาเกิ๋ล"

"นางตัวเหม็น หยุดอยู่ตรงนั้น!"

คนที่ชื่ออาเกิ๋ลมองข้ามหลินหยางโดยตรง เขากำลังจะไล่ตามซูเหยียนและจางชิงหยู่ที่กำลังเดินเข้าไปในตึก

แต่ทันทีที่เขาเพิ่งเดินออกไป…

ฟิ้ว!

มีฝ่ามือข้างหนึ่งถูกเหวี่ยงออกมาจากด้านข้างอย่างแรง

เพี๊ยะ!

อาเกิ๋ลที่มีร่างกายผอมแห้งอยู่แล้วโดนตบจนกลิ้งไปนอนกับพื้น และมุมปากมีเลือดไหลออกมา