สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 75

เพื่อนบ้านที่อยู่โดยรอบและคนที่เดินผ่านถึงกับตกตะลึง

โดยเฉพาะพวกคุณป้าทั้งหลายถึงกับเป็นงงไก่ตาแตก หลังจากนั้นกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ

"กล้าทำร้ายลูกชายของฉันเหรอ? ฉันจะสู้ตายกับแก!"

คุณป้าทั้งหลายวิ่งเข้าไปหาหลินหยางทันที ถ้าของพวกเธอไม่ธรรมดา ไม่ใช่ต้องการจิกผมก็ต้องการจิกหน้าให้เละ แต่ละคนท่าทางดุร้ายมาก

เพียงแต่ทันทีที่พวกเธอวิ่งเข้ามา หลินหยางยกเท้าขึ้นถีบใส่ท้องของพวกเธออย่างไม่เกรงใจทันที

ปัง! ปัง! ปัง!...

"โอ๊ย! !"

คุณป้าทั้งหลายล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น ท่าทางของแต่ละคนดูเจ็บปวดมากและบางคนถึงขั้นสำลัก

สามารถจินตนาการได้เลยว่าหลินหยางถีบแรงแค่ไหน

ผู้คนที่อยู่โดยรอบรู้สึกเย็นวูบอีกครั้ง

โดยเฉพาะเพื่อนบ้านพวกนั้นถึงกับตกตะลึง

หลินหยางไปกินยาอะไรมา? ทำไมถึงดุดันขนาดนี้?

แต่ว่าการทำร้ายผู้หญิงมันก็ดูน่าเกลียดเกินไปหรือเปล่า?

แต่ว่าหลินหยางไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เขาเดินตรงเข้าไปหาคุณป้าพวกนั้นแล้วตบหน้าพวกเธออย่างบ้าคลั่ง

เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ…

เสียงตบหน้าดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง

ผ่านไปสักพัก หน้าของคุณป้าพวกนี้โดนตบจนบวมเหมือนหัวหมู

"หลินหยาง พอได้แล้ว!"

"แค่พอประมาณก็พอ!"

"ปกติก็ไม่เห็นนายเก่งขนาดนี้ ทำไม? พอทำร้ายผู้หญิงไม่กี่คนนี่เก่งขึ้นมาเลยเหรอ?"

"มีดีแค่นี้เองเหรอ?"

ด้านข้างมีทั้งผู้คนคอยเกลี้ยกล่อม และมีทั้งพวกผู้ชายที่โดนอาเกิ๋ลขู่จนตัวสั่นก่อนหน้านี้พูดถากถาง

แต่หลินหยางไม่ได้สนใจพวกเขา เขาลุกขึ้นกวาดสายตามองผู้คนโดยรอบแล้วถาม "เมื่อกี้ใครเป็นคนตบหน้าภรรยาของผม?"

ทุกคนหันไปมองอาเกิ๋ลที่นอนหมอบอยู่บนพื้นพร้อมกันทันที

"แกคิดจะทำอะไร?" ร่างกายของอาเกิ๋ลสั่นสะท้าน เขาลุกขึ้นจากพื้นอย่างกะทันหันพร้อมกับหยิบมีดแต่งหน้าของซูเหยียนไว้ในมือ

"ผมก็แค่จะแก้แค้นให้ภรรยาของผมเท่านั้น!"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นเดินตรงเข้าไปหาเขา

"แก…แกหยุดอยู่ตรงนั้น…อย่าบีบบังคับฉันนะ!" อาเกิ๋ลพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา ถ้าหากให้สู้กันตัวต่อตัว เขาสู้หลินหยางไม่ไหวแน่นอน

แต่ในตอนนั้นเอง…

ติ๊ด ติ๊ด!

เสียงไซเรนตำรวจดังขึ้น หลังจากนั้นมีรถของสายตรวจขับมาจอดที่หน้าประตูชุมชน มีผู้ชายสองคนในเครื่องแบบเดินลงมาจากรถ

ทันทีที่อาเกิ๋ลเห็นผู้มา ดวงตาของเขาลุกวาวเป็นประกายทันที

"ฮืม? พี่หนิว?"

"อาเกิ๋ล?"

หนึ่งในเจ้าหน้าที่ขมวดคิ้วแล้วพูดอุทาน

เพื่อนบ้านที่อยู่โดยรอบรวมไปถึงคนที่เดินผ่านรู้สึกเย็นวูบในใจ แต่ละคนส่ายหัวให้กับหลินหยาง

"คราวนี้จบกันแล้วไม่ล่ะ? เป็นคนรู้จักของอีกฝ่ายด้วย"

"หลินหยาง นายนี่มันรนหาที่ชะมัด"

"เกิดอะไรขึ้น?" เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ชื่อพี่หนิวถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ก่อนที่อาเกิ๋ลจะได้พูดอะไรกับพี่หนิว พวกคุณป้าที่ล้มอยู่บนพื้นกระโดดลุกขึ้นมา ตะโกนเสียงดังพร้อมกับใบหน้าที่บวมแดงของตัวเอง "คุณตำรวจสายตรวจ พวกเขาไม่เพียงแต่ขโมยของยังทำร้ายคนอีกด้วย! พวกเขาคิดจะเอามีดแทงคน! นี่ไงหลักฐาน บาดแผลที่อยู่บนร่างกายของพวกเราก็คือหลักฐาน พวกคุณรีบจับพวกเขาไปเลย เร็วเข้า…"

"มีเรื่องแบบนี้จริงเหรอ?" เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ชื่อพี่หนิวมองหลินหยางแวบหนึ่ง หลังจากนั้นหันไปถามผู้คนที่อยู่โดยรอบ

"เรื่องทะเลาะวิวาทเป็นเรื่องจริง แต่เรื่องขโมยของไม่รู้" มีคนตอบ

"ในเมื่อเป็นแบบนั้น งั้นเชิญพวกคุณตามพวกเรากลับไปลงบันทึกประจำวัน" สายตรวจอีกคนพูด

"ได้!"

หลินหยางพยักหน้าให้ความร่วมมืออย่างดี

"แหะแหะ แกจบแล้ว นี่เป็นพี่หนิวของฉัน ไอ้หนู หลังจากที่แกเข้าไปอยู่ข้างในฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็น! ฉันจะทำให้แกเสียใจที่มายุ่งกับอาเกิ๋ลคนนี้!" อาเกิ๋ลยิ้มอย่างดุร้ายแล้วพูด

"ผมจะรอพวกคุณ!" หลินหยางพยักหน้า

"อาเกิ๋ล โทรหาพี่ใหญ่ของแก เรียกมันไสหัวมาเดี๋ยวนี้ แม่ของมันโดนคนอื่นทำร้ายแล้ว!" เจ๊หยางที่หน้าบวมเหมือนหัวหมูตะคอกเสียงดัง

"แม่วางใจเธอ! พี่ใหญ่ต้องรู้เรื่องนี้แน่นอน และเขาก็จะแก้แค้นให้แม่ด้วย แม่สบายใจได้เลย!"

"ฉันจะหักขาของไอ้สุนัขตัวนี้ทั้งสองข้าง ฉันจะโยนนางแพศยาของมันเข้าไปในรังขอทาน ให้ไอ้พวกขอทานสกปรกพวกนั้นข่มขืนมันเป็นร้อยรอบ! พันรอบ!"

"แม่วางใจเถอะ! รับรองไม่มีปัญหาแน่นอน!"

อาเกิ๋ลยิ้มแล้วพูด

ไม่นาน หลินหยางและคุณป้ากลุ่มนั้นก็โดนพาขึ้นรถตำรวจสายตรวจ ซูเหยียนก็โดนพาตัวไปด้วย

จางชิงหยู่เนื่องจากได้รับบาดเจ็บ จำเป็นต้องถูกส่งตัวไปตรวจดูอาการที่โรงพยาบาลก่อน

ถึงแม้จะเป็นเพียงคดีทะเลาะวิวาทธรรมดา แต่ในสายตาของเพื่อนบ้านและคนที่เดินผ่านมันไม่ได้ธรรมดาขนาดนั้น

"คราวนี้ครอบครัวตระกูลซูจบสิ้นแล้ว!"

"ใครจะไปคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นแม่ของเฮียเป่า!"

"คราวนี้ถ้าขาของหลินหยางไม่หักคงไม่ได้กลับมาแน่"

"แต่ตามที่ทางเราตรวจสอบ คุณจางไม่ได้เป็นคนขโมยสร้อยข้อมือของคุณ แต่คุณทำหายเองต่างหาก ก่อนหน้านี้มีผู้หวังดีนำสร้อยข้อมือของคุณมาส่งมอบให้กับทางเราแล้ว"

"นี่…" เจ๊หยางไม่รู้ควรจะพูดยังไง

"ที่แท้คุณก็กำลังใส่ร้ายแม่ของฉัน?" ดวงตาของซูเหยียนแดงก่ำ

"ใส่ร้าย? จะเรียกว่าใส่ร้ายได้ยังไง ก็แม่ของเธอเคยทำเรื่องแบบนี้มาแล้วนี่!" เจ๊หยางยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"เคยทำเรื่องแบบนี้?"

"ถูกต้อง! เมื่อวันก่อนฉันเห็นเธอโดนผู้หญิงขับรถมาเซราติคนหนึ่งไร่ตาม ผู้หญิงคนนั้นบังคับให้เธอคุกเข่าลง เรียกเธอว่าขโมยแถมยังตบหน้าเธออีกด้วย! ฉันเห็นกับตาตัวเอง ก่อนหน้านี้แม่ของเธอเคยทำเรื่องแบบนี้ สร้อยข้อมือของฉันหาย ฉันก็ต้องสงสัยเธอเป็นเรื่องธรรมดา มันน่าแปลกตรงไหน?" เจ๊หยางหัวเราะแล้วพูด

"อะไรนะ?"

ซูเหยียนตกใจจนรู้สึกอึ้ง

หลินหยางก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน

เรื่องนี้…จางชิงหยู่ไม่เคยพูดกับพวกเขาสองสามีภรรยามาก่อน

แต่ว่าด้วยนิสัยของจางชิงหยู่เธอก็คงไม่บอกใครอยู่แล้ว

หลังจากที่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด ก็เริ่มเข้าสู่ขั้นตอนการไกล่เกลี่ย

คดีทะเลาะวิวาทแบบนี้ไม่ซับซ้อน ขอเพียงแค่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันได้ก็พอ

ตอนนี้ คนที่ชื่ออาหนิวเดินตรงเข้ามา เขาพูดกับเพื่อนตำรวจของตัวเองไม่กี่คำ หลังจากนั้นหันไปพูดกับหลินหยาง "คุณ ตามผมมา"

หลินหยางขมวดคิ้ว

"เขามีปัญหาอะไร?" ซูเหยียนรีบถาม

"ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ นั่งลง" อาหนิวตะคอก

ซูเหยียนหน้าซีดขาว แต่มือของเธอกลับจับมือของหลินหยางแน่นไม่ยอมปล่อย เห็นได้ชัด เธอรู้มาว่าอาหนิวรู้จักกับคนพวกนี้

"วางใจเถอะผมไม่เป็นอะไร อีกเดี๋ยวพวกเราก็ได้กลับบ้านแล้ว คุณรออยู่ที่นี่ก่อน อีกห้านาทีผมจะกลับมา" หลินหยางยิ้มแล้วยิ้มอีก

"แต่ว่า…"

"เชื่อใจผมสิ" หลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

ซูเหยียนทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม่พูดอะไรอีก

อันที่จริงเธอก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว

"ห้านาที? เกรงว่าอย่างน้อยก็ต้องสิบห้านาทีมั้ง?" อาหนิวขมวดคิ้วพูด

"ผมบอกว่าห้านาทีก็คือห้านาที" หลินหยางส่ายหัว

"เหอ งั้นก็คอยดูก็แล้วกัน" อาหนิวยิ้มอย่างเย็นชา

ไม่นาน หลินหยางโดนอาหนิวพาตัวเข้าไปในห้องที่ค่อนข้างสลัวห้องหนึ่ง

เขาล็อคประตูแล้วปิดไฟ

ต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น หลินหยางรู้ อาหนิวก็รู้เหมือนกัน