สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 76

"ฉันกับอาเป้าเป็นพี่น้องกัน แม่ของเขาคือแม่ของฉัน เขารังแกเธอ ฉันคงอยู่เฉยไม่ได้" อาหนิวพูดอย่างเฉยเมย

"คุณต้องการระบายความโกรธ หรือว่าอยากจะระบายความโกรธกับผู้หญิงชราคนนั้น?"

"ทุกอย่าง"

"แล้วคุณก็รีบหน่อย เพราะหลังจากสิบวินาทีคุณจะทำอะไรผมไม่ได้แล้ว" หลินหยางพูด

"โอ้ะ? กล้าอย่างนี้เลยหรอ? งั้นผมจะรอคุณสิบวินาที หลังจากสิบวินาทีจะดูว่าจะเกิดอะไรที่จะทำให้ผมทำอะไรคุณไม่ได้?"

หลังจากนั้นเขาก็หยิบนาฬิกาออกมา รออย่างเงียบๆ

"สิบ! เก้า! แปด! เจ็ด! หก! ห้า! สี่! สาม! สอง..."

ติ้งติ้งติ้ง!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

อาหนิวอึ้ง มองไปที่ประตู เห็นหัวโผล่ออกมาจากหน้าต่างเล็ก ๆ และขยิบตาให้เขา

เขาเหลือบมองนาฬิกาของเขา

ผ่านไปสิบวินาที

"คุณหมายถึงอันนี้หรอ?" อาหนิวถามอย่างเคร่งขรึม

"ถ้าคุณยังพยายามที่จะทำอะไรผม ก็ได้ แต่คุณต้องเตรียมยอมรับผลที่ตามมา"

"เฮอะ รั้นจริงๆ! โอเค ผมอยากจะออกไปดูว่าคุณศักดิ์สิทธิ์แค่ไหน!"

อาหนิวหัวเราะอย่างเยือกเย็น เดินออกไปนอกห้อง

"คนที่อยู่ด้านในอย่าขยับ!"

เมื่อออกไป เพื่อนร่วมงานก็พูดอย่างลึกซึ้งในทันที

"เป็นแค่เด็กหนุ่ม ทำไมขยับไม่ได้? ครอบครัวใหญ่หรอ?" อาหนิวไม่พอใจ

"ครอบครัวเขาไม่มีอะไรมาก แต่ภูมิหลังเขาไม่เล็ก" ชายคนนั้นหยิบถุงพลาสติกใสที่มีใบรับรองอยู่ในนั้น

อาหนิวมองดู ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

"ประธานสมาคมการแพทย์เจียงเฉินหรอ? จริงหรอ?"

"ใช่ เรามาทำตามขั้นตอนปกติเถอะ เกรงว่าจะมีบางอย่างผิดปกติ" คนนั้นพูด

ใบหน้าของอาหนิวไม่แน่ใจ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ: "แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้แล้วยังไง? ก็แค่แพทย์คนหนึ่งเท่านั้น ผมแตะไม่ได้หรอ?"

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ อาหนิวคงไม่รับความเสี่ยงนี้ได้ แต่เมื่อคิดถึงคำพูดของหลินหยางก่อนหน้านี้ เขาก็ทนไม่ได้

แต่ในขณะนั้น จู่ๆ ชายคนนั้นก็แสดงภาพด้านหลังใบรับรองให้เขาดู

แต่ด้านหลังมีดวงดาวสีแดงสดใส

อาหนิวอึ้ง

เขารู้ว่าดาวแดงดวงนี้หมายถึงอะไร...

"คุณแน่ใจนะว่าจะลงมือกับเขา?" คนนั้นพูด

"นี่...เป็นไปได้ยังไง?" ดวงตาของอาหนิวใหญ่โตเหมือนตาลูกวัว

ทันใดนั้น เขาคิดอะไรบางอย่าง รีบพลิกกระเป๋าแล้วสั่นเทา: "โทรศัพท์ของผมอยู่ที่ไหน?"

"คุณไม่ใช่ว่าวางไว้บนโต๊ะหรอ?"

"รีบปล่อยเขาไป!"

อาหนิวตะโกนด้วยความกังวล จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

แต่ในตอนนี้ มีคนสองคนเดินเข้ามา

เมื่อเห็นคนสองคนนั้น หนังหัวของอาหนิวแทบจะระเบิด

คนหนึ่งคือหม่าไห่ ผู้ยิ่งใหญ่ในเจียงเฉิน

อีกคนหนึ่งเขาเองก็รู้จัก! สวี่เทียนแห่งเมืองหนานเฉิน

เขาจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งไปที่หนานเฉินเพื่อจับคนหนี เขาเห็นผู้ชายที่น่าสะพรึงกลัวคนนี้ เป็นพวกอันธพาล ทำให้หลายคนปวดหัว แต่เพราะเขาบุกเข้าไปในบ้านของสวี่เทียน เขาจึงถูกมัดเหมือนไก่ ตัวสั่นและยอมจำนนในทันที

ชายสองคนเดินเคียงบ่าเคียงไหล่กันด้วยใบหน้าที่จริงจัง ข้าง ๆ พวกเขาคือหลี่เวย!

"สวัสดีผู้กำกับหลี่" อาหนิวทักทายด้วยความเคารพ

"คนที่ถูกนำตัวมาเมื่อกี้หล่ะ?" หลี่เวยถาม

"ชาย...ชายคนนั้นอยู่..." อาหนิวพูดติดๆ

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จะพูดจบ เขาเห็นหลินหยางออกมาจากห้องเล็กๆ

หลี่เวยสีหน้าเปลี่ยน

ใบหน้าของหม่าไห่และสวี่เทียนหน้ามืดและเคร่งขรึม

"คุณหลิน คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

หม่าไห่รีบวิ่งเข้าไป พูดอย่างเร่งรีบ

"ผมไม่เป็นอะไร" หลินหยางยิ้ม

"เพราะความล่าช้าของหม่าไห่ ไม่สามารถช่วยคุณหลินได้ทันที!" หม่าไห่โทษตัวเอง ในความคิดของเขา หลินหยางรู้สึกผิดอย่างมาก อย่างไรก็ตาม หลินหยางเป็นเแพทย์คนหนึ่ง

"ผู้กำกับหลี่ นนี่มันอะไรกัน?" สวี่เทียนขมวดคิ้ว พูดอย่างเย็นชา

หลี่เว่ยสีหน้ามืด หันหน้าไปมองอาหลิว พูดด้วยความโมโห: "คุณเขียนรายงานให้ฉันแล้วส่งไปที่สำนักงานของฉันทันที ก่อนที่เรื่องนี้จะจบลง คุณจะถูกพักการสังเกตการณ์"

"หลินหยาง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?" ซูเหยียนมีสีหน้าดีใจ รีบลุกขึ้นมา

คนข้างๆ กวาดสายตามองนาฬิกา ขมวดคิ้ว: ยังเหลืออีกห้านาที...

"ไม่เป็นอะไร..." หลินหยางยิ้ม

ซูเหยียนโล่งอก แต่ไม่นานก็กังวลอีกครั้ง: "ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แต่...ปัญหาของพวกเรายังไม่จบ"

"คุณหมายความว่านายท่านเป้านั่นหรอ? ไม่เป็นไร ในเมื่อเขามาแล้ว ผมเองก็จัดการได้" หลินหยางยิ้ม

"อวดดี!"

ซูเหยียนกลอกตา ทั้งสองคนออกไปจากสถานนีตำรวจ

"อวดดีหรอ? คุณไม่เชื่อหรอ? งั้นคุณลองเรียกเขามาดู?" หลินหยางหัวเราะ

"ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณอวดดีมากขึ้นเรื่อยๆ?"

"ผมพูดเรื่องจริง" หลินหยางยิ้ม

ซูเหยียนเบื่อที่จะสนใจเขา

ในเวลานี้เธอรีบกลับไปที่บ้าน หลบสักสองสามวัน

แต่ในเวลานี้ เสียงที่ไม่แยแสก็ดังขึ้นจากด้านหน้า

"เจ้าหนู ในเมื่อคุณพูดความจริง งั้นผมจะดูว่าคุณจะจัดการผมยังไง?"

เมื่อสิ้นเสียง มีคนเจ็ดหรือแปดคนรวมตัวกันจากทุกทิศทุกทาง...

คนที่นำมาคือเฮียเป้า

"อ๊า?" ซูเหยียนตกใจ

หลินหยางไม่พูดอะไร มองไปที่ถนนข้างๆ

อย่างไรก็ตาม มีรถเบนซ์มากกว่าหนึ่งโหลกำลังขับมาที่นี่ และพวกเขาก็หยุดรถลงข้างๆ ถนน

"หลินหยาง ทำ...ทำยังไงดี?" ซูเหยียนมองเฮียเป้าและพูดเสียงสั่น

"ไม่เป็นอะไร พวกเขาจบแล้ว" หลินหยางพูด

ซูเหยียนจะเป็นลม

นี่มันเวลาอะไรแล้ว? ยังจะอวดดีอีก?

เธอจ้องหลินหยาง จากนั้นก็มองเฮียเป้าด้วยความระมัดระวัง มือเล็กๆ ของเธอคลำไปที่กระเป๋าใบเล็กๆ อย่างเงียบๆ และต้องการหาโทรศัพท์เพื่อโทรหาตำรวจ

แต่การเคลื่อนไหวของเธอถูกจับได้

"นังตัวดี! จะแจ้งตำรวจหรอ? ดูว่ามือของคุณจะเร็วหรือมีดของผมจะเร็วกว่า?" เฮียเป้าพ่นคำด่าออกมา

ซูเหยียนแข็ง ตกใจหดหัว: "พวกคุณ...จะทำอะไรหน่ะ?"