สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 763

"หลินหยาง คุณโชคดีมาก ตอนนี้คุณมีเงินก้อนโต ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าคดีของอี้ผิงและจูจือเฉียงจะแพ้หรือชนะ คุณก็จะได้รับทรัพย์ที่คาดคิดไม่ถึง!"

"คุณอยากพูดอะไรกันแน่?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ฉันหวังว่าทรัพย์สินเหล่านี้จะเป็นจุดเริ่มต้นการประสบความสำเร็จของคุณ!" ซูเหยียนพูด

"เสี่ยวเหยียน ความหมายของคุณคือ…"

"ไขว่คว้าโอกาสนี้เอาไว้! เริ่มต้นทำธุรกิจ ทำให้พวกคนที่เคยดูถูกคุณรู้ว่า คุณหลินหยาง ไม่ใช่คนไร้ประโยชน์!" ซูเหยียนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

หลินหยางมองเธอด้วยความรู้สึกทึ่ง ผ่านไปสักพักจึงยิ้มอย่างขมขื่น

ดูเหมือนซูเหยียนมาเพราะต้องการให้เขาหางานทำ…

"เสี่ยวเหยียน คุณวางใจเถอะ คุณจะได้เห็นการประสบความสำเร็จของผมแน่! แต่คุณก็ต้องตอบตกลงผมเรื่องหนึ่งได้หรือเปล่า?"

"เรื่องอะไร?" ซูเหยียนถาม

"ผมหวังว่าคุณจะเชื่อใจผม สิ่งที่ผมเคยพูดกับคุณ…ทั้งหมดมันคือความจริง!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ซูเหยียนอึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นพยักหน้าแล้วพูด "ฉันเข้าใจแล้ว"

ดูเหมือนเธอน่าจะไม่เข้าใจความหมายของหลินหยาง

หลินหยางถอนหายใจ ไม่ได้อธิบายอะไรอีก

แต่ในตอนนั้นเอง มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา

"มามามา ทุกท่าน ทุกท่าน รบกวนเชิญไปทานอาหารที่อื่น วันนี้พวกเราเหมาร้านนี้แล้ว!"

มีเสียงพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะดังมาแต่ไกล

แขกทุกคนที่อยู่ในร้านอาหารขมวดคิ้ว

กลับเห็นหัวหน้างานคนหนึ่งวิ่งเข้ามา เค้นรอยยิ้มแล้วพูด "คุณชายหวัง มีอะไรจะชี้แนะหรือเปล่า?"

"คืนนี้ผมต้องการจัดงานเลี้ยงที่นี่ ฝั่งตรงข้ามของที่นี่คือแม่น้ำ ทิวทัศน์ไม่เลว บอกแขกทุกคนที่อยู่ที่นี่ ผมเช็คบิลให้พวกเขาแล้ว บอกให้พวกเขารีบไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! เข้าใจหรือเปล่า? ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ที่นี่คือสถานที่ส่วนบุคคล" ผู้ชายที่ชื่อคุณชายหวังหยิบบัตรธนาคารสีม่วงทองออกมา ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"นี่…คุณชายหวัง คุณทำแบบนี้มันจะทำให้ผมลำบากใจ ร้านของเราเพิ่งเปิดใหม่ ถ้าเกิดมีเรื่องไล่แขกแบบนี้…มีแต่จะส่งผลกระทบต่อ…ธุรกิจในอนาคต" หัวหน้างานพูดด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ

"คุณเลิกมาพูดไร้สาระได้แล้ว สั่งให้คุณทำคุณก็ไปทำ เชื่อหรือเปล่าว่าผมสามารถสั่งให้คนสั่งปิดร้านของพวกคุณ?"

คุณชายหวังเริ่มไม่สบอารมณ์ หรี่ตาลงแล้วตะคอก

หัวหน้างานไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้แต่สั่งให้พนักงานไปคุยกับแขก

หลังจากที่รู้เรื่องนี้ แขกทุกคนแสดงความไม่พอใจออกมาทันที

"พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้? พวกเรามากินข้าวที่นี่ใช่ว่าจะไม่จ่ายเงิน มีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้พวกเราเปลี่ยนร้าน?"

"ใช่ ทำเกินไปแล้วมั้ง?"

"ผมไม่เปลี่ยน!"

มีแขกบางคนปฏิเสธด้วยความไม่พอใจทันที

แต่ก็มีแขกบางคนที่ไม่อยากหาเรื่องให้ตนเอง เลือกที่จะเดินจากไป

"คุณลูกค้าทั้งสองท่าน ถ้าหากสะดวก รบกวนพวกคุณเปลี่ยนร้านอาหารได้หรือเปล่า? วางใจได้ ค่าใช้จ่ายของคืนนี้ไม่คิดเงิน" พนักงานคนหนึ่งเดินมาถึงโต๊ะของหลินหยาง เค้นรอยยิ้มออกมาแล้วพูด

"พวกคุณทำธุรกิจกันแบบนี้เหรอ ไม่กลัวร้านเจ๊งหรือยังไง" หลินหยางขมวดคิ้วพูด

"พวกเรารู้ แต่…ไม่มีทางเลือก คุณชายหวังคนนั้นไม่ใช่คนที่พวกเราจะขัดใจได้"

พนักงานเค้นรอยยิ้ม แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักใจ

"คุณชายหวัง?"

หลินหยางเลิกคิ้วขึ้น มองไปทางคนกลุ่มนั้นแล้วถาม "คุณชายหวังคนนี้เป็นใคร? ร้ายกาจขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"ภูมิหลังของเขาไม่ธรรมดา! ตระกูลของพวกเขามีหยางหัวคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง เป็นตระกูลใหญ่ที่มั่งคั่ง ไม่มีใครอยากล่วงเกิน!" พนักงานถอนหายใจแล้วพูด

"หยางหัวสนับสนุน?"

สีหน้าของหลินหยางเย็นชาลงทันที

ดูเหมือนนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คุณชายหวังทำเรื่องแบบนี้ ไม่เช่นนั้นพนักงานก็คงไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับเขา?

"ใช่แล้ว ตระกูลหวังของพวกเขาเป็นถึงสมาชิกระดับสูงของหยางหัวกรุ๊ป ค่อนข้างมีอิทธิพล! ในเจียงเฉินไม่มีใครกล้ายุ่งกับพวกเขา ถ้าหากโกรธขึ้นมา พวกเขาไปเชิญหมอเทวดาหลินใครจะรับมือไหว?" พนักงานถอนหายใจแล้วพูด

แววตาของหลินหยางถูกปกคลุมด้วยความเยือกเย็นทันที

ซูเหยียนที่อยู่ด้านข้างถึงกับสะดุ้งตกใจ

เธอไม่เคยเห็นหลินหยางทำหน้าแบบนี้มาก่อน

"ประธานหลินเป็นคนระดับไหน! ถ้าเกิดรู้ว่าหยางหัวมีตัวบ่อนทำลายแบบนี้ เขาต้องรู้สึกโกรธมากแน่นอน!" ซูเหยียนดึงสติกลับมา พูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

"ปัจจุบันธุรกิจของหยางหัวเติบโตขึ้นอย่างต่อเนื่อง ในบริษัทมีคนประเภทนี้ก็เป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เรื่องแบบนี้มันใช่เรื่องที่พวกเราควรจะไปยุ่งอะไร? คุณลูกค้า ปล่อยผ่านไปเถอะ รบกวนพวกคุณเปลี่ยนร้านอาหารดีกว่า ถ้าเกิดคุณชายหวังไม่พอใจ หัวหน้างานของเราซวย พวกเราก็จะโดนไปด้วย! รบกวนด้วย" พนักงานพูดด้วยน้ำเสียงที่อ้อนวอนขอร้อง

ซูเหยียนถอนหายใจ หันไปพูดกับหลินหยาง "หลินหยาง พวกเราเปลี่ยนร้านเถอะ"

ซูเหยียนเห็นสถานการณ์ สีน่าดูน่าเกลียดขึ้นมาทันที

"หลินหยาง คุณไปเอาเงินมาจากไหน? หรือเงินที่คุณยืมมาจากข้างนอกไม่เพียงแค่ซื้อรถลัมโบกินี่คันเดียว? คุณ…คุณเหลวไหลเกินไปแล้ว!"

"เสี่ยวเหยียน ผมยังมีเงินอีกมากมาย"

"ถึงคุณมีเงินมากกว่านี้แล้วยังไง? มีอย่างที่ไหนใช้เงินแบบคุณ? คุณช่วยถ่อมตนหน่อยไม่ได้เหรอ? เงินพวกนี้คุณยังต้องเก็บไว้ตั้งตัวอีกนะ! หรือคุณอยากเป็นเหมือนพวกคุณลุง โดนบีบคั้นจนต้องโดดตึกแบบนั้นเหรอ?" ซูเหยียนรู้สึกโกรธมาก เบิกตากว้างตะคอกใส่หลินหยาง

"เสี่ยวเหยียน ผมเคยพูดแล้ว ผมมีเงินเยอะมาก ไม่ได้มีแค่ค่าชดเชยจากชุดสูททั้งสองชุดเท่านั้น! คุณเข้าใจหรือเปล่า?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

"คุณ…" เดิมทีซูเหยียนต้องการตำหนิ แต่เห็นแววตาที่เคร่งขรึมจนถึงขีดสุดของหลินหยาง สุดท้ายกลับพูดอะไรไม่ออก…

ในตอนนั้นเอง คุณชายหวังและคนอื่นเดินมาถึงหน้าโต๊ะ

"น้องชาย คุณนี่มันยังไง? ทำไมถึงไม่ไว้หน้าผมหวางชางหยาง? ทำไม? คุณเพิ่งมาเจียงเฉินครั้งแรกเหรอ?"

คุณชายหวังใช้มือกดลงบนโต๊ะ พูดกับคนทั้งสองอย่างยิ้มแย้ม

ตอนที่เขาหันสายตาไปทางซูเหยียน ทึ่งในความสวยของเธอทันที

รู้สึกเหมือนเคยเห็นซูเหยียนที่ไหน แต่ชั่วขณะกับนึกไม่ออก

จะโทษเขาก็ไม่ได้ เพราะน้อยครั้งที่ลูกเศรษฐีอย่างเขาจะดูข่าวบนโทรทัศน์

"ผมไม่ชอบให้ใครมารบกวนผมเวลากินข้าว! ทำไม? เถ้าแก่ไม่ยอมขายร้านอาหารให้ผมเหรอ?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้อารมณ์

"เหอะ น้องชาย เถ้าแก่จะขายไม่ขายเรื่องนี้ผมไม่รู้ แต่ผมอยากถามอะไรคุณหน่อย คุณจะเป็นศัตรูกับผมหวังจื่อเซี๋ยงให้ได้เลยใช่หรือเปล่า?" ผู้ชายคนนั้นหรี่ตาลง โน้มตัวเข้าใกล้หลินหยางแล้วถาม

"ใช่ แล้วยังไง?" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ทว่าทันทีที่สิ้นเสียง

ปัง…

มีเสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

เห็นเพียงโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าของหลินหยางและซูเหยียนโดนหวังจื่อเซี๋ยงพลิกจนคว่ำ

"ว๊าย!"

ซูเหยียนตกใจจนกระโดดลุกขึ้น

หลินหยางไม่ขยับ แต่สีหน้าเย็นชาจนถึงขีดสุด

"คุณเชื่อหรือเปล่า ครั้งต่อไปที่ผมจะคว่ำคือตัวคุณ!" หวังจื่อเซี๋ยงยิ้มเล็กน้อยหันไปพูดกับหลินหยาง