สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 766

"สวัสดี!"

เมื่อโทรติด หลินหยางก็เอ่ยปากพูดโดยตรง

"คุณรีบมาที่ร้านอาหารชิงเซียข้างถนนปินเจียงเดี๋ยวนี้ ผมกำลังรอคุณอยู่!"

เมื่อพูดเสร็จก็ตัดสายไป

ซูเหยียนตะลึงในทันที และเธอก็วิตกกังวลในทันที

"คุณโทรหาใครหน่ะ?" เธอรีบถาม

"หม่าไห่ไง"

"หม่าไห่หรอ? คุณ...คุณบ้าไปแล้วหรอ! จู่ๆ ก็ใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับหม่าไห่รหอ?" ซูเหยียนแทบจะน้ำตาไหลออกมา!

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้จักตัวตนของตัวเองหรอ?

เธอรีบกดเบอร์อีกครั้งและแนบไปที่หูของเธอ

ตู้ดๆ

สายติด

"สวัสดี ประธานหลิน? ผมกำลังรีบไป!" เสียงที่เร่งรีบของหม่าไห่ดังขึ้น

แต่ซูเหยียนเหมือนจะไม่ได้ยินและรีบอธิบาย: "ประธานหม่า ต้องขอโทษด้วย เมื่อกี้สามีของฉันโทรหาคุณ เขาใช้น้ำเสียงที่ไม่ค่อยดี หวังว่าคุณจะให้อภัย..."

'โอ้ะ คุณผู้หญิงซูเหยียนหรอ ไม่เป็นอะไร คุณรอสักครู่ ผมกำลังไป!"

เมื่อหม่าไห่พูดเสร็จก็ตัดสายทันที

ซูเหยียนสับสน

นี่มันอะไรกัน?

หม่าไห่ให้ความสำคัญกับเรื่องนี้หรอ?

อีกทั้ง...เขายังเรียกว่าประธานหลินอีกหรอ?

เรียกหลินหยางหรอ?

จะเป็นไปได้ยังไง? แม้ว่าตะแซ่หลินเหมือนกัน แต่หลินหยางจะเป็นประธานหลินได้ยังไง?

ซูเหยียนมองหลินหยางด้วยความแปลกใจ พร้อมกับความสงสัยในสายตา

ไม่รู้ว่าทำไม เธอถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ได้เรียบง่ายอย่างที่คิด....

"ซื่อบื้อ!"

เมื่อเห็นซูเหยียนวางสาย หวังจื่อเซี๋ยงก็อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย

"เหมือนว่าประธานหม่าจะมาในเร็วๆ นี้" ชายวัยกลางคนคือหวังห่าวพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์: "เพียง 20 นาทีจากจากบริษัทหยางหัว ยังพอมีเวลา เจ้าหนู ถ้ายอมก้มหัวขอโทษให้กับลูกชายของผม บางทีผมอาจจะพิจารณาจัดการเรื่องนี้เบาลง ผมไม่อยากให้เกิดปัญหากับประธานหม่า! คุณว่ายังไง?"

"ไม่ยังไง" หลินหยางส่ายหัว

"โง่ คุณมันซื่อบื้อไม่รู้เรื่องหรอ? ถ้าลุงหม่ามา เกรงว่าจะคงได้หายตัวไปจากเจียงเฉินแน่ๆ!" หวังจื่อเซี๋ยงพูดด่า

"หายตัวไปหรอ? คงไม่หรอก ด้วยเพราะคุณซูเหยียน ประธานหม่าก็คงไม่ฆ่าเขาหรอก แต่ต้องทุกข์ทรมานไม่น้อย ประธานหลินของพวกเราทำไมจะไม่ลงมือกับคุณ ตอนนี้คุณมาหาเรืองพวกเราถึงที่ งั้นก็โทษพวกเราไม่ได้หล่ะ" ชายวัยกลางคนกระแทกเสียง

"หรอ? งั้นก็รอหม่าไห่มาละกัน" เหมือนว่าหลินหยางจะไม่ได้อยากพูดอะไรมากกับคนเหล่านี้

"เอาเถอะ ยังเหลืออีก 19 นาที คุณใช้เวลาคิดเถอะ" ชายวัยกลางคนกระแทกเสียง

"ไม่ ความจริงแค่เก้านาทีหม่าไห่ก็จะถึงแล้ว" หลินหยางมองเวลาและพูดอย่างนิ่งสงบ

"เก้านาทีหรอ? คุณจะให้ประธานหม่าบินมาหรอ?" ชายวัยกลางคนเหลือบมองเขา

"เขาไม่บิน แต่ผมว่าเขาต้องเร็วอย่างมาก"

"เร็วมากงั้นหรอ?"

ทุกคนไม่เข้าใจความหมายของหลินหยาง

ซูเหยียนสับสนยิ่งกว่า

ไม่รู้ว่าทำไมเธอรู้สึกว่าวันนี้หลินหยางแปลกๆ...

เหมือนกับเปลี่ยนเป็นคนละคน

ไม่เงียบขรึมเหมือนที่เขาเคยเป็น

ไม่กลัวเรื่องต่างๆ เหมือนแต่ก่อนแล้ว

สิ่งสำคัญคือ... เขามีความมั่นใจในตัวเขาอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!

ใช่มันคือความมั่นใจ!

ราวกับว่าถ้าฟ้ากำลังถล่มลงมาและเขาก็ไม่กลัว

เขาแทบไม่สนใจพ่อลูกของตระกูลหวางตรงหน้าเลย!

ทำไมเป็นแบบนี้...

หรือว่าหลังจากหลินหยางได้รับรางวัลก็เลยทำให้เขามีความมั่นใจอย่างมาก?

เหมือนกับคำโบาณที่ว่า

ยิ่งมีเงินก็ยิ่งเพิ่มความมั่นใจ!

แต่...แม้ว่าจะรวยมีเงิน ก็ไม่ควรอวดดีแบบนี้!

อีกฝ่ายไม่มีเงินหรอ?

อีกฝ่ายไม่เพียงแต่มีเงิน แต่ยังมีคอนเน็กชั่น และเป็นระดับสูงของหยางหัว! หลินหยางเขาคิดยังไงไปต่อต้านเขา?

ซูเหยียนโมโห แต่เรื่องนี้มันถึงขั้นนี้แล้ว แม้ว่าเธอจะพูดอะไรก็ช่วยไม่ได้...

เอาเถอะ

รอและดูเอา

ซูเหยียนถอนหายใจ ใบหน้าหมดหนทาง

เวลาผ่านไปเป็นนาทีต่อนาที

ร้านเงียบมาก

ประตูร้านถูกปิดโดยเจ้าของ

ในเมื่อหวังห่าวออกหน้าแล้ว ก็ไม่อยากสร้างปัญหาจนถึงตำรวจ เรื่องแบบนี้จัดการเอาเองน่าจะดีกว่า

ซูเหยียนรู้สึกว่าเวลาหนึ่งนาทียาวนานเป็นปี

ในที่สุด

นี่มันอะไรกัน?

หวังจื่อเซี๋ยงคิดอะไรไม่ออก

เขาไม่ใช่คนโง่ และตระหนักได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ

เมื่อหม่าไห่มาถึงก็ไปทักทายหลินหยยาง! อีกทั้งยัง...บอกให้เขาพาซูเหยียนกลับไปก่อนด้วย!

เห็นได้ชัดว่าหม่าไห่ไม่ได้ยืนอยู่ฝั่งของพวกเขา แถมยัง...ยืนอยู่ฝั่งของหม่าไห่ด้วย!

ทั้งเจียงเฉิน ใครสามารถทำให้หม่าไห่ทำแบบนี้ได้บ้าง?

นอกจากประธานหลินแล้วก็ไม่มีคนอื่นอีกแล้ว!

แต่...คนนี้คือหลินหยาง! ไม่ใช่ประธานหลิน!

หวังจื่อเซี๋ยงคิดไปต่างๆ นาๆ เขาคิดไม่ออกเลย

ในเวลานี้ หลินหยางจูงมือของซูเหยียนเดินออกไปด้านนอก

ซูเหยียนอึ้งเล็กน้อย เดินตามหลินหยางออกจากประตูไป

ทันทีที่ทั้งสองจากไป ใบหน้าของหม่าไห่ก็ทรุดลง

"คนนั้น...คือใครกันแน่?"

เสียงของหวางห่าวรุนแรง ราวกับว่าเขาบีบคำสองสามคำนี้ออกจากคอของเขา

หม่าไห่สูดหายใจเข้าลึก ๆ และหลับตาลง

หลังจากเงียบไปนาน เขาก็ค่อยๆ พูดสองคำ

"ประธานหลิน!"

ทันทีที่คำนี้ออกมา หวังห่าวก็ถอยไปหลายก้าวและเกือบจะล้มลงกับพื้น

"พ่อ!"

หวังจื่อเซี๋ยงรีบพยุงหวังห่าวขึ้น

หวังห่าวยืนอย่างมั่นคง หลับตาลงและหัวเราะออกมา

หัวเราะอย่างขมขื่น

"ฮ่าๆๆๆๆ..."

ในร้านอาหารเงียบๆ มีเพียงหัวเราะของหวังห่าว

หวังจื่อเซี๋ยงก็ตระหนักได้ว่าเขาไปเจอปัญหาเข้าแล้ว: "พ่อ ไม่เป็นไรใช่ไหม? อย่าทำให้ผมกลัว! นี่...นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ผมไปหาเรื่องใครเข้าแล้ว? ?"

อย่างไรก็ตาม...หวังห่าวไม่ตอบเขา เพียงแต่พึมพำด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง

"ใครจะไปคิดว่า คนโง่ที่ถูกสวมเขาในเจียงเฉินคนนั้น! ลูกเขยที่ใครๆ ต่างดูถูก จะเป็นประธานหลินแห่งหยางหัวคนอันดับหนึ่งในเจียงเฉิน...ใครจะนึกถึง? ใครจะนึกถึง?"

"ประธานหลิน...ซับซ้อนมาก! !"

หวังห่าวพึมพำ และในท้ายที่สุดขาก็ตะโกนออกมาด้วยตาที่แดงก่ำ

"ใช่ ใครจะนึกถึง? ต้องรู้ว่าตอนที่ผมรู้จักประธานหลิน เขา...เขาก็เป็นแค่ลูกเขยคนหนึ่ง! และไม่ใช้หมอเทวดาหลินอะไรนั่น!"

หม่าไห่ยิ้มอย่างขมขื่น