สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 773

หลังจากอ่านรายละเอียดของเอกสารเรียบร้อย ทุกคนส่งกลับไปให้หวังคังด้วยความพึงพอใจ

หวังคังรีบกลับบ้านตระกูลหวัง รายงานท่าทีของเลิ้นกุยและคนอื่นให้ผู้เฒ่าหวังรู้ทันที

หลังจากที่หวังคังไปได้ไม่นาน รอยยิ้มบนใบหน้าของทุกคนเริ่มหายไป

"ประธานเลิ้น คุณเห็นว่ายังไง?" จูจือเฉียงถามด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"เรื่องนี้ยังต้องถามอีกเหรอ? คนอื่นเขาส่งเอกสารมาถึงมือของเราแบบนี้ พวกเราก็ต้องไขว่คว้าโอกาสนี้ให้ดีสิ!"

"ประธานเลิ้น คุณไม่กลัวว่านี่เป็นแผนของหยางหัวเหรอ?" มีเถ้าแก่คนหนึ่งถาม

"แผน? ทำไม? คุณคิดว่าหวังคังเป็นคนที่ประธานหลินตั้งใจส่งมาตีสนิทกับพวกเราเหรอ?" เลิ้นกุยหรี่ตาลงมองเขา

"มันก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้เลย! ถ้าหากนี่เป็นกับดักของประธานหลิน สั่งให้หวังคังมาเป็นตัวล่อ ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็จบกันพอดี! พวกเราระวังตัวหน่อยจะดีกว่า!"

"คุณพูดถูก ทำไมตระกูลหวังต้องหักหลังหยางหัวกรุ๊ปโดยไม่มีเหตุผล และหันมาร่วมมือกับพวกเราแทน? ทุกคนน่าจะรู้ดี ตระกูลหวังถือว่าเป็นโครงสร้างสำคัญของหยางหัวเหมือนกัน ถ้าหากเขามาขอร่วมมือกับพวกเราก่อนหน้านี้ มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตอนนั้นหยางหัวกรุ๊ปอยู่ในช่วงกระสับกระส่าย เอาอะไรแน่นอนไม่ได้ แต่ตอนนี้ หลังจากที่ประธานหลินประกาศยารักษาโรคเบาหวานออกมา เขากลับหันมาร่วมมือกับพวกเราแบบนี้ มันดูผิดปกติเกินไป! หยางหัวในปัจจุบันไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาสพลิกสถานการณ์เลย!" ผู้ชายหัวล้านขมวดคิ้วพูด

"วางใจได้ ผมได้รับข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้มาไม่น้อยเหมือนกัน!"

"ประธานเลิ้นหมายถึงที่ร้านอาหารแห่งนั้น? แต่หวังคังก็พูดไปแล้ว ตอนนั้นเขาไม่อยู่ในเหตุการณ์! ยิ่งไปกว่านั้นเป็นคำพูดฝ่ายเดียวของเขา ถ้าหากนี่เป็นเพียงการแสดงละครของตระกูลหวังและหยางหัว แบบนี้พวกเราไม่ตกหลุมพลางเหรอ?"

"ก็เพราะแบบนี้ผมถึงจัดงานให้เขาไปทำไง ผมบอกให้เขาถอนโรงงานผลิตยาทั้งหมดที่ทำการผลิตให้หยางหัว ขอเพียงตระกูลหวังสามารถทำเรื่องนี้ได้สำเร็จ ผมก็สามารถเชื่อใจเขาห้าส่วน!" เลิ้นกุยหรี่ตาลงพูด

"ห้าส่วน? ประธานเลิ้น ทำถึงขนาดนี้แล้วคุณเชื่อเขาได้แค่ครึ่งเดียว?"

"แน่นอน เพราะผมกังวลว่าเขาไม่ได้ถอนโรงงานจริง แต่ทำการผลิตยาให้กับหยางหัวอย่างลับๆ! ดังนั้นเรื่องของการถอนโรงงานออกจากการผลิตยา ไม่สามารถทำให้ผมเชื่อใจตระกูลหวางทั้งหมด!"

"งั้นประธาน ตระกูลหวังต้องทำถึงขนาดไหน พวกเราถึงสามารถเชื่อใจพวกเขา?" จูจือเฉียงถาม

"ง่ายมาก!"

ในแววตาของเลิ้นกุยปรากฏให้เห็นความดุร้าย "ขอเพียงตระกูลหวังของพวกเขาสามารถหาของที่ผมต้องการมาได้ งั้นผมเลิ้นกุยก็จะไม่สงสัยในตัวของตระกูลหวังอีก!"

"ของอะไร?"

ทุกคนหันไปมองทางเลิ้นกุย?

กลับเห็นมุมปากของเลิ้นกุยกระตุกขึ้น ยิ้มแล้วพูด "สูตรยาของยารักษาโรคเบาหวาน!"

ทันทีที่สิ้นเสียง ลมหายใจของทุกคนสั่นสะท้าน

.....

.....

หม่าไห่ได้เริ่มทำการลงดาบกับตระกูลหวังตามคำสั่งของหลินหยางแล้ว

คนของตระกูลหวังย่อมต้องอยู่ไม่นิ่ง

แต่นอกจากเรื่องภายในของหยางหัว สิ่งที่หลินหยางกังวลมากที่สุดก็หนีไม่พ้นเรื่องการผลิตยารักษาโรคเบาหวาน

เขาประกาศออกไปต่อหน้าสื่อสาธารณชน ถ้าหากทำไม่ได้ คนที่เสียหน้าก็คือเขาหลินหยาง

"ประธานหลิน เครื่องมือผลิตที่พวกเราสั่งทำกำลังเดินทางไปโรงงานผลิตยา อีกประมาณครึ่งชั่วโมงก็น่าจะถึงโรงงานผลิตแล้ว คุณจะไปตรวจสอบสินค้าก่อนหรือเปล่า?" เลขาเดินเข้ามาพูดกับหลินหยางด้วยความเคารพ

"ต้องไปอยู่แล้ว เตรียมรถเดี๋ยวนี้เลย!" ตาของหลินหยางเป็นประกาย รีบพูดทันที

ช่วงนี้หม่าไห่งานเยอะเกินไป จึงไม่ได้ติดตามหลินหยาง จึงทำได้แต่พาลู่เสวี่ยเลขาคนใหม่ไปแทน

เลขาเลี่ยวก่อนหน้านี้โดนหม่าไห่สั่งย้ายไปทำงานแผนกอื่น อย่างไรก็ตามด้วยความสามารถของเลขาเลี่ยว ให้เธอทำงานเป็นเลขาของหม่าไห่มันน่าเสียดายเกินไป

เพียงแต่ลู่เสวี่ยเพิ่งมาทำงานในหยางหัวเพียงแค่เดือนเดียว ยังไม่คุ้นเคยกับระบบการทำงานมาก อีกอย่างเพิ่งได้ใกล้ชิดกับประธานหลินเป็นครั้งแรก หลังจากที่ขึ้นรถท่าทางของเธอดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด มือที่กำพวงมาลัยชุ่มไปด้วยเหงื่อ

"เป็นอะไรเหรอ?" หลินหยางมองเลขาลู่ที่ไม่ยอมสตาร์ทเครื่องยนต์สักที จึงถามด้วยความสงสัย

"หา…ไม่…ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร" ลู่เสวี่ยรู้สึกตัว สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สตาร์ทเครื่องยนต์ ออกเดินทางตรงไปที่โรงงานโดยตรง

หลังจากนั้นประมาณยี่สิบนาที หลินหยางเดินทางมาถึงโรงงานผลิตยาแล้ว

ในขณะเดียวกันก็มีรถบรรทุกขับเข้าไปในโรงงานเช่นกัน

พนักงานเริ่มลงของ

ชายวัยกลางคนคนหนึ่งลงมาจากรถบรรทุก

บนหัวของผู้ชายคนนี้มีผมหงอกไม่น้อย สีหน้าซีดเซียว ตาคล้ำ แต่ก็ยังเดินเข้าไปหาหลินหยางด้วยรอยยิ้ม

"ประธานหลิน! ประธานหลิน!" ผู้ชายคนนั้นตะโกนเรียก ท่าทางของเขาดูดีใจจนตื่นเต้น

หลินหยางมองไปทางผู้ชายคนนั้นด้วยความสงสัย

"ประธานหลิน ท่านนี้คือเถ้าแก่จงของบริษัทจงห่าวอิเล็กทรอนิกส์" เลขาลู่พูด

"อ๋อ ที่แท้ก็คุณจงนี่เอง!"

"ประธานหลิน เกิดอะไรขึ้นกับเครื่องมือเครื่องนี้?"

หลินหยางรู้สึกอึ้ง รีบเดินเข้าไป

หลังจากที่ขนย้ายเครื่องมือลงมา พนักงานถึงพบว่ามีสนิมเกาะเต็มเครื่องมือ

ถึงแม้งานฝีมือจะประณีตเหมือนเครื่องก่อน แต่เห็นได้ชัดว่าวัสดุแตกต่างจากก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?" หลินหยางรู้สึกอึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นมองไปทางจงห่าวแล้วพูด

จงห่าวยิ้มด้วยท่าทางกระอักกระอ่วน ส่ายหัวแล้วพูด "ประธานหลิน ตอนที่กำลังสร้างเครื่องมือพวกนี้ ทางเรามีวัสดุที่ไม่เพียงพอ ผมก็เลยใช้วัสดุเก่า…"

"คุณทำแบบนี้ได้ยังไง? คุณ…คุณทำแบบนี้มันใจดำเกินไปหรือเปล่า!" ลู่เสวี่ยวทนดูไม่ได้จึงพูด

"ขอโทษ…ขอโทษ…ประธานหลิน เครื่องมือพวกนี้ คิดเสียว่าผมมอบให้คุณฟรีก็แล้วกัน ผมไม่คิดเงินเครื่องมือพวกนี้ ไม่คิดเงิน…" จงห่าวรีบโค้งคำนับขอโทษ

หลินหยางถอนหายใจ "ช่างเถอะ ขอแค่สามารถทำงานได้ปกติก็พอ ผมไม่โทษคุณ"

"ขอบคุณประธานหลิน ประธานหลิน ถ้าเกิดไม่มีอะไรผมขอตัวก่อน" จงห่าวเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก สีหน้าดูซีดกว่าเดิม

"ได้ คุณกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ผมว่าคุณก็เหนื่อยมามากแล้ว" ในแววตาของหลินหยางเต็มไปด้วยความสงสัย

แต่สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยมากกว่านั้นคือพนักงานที่ยืนอยู่ด้านหลังของจงห่าว ดวงตาของแต่ละคนแดงก่ำ ราวกับพยายามอดกลั้นไม่ให้ร้องไห้ออกมา

หลินหยางก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

"ได้ ประธานหลิน ผมขอตัวก่อน"

จงห่าวยิ้ม หลังจากนั้นหันหลังแล้วเดินไปขึ้นรถ

แต่ก่อนที่จงห่าวจะเดินไปถึงตรงรถยนต์ ร่างกายของเขาเซไปด้านข้างอย่างกะทันหัน ล้มลงบนพื้นโดยตรง

ปัง!

มีเสียงที่น่าอึดอัดใจดังขึ้น

"เถ้าแก่!"

พนักงานทุกคนรีบวิ่งเข้ามาประคองจงห่าวลุกขึ้น และเริ่มปล่อยโฮร้องไห้ออกมา

ลู่เสวี่ยรู้สึกอึ้ง

หลินหยางก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน รีบก้าวเข้าไปดูสถานการณ์