สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 774

"หลบไป หลบไป ให้ประธานหลินเป็นคนดูอาการ!"

เลขาลู่รีบตะโกนพูดเสียงดัง

พวกพนักงานที่กำลังรุมล้อมจงห่าวรีบถอยออกไปทันที

"มีหมอเทวดาหลินอยู่ที่นี่ เถ้าแก่ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน"

"เถ้าแก่ คุณจะต้องอดทนเอาไว้!"

ดวงตาของทุกคนแดงก่ำ พูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน

หลินหยางรู้สึกประหลาดใจมาก

เขาพบว่าพนักงานของบริษัทจงห่าวอิเล็กทรอนิกส์ดูเป็นห่วงสุขภาพของจงห่าวมาก ความเป็นห่วงที่แต่ละคนแสดงออกมาไม่เหมือนเสแสร้งเลยสักนิด

ทำไมพนักงานของจงห่าวถึงซื่อสัตย์มากขนาดนี้?

หรือเป็นเพราะเขาค้างเงินเดือนพนักงานพวกนี้ ก็เลยทำให้คนพวกนี้รู้สึกเป็นห่วงเขามาก?

หลินหยางสะบัดหัวไล่ความคิดเหล่านี้ทิ้ง หลังจากนั้นรีบเข้าไปตรวจดูอาการ

ผ่านไปสักพัก หลินหยางถอนหายใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่ทำงานหนักเกินไป อีกเดี๋ยวส่งเขาไปโรงพยาบาล หลังจากนั้นพักฟื้นอีกหลายวันก็น่าจะไม่เป็นไรแล้ว"

ทุกคนได้ยินแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก

"ดีแล้ว!"

"หลายวันนี้เถ้าแก่ทำงานหนักเกินไป!"

"พวกเรารีบส่งเขากลับไปเถอะ!"

พนักงานทุกคนพากันพูดพึมพำ หลังจากนั้นรีบช่วยกันยกจงห่าวขึ้นรถ

"อ๋อ ใช่แล้ว!"

ในตอนนั้นเอง หลินหยางนึกอะไรขึ้นได้อย่างกะทันหัน จึงเอ่ยปากพูด "เมื่อกี้ตอนที่ผมตรวจดูอาการเถ้าแก่ของคุณ พบว่าหัวใจของเขาไม่ค่อยแข็งแรง ทางที่ดีลองไปตรวจดูที่โรงพยาบาล!"

พูดจบ หลินหยางหยิบปากกากับกระดาษมาจากเลขาลู่ เขียนอะไรบางอย่างลงไปแล้วส่งให้พนักงาน

พนักงานคนหนึ่งที่ดูแล้วค่อนข้างมีอายุรับมาอ่านแวบหนึ่ง ถามด้วยความระมัดระวัง "ประธานหลิน ยาพวกนี้แพงหรือเปล่า?"

"ค่อนข้างแพง ค่ายาตามสูตรตกอยู่ที่ประมาณสามหมื่นหยวนต่อครั้ง ผมคิดว่ากินครบสามครั้งก็น่าจะไม่มีปัญหาแล้ว!" หลินหยางพูด

ถ้าหากเป็นคนทั่วไปต้องรู้สึกกดดันมากอย่างแน่นอน แต่จงห่าวเป็นถึงเถ้าแก่ที่มีโรงงานเป็นของตนเอง เงินหนึ่งแสนน่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับเขา

ถ้าหากสามารถใช้เงินหนึ่งแสนแลกกับสุขภาพที่แข็งแรง มันก็ถือว่าคุ้มค่ามาก

เพียงแต่หลังจากได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของคนทั้งกลุ่มกลับดูไม่เป็นธรรมชาติทันที

"หนึ่งแสน…" พนักงานสูงอายุคนนั้นพูดพึมพำ

"ไม่เป็นไรหรอกลุงหลิว พวกเราช่วยกันออกคนละนิด ไม่ถึงกับหนักหนาสาหัสอะไร!" มีคนพูดเสียงเบา

"ก็แค่แสนเดียว พวกเรามีปัญญาจ่ายอยู่แล้ว!"

"ใช่ ตอนนี้รีบส่งเถ้าแก่ไปโรงพยาบาลก่อนเถอะ"

ทุกคนทยอยกันพูด

"ได้!"

พนักงานสูงอายุพยักหน้า หลังจากนั้นรีบยกจงห่าวขั้นรถ

ทางด้านของหลินหยางรู้สึกอึ้งเล็กน้อย

ถึงคนพวกนี้จะพูดเสียงเบามาก แต่อย่างน้อยเขาก็เป็นถึงผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ทางการแพทย์ ประสาทการได้ยินค่อนข้างดี

"ทำไมเหรอ? เถ้าแก่ของพวกคุณไม่มีเงินแม้กระทั่งแสนเดียว?" หลินหยางถามด้วยความสงสัย

"เรื่องนี้…"

พนักงานบางคนกำลังจะพูดแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมา ราวกับมีอะไรบางอย่างในใจ

แต่พนักงานสูงอายุคนนั้นกลับรีบยิ้มแล้วพูด "มี! มี! มี! ประธานหลิน คุณไม่ต้องเป็นห่วง คุณรีบไปทำงานของคุณเถอะ พวกเราจะส่งเถ้าแก่ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"

"งั้นเหรอ?"

ในแววตาของหลินหยางยังคงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ

ในช่วงเวลาที่ไม่ธรรมดาแบบนี้ หลินหยางค่อนข้างอ่อนไหวต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่าง อย่างไรก็ตาม เขาต้องคอยเฝ้าระวังพวกเลิ้นกุยและคนของตระกูลหวัง

หลังจากครุ่นคิด หลินหยางหันไปพูดกับพนักงานหนุ่มคนหนึ่ง "คือว่าคุณช่วยอยู่ที่นี่ก่อนได้หรือเปล่า จะได้สอนวิธีการใช้งานเครื่องมือพวกนี้ เพราะคนของผมยังไม่คุ้นเคยกับการใช้เครื่องมือ มีคนคอยชี้แนะจะสะดวกกว่า"

หลินหยางและเลขาลู่รู้สึกอึ้ง

"อยู่ดีๆโรงงานของพวกคุณเจ๊งได้ยังไง?" เลขาลู่พูดด้วยความตกตะลึง

"จะให้ไม่เจ๊งได้ยังไง? โรงงานของเราไม่มีเครื่องยนต์แล้ว เหลือแต่พวกเศษเหล็กที่ใช้งานไม่ได้ เงินทุนสำรองก็ใช้จนหมด จะเปิดกิจกรรมต่อได้ยังไง? อันที่จริงค่าสินค้าของล็อตนี้ เถ้าแก่ต้องเอาเงินมาจ่ายค่าแรงให้กับพวกเรา ส่วนที่เหลือก็มีไม่มาก เงินหนึ่งแสนเป็นเรื่องที่ลำบากมากสำหรับเขาในตอนนี้"

เสี่ยวถางถอนหายใจ พูดด้วยสีหน้าที่ขมขื่น

สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึม พูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "เสี่ยวถาง คุณช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดอย่างให้ผมฟังอย่างละเอียดหน่อย! ห้ามปิดบังเด็ดขาด ตกลง…มันเกิดอะไรขึ้นกับโรงงานของพวกคุณ?"

"ประธานหลิน เมื่อกี้คุณก็เห็นอะไหล่บางอย่างของเครื่องมือมีสนิมขึ้นใช่หรือเปล่า? อันที่จริงเครื่องมือพวกนี้ถูกประกอบมาจากอะไหล่เครื่องยนต์ของโรงงาน ซัพพลายเออร์ของพวกเราถูกตัดขาด ไม่สามารถส่งสินค้าให้กับบริษัทอื่น โรงงานต้องชดใช้ค่าเสียหายเป็นเงินก้อนโต ตอนที่ได้รับใบสั่งสินค้าของคุณ โรงงานของพวกเราหยุดทำการไปแล้ว…"

เสี่ยวถางเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในจงห่าวอิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมด

ทันทีที่พูดจบ สีหน้าของหลินหยางเคร่งขรึมจนถึงขีดสุด

"โรงงานเป็นความทุ่มเททั้งชีวิตของเถ้าแก่ แต่ตอนที่เขารู้ว่าคุณกำลังจะผลิตยาเพื่อผลประโยชน์ของประชาชน เขายอมปิดโรงงาน แต่ไม่ยอมทำให้งานใหญ่ของคุณล่าช้า จึงถอดอะไหล่เครื่องยนต์มาประกอบเครื่องมือให้คุณแทน ประธานหลิน ผมรู้ว่าสถานการณ์ของคุณในตอนนี้แย่มาก แต่ผมหวังว่าคุณจะช่วยเถ้าแก่ของพวกเรา ไม่ต้องถึงขั้นเปิดโรงงานใหม่ให้เขา อย่างน้อย ก็ช่วยรับประกันเรื่องสุขภาพของเขา ได้หรือเปล่า?" เสี่ยวถางพูดทั้งน้ำตา

หลินหยางไม่เคยคิดเลย เพื่อเครื่องมือล็อตนี้ของตนเอง จงห่าวยอมทุ่มเททุกอย่าง ถึงขั้นไม่นอนติดต่อกันหลายวัน…

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบบุหรี่ออกมาจุด

เลขาลู่ที่อยู่ด้านข้างพูดอะไรไม่ออกแล้ว

ก่อนหน้านี้เธอเพิ่งตำหนิจงห่าว หาว่าเขาเป็นคนใจดำ ตอนนี้อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิด

"เสี่ยวถาง คุณกลับไปก่อนเถอะ ค่ารักษาทั้งหมดของเถ้าแก่จง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหยางหัวเอง ผมจะสั่งให้หมอที่ดีที่สุดของสถาบันการแพทย์พรรคซวนอีไปดูแลเถ้าแก่จง รับรองว่าสุขภาพของเขาต้องกลับมาแข็งแรงอย่างแน่นอน!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ขอบคุณประธานหลิน!" เสี่ยวถางรู้สึกดีใจจนถึงขีดสุด รีบโค้งคำนับให้หลินหยาง

"ไม่เป็นไร กลับไปเถอะ"

"ประธานหลิน แล้วเรื่องเครื่องมือ…"

"ของที่พวกเราเป็นคนออกแบบ จะไม่รู้วิธีการทำงานเหรอ? วางใจเถอะ กลับไปได้แล้ว" หลินหยางยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

"ก็ได้ ประธานหลิน ถ้าเกิดเครื่องมือมีปัญหาอะไร ติดต่อผมได้ตลอด"

"ได้"

เสี่ยวถางรีบกระโดดขึ้นรถ โบกมือให้หลินหยางแล้วขับออกไปโดยตรง