สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 784

ตระกูลหวัง

"อะไรนะ? รักษาฟรี?"

ผู้เฒ่าหวังที่นั่งอยู่ในห้องหนังสือรู้สึกอึ้ง มองหวังคังที่เดินเข้ามาอย่างไม่เชื่อสายตา

"พ่อ พ่อคิดว่าหมอเทวดาหลินต้องการทำอะไรกันแน่? อยู่ดีๆเขาเปิดทำการรักษาฟรีทำไม? การเปิดรักษาการกุศลแบบนี้ช่วยแก้ปัญหาในปัจจุบันของหยางหัวได้เหรอ?" หวังคังถามด้วยความสงสัย

ผู้เฒ่าหวังเงียบไปสักพัก พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "แกลองไปถามดูหรือยัง การรักษาของพรุ่งนี้มีแต่หมอเทวดาหลินคนเดียวใช่หรือเปล่า?"

"เรื่องนี้…ผมไม่รู้ บนอินเทอร์เน็ตบอกว่าพรุ่งนี้เช้าสิบโมง หมอเทวดาจะเปิดทำการรักษาฟรีที่หน้าประตูบริษัทหยางหัวกรุ๊ป นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีข้อมูลอะไรอีกเลย" หวังคังส่ายหัวแล้วพูด

ผู้เฒ่าหวังขมวดคิ้วแน่นทันที

"ผิดปกติ ผิดปกติ…" เขาพูดพึมพำ ครุ่นคิดไม่หยุด

"พ่อ ผิดปกติยังไง? นี่เป็นทางเดียวที่หมอเทวดาหลินสามารถยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเองในตอนนี้! เขาเปิดทำการรักษาฟรีก็สมเหตุสมผลแล้ว" หวังคังยิ้มแล้วพูด "เขาไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว"

"การเปิดทำการรักษาฟรีเป็นทางเลือกที่ไม่เลวก็จริง แต่ว่า…แค่การรักษาฟรีอย่างเดียว มันสามารถลบคำวิพากษ์วิจารณ์ที่มีต่อหยางหัวกรุ๊ปได้จริงเหรอ? มันสามารถหยุดข่าวลือพวกนั้นได้จริงเหรอ? เกรงว่าผลลัพธ์คงไม่ดีขนาดนั้น!" ผู้เฒ่าหวังส่ายหัวแล้วพูด

"ถึงผลลัพธ์จะไม่เป็นไปตามที่คาดก็ช่วยไม่ได้ หยางหัวในตอนนี้ยังมีทางเลือกอื่นอีกเหรอ?"

ผู้เฒ่าหวังไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาเงียบไปสักพัก พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม "แกลองแวะไปถามข่าวคราวจากคนรู้จักที่สมาคมการแพทย์แห่งเจียงเฉิน"

"ถามข่าวอะไร?" หวังคังรู้สึกอึ้ง

"ลองถามดูว่าจะมีหมอที่มีชื่อเสียงอะไรแบบนี้เดินทางมาเจียงเฉินหรือเปล่า"

"เรื่องนี้…ก็ได้"

หวังคังงงเป็นไก่ตาแตก แต่ก็ยังพยักหน้าแล้วเดินออกจากห้อง

ผู้เฒ่าหวังเอนกายลงพิงเก้าอี้ สูดหายใจเข้าลึกๆ จ้องนาฬิกาที่แขวนอยู่บนกำแพงด้วยสายตาที่เหม่อลอยเล็กน้อย

"พรุ่งนี้ น่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบไปทั่วเจียงเฉินหรือแม้กระทั่งทั่วประเทศ หยางหัวจะตกอยู่ในขั้นวิกฤตหรือก้าวออกมาขึ้นอยู่กับความสามารถของคุณแล้ว ประธานหลิน…"

ภายในห้องทำงาน

เลิ้นกุยเพิ่งวางสายจากจูหนานอัน บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ขี้เล่น

"รักษาฟรี? น่าขำ ผมต้องยอมรับว่าทักษะการแพทย์ของคุณไม่ธรรมดา คุณสามารถพิสูจน์ให้คนบางส่วนเห็นว่ายาของคุณคือของจริง คุณเป็นผู้บริสุทธิ์ แต่คุณสามารถพิสูจน์ให้คนทั้งโลกเห็นหรือเปล่า? หมอเทวดาหลิน คุณมีแค่ปากเดียว แต่พวกเรามีมากขนาดนี้ คุณคิดว่าทุกคนจะเชื่อใคร? การกระทำของคุณมันไร้ประโยชน์" เลิ้นกุยพูดพึมพำกับตนเอง ในแววตาเต็มไปด้วยความมั่นใจ

"ประธานเลิ้น คุณคิดเห็นยังไงกับการรักษาฟรีครั้งนี้ของประธานหลิน?" คนที่อยู่ด้านข้างยิ้มแล้วถาม

"เขาเป็นสุนัขจนตรอกที่ไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว ทำได้แต่ใช้ความสามารถของตัวเองมาเปลี่ยนแปลงสถานการณ์ แต่น่าเสียดาย สถานการณ์ในปัจจุบันไม่ใช่สิ่งที่ความสามารถของเขาจะทำได้อีกแล้ว!" เลิ้นกุยยิ้มแล้วพูด

"หมายความว่าหยางหัวแพ้แน่นอน?"

"ระยะเวลาห้าวันที่ประธานหลินพูดเอาไว้ พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่ห้าแล้ว ถ้าหากยาตัวใหม่ของเขายังไม่สามารถเข้าตลาด ชื่อเสียงความน่าเชื่อถือของเขาก็จะลดลง พวกเราแค่ต้องสร้างกระแสทำลายความน่าเชื่อถือสุดท้ายของหยางหัวอีกครั้ง หลังจากนั้นบริษัทนับร้อยอย่างพวกเรากระโดดเข้าไปฉีกกระชากพร้อมกัน เชื่อว่าต้องสามารถกลืนกินยักษ์ใหญ่อย่างหยางหัวได้แน่นอน หยางหัวถูกกำหนดให้กลายเป็นประวัติศาสตร์!" เลิ้นกุยหัวเราะเสียงดัง

"แผนการของประธานเลิ้นเฉียบแหลมมาก! ท้ายที่สุดประธานหลินคนนั้นก็ยังเด็กเกินไป ไร้เดียงสาเกินไป!"

"ใช่ เด็กไม่พอทำตัวอวดดีอีก! คนหนุ่มสาวมีความเย่อหยิ่งเป็นเรื่องดี แต่ก็ต้องดูสถานการณ์ด้วย ประธานหลินต้องชดใช้ในสิ่งที่เขากระทำ!"

.....

หลินหยางขับรถเฟอรารี่ของเขาไปจอดถนนฝั่งตรงข้ามของเยว่เหยียนอินเตอร์เนชั่นแนล หลังจากนั้นก้าวเท้าเดินเข้าไปในประตู

ดึกแล้ว

แต่ไฟห้องของซูเหยียนยังเปิดอยู่

เธอราวกับนอนไม่หลับ กำลังนั่งดูเอกสารอยู่บนโต๊ะทำงาน ด้านข้างมีไวน์วางไว้หนึ่งแก้ว

เธอกุมหน้าผากของตนเองเหมือนปวดหัว ขมวดคิ้วแน่น

"ผมจำได้ว่าคุณไม่ชอบดื่มไวน์?" หลินหยางเดินเข้ามา

"ช่วงนี้ถ้าไม่พึ่งแอลกอฮอล์ ฉันคงจะนอนไม่หลับ" ซูเหยียนเงยหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"เป็นเพราะเรื่องของหยางหัวเหรอ?" หลินหยางพูด

"เรื่องของหยางหัวส่งผลกระทบต่อบริษัทฉันมาก โดยเฉพาะเรื่องยาตัวใหม่ช่วงสองวันนี้" ซูเหยียนถอนหายใจ "ครั้งนี้…วงการธุรกิจทั้งประเทศคงต้องจัดอันดับใหม่"

"คุณตั้งใจจะทำยังไง?" หลินหยางถาม

"เลิ้นกุยเคยมาเชิญฉันไปร่วมมือกับพวกเขา แต่ว่าฉันปฏิเสธ" ซูเหยียนถอนหายใจ

"ฮืม?" หลินหยางรู้สึกประหลาดใจ

ซูเหยียนรีบยื่นมือออกไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้าง

แต่ตอนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เธอพบว่าไม่ใช่โทรศัพท์ของตนเอง

ซูเหยียนหันไปมอง พบว่าเสียงสั่นดังมาจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะน้ำชา

เป็นโทรศัพท์ของหลินหยาง!

"ดึกขนาดนี้แล้วใครโทรหาหลินหยาง?"

ซูเหยียนรู้สึกสงสัย

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์โทรที่ไม่รู้จัก

"ดึกขนาดนี้แล้วเป็นพวกก่อกวนเหรอ?"

ซูเหยียนกดวางสายโดยตรง หลังจากนั้นกลับไปนั่งอ่านเอกสารต่อ

แต่ผ่านไปอีกสักพัก โทรศัพท์สั่นอีกครั้ง

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพบว่าเป็นเบอร์โทรเมื่อกี้

ซูเหยียนเริ่มรู้สึกโมโหเล็กน้อย เธอกดรับสายแล้วพูดออกไปโดยตรง "ไม่ซื้อบ้าน มีประกันแล้ว ไม่ต้องการใบชา ขอบคุณ!"

หลังจากพูดจบ ทางปลายสายรู้สึกอึ้ง

"คุณครับ ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่" น้ำเสียงของทางปลายสายเต็มไปด้วยความสงสัย

"ไม่รู้ว่าฉันกำลังพูดอะไร? แล้วคุณโทรศัพท์มาเพื่ออะไร?" ซูเหยียนถามอย่างไม่สบอารมณ์

"ผมต้องการคุยกับหมอเทวดาหลิน รบกวนคุณฝากบอกหมอเทวดาหลินด้วย พวกเรามาถึงเจียงเฉินแล้ว ประธานหม่ากำลังต้อนรับพวกเรา แต่พวกเราอยากพบเขาตอนนี้ ไม่รู้ว่าเขาสะดวกหรือเปล่า" น้ำเสียงของปลายสายเต็มไปด้วยความเคารพ

ซูเหยียนรู้สึกอึ้งก่อน หลังจากนั้นพูดด้วยความมึนงง "หมอเทวดาหลินอะไร? พวกคุณโทรผิดหรือเปล่า? นี่เป็นโทรศัพท์ของสามีฉัน"

"โทรผิด?" น้ำเสียงของทางปลายสายก็เต็มไปด้วยความสงสัยเช่นกัน หลังจากนั้นพูด "ไม่ผิดนะ เบอร์นี้แหละ"

"เบอร์โทรศัพท์ของหมอเทวดาหลินคือ137…ไม่ใช่เบอร์นี้! พวกคุณโทรผิดแน่นอน" ซูเหยียนพูด

เธอมีเบอร์โทรศัพท์ของหมอเทวดาหลิน ย่อมรู้ดีอยู่แล้ว