สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 785

"แบบนี้เองเหรอ? ต้องขออภัยด้วยคุณผู้หญิง รบกวนแล้ว!" อีกฝ่ายรีบกดวางสายทันที

ซูเหยียนส่ายหัว วางโทรศัพท์ลง

ในตอนนั้นเอง หลินหยางเดินออกมาพลางเช็ดผมของตนเองไปพลาง

"มีอะไรเหรอ?"

"เมื่อกี้โทรศัพท์ของคุณมีสายเข้า บอกว่าต้องการคุยกับหมอเทวดาหลิน ฉันก็เลยบอกพวกเขาไปว่าโทรผิดแล้ว" ซูเหยียนพูด

"โทรผิดแล้ว?"

หลินหยางยิ้มแล้วพูด "คุณไม่เคยคิดเหรอว่าอันที่จริงแล้วพวกเขาไม่ได้โทรผิด?"

หลังจากพูดจบ ซูเหยียนหันไปมองเขาด้วยความสงสัย "คุณหมายความว่ายังไง?"

"ผมคิดว่าคำพูดของผมน่าจะเข้าใจได้ง่ายเรานะ"

"หลินหยาง ฉันรู้สึกว่าช่วงนี้สมองของคุณมันไม่ปกติ…ดูเหมือนฉันต้องหาเวลาพาคุณไปหาหมอแล้ว" ซูเหยียนขมวดคิ้วพูด

หลินหยางยิ้มอย่างขมขื่น ไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

"ถ้าผมเดาไม่ผิด คิดว่าคนที่โทรมาเมื่อกี้น่าจะเป็นหมอมีชื่อเสียงที่มาจากมณฑลอื่น"

"หมอมีชื่อเสียงจากมณฑลอื่น? พวกเขามาทำอะไร? แล้วคุณรู้ได้ยังไง?" ซูเหยียนถาม

"หมอเทวดาหลินเป็นคนเชิญพวกเขามาเพื่องานการกุศลของวันพรุ่งนี้! พรุ่งนี้คุณก็จะรู้เอง"

หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย หลังจากนั้นเดินไปนอนลงบนโซฟาที่อยู่ด้านข้าง

ซูเหยียนรู้สึกไม่สบอารมณ์เล็กน้อย มองไปทางหลินหยางที่อยู่บนโซฟา ภายในใจเกิดความรู้สึกที่ซับซ้อนขึ้น

เธอลังเลอยู่สักพัก พูดเสียงเบาอย่างกะทันหัน "คืนนี้คุณนอนในห้องเถอะ"

"ไม่ต้องหรอก ผมนอนโซฟานี้มาสามปีแล้ว ชินแล้ว ผมไม่คุ้นเคยกับการนอนที่แปลกใหม่" หลินหยางพูดอย่างไม่ใส่ใจ

ซูเหยียนเม้มริมฝีปาก

หันหลังเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง หันกลับมาพูดเสียงเบา "ถ้าหากคุณไม่คุ้นเคยกับเตียงในห้องรับแขก…มานอนที่ห้องฉันก็ได้"

พูดจบ เธอรีบเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วเปิดประตูทิ้งไว้

หลินหยางกระโดดลุกขึ้นทันที มองไปทางประตูด้วยความรู้สึกอึ้ง

ซูเหยียนเป็นอะไรไป?

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเรียกหลินหยางเข้าไปนอนในห้องของเธอ

หรือว่าผู้หญิงคนนี้…ยอมรับตนเองแล้ว?

ภายในใจของหลินหยางปั่นป่วนเล็กน้อย ไม่สามารถคาดเดาความคิดของซูเหยียน

เขาอยากเข้าไปมาก ถึงขั้นต้องการทำเรื่องอะไรที่มันตื่นเต้น

แต่สุดท้ายเขาก็อดทนเอาไว้ได้สำเร็จ

เพราะความรู้สึกที่เขามีต่อซูเหยียนไม่ได้รุนแรงถึงขั้นที่จินตนาการ

ความรักเหรอ?

หลินหยางก็อธิบายไม่ถูก

ยิ่งไปกว่านั้น อันที่จริงเขาได้ตัดสินใจหย่ากับซูเหยียนโดยไม่สนว่าซูเหยียนเห็นด้วยหรือเปล่ามาสักพักแล้ว

เพราะท้ายที่สุดเขาไม่ได้ใช้ชีวิตที่เหลือในเจียงเฉิน

เขาต้องกลับเยี้ยนจิน เพื่อไปสะสางบัญชีแค้น

หลินหยางถอนหายใจ ล้มตัวลงบนโซฟาอีกครั้ง

สุดท้ายคนทั้งสองก็ไม่ใช่คนโลกเดียวกัน

หลินหยางตื่นแต่เช้า หลังจากที่ทำกิจวัตรส่วนตัวเรียบร้อย กินอาหารเช้าเสร็จแล้วขับรถตรงไปที่หยางหัวกรุ๊ปทันที

หม่าไห่เตรียมพร้อมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว

เวทีถูกจัดตั้งขึ้นตรงหน้าประตูสำนักงานใหญ่หยางหัวกรุ๊ปตั้งแต่เช้า

นักข่าวทั้งนอกและในพื้นที่มารวมตัวกันที่นี่เป็นจำนวนมาก และรวมไปถึงจำนวนผู้ป่วยอีกนับไม่ถ้วน

ก่อนสิบโมงเช้า ที่นี่ถูกอัดแน่นไปด้วยผู้คน มีเสียงพูดเต็มไปหมด

เลิ้นกุย จูจื่อเฉียง คนของตระกูลหวังก็มาถึงหมดแล้ว

พวกเขานั่งอยู่บนรถอัลฟ่าคันหนึ่งที่จอดอยู่ตรงข้างถนน เฝ้ามองตรงประตูใหญ่ของหยางหัวกรุ๊ปที่อัดแน่นไปด้วยฝูงชน

มีเจ้าหน้าที่สายตรวจบางคนอยู่ในเหตุการณ์เข้ามาช่วยรักษาความสงบ

แพทย์ที่มีชื่อเสียงของเจียงเฉินเดินทางมาไม่น้อย ฉีจ้งกั๋วก็มาด้วยเช่นกัน

ลั่วเฉียนและคนของตระกูลลั่วอีกหลายคนก็อยู่ที่นี่

เรื่องใหญ่ขนาดนี้ เธอจะพลาดได้อย่างไร?

"ฉันว่าหมอเทวดาหลินกำลังรู้สึกผิดอยู่แน่ เขามีความรู้ด้านการแพทย์ที่ไหนกัน! เขาหลอกพวกเรามาโดยตลอด!"

"คนคนนี้เป็นพวกนักต้มตุ๋น!"

"ใช่ เขามันนักต้มตุ๋น หยางหัวเป็นโรงงานนรกของเขา ทุกคนต้องระวังให้ดี!"

มีเสียงสบประมาทบางส่วนดังปะปนอยู่ในฝูงชน ตอนแรกมีเพียงประโยคสองประโยค แต่ตามเวลาที่ล่วงเลยไปทีละนิด เสียงพูดสบประมาทยิ่งอยู่ก็ยิ่งมากขึ้น ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเสียงดังขึ้น

ลั่วเฉียนรู้สึกโกรธจนตัวสั่น เธอรีบหันไปตะคอกใส่คนที่ว่าหมอเทวดาหลิน "ตามที่คุณพูดมา แสดงว่าการแข่งของหมอเทวดาหลินกับแพทย์เกาหลีในตอนนั้น! เป็นแค่การจัดฉาก? แพทย์เกาหลีคนนั้นไม่มีความรู้ทางการแพทย์อะไรเลย? พวกแพทย์ที่แพ้ให้กับแพทย์เกาหลีก็เป็นแค่พวกนักต้มตุ๋นทั้งนั้น?"

หลังจากสิ้นเสียงคำพูดประโยคนี้ มีผู้คนไม่น้อยหันมามองทางลั่วเฉียน

คนคนนั้นเหลือบมองลั่วเฉียนแวบหนึ่งแล้วพูด "นางหนู การแข่งของหมอเทวดาหลินและแพทย์เกาหลีในตอนนั้นถูกจัดขึ้นในสนามกีฬา ไม่มีการถ่ายทอดสด ไม่มีใครได้เห็นกับตา ใครจะไปรู้ว่าเขาใช้วิธีอะไร! ถ้าเกิดเขาหลอกแพทย์เกาหลีล่ะ? แบบนี้มันก็ไม่แน่เสมอไป"

"แต่ตอนที่หมอเทวดาหลินรักษาเจ้าหญิงของประเทศอังกฤษมีการถ่ายทอดสด เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องโกหกเหรอ?" ลั่วเฉียนถามด้วยความโมโห

"เรื่อง…เรื่องนี้ พวกเราไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์สักหน่อย มันก็ไม่แน่…" แววตาของคนคนนั้นหวั่นไหว แต่ก็ยังไม่ยอมรับความจริง

"คุณ…ฉันว่าคุณกำลังตั้งใจทำลายชื่อเสียงของหมอเทวดาหลินมากกว่า!" ลั่วเฉียนพูด

"ใช่ ข้ออ้างของคุณมันฟังไม่ขึ้นเลย! ถ้าหากคุณคิดว่าทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินเป็นของปลอม งั้นคุณเอาหลักฐานมาสิ!"

"ทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินไม่มีปัญหาอยู่แล้ว! ถ้าเกิดพวกคุณสงสัย งั้นก็เอาความจริงมาพูด!"

"ถูกต้อง"

"ผมว่าพวกคุณตั้งใจทำให้หมอเทวดาหลินเสื่อมเสียชื่อเสียงมากกว่า!"

ผู้คนบางส่วนที่ทนไม่ไหวเริ่มพากันพูดตำหนิคนคนนั้น

สีหน้าของคนคนนั้นดูน่าเกลียดมาก แต่ก็ยังพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "ในเมื่อพวกคุณคิดว่าทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินไม่มีปัญหา แล้วทำไมถึงมีคนเข้าห้องไอซียูหลังจากใช้ยาของหมอเทวดาหลิน? พวกคุณสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้หรือเปล่า?"

"เรื่องนี้…"

ทุกคนเงียบพูดอะไรไม่ออก

"ผมยอมรับว่าทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินไม่ธรรมดา แต่บางทีทักษะการแพทย์ของเขาอาจจะไม่ได้ยอดเยี่ยมอย่างที่พวกคุณคิด แต่เป็นเพราะโดนพวกคุณเยินยอมากเกินไป!" มีคนอีกคนพูดขึ้น

"เยินยอ? ภรรยาของผมใช้ยาของหมอเทวดาหลินจนหายดี จะเรียกว่าเยินยอได้ยังไง?"

"แต่หมอเทวดาหลินก็มีโรคที่รักษาไม่หาย"

"ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ผายลม!"

"ตาเฒ่า ผมก็แค่พูดไปตามความจริง เพราะคุณแก่จนเลอะเลือนแล้วจึงถูกเขาหลอก"

"คุณ…"