สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 803

"พวกเราทุกคนเคยเห็นความสามารถของหมอเทวดาหลินกับตาตัวเองมาแล้ว ย่อมไม่มีข้อสงสัย" จูหนานอันยิ้มแล้วยิ้มอีก ความกลัวและวิตกกังวลบนใบหน้าลดลงไม่น้อย

"ประธานจู ผมขอถามหน่อย ทำไมพวกกลุ่มคนที่ถูกควบคุมโดยตระกูลหนานกงต้องเปลี่ยนนามสกุล? และไม่ยอมแสดงตน? พวกเขากำลังระวังอะไรอยู่เหรอ?" หลินหยางถาม

"หมอเทวดาหลินสมกับที่เป็นหมอเทวดาหลิน ถามตรงประเด็นมาก ดูเหมือนหมอเทวดาหลินตั้งใจจะลงมือกับตระกูลหนานกงจริง" จูหนานอันหัวเราะเหอะเหอะแล้วพูด

"เรื่องระหว่างพวกเรามันบานปลายมาถึงขั้นนี้ ตระกูลหนานกงต้องโค่นล้มหยางหัวของผมแน่นอน ในเมื่อเป็นแบบนี้ จะให้ผมไม่เตรียมตัวเอาไว้ก่อนได้ยังไง?" หลินหยางยิ้มแล้วพูด

"ประธานหลินพูดถูก ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมคิดว่าประธานหลินน่าจะรู้เรื่องงานประชุมใช่หรือเปล่า?" จูหนานอันพูด

"แน่นอน…ทำไมเหรอ? ตระกูลหนานกงทำทั้งหมดก็เพื่องานประชุมครั้งนี้?"

"แน่นอน อันที่จริงตระกูลหนานกงในปัจจุบันได้สะสมความมั่งคั่งและเครือข่ายไว้มากมาย โครงสร้างของมันใหญ่เกินกว่าตระกูลอันดับหนึ่งในเยี้ยนจินหลายตระกูล แต่ว่า…ตระกูลหนานกงยังต้องการก้าวไปอีกขั้น การขยายเครือข่ายและความมั่นคั่งเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นอีกแล้ว เพราะพวกเขาก้าวมาถึงขีดจำกัดของตัวเองแล้ว เพราะเหตุนี้ พวกเขาตั้งใจใช้อันดับของงานประชุมนำตระกูลหนานกงไปสู่ระดับที่สูงกว่า" จูหนานกงพูด

หลินหยางขมวดคิ้ว

ตระกูลหนานกง…มีความทะเยอทะยานสูงมาก

แต่เขาไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ

เพราะหลินหยางรู้ดี มีตระกูลและกลุ่มอิทธิพลมากมายเข้าร่วมงานประชุมด้วยจุดประสงค์นี้

"ตอนนี้ใกล้จะถึงวันงานประชุมแล้ว ประธานหลิน ผมคิดว่าตระกูลหนานกงไม่มีทางเคลื่อนไหวอะไรมากในช่วงนี้แน่นอน สิ่งที่พวกเขาจะทำ อย่างมากก็ก่อกวนพวกเรา ตึงพวกเราให้อยู่ตรงที่เดิม รอจนกระทั่งงานประชุมสิ้นสุดลง พวกเขาถึงจะหันกลับมาเล่นงานพวกเรา…ประธานหลิน ผมคิดว่าถึงเวลานั้น แม้หยางหัวจะมีอิทธิพลมากแค่ไหน ก็ไม่มีทางรับมือตระกูลหนานกงได้แน่นอน"

"ความหมายของคุณคือ…"

"ในเมื่อพวกเราคิดจะเล่นกับพวกเขา จำเป็นต้องเร็วกว่าพวกเขาหนึ่งก้าว!"

"ประธานจู คุณคิดว่าพวกเราสามารถโค่นล้มตระกูลหนานกงในตอนนี้เหรอ?" หลินหยางถามด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

หยางหัวในปัจจุบันเกิดความเสียหายจนถึงรากฐาน แม้สามารถยึดตลาดของเจิ้งหัวกรุ๊ปและอีกเกือบนับร้อยบริษัท แต่ต้องบอกก่อน สถานการณ์ภายในของหยางหัวในปัจจุบันยังไม่มั่นคง ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องการรับช่วงต่อ เฉพาะบุคคลมีความสามารถที่ย้ายมาจากเยี้ยนจิน พวกเขายังไม่สามารถปรับตัวเข้ากับงานและตำแหน่ง

ถ้าหากหยางหัวในตอนนี้ฝืนเปิดศึกกับสุดยอดตระกูลอย่างตระกูลหนานกง เกรงว่าตระกูลหนานกงไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยซ้ำ พวกเขาจะพังทลายลงเองเพราะปัญหาภายใน

จูหนานอันกลับส่ายหัว "ประธานหลิน จุดประสงค์ของเราย่อมไม่ใช่โค่นล้มตระกูลหนานกง อันที่จริงพวกเราก็ไม่มีความสามารถในการแบบนั้น!"

"ความหมายของคุณคือ…"

"พวกเราแค่ต้องยับยั้งไม่ให้คนของตระกูลหนานกงได้รับผลประโยชน์จากงานประชุม แค่นี้ก็พอแล้ว!" จูหนานกงพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

หลินหยางได้ยินแล้วเข้าใจความหมายของจูหนานอันทันที

เมื่อตระกูลหนานกงไม่ได้รับผลประโยชน์จากงานประชุม หยางหัวยังมีโอกาสสู้ตายกับศึกครั้งนี้

ถ้าหากได้รับผลประโยชน์ ตระกูลหนานกงจะเข้าถอนรากถอนโคนของหยางหัวกรุ๊ปทันที

ถึงเวลานั้น จูหนานอันก็ต้องเผชิญหน้ากับความพ่ายแพ้ในตอนจบ…

หลินหยางก็ไม่มีทางรอด

"ผมเข้าใจแล้ว อีกเดี๋ยวคุณนำข้อมูลการรักษาทั้งหมดของตระกูลหนานกงไปเปรียบเทียบกับหม่าไห่ก่อนก็แล้วกัน พวกเราจะเริ่มลงมือทันที"

"ได้ครับประธานหลิน"

จูหนานอันพยักหน้า หลังจากนั้นลุกขึ้น เดินออกจากห้องทำงาน

หลินหยางนั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน สายตามองเอกสารที่อยู่ตรงหน้า เงียบขรึมกำลังใช้ความคิด

ในตอนนั้นเอง ประตูถูกเปิดออกอย่างกะทันหันอีกครั้ง มีคนคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของหลินหยาง พร้อมกับยื่นเอกสารฉบับหนึ่งออกมาวางลงบนโต๊ะ

"ประธานหลิน นี่เป็นความเคลื่อนไหวทั้งหมดของตระกูลหลินในเมื่อคืน แล้วก็ ตอนนี้หลินจื่อเยี้ยนกำลังเดินทางไปเขาหย่าซาน"

"เขาหย่าซาน? เขตชานเมืองของเจียงเฉิน? เธอไปทำอะไรที่นั่น?" หลินหยางถาม

"ไม่ทราบ"

หลินหยางกวาดสายตามองเอกสาร ครุ่นคิดสักพัก ลุกขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ไปกันเถอะ พวกเราก็แวะไปดูสักหน่อย"

เวลาที่หลินจื่อเยี้ยนให้หลินหยางใกล้จะถึงแล้ว

ในตอนที่หลินหยางกำลังเดินออกจากห้องทำงาน หลินจื่อเยี้ยนโทรศัพท์มาพอดี

"หลินหยาง คุณพิจารณาไปถึงไหนแล้ว?" น้ำเสียงของหลินจื่อเยี้ยนเย็นชามาก

"ขออภัย ผมไม่สนใจอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ผมเคยพูดไปแล้ว พวกคุณไม่สามารถให้ความยุติธรรมแก่ผม ผมก็ไม่สามารถให้ความร่วมมือแก่พวกคุณ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"คุณแน่ใจนะว่าต้องการขัดคำสั่งของตระกูล?" หลินจื่อเยี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังก้องไปทั่ว

ชวี่เทียนเหลือบมองคนพวกนี้แวบหนึ่ง หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาหลินหยาง

"เป็นยังไงบ้าง?" หลินหยางที่นั่งอยู่บนรถเบนท์ลี่ย์พูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ประธานหลิน จัดการเรียบร้อยแล้ว" ชวี่เทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่เคารพ

"ห้ามประมาทเด็ดขาด ตระกูลหลินต้องกลับมาแน่นอน!"

"ครับประธานหลิน"

ชวี่เทียนกดวางสาย โบกมือพาคนออกจากสถานที่แห่งนี้

ส่วนหลินจื่อเยี้ยนที่กำลังเดินทางไปเขาหย่าซานได้รับโทรศัพท์จากคนของตระกูลหลินจากสถานที่อื่น

"คุณหนู แย่แล้ว คนที่พวกเราส่งไปจับหลินหยาง…โดนจัดการหมดแล้ว!"

"อะไรนะ?"

ร่างกายของหลินจื่อเยี้ยนสั่นสะท้าน คิดว่าตนเองฟังผิด

เธอตะคอกใส่คนของตระกูลหลินที่ที่กำลังถือโทรศัพท์ "คุณ…คุณพูดใหม่อีกรอบ! ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?"

"คุณหนู คนที่พวกเราส่งไปถูกลอบโจมตีอย่างกะทันหัน แขนขาของทุกคนหักหมด! แล้วก็มีคนที่ผ่านไปมาแถวนั้นช่วยพวกเขาโทรแจ้งตำรวจ!" คนคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด

สีหน้าของหลินจื่อเยี้ยนซีดขาวจนถึงขีดสุด

เธอสามารถสงบสติอารมณ์ของตนเองได้อย่างรวดเร็ว

"มีปัญหา…ต้องมีปัญหาแน่นอน!"

เธอพูดพึมพำ หลังจากนั้นรีบหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า กดโทรหาใครบางคน

"จื่อเยี้ยน มีอะไรเหรอ?" มีเสียงที่แหบแห้งดังขึ้นจากปลายสาย

"เกิดเรื่องแล้ว พวกเราโดนคนกลุ่มหนึ่งที่ไม่รู้จักที่มาลอบโจมตี!"

"ไม่รู้จักที่มา?"