สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 829

ปรมาจารย์ว่านมองตาค้าง สีหน้าซีดขาวจนถึงขีดสุด

กลุ่มคนที่อยู่ด้านหลังของเขาก็ตกใจมากเช่นกัน แต่ละคนก้าวถอยหลังอย่างบ้าคลั่งไม่มีใครกล้าเข้าใกล้อีก

หลินหยางหยุดแล้ว

สองมือทั้งคู่ของเขาถูกปกคลุมด้วยคราบเลือดสีแดง

มีกลิ่นฉุนแปลกประหลาดอบอวลอยู่ในอากาศ

สถานที่เกิดเหตุไม่ได้มีแค่ความยุ่งเหยิงอีกต่อไป…

ปรมาจารย์ว่านมองหลินหยางด้วยความตกตะลึง

เห็นเพียงหลินหยางก้าวเท้าเดินไปทางฝูงชนต่อ

ผู้คนก้าวถอยหลังอย่างบ้าคลั่ง บางคนถึงขั้นหลบไปอยู่หลังปรมาจารย์ว่าน

"พวกคุณทำอะไร? กลับมา! กลับมา! จัดการมัน! พวกคุณจะไปไหน?" ปรมาจารย์ว่านรู้สึกตื่นตระหนก แหกปากตะโกนเสียงดัง

แต่กลับไม่มีใครหยุดฝีเท้า

ทุกคนตกใจกลัวหลินหยางหมดแล้ว

บวกกับความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวถึงขีดสุดของหลินหยาง วินาทีนี้ พวกเขาสูญเสียความกล้าในการต่อสู้ไปหมดแล้ว…

แน่นอน ก็มีบางคนที่ค่อนข้างซื่อสัตย์ต่อปรมาจารย์ว่านต้องการเข้ามาปกป้องเขา แต่หลินหยางไม่ปล่อยให้พวกเขาทำแบบนั้น

เขากระโดดข้ามปรมาจารย์ว่าน ตรงเข้าไปหาคนกลุ่มนั้น

ผ่านไปสักพัก คนพวกนี้ล้มลงไปนอนกองบนพื้นทีละคน สถานที่เกิดเหตุนอกจากผู้คนหนีกันกระเจิง ไม่มีใครกล้าเป็นศัตรูกับหลินหยางอีก

บนพื้นเต็มไปด้วยร่างของผู้คน

เป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่มีใครรู้

คราบเลือดสาดกระเซ็นติดกำแพงไปทั่ว บนพื้นถูกย้อมกลายเป็นสีแดง

สายลมเย็นพัดผ่าน

ยิ่งทำให้ภาพที่น่ากลัวนี้ดูน่าเวทนามากขึ้น

หลินหยางถอนหายใจ ไม่ได้ไล่ตามคนพวกนั้นต่อ

ผู้คนที่เหลืออยู่ในเหตุการณ์ เบิกตากว้างมองเขาด้วยความตกตะลึง

กลับเห็นหลินหยางก้าวตรงเข้าไปหาชวี่เทียน

ส่วนทางฝั่งคนของชวี่เทียนก็ตกใจจนเข่าอ่อนทรุดนั่งลงกับพื้นเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นบางคนถึงขั้นเยี่ยวราดใส่กางเกง

ชวี่เทียนยืนตัวแข็งทื่ออยู่ตรงที่เดิม มองหลินหยางเดินเข้ามาทีละก้าว อ้าปากไม่รู้ควรจะพูดอะไรดี

เขาคือหมอเทวดา?

แต่ตอนนี้…เขาก็คือมือสังหารด้วย!

หลินหยางยืนอยู่ตรงหน้าเขา ยกแขนที่เต็มไปด้วยคราบเลือดขึ้นมา

ชวี่เทียนไม่เข้าใจหมายความว่าอะไร แต่ทันทีที่สบตาเข้ากับดวงตาที่เย็นชาของหลินหยาง เขาเพิ่งจะเข้าใจอะไรบางอย่าง รีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า ส่งไปให้หลินหยาง

หลินหยางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมือ หลังจากนั้นหยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้ที่ปาก

ชวี่เทียนรีบเดินเข้าไปจุดให้เขาทันที

"ปรมาจารย์ว่าน ยังมีคนอีกหรือเปล่า? เรียกมาให้หมดเลย"

หลินหยางหันไปมองปรมาจารย์ว่านที่ยืนตัวแข็งราวกับรูปปั้น

ปรมาจารย์ว่านสะดุ้ง ก้มหน้ามองคนของตนเองที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าที่คล้ำม่วง ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว…

"ติวเหมา เซ็นเสร็จหรือยัง?" หลินหยางหันไปมองติงเหมา

ร่างกายของหนานกงเซียสั่นสะท้าน รีบวิ่งไปเก็บปากกาที่ตกอยู่บนพื้น หลังจากนั้นวิ่งเข้าไปหาติงเหมาพร้อมกับเสียงตะโกนอย่างบ้าคลั่ง "ผมเซ็น! ผมเซ็น! ติงเหมา รีบเอาสัญญามาให้ผม! ผมเซ็น! ผมเซ็น…"

ครั้งนี้หนานกงเซียกลัวแล้ว

หมอเทวดาหลินแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ แม้แต่ปรมาจารย์ว่านก็ทำอะไรเขาไม่ได้

เขารู้ดี ถ้าหากตนเองยังไม่ยอมเซ็นชื่อ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงกว่านี้!

ด้วยวิธีการของหมอเทวดาหลิน เขาต้องทรมานยิ่งกว่าตายแน่นอน…

หนานกงเซียกำปากกาแน่น รีบเซ็นชื่อลงบนสัญญาและพิมพ์ลายนิ้วมือลงด้วย

ติงเหมาเห็นภาพนี้ ถอนหายใจอย่างโล่งอก

หลินหยางโยนก้นบุหรี่ลงพื้น เดินเข้าไปหาหนานกงเซียด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

"หมอเทวดาหลิน ปล่อย…ปล่อยผมไปได้หรือยัง?" หนานกงเซียถามด้วยความหวาดกลัว

"ถ้าหากเป็นก่อนหน้านี้ ผมย่อมสามารถปล่อยให้คุณไปได้ แต่ตอนนี้ หลังจากคุณเซ็นสัญญาเรียบร้อย ผมต้องคิดบัญชีเรื่องระหว่างพวกเราสองคนก่อน!" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งสงบ

"บัญชี…ระหว่างพวกเรา?" หนานกงเซียมองหลินหยาง ร่างกายสั่นอย่างรุนแรง "หมอเทวดาหลิน ให้อภัยผมเถอะ…ปล่อยผมไปเถอะ…ผมไม่อยากตาย…"

เขาพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา

เขาที่มีจิตใจหยิ่งยโส เคยพูดเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ตอนนี้ เขาไม่พูดไม่ได้

เพราะเขารู้ดี บุคคลที่อยู่ตรงหน้าคนนี้…ไม่แน่อาจจะฆ่าเขาจริงก็ได้!

ก่อนหน้านี้คนพวกนี้คิดว่าหมอเทวดาหลินก็แค่ต้องการข่มขู่พวกเขา

ได้หลังจากหมอเทวดาหลินแสดงเจตนารมณ์แห่งความดุร้ายออกมา ทุกคนถึงเข้าใจว่าหมอเทวดาหลินเป็นบุคคลที่น่าสะพรึงกลัวแค่ไหน

ร่างกายของหนานกงเซียสั่นไม่หยุด

เขาไม่รู้ว่าหลินหยางจะทำยังไงกับเขา

ปรมาจารย์ว่านล้มลงพื้น บนร่างกายเต็มไปด้วยเศษฝุ่น มุมปากมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด

ทุกคนในเหตุการณ์รู้สึกเสียวสันหลัง

หนานกงเซียมองตาค้าง

"แค่กแค่ก…แค่กแค่ก…"

ปรมาจารย์ว่านรู้สึกปวดจนขดตัว กระอักเลือดทั้งไอราวกับคนกำลังจะขาดใจ

เข้ากุมท้องของตนเองกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นหลายรอบ อาการปวดจึงเริ่มทุเลาลง แต่ก็ยังไม่สามารถลุกขึ้นอยู่ดี

หลินหยางเดินไปที่ด้านข้างของเขา นั่งยอง มองเขาด้วยสายตาที่นิ่งสงบ "คุณตั้งใจจะฆ่าผม แต่กลับมาคุยเรื่องน้ำใจ น่าจะได้พบหน้ากันง่ายขึ้น? ระหว่างเรายังสามารถคุยเรื่องนี้ได้อีกเหรอ? ระหว่างคุณและผม…มันพัฒนาไปถึงขั้นไม่ตายไม่เลิกแล้ว! คุณ มีสิทธิ์อะไรมาเจรจากับผม?"

"หมอเทวดาหลิน คุณ…คุณจะโหดเหี้ยมขนาดนี้จริงเหรอ…คุณจะฆ่าให้ตายให้ได้จริงเหรอ?" ปรมาจารย์ว่านมองหลินหยาง ถามด้วยเสียงที่สั่นเทา

"ถึงผมฆ่าคุณแล้วยังไง? ทำไมผมต้องเมตตาคุณด้วย?"

หลินหยางพูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ หลังจากนั้นลุกขึ้นเตรียมตัวเดินจากไป

ปรมาจารย์ว่านเข้าใจอะไรบางอย่าง เขารีบกอดขาของหลินหยาง ตะโกนเสียงดัง

"ไม่…หมอเทวดาหลิน! ให้โอกาสผมสักครั้ง! ให้โอกาสผมสักครั้ง! ปล่อยผมไปเถอะ! ขอร้อง!"

แต่ทันทีที่เพิ่งพูดจบ ปรมาจารย์ว่านดึงมีดสั้นออกจากแขนเสื้ออย่างกะทันหัน หลังจากนั้นแทงตรงไปที่หน้าอกของหลินหยางอย่างแรง

ประกายสีเงินส่องสว่าง

แต่ก่อนปล่อยมีดที่แหลมคมจะสามารถแทงทะลุหน้าอกของหลินหยาง กลับถูกตรึงอยู่ระหว่างนิ้วมือสองนิ้ว

มันคือ…นิ้วของหลินหยาง

"หา?"

ปรมาจารย์ว่านมองตาค้าง

เห็นเพียงหลินหยางออกแรงเล็กน้อย

ติง!

มีดสั้นหักโดยตรง

คลายนิ้วมือ

ติง!

ใบมีดตกลงสู่พื้น

ปรมาจารย์ว่านตกตะลึง

"ทำไมคุณต้องตัดเส้นทางการมีชีวิตรอดของคุณด้วย?"

หลินหยางตบไหล่ของเขา ถอนหายใจ หันหลังแล้วเดินจากไป