สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 830

ร่างกายของปรมาจารย์ว่านสั่นสะท้าน ตะโกนเสียงดัง "ไม่! หมอเทวดาหลิน! ! คุณฆ่าผมไม่ได้! ไม่!"

แต่มันไม่มีประโยชน์แล้ว

หลินหยางโบขกมือ

ปรมาจารย์ว่านเบิกตากว้าง กระโดดลุกขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ความเจ็บปวดที่รุนแรงแพร่ขยายไปทั่วร่างกายจากช่วงท้อง

แต่เขาไม่สนใจ หันหลังแล้ววิ่งหนีสุดชีวิต

ต้องการเอาชีวิตรอดในเวลานี้ ก็คือหนีให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้!

เพียงแต่…

เขามีโอกาสหนีเหรอ?

คนของชวี่เทียนชักปืนออกมาเล็งปรมาจารย์ว่าน

ปังปังปัง…

เสียงปืนแสบแก้วหูดังขึ้น

ร่างกายของปรมาจารย์ว่านที่กำลังวิ่งสั่นสะท้าน เบิกตากว้าง ยืนตัวแข็งอยู่ตรงที่เดิม

เขาพยายามหันกลับไปมองชายหนุ่มคนนั้นอย่างสุดความสามารถ แต่ร่างกายที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาไม่อนุญาตให้เขาทำแบบนั้น

กึก!

ปรมาจารย์ว่านล้มลงนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น

หนานกงเซียมองภาพนี้ด้วยความตกตะลึง สมองว่างเปล่าไปหมด

เขาไม่คิดไม่ฝัน หมอเทวดาหลิน…จะเป็นคนที่บ้ามากขนาดนี้!

ชวี่เทียนขับรถมาจอดตรงหน้าหลินหยาง

หลินหยางก้าวขึ้นรถ

"ติงเหมา!"

"ประธานหลิน!" ติงเหมารีบก้าวออกไป

"เรื่องของที่นี่ปล่อยให้คุณจัดการก็แล้วกัน ต่อไปคุณเป็นคนตัดสินใจเรื่องของเมืองชิงตู! สัญญาอยู่กับคุณ มีปัญหาอะไรโทรหาผมได้ทุกเมื่อ ถ้าหากตระกูลหนานกงคิดจะละเมิดสัญญา แจ้งผมทันที" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

"ครับประธานหลิน! ครับประธานหลิน!"

ติงเหมารีบโค้งคำนับ

เปรี๊ยง!

เสียงถ้วยชาแตกดังขึ้นจากนอกห้อง

ตอนนี้ ภายในห้องยืนเต็มไปด้วยผู้คน

หนานกงเซียก้มหน้าคุกเข่าอยู่บนพื้นโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ด้านข้างของเขาคือหนานกงยี่ที่นอนหมดสติ และยังมีคนของตระกูลหนานกงอีกหลายคนที่คุกเข่าอยู่บนพื้นด้วยร่างกายที่สั่นเทา

บรรยากาศภายในห้องค่อนข้างตึงเครียด

ไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้น

ข้างหน้าสุด มีชายวัยกลางคนสีหน้าเคร่งขรึมในชุดถังจวงกำลังยืนหันหลังให้พวกเขา

มีเศษถ้วยชาและกาน้ำชากระจัดกระจายไปทั่วพื้น

"เกิดอะไรขึ้น?"

ในตอนนั้นเอง ผู้ชายสวมชุดสูทหวีผมกลับเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ผู้ชายคนนี้มีอายุราวสี่สิบกว่า บนใบหน้ามีรอยย่นเล็กน้อย แต่โดยรวมแล้วถือว่าดูมีชีวิตชีวา

ชายวัยกลางคนไม่ได้หันกลับมา เขาถึงขั้นไม่ขยับเลยด้วยซ้ำ เอาแต่จ้องภาพวาดที่แขวนอยู่บนกำแพง

ผู้ชายชุดสูทหันไปมองหนานกงเซียที่คุกเข่าอยู่บนพื้น หลังจากนั้นหันไปมองชายวัยกลางคน ลังเลสักพักแล้วพูด "พี่ใหญ่ งานพังไม่เป็นท่าเหรอ? หรือว่า…ไม่ได้เซ็นสัญญาเหมืองจื่อข้วน?"

"เซ็นแล้ว! สัญญาอยู่ที่นี่!"

ชายวัยกลางคนชี้สัญญาฉบับสำเนาที่วางอยู่บนโต๊ะ

ผู้ชายชุดสูทรีบเดินเข้าไปหยิบสัญญาขึ้นมาอ่าน คิ้วขมวดแน่นทันที

"เจ็ดแสนหนึ่งร้อยล้าน? และต้องจ่ายให้หยางหัวกรุ๊ปหลายแสนล้าน?" เขาหันไปมองหนานกงเซีย "แกทำงานภาษาอะไร? สัญญาณแบบนี้เซ็นลงไปได้ยังไง?"

"ลุงสอง ผม…ผมถูกบังคับ!" หนานกงเซียเงยหน้าขึ้นมองชายชุดสูท พูดเสียงเบา

"ถูกบังคับ? ใครบังคับแก? ใครกล้าบังคับแก?"

"หยางหัว! หมอเทวดาหลิน!"

หนานกงเซียพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง หลังจากนั้นเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้

สีหน้าของผู้ชายชุดสูทเคร่งขรึมลงทีละนิด

"ในเมื่อไม่สามารถจัดการสัญญาฉบับนี้ด้วยการเจรจา งั้นพวกเราก็ลงไม้ลงมือ! พี่ใหญ่ ผมจะเดินทางไปเจียงเฉินเอง"

"น้องสอง แกคิดจะทำอะไร?" ชายวัยกลางคนถามเขา

"คนอื่นทำยังไงกับพวกเรา พวกเราก็ทำแบบนั้นกลับคืน! ในเมื่อหมอเทวดาหลินสามารถบังคับหลานชายของผมเซ็นสัญญา งั้นผมก็น่าจะสามารถบังคับเขาฉีกสัญญาได้เหมือนกัน ผมพูดถูกหรือเปล่า?"

ผู้ชายสวมชุดสูทพูดจบ เดินออกจากห้องทันที

ชายวัยกลางคนมองแผ่นหลังของผู้ชายสวมชุดสูทแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ส่งมือดีที่สุดออกไปช่วยนายท่านสอง!"

"ครับ!"

.....

สำนักงานใหญ่หยางหัวกรุ๊ป

ผู้ชายหน้าแดงปากแหลมสวมเสื้อกั๊กคนหนึ่งเดินเข้าไป

เขาถูมือของตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า บนใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ทันทีที่เดินเข้ามา รีบพยักหน้าให้หลินหยางทันที

"สวัสดีประธานหลิน! ฮ่าฮ่า คิดไม่ถึงว่าผมจะมีโอกาสได้พบประธานหลิน ถือเป็นวาสนาของผม ฮ่าฮ่าฮ่า…" ผู้ชายปากแหลมหัวเราะฮ่าฮ่า หลังจากนั้นนั่งลงบนโซฟา

"นี่ ประธานหม่า สั่งให้คนไปรินน้ำชาให้ผมสักแก้ว!" ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงดัง

หม่าไห่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ในขณะที่กำลังจะปฏิเสธ หลินหยางชิงพูดขึ้นก่อน

"ไปเถอะ" หลินหยางพูด

"นี่…ครับผม"

หม่าไห่ไม่มีทางเลือก แอบเหลือบมองคนคนนั้นด้วยความไม่พอใจแวบหนึ่งก่อนเดินออกไป

ผ่านไปไม่นาน เลขาคนใหม่เดินถือน้ำชามาวางลงตรงหน้าของผู้ชายคนนั้น

เขาเหลือบมองรูปร่างที่เซ็กซี่ของเลขาคนใหม่ ผิวปาก พูดอย่างยิ้มแย้ม "ประธานหลินสมกับที่เป็นประธานหลิน เลขาคนนี้สวยใช้ได้ แฮ่แฮ่…ดูเหมือนประธานหลินก็เป็นคนในวงการเหมือนกัน"

"วงการอะไร?"

หลิหยางที่กำลังนั่งอ่านเอกสารเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

"เออ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไร ผมแค่กำลังชมประธานหลินมีสายตาที่เฉียบแหลม!" คนคนนั้นยกนิ้วโป้งขึ้น ยิ้มแล้วพูด

"เอาล่ะ เลิกเสียเวลาได้แล้ว คุณก็คือเหอหม่าหรงใช่หรือเปล่า? คุณเป็นผู้จ้างติงเหมาประมูลเหมืองจื่อข้วนใช่หรือเปล่า?"

หลินหยางเงยหน้าขึ้นมองผู้ชายปากแหลมแล้วถาม