สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 854

คนทั้งกลุ่มรู้สึกร้อนใจ ต้องการเอาหญ้าประสานใจกลับมา แต่สุนัขที่ได้ก้อนชิ้นเนื้อไปจะยอมคายออกมาเหรอ?

"เอาล่ะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ก็แค่ต้นหญ้าประสานใจต้นเดียวเองไม่ใช่เหรอ? พวกเรารีบเข้าไปกันเถอะ" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

สมุนไพรแบบนี้เขาย่อมไม่ใส่ใจอยู่แล้ว

แต่คนทั้งกลุ่มกลับหลินหยางเหมือนเป็นตัวบ่อนทำลายประจำตระกูล

"ศิษย์พี่ทุกท่าน พวกเราเข้าไปได้หรือยัง?" หลินหยางถาม

"เข้าไปได้ เข้าไปได้! ศิษย์น้องคนนี้พูดอะไรแบบนี้? ที่นี่คือนิกายตงหวง! เป็นบ้านของพวกคุณ พวกคุณจะกลับบ้าน ทำไมถึงเข้าไปไม่ได้ล่ะ? เชิญด้านในหมดเลย!" ศิษย์พี่ฉือพูดด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นมาก

คนทั้งกลุ่มเดินเข้านิกายตงหวงอย่างราบรื่น

แต่นอกจากหลินหยาง ท่าทางของทุกคนดูไม่สบายใจเท่าไหร่

พวกเขารู้สึกว่าตนเองขาดทุน…

แต่นี่เป็นต้นสมุนไพรของหลินหยาง พวกเขาจึงไม่สามารถพูดอะไรมาก

เดินตามธารน้ำเข้าไปถึงด้านใน สามารถมองเห็นเส้นทางที่ทอดยาวไปถึงบนภูเขา

ยึดทั้งภูเขาเป็นของนิกายตงหวง

นิกายตงหวงไม่ธรรมดาสมคำร่ำลือ

ถึงว่าทำไมถึงกลายเป็นนิกายที่ยิ่งใหญ่สำหรับใครหลายคน แม้ปัจจุบันความรุ่งโรจน์ของมันจะตกต่ำลง แต่รากฐานของมันยังอยู่…

หลินหยางคิดในใจ

เดิมทีเขาคิดว่าต้องเดินตามเส้นทางสายนี้ไปจนถึงใจกลางที่ตั้งของนิกายตงหวง แต่ใครจะไปคิด หลังจากที่เดินไปถึงครึ่งทาง ฉางอิงที่เป็นคนนำทางเปลี่ยนเส้นทางอย่างกะทันหัน หันไปใช้เส้นทางเล็กที่อยู่ด้านข้างแทน

ผ่านไปสักพัก ทุกคนมาจุดอยู่ตรงหน้าศาลที่ทรุดโทรมแห่งหนึ่ง…

"ถึงแล้ว!" ฉางอิงยิ้มแล้วพูด

หลินหยางมองศาลที่ทรุดโทรมตรงหน้า

สังเกตเห็นด้านบนของประตูวัดมีป้ายขนาดใหญ่

"ตำหนักชิงเหอ!"

"ศิษย์พี่กลับมาแล้ว!"

มีเสียงอุทานสายหนึ่งดังขัดจังหวะความคิดของหลินหยาง

สังเกตเห็นเงาของคนเดินไปมาอยู่ด้านในของศาลที่ทรุดโทรมแห่งนี้ มีเด็กผู้ชายแต่งตัวธรรมดาคนหนึ่งวิ่งออกมา หลังจากเห็นฉางอิงและคนอื่นที่เพิ่งกลับมาจากด้านนอก เขาตะโกนด้วยความดีใจไม่หยุดทันที

ชายหญิงไม่น้อยที่อยู่ภายในศาลรีบวิ่งออกมาต้อนรับฉางอิงและคนอื่น

"ศิษย์พี่ฉางอิง! การเก็บเกี่ยวเป็นยังไงบ้าง?"

"ได้ยากลับมาหรือเปล่า?"

ลูกศิษย์หลายคนมองมาทางฉางอิงด้วยความคาดหวัง

ทว่าสีหน้าของฉางอิงกลับมืดมนลง เขาถอนหายใจ

"เกิดเรื่องผิดพลาดนิดหน่อย วันนี้…พวกเราไม่ได้อะไรเลย" เจียงเช่อพูดอย่างช่วยไม่ได้

"อะไรนะ? ไม่ได้อะไรมาเลย?"

"มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก ได้ยินมาว่าช่วงนี้มีคนออกไปล่าเหยื่อไม่น้อย"

มีบางคนพูดพึมพำ

"ทำไมถึงเป็นแบบนี้? ศิษย์พี่เจียงเช่อ อาการของพี่ใหญ่สาหัสมาก! ถ้าพวกคุณไม่มีของอะไรไปแลกยา เกรงว่าพี่ใหญ่ของผมคงอยู่ได้ไม่เกินวันนี้แล้ว! พวกคุณไม่ได้อะไรกลับมาเลยได้ยังไง?"

มีผู้ชายคนหนึ่งก้าวออกมาพูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน ใช้ดวงตาที่แดงก่ำทั้งคู่จ้องมองพวกฉางอิง "พี่ใหญ่ของผมเป็นแบบนี้เพราะทำเพื่อตำหนักชิงเหอ ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่พวกคุณกลับไม่มียารักษาให้เขาแม้แต่นิดเดียว ผมจะบอกอะไรพวกคุณ ถ้าเกิดพี่ใหญ่ของผมเป็นอะไรไป! ผมไม่ให้อภัยพวกคุณแน่!"

"โจวหู! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง?"

"บังอาจ!"

"ใจกล้ามาก ถึงขั้นก็ใช้น้ำเสียงแบบนี้คุยกับศิษย์พี่เหรอ? คุกเข่าลงขอโทษพวกศิษย์พี่เดี๋ยวนี้!"

"ถูกต้อง คุกเข่าขอโทษเดี๋ยวนี้!"

"คุกเข่า!"

ผู้คนที่อยู่โดยรอบจ้องโจวหู พูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธเคือง

แต่โจวหูกัดฟันแน่น ไม่พูดอะไรสักคำ

"พอแล้ว ทุกคนหยุดได้แล้ว" ฉางอิงตะโกน

ผู้คนที่อยู่โดยรอบเงียบทันที

"พวกคุณปล่อยเขาเถอะ! ที่โจวหูพูดมาก็ไม่ผิด โจวหลงทำเพื่อตำหนักชิงเหอจนได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกเรากลับไม่มีปัญญารักษาเขาด้วยซ้ำ ตำหนักชิงเหอของเราผิดต่อเขา เป็นเพราะศิษย์พี่ใหญ่คนนี้ไม่มีประโยชน์เอง!" ฉางอิงพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ศิษย์พี่…"

มีคนหลายคนน้ำตาคลอเบ้าทันที

กลับเห็นฉางอิงล้วงถุงที่ใส่อาหารแห้งออกมาโยนให้โจวหู

โจวหูรู้สึกอึ้งเล็กน้อย รีบยื่นมือออกไปรับ

"นี่คือยารักษาอาการบาดเจ็บสุดท้ายที่ผมมี คุณรีบเอาไปให้โจวหลงใช้เถอะ หวังว่ามันจะได้ผลไม่มากก็น้อย" ฉางอิงพูด

"ศิษย์พี่ คุณ…คุณต้องออกไปทำภารกิจ! ถ้าหากไม่มียารักษาอาการบาดเจ็บติดตัวเลยด้วยซ้ำ ถ้าเกิดข้อผิดพลาดขึ้นมา คุณจะทำยังไง?"

"ใช่ ยังไงคุณก็ต้องพกยาติดตัวเอาไว้บ้าง"

"ใช่ นี่มันเป็นยาที่ใช้รักษาชีวิตของคุณเลยนะ"

คนที่อยู่ด้านข้างรีบพูดด้วยความร้อนใจ

แต่ฉางอิงกลับส่ายหัวอีกครั้ง

"ตอนนี้ก็กำลังใช้ยามารักษาชีวิตไม่ใช่เหรอ? โจวหู คุณยังไม่รีบเอาไปให้พี่ชายของคุณอีก!"

เจียงเช่อรู้สึกอึ้ง รีบวิ่งเข้าไปดู

ทุกคนก็รุมล้อมกันเข้าไปเช่นกัน

"หลบไป หลบไป ไซ่หัวโต๋มาแล้ว!"

ในตอนนั้นเอง มีเสียงตะโกนดังขึ้น

ไซ่ฮัวโต๋?(ฮัวโต๋ เป็นตัวละครในวรรณกรรมจีนอิงประวัติศาสตร์เรื่องสามก๊กที่มีตัวตนจริงในประวัติศาสตร์ยุคสามก๊ก เป็นชาวตำบลเจากุ๋น เมืองไพก๊ก มณฑลเจียงซู มีชื่อรองว่าเหยียนหัวะ มีอาชีพเป็นหมอ ฮัวโต๋เป็นผู้ที่มีฝีมือในด้านการรักษาโรคอันยอดเยี่ยม วิธีการรักษาคนไข้ด้วยการให้กินยาและผ่าตัด)

เป็นชื่อที่อวดดีมาก

หลินหยางอดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

เป็นเพียงผู้ชายวัยกลางคนอายุประมาณสี่สิบท่าทางเลอะเทอะคนหนึ่งเดินเบียดเสียดฝูงชนเข้ามาดูอาการ

"อาจารย์ลุง ศิษย์น้องหลี่หนานเป็นอะไรหรือเปล่า?" เจียงเช่อถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"ดูเหมือนอาการของเขากำเริบอีกแล้ว! ต้องรีบให้ยาระงับอาการปวดเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นเขาต้องเจ็บปวดจนตายทั้งเป็นแน่นอน!" ไซ่ฮัวโต๋พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

"งั้นก็รีบให้ยาระงับอาการปวดสิ!" มีคนพูด

"ยาระงับอาการปวดของเราใช้หมดแล้ว!"

"อะไรนะ? แล้ว…แล้วจะไปหาที่ไหน?"

"ฉันไม่มียาแก้ปวด"

"ที่ผมก็ไม่มียาอะไรเลย ที่ทางนิกายให้มาก็ใช้หมดแล้ว"

"ทำยังไงดี?"

ทุกคนรู้สึกกะวนกะวาย

เจียงเช่อก็รู้สึกร้อนใจมากเช่นกัน

"อันที่จริงไม่ต้องใช้ยาระงับอาการปวดก็สามารถระงับอาการปวดได้ เจียงเช่อ บนตัวของคุณมีต้นหญ้าเห๋อเสวียนหรือเปล่า?" ไซ่ฮัวโต๋หัวเราะเหอะเหอะแล้วพูด

"มี! มี! !"

เจียงเช่อรีบพยักหน้า หยิบถุงยาออกมาส่งให้ไซ่ฮัวโต๋

"อันที่จริงอาการแบบนี้สามารถใช้หญ้าเห๋อเสวียนในการระงับอาการปวด พวกคุณไม่ต้องกังวล"

ไซ่ฮัวโต๋ยิ้มแล้วพูด

ทันทีที่สิ้นเสียง เขานำหญ้าสมุนไพรออกจากถุง หลังจากนั้นยัดใส่ปากของตนเองแล้วเคี้ยว จากนั้นคายสิ่งของที่เป็นสีเขียวออกจากปาก ยัดเข้าไปในถุงยาอีกครั้ง เตรียมตัวใช้มันประคบบนหน้าอกของคนเจ็บ

ผู้คนที่อยู่โดยรอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

มีไซ่ฮัวโต๋ลงมือ ส่วนมากก็ไม่มีปัญหา

แต่ในตอนนั้นเอง มีเสียงพูดที่เฉยเมยดังขึ้นจากด้านข้าง

"ถ้าหากคุณใช้ต้นหญ้าเห๋อเสวียนระงับอาการปวดของเขา ความเจ็บปวดของเขาหายไปก็จริง แต่เขาจะตายด้วย!"