สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 855

หลังจากได้ยินเสียงพูดสายนี้ ทุกคนตกตะลึง รีบหันไปมอง พบว่าคนที่พูดคือหลินหยาง

"นี่ คุณเป็นใคร? พูดจาเหลวไหลอะไรของคุณ?"

"ใช่ คุณเป็นหมอเหรอ? พูดจาเพ้อเจ้ออยู่นั่นแหละ!"

"เชื่อหรือเปล่าว่าผมจะกระทืบคุณเดี๋ยวนี้?"

ทุกคนหันไปตะคอกใส่หลินหยางอย่างไม่สบอารมณ์

ไซ่ฮัวโต๋หยุดการกระทำในมือ เงยหน้าขึ้นมองหลินหยางด้วยสายตาที่เย็นชา "ไอ้หนู! ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่คุณกล้าสงสัยทักษะการแพทย์ของผม! มันเท่ากับกำลังดูถูกผม! ถ้าคุณคิดว่าคุณมีความสามารถ! ได้ คุณมารักษาเองเลย!"

พูดจบ ไซ่ฮัวโต๋โยนถุงยาทิ้ง หลังจากนั้นนั่งลงที่ด้านข้างด้วยความโมโห

ผู้คนโดยรอบเห็นแล้วรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที

"อาจารย์ลุง คุณอย่าโกรธเลย ช่วยคนสำคัญกว่า"

"ใช่ ศิษย์น้องหลี่เจ็บปวดจนใกล้ตายอยู่แล้ว ถ้าหากคุณไม่ทำอะไรเลย ศิษย์น้องหลี่ต้องตายแน่"

ทุกคนรีบเข้ามาพูดเกลี้ยกล่อม

"ตรงนั้นก็มีหมอเทวดาอีกคนไม่ใช่เหรอ? พวกคุณก็ให้เขารักษาสิ!" ไซ่ฮัวโต๋พูดด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

ทุกคนหันไปมองทางหลินหยาง สีหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความโกรธ

"เดิมทีอาจารย์ลุงไซ่ก็เป็นคนแปลกประหลาดอยู่แล้ว โดยเฉพาะห้ามมีคนสงสัยทักษะการแพทย์ของเขาเด็ดขาด ในตำหนักชิงเหอ คนที่มีความรู้ทักษะการแพทย์ก็มีแต่อาจารย์ลุงไซ่ ถ้าหากเขาไม่ยอมรักษา พวกเราต้องจบแน่!"

"หมอนี่มันน่าบัดซบที่สุด! ตกลงเขาเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงอวดดีขนาดนี้?"

"ไม่ว่าเขาเป็นใคร ต้องทำให้เขาขอโทษอาจารย์ลุงไซ่!"

"ถูกต้อง จำเป็นต้องทำให้เขาขอโทษอาจารย์ลุงไซ่ พวกเรายังต้องพึ่งพาอาจารย์ลุงไซ่รักษาพวกเรา!"

ลูกศิษย์ทั้งกลุ่มเริ่มพากันตะโกนพูด

เจียงเช่อก็เริ่มรู้สึกร้อนใจแล้ว

"พี่หลิน คุณอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องนี้ดีกว่า! รบกวนคุณขอโทษอาจารย์ลุงไซ่ด้วยเถอะ! ไม่อย่างนั้นพวกเราจะลำบากใจ"

ไซ่ฮัวโต๋เป็นหมอเพียงคนเดียวของตำหนักชิงเหอ ถ้าหากเขาไม่สนใจความเป็นตายของคนพวกนี้ งั้นคนของตำหนักชิงเหอก็จะไม่มีเครื่องรับประกันหลังจากที่ได้รับบาดเจ็บ

เรื่องนี้ร้ายแรงยิ่งกว่าการล่วงเกินหลินหยาง

อย่างน้อยเจียงเช่อก็คิดแบบนี้

"ผมพูดผิดตรงไหนเหรอ? เขาทำแบบนั้น ถึงแม้สามารถระงับอาการปวดได้จริง แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นการทำร้ายคนคนนี้ด้วยเหมือนกัน ที่เขากุมหน้าอกของตัวเองร้องด้วยความเจ็บปวด นั่นเป็นเพราะว่ามีเลือดอุดตันอยู่ตรงหน้าอก ส่งผลให้เส้นเลือดแตก ถ้าหากพวกคุณใช้หญ้าเหอเสวียนระงับอาการปวดของเขา ฤทธิ์ยาของหญ้าเห๋อเสวียนจะทำให้เลือดของเขาไหลเวียนเร็วขึ้น ส่งผลให้มีเส้นเลือดแตกมากยิ่งขึ้น ถึงเวลาเส้นเลือดหัวใจของเขาแตก เขาก็จะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป เพราะคนตายไม่รู้สึกเจ็บ" หลินหยางส่ายหัว พูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง

ทันทีที่สิ้นเสียง ลมหายใจของทุกคนหยุดชะงัก

"บัดซบ! คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง? คุณกำลังบอกว่าวิธีการรักษาของผมไม่ถูกต้องเหรอ? คุณกำลังหาว่าผมเป็นหมอหาบเร่?" ไซ่ฮัวโต๋รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขาลุกขึ้นพร้อมกับตบโต๊ะ

"คุณใช้วิธีการแบบนี้ไปรักษาคนไข้ ถ้าไม่ใช่พวกหมอหาบเร่แล้วจะเป็นอะไร?" หลินหยางพูด

"คุณคุณคุณ…"

ไซ่ฮัวโต๋โกรธจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว เขาสะบัดแขนเสื้อพูดด้วยความโมโห "ได้! คุณคือหมอเทวดา! งั้นคุณก็ไปรักษาเขา ผมไม่รักษา!"

พูดจบ ไซ่ฮัวโต๋สะบัดแขนเสื้ออีกครั้ง หันหลังแล้วเดินจากไปโดยตรง

"อาจารย์ลุงไซ่! อาจารย์ลุงไซ่!"

"อาจารย์ลุงไซ่ คุณรอก่อน!"

"อาจารย์ลุงไซ่!"

ทุกคนรีบตะโกนด้วยความร้อนใจ

แต่ไซ่ฮัวโต๋ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ไม่นาน ไซ่ฮัวโต๋เดินออกจากห้องโถง

ทุกคนรู้สึกโกรธมาก

"อ๊าก! !"

ในตอนนั้นเอง ศิษย์น้องหลี่ที่อยู่บนพื้นกรีดร้องอีกครั้ง กระอักเลือดออกมากองใหญ่ หลังจากนั้นหมดสติไปโดยตรง

"ศิษย์น้องหลี่ เป็นยังไงบ้าง?"

"ศิษย์น้องหลี่คงไม่ได้ตายไปแล้วมั้ง?"

ทุกคนรู้สึกตื่นตระหนก

"เป็นเพราะไอ้ลูกสุนัขคนนี้!"

"ถือเสียว่าช่วยฉัน ไปขอโทษอาจารย์ลุงไซ่เถอะ…" เจียงเช่อพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ขอโทษ?"

หลินหยางส่ายหัว "ถ้าหากผมพูดผิด ผมขอโทษแน่นอน แต่ผมไม่ผิด ทำไมต้องขอโทษด้วย?"

"พี่หลิน คุณรู้หรือเปล่าว่าคนที่มีความรู้ทางการแพทย์ สำหรับนิกายตงหวงมีความสำคัญมากแค่ไหน? นิกายตงหวงเกิดการฆ่าฟันกันทุกวัน มีคนบาดเจ็บล้มตายทุกวัน! สิ่งที่นิกายตงหวงขาดแคลนในตอนนี้ไม่ได้มีแต่ยา แต่ยังมีหมอด้วย ตำหนักชิงเหอของเราขาดแคลนทรัพยากร และมีกำลังด้อยกว่ากลุ่มอื่น หมอที่ยอมอยู่กับตำหนักชิงเหอแทบจะไม่มีแล้ว หากไม่ได้เป็นเพราะอาจารย์ลุงไซ่เห็นแก่ความสัมพันธ์เก่าจึงยอมอยู่ต่อเพื่อรักษาพวกเรา เกรงว่าคนของตำหนักชิงเหอคงล้มตายกันหมดแล้ว!" เจียงเช่อพูดด้วยอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเล็กน้อย

"แต่วิธีการรักษาของเขามีปัญหา! หรือว่า…คุณคิดว่าวิธีการรักษาของเขาดีที่สุดมาโดยตลอด? เขาไม่เคยรักษาคนจนตายเหรอ? ผมมองจากวิธีการรักษาของเขาในวันนี้ เมื่อก่อนต้องทำคนตายมาไม่น้อยแน่นอน" หลินหยางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

ลมหายใจของเจียงเช่อสั่นสะท้าน

มันจริงที่ว่าเมื่อก่อนเคยมีคนตายระหว่างการรักษา

แต่ในมุมมองของคนส่วนใหญ่ นั่นเป็นเพราะอาการของศิษย์พี่ศิษย์น้องสาหัสเกินไป ไม่สามารถทนพิษบาดแผลก็เท่านั้น

"คุณลังเล? แสดงว่าที่ผมพูดถูกต้อง" หลินหยางพูด

"คุณ…" เจียงเช่อรู้สึกโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

หากไม่ได้เป็นเพราะกลัวทักษะการต่อสู้ที่แข็งแกร่งของหลินหยาง เธอคงซัดฝ่ามือออกไปนานแล้ว

อันที่จริงเรื่องมันมาถึงขนาดนี้ เจียงเช่อก็ไม่ได้กลัวหลินหยางเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

อย่างไรก็ตาม อาจารย์ของเธอก็อยู่ที่นี่ ถ้าหากเกิดการต่อสู้ขึ้นจริง เธอไม่เชื่อว่าคนทั้งตำหนักชิงเหอไม่สามารถจัดการคนนอกคนเดียว!

ที่เธอไม่ยอมล่วงเกินหลินหยาง นั่นเป็นเพราะไม่ต้องการสร้างความเสียหายเพิ่มขึ้น!

"ก็ได้ ในเมื่อพี่หลินไม่ยอมไปขอโทษ งั้นก็ช่างเถอะ รบกวนพี่หลินอย่าสร้างปัญหาให้พวกเราอีก! คิดเสียว่าช่วยพวกเราก็แล้วกัน ได้หรือเปล่า?"

เจียงเช่อเชิดหน้าเดินออกจากห้องโถงโดยตรง

หลินหยางหลับตาลง

จุดประสงค์ที่เขามาเพื่อเข้าร่วมงานประชุมใหญ่ตงหวง ไม่ได้มาเพื่อสร้างความสัมพันธ์ไมตรีกับคนพวกนี้

ขอเพียงคนพวกนี้สามารถทำให้เขาเข้าร่วมงานประชุมใหญ่ตงหวงได้อย่างราบรื่น เรื่องที่ไม่จำเป็นเขาก็ไม่อยากไปยุ่ง

ศิษย์น้องที่อยู่โดยรอบมองมาทางเขาเป็นครั้งคราว

แต่ละคนกำลังกัดฟันแน่น รู้สึกโกรธจนถึงขีดสุด

ศิษย์หลี่ถูกยกเข้าไปด้านในของห้องโถง เป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้